Jeffrey Hammond

Hammond møtte frontmannen i Jethro Tull, Ian Anderson, på skulen i Blackpool då han var 17 år gammal og dei starta etter kvart eit band i lag med framtidige Jethro Tull-medlemmar John Evan og Barriemore Barlow. Hammond ønskte å studere kunstmåling i staden for å halde fram med musikk, men vart overtalt til å bli med i Jethro Tull i januar 1971. Då Tull kledde seg ut på scenen, starta Hammond å gå med ein svart- og kvitstripa dress og spelte på ein liknande stripete bassgitar. Dette vart eit varemerke for han og Hammond brende dressen i desember 1975 då han slutta i bandet.^[3]

Hammond spelar på følgjande album:

• Aqualung (1971)
• Thick as a Brick (1972)
• Living in the Past (samleplate, 1972)
• A Passion Play (1973)
• War Child (1974)
• Minstrel in the Gallery (1975)

Han forlet bandet for å drive med kunst. Hammond vart erstatta av bassisten John Glascock, som var ein profesjonell musikar. Hammond måtte øve mykje for å kunne spele musikken til Jethro Tull og trass i at han var ein god ven av Ian Anderson krangla dei stundom om dette fordi øvingane varte og rakk.

Før han vart med i bandet verkar det som om Hammond var mykje med bandet i bakgrunnen. Ian Anderson skreiv songar om venen, som «A Song for Jeffrey» (frå This Was), «Jeffrey Goes to Leicester Square» (frå Stand Up) og «For Michael Collins, Jeffrey and Me» (frå Benefit). Hammond er òg nemnd i songen «Inside» på Benefit.

Hammond las opp det surrealistiske stykket «The Story of the Hare Who Lost His Spectacles» på albumet A Passion Play, og den tilknytte kortfilmen. Han var òg med på å skrive stykket i lag med Anderson og John Evan.

• Offisiell biografi på nettsida til Jethro Tull Arkivert 2007-03-18 ved Wayback Machine.