Marias lovsong

Marias lovsong er lovsongen Maria Møy kvad då ho vitja syskenbornet sitt, Elisabet, på Maria bodskapsdag (eller Maria besøksdag), i fylgje Evangeliet etter Lukas. Den latinske hymna vert innleia med orda Magnificat anima mea Dominum (Luk. 1,46), derav namnet Magnificat.

I studentmaallaget si bibelumsetjing frå 1921 er lovsongen gjengjeven slik:

«Mi sjæl høglovar Herren

Mitt hjarta gleder seg i Gud, min Frelsar!

Han tenkte paa si ringe tenestekvinna!

For ifraa denne stund

Skal alle ætter kalla meg for sæl.

Stort er det han for meg hev gjort den Megtige,

Og heilagt er hans namn;

Fraa ætt til ætt hans miskunn naar

Mot deim som ottast honom.

Velduge verk so gjer hans sterke arm;

Storlaatne spreider han for ver og vind

Med deira høgferds-hug;

Han støyter hovdingar fraa høgsæte

Og lyfter laage upp;

Hungrige mettar han med gode gaavor,

Og rikingar rek han tomhendte burt.

Han sytte vel for Israel, sin svein;

Til evig tid han minnast vil -

So var hans ord til federn' vaare -

Si miskunn mot Abraham og hans ætt.»

I liturgien er Marias lovsong eit høgdepunkt i tidebøna på kvelden; Vesper (aftansong).

Sidan 1400-talet har Magnificat ofte vore skrive som ein fleirstemmig komposisjon for kor eller orgel.

Mange komponistar har skrive musikk til Magnificat, mellom anna Ludwig Senfl, Orlando di Lasso, Giovanni Pierluigi da Palestrina, Christóbal de Morales, Heinrich Schütz og Johann Sebastian Bach.