Derek Minter: verschil tussen versies

'''Derek Minter''' ([[Kent (graafschap)|Kent]], [[27 april]] [[1932]]) is een voormalig [[Britten (volk)|Brits]] [[motorcoureur]].

Zijn beste WK-seizoen was 1958 toen hij vijfde werd in het [[wereldkampioenschap wegrace]]. In 1960 won hij de [[North West 200]] en in 1962 won hij de 250cc [[Lightweight TT]].

Derek Minter was de zoon van een mijnwerker in Kent, die zelf ook van motorfietsen hield. Derek groeide op in [[Littlebourne]], een klein plaatsje in de buurt van [[City of Canterbury (Engeland)|Canterbury]]. Hij kreeg een baan als hulp van een elektricien bij de Canterbury Bus Company maar werkte 's avonds en in de weekends ook als boerenknecht en appelplukker om wat extra geld te verdienen voor zijn eerste motorfiets. In 1948 schafte hij een 350cc [[BSA (bedrijf)|BSA]] aan, waarmee hij aan [[trial]]wedstrijden deelnam. Na zijn dienstplicht bij de [[Royal Air Force]] bezocht hij al vaak races op het circuit van [[Brands Hatch]] en ging hij bij motorfietsdealer Ray Hallet (Hallets of Canterbury) werken. Hallet zelf was voormalig wegrace- en [[grasbaanrace|grasbaancoureur]] en hij nam Minter als monteur mee naar de [[Manx Grand Prix]]. Minter kreeg van Hallet een [[BSA CB34 Gold Star]] waarmee hij zich tot twee keer toe inschreef voor races op Brands Hatch maar uiteindelijk niet durfde te racen. Toen hij genoeg durf verzameld had bleek zijn talent al snel. In 1955 nam hij deel aan de Senior race van de Manx Grand Prix. Vanaf dat moment ging Minter deelnemen aan meer races, ook op korte circuits op het Britse hoofdeiland. Hij reed o.a. met [[Norton Manx-serie|Norton Manx']] en [[Matchless G45]]'s.

Minter bleef racen met Nortons die geprepareerd werden door Steven Lancefield (de Norton-fabriek had zich toen al uit de racerij teruggetrokken). Derek Minter was de eerste coureur die met een eencilinder motor de [[Ton (snelheid)|"Ton"]] (een rondetijd van meer dan 100 [[mijl per uur]] gemiddeld) op de [[Snaefell Mountain Course]] reed. In de derde ronde viel hij uit door een gescheurde benzinetank en Mike Hailwood werd nog dezelfde dag, ook met een Norton, de eerste coureur die met een eencilinder de hele race sneller dan 100  mph gemiddeld reed. De Nortons, die door de fabriek niet meer doorontwikkeld werden, kregen het steeds moeilijker en privé-[[Tuning|tuner]]s zoals Steve Lancefield en [[Petty|Ray Petty]] namen de preparatie steeds meer op zich. In 1961 werd hij voor de tweede keer Brits kampioen. 1962 Was een zeer succesvol jaar voor Derek Minter. Hij werd nog steeds gesteund door Ray Hallet en had voldoende racemotoren tot zijn beschikking, zelfs een fabrieks-[[Norton (motorfiets)|Norton]] 650 SS voor de klasse tot 1.000cc en een [[Petty]]-[[Norton Manx-serie|Norton Manx]] voor de 500cc klasse. Hij werd Brits 500-, 350- en 250cc kampioen. Tijdens een race op Brands Hatch won hij vijf klassen. Zijn persoonlijk belangrijkste overwinning in dat jaar was bij de [[Mallory Park]] 1000 Guineas Race of the Year, maar internationaal baarde hij meer opzien door in de [[Lightweight TT]] met een één jaar oude [[Honda RC 162]] die hij van de Britse Honda-importeur had gekregen de fabrieks-Honda's (waaronder die van [[Jim Redman]]) te verslaan. Hij wisselde tijdens de race vijf maal van positie met Redman en moest ook [[Bob McIntyre (coureur)|Bob McIntyre]] passeren. Aan het einde van de race dacht Minter dat zijn Honda niet helemaal gezond meer liep en toen de motor uit elkaar werd gehaald bleek dat het [[carter (motortechniek)|carter]] op drie plaatsen was gescheurd. Hij hoopte daarna fabrieksmachines van Honda te krijgen, maar zoals ook [[Mike Hailwood]] al had gemerkt was men daar niet gediend van privécoureurs die de fabrieksrijders het nakijken gaven. De lezers van Motor Cycle News riepen Derek Minter uit tot "Man of the Year". In 1963 maakte Derek Minter deel uit van [[Gilera_500_4CGilera 500 4C#Scuderia_DukeScuderia Duke|Scuderia Duke]], het team van [[Geoff Duke]]. Duke ging er van uit dat de eveneens verouderde [[Gilera 500 4C]] nog steeds sneller zou zijn dan de meeste andere 500cc-racers, zelfs de [[MV Agusta 500 4C]]. Minter won eind 1962/begin 1963 wedstrijden in [[Silverstone (circuit)|Silverstone]], [[Brands Hatch]] en [[Oulton Park Circuit|Oulton Park]] en in [[Autodromo Enzo e Dino Ferrari|Imola]] werden Minter en zijn teamgenoot [[John Hartle]] eerste en tweede en versloegen ze de nieuwe ster van MV Agusta, [[Mike Hailwood]]. In mei racete Minter met een Norton op Brands Hatch. Hij crashte met [[Dave Downer]] op een 650 cc [[Dunstall]] [[Norton Domiracer]]. Downer overleed hierbij en Minter kwam in het ziekenhuis terecht. Hij werd bij "Scuderia Duke" vervangen door [[Phil Read]]. Minter herstelde van zijn verwondingen en in augustus reed hij weer voor Scuderia Duke in de [[Ulster Grand Prix]]. Hij werd derde achter Hailwood en Hartle. In de [[Grand Prix-wegrace van de DDR|GP van de DDR]] werd Derek Minter tweede achter Mike Hailwood. Aan het einde van het seizoen 1963 werd het experiment met de Gilera's niet meer voortgezet en het team van Geoff Duke werd ontbonden. Toch was dit nog niet het einde van de races met de Gilera 500 4C. Hoewel Gilera financieel aan de grond zat en er nauwelijks nog motorfietsen verkocht werden, werden de 500 cc racers in 1964 en 1966 soms nog uitgeleend aan coureurs. [[Benedicto Caldarella]], [[Silvio Grassetti]], [[Remo Venturi]] en Derek Minter reden er soms nog wedstrijden mee. De laatste wedstrijd van de Gilera 500 4C was de [[Senior TT]] van 1966. Minter financierde zelf de overtocht van de machine en monteur [[Luigi Colombo]] naar het [[Man (eiland)|eiland Man]]. [[Lino Tonti]] had enkele jaren voor Gilera gewerkt en hij had de machine voorzien van een zevenversnellingsbak. Minter trainde ermee op Man, maar de machine stuurde niet goed. Minter dacht dat hij dat had kunnen verhelpen met betere [[schokdemper]]s, maar zover kwam het niet. Bij [[Brandish Corner]] viel hij waarbij hij zijn pols brak.