Trixi Worrack

 

Worrack won in 1998 het Wereldkampioenschap tijdrijden voor junior dames in Valkenburg. In 2002 won ze het Europees kampioenschap voor beloften. Later behaalde ze bij de elite nog vele overwinningen op de weg waaronder de Primavera Rosa in 2005 en eindklassementen in de Tour de l'Aude, Giro della Toscana, Tour of California, Gracia Orlová, Tour de Feminin - Krásná Lípa en de Ronde van Qatar. Ze werd in totaal negen keer Duits kampioene: drie keer op de weg, twee keer in de tijdrit, één keer in het veld, één keer op de baan (puntenkoers) en twee keer het klimkampioenschap.

 

Worrack werd, 14 jaar na haar wereldtitel bij de junioren, in 2012 opnieuw wereldkampioen in Valkenburg, nu bij de elite ploegentijdrit. Zij is de enige renster die, sinds de herinvoering van deze discipline, vier jaar achter elkaar bij de winnende ploeg zat. In 2018 won ze voor de vijfde keer het wereldkampioenschap ploegentijdrijden. Ze won ook meerdere ploegentijdritten in etappekoersen en in de wereldbeker in Zweden. Ook solo won ze verschillende etappes en eindklassementen. Bij het WK tijdrijden behaalde ze zes keer de top tien, met de vijfde plaats als beste resultaat in Florence in 2013. Ze behaalde vijf keer de top tien bij het WK op de weg, waarvan één podiumplek: ze werd tweede in Salzburg in 2006 achter Marianne Vos, die op 19-jarige leeftijd haar eerste wereldtitel won.

 

Ze nam namens Duitsland vijf keer deel aan de Olympische Zomerspelen: in Athene in 2004 werd ze 15e en 25e in de tijd- en wegrit; in 2008 werd ze 20e in de wegrit in Peking; in 2012 eindigde ze als 9e en 33e in de tijdrit en wegrit in Londen; in 2016 werd ze 16e en 43e in de tijd- en wegrit in Rio de Janeiro^[1] en in 2021 haalde ze niet de finish in de wegrit in Tokio.

 

Worrack kan ook in het veld en op de wielerbaan goed uit de voeten, getuige haar Duitse titel in het veld in 2013 en op de puntenkoers in 2008.

In februari 2016 won ze de laatste editie van de Ronde van Qatar. Tijdens de Trofeo Alfredo Binda op 20 maart 2016 kwam Worrack zwaar ten val. Als gevolg daarvan moest haar linker nier operatief verwijderd worden. Het was onzeker of en wanneer ze kon terugkeren in het peloton.^[2] Zelf zei ze hierover: "Ik heb ook maar één hart".^[3] Na drie maanden volgde haar comeback in de Auensteiner Radsporttage, twee weken erna werd ze met voorsprong Duits kampioene tijdrijden.^[4]

Bij de herinvoering van de Amstel Gold Race voor vrouwen in 2017 waren Worrack en Amber Neben de enige rensters die ook tijdens de vorige editie in 2003 aan de start stonden. Worrack reed als enige de wedstrijden uit; ze werd 25e in 2003, 58e in 2017 en 61e in 2018. Worrack won in 2005 de laatste editie van de Primavera Rosa, de vrouweneditie van Milaan-San Remo en reed in oktober 2021 de eerste vrouweneditie van Parijs-Roubaix: ze kwam binnen op 18 minuten na Lizzie Deignan, vier minuten na de tijdslimiet.

Worrack reed van 2003 tot 2009 voor Equipe Nürnberger Versicherung. In 2011 kwam ze uit voor de Nederlandse ploeg AA Drink - Leontien.nl en vanaf 2012 reed ze bij Specialized-lululemon en diens opvolgers Velocio-SRAM en Canyon-SRAM. Vanaf 2019 reed ze drie jaar bij de ploeg Trek-Segafredo. Na het seizoen 2021 hing ze haar fiets aan de wilgen.^[5]

Trixi Worrack is moeder van twee kinderen.^[6]

 

Commons heeft media­bestanden in de categorie Trixi Worrack.

• Eigen website
• Profiel op De Wielersite
• Profiel op Cycling Archives
• Pro Cycling Stats

Voorganger:   Rusland 1994	Wereldkampioene ploegentijdrit   Specialized-lululemon / Velocio-SRAM 2012, 2013, 2014, 2015	Opvolger: Boels Dolmans 2016
Voorganger: Team Sunweb 2017	Wereldkampioene ploegentijdrit   Canyon-SRAM 2018	Opvolger:   Nederland 2019

Voorganger:   Mirella van Melis 2001

Europees kampioene op de weg (onder-23)   2002

Opvolger:   María Isabel Moreno 2003