Slavernij in de Verenigde Staten

Slavernij in de Verenigde Staten was de wettelijke instelling van menselijke slavernij, voornamelijk van autochtone Afrikanen en Afro-Amerikanen, die in de Verenigde Staten bestond vanaf het begin van de natie tot de passage van het dertiende amendement in 1865, na de Amerikaanse Burgeroorlog.

Slavernij werd vanaf het begin van de koloniale tijd in Brits-Amerika toegepast en was legaal in alle dertien koloniën op het moment dat die koloniën de Verenigde Staten vormden. Aanvankelijk hadden de onvrije zwarten het statuut van contractarbeider, waarbij de rechtbanken hen al snel minder rechten toekenden dan witte contractarbeiders. Nog tijdens de 17e eeuw werd de slavernij gecodificeerd in wetten en werd ze erfelijk. Volgens de wet werd een zwarte die slaaf was, als eigendom behandeld (chattel slavery) en kon deze worden gekocht, verkocht of weggegeven.

Na de Amerikaanse Revolutie begonnen de staten in het noorden de slavernij af te schaffen, terwijl de staten in het zuiden deze behielden. In 1860 waren er ongeveer 4 miljoen slaven in de zuidelijke staten. Voormalige slaven als Frederick Douglass, Solomon Northup en Harriet Jacobs beschreven het leven van de tot slaaf gemaakte mensen. Het geschil over de slavernij werd de belangrijkste oorzaak van de Amerikaanse Burgeroorlog.

In de eeuw na de Burgeroorlog beperkten rassensegregatie en Jim Crow-wetten de burgerrechten van de Afro-Amerikanen in de zuidelijke staten.