Polynoom

Coëfficiënt

De getallen ${\displaystyle a_{0},a_{1},\ldots ,a_{n}}$  heten de coëfficiënten van de polynoom.

Graad

De hoogste voorkomende macht ${\displaystyle m}$  van de variabele, dus met coëfficiënt ${\displaystyle a_{m}\neq 0}$ , heet de graad van de polynoom. Een polynoom van de graad ${\displaystyle m}$  wordt een ${\displaystyle m}$ -de-graadspolynoom genoemd.

Polynomen van de graad 1 heten lineair, en van de graad 2 kwadratisch. De lineaire polynomen, dat zijn de eerstegraadspolynomen, zijn functies met als grafiek een rechte lijn, de tweedegraadspolynomen zijn functies met parabolen als grafiek.

In specifieke vakgebieden worden de termen quartic polynoom, voor de graad vier, en quintic polynoom, voor de graad vijf, gebruikt.

Term

De uitdrukkingen ${\displaystyle a_{0},a_{1}x,a_{2}x^{2},\ldots ,a_{n}x^{n}}$  zijn de termen van de polynoom (veelterm). Elk van de termen apart is een eenterm.

Constante polynoom

De polynoom ${\displaystyle p(x)=a_{0}}$  met ${\displaystyle a_{0}\neq 0}$  heet een constante polynoom. Een constante polynoom is van de graad 0.

Nulpolynoom

De polynoom ${\displaystyle p(x)=0}$ , dus de polynoom zonder term, heet de nulpolynoom. De graad van de nulpolynoom is onbepaald.

Monische polynoom

Een polynoom ${\displaystyle p(x)}$  waarvan de coëfficiënt van de hoogste macht van ${\displaystyle x}$  gelijk is aan 1 wordt monisch genoemd. Een monische polynoom kan geschreven worden in de vorm:

${\displaystyle p(x)=x^{n}+a_{n-1}x^{n-1}+\ldots +a_{1}x+a_{0}}$ 

Polynomen komen voor in veel gebieden van wiskunde en wetenschap. Ze worden bijvoorbeeld gebruikt om polynoomvergelijkingen te vormen, die een breed scala aan problemen tot de kern terugbrengen, van elementaire woordproblemen tot gecompliceerde wetenschappelijke problemen; ze worden gebruikt om polynoomfuncties te definiëren, die voorkomen in omgevingen variërend van elementaire scheikunde en natuurkunde tot economie en sociale wetenschappen. Het zijn relatief eenvoudige gladde functies, wat wil zeggen dat zij continu en willekeurig vaak differentieerbaar zijn. Zij worden onder meer gebruikt als benadering voor ingewikkelder functies, zoals in de calculus en numerieke analyse. In geavanceerde wiskunde worden polynomen gebruikt om polynoomringen en algebraïsche variëteiten te construeren, wat ze maakt tot centrale concepten in de algebra en in de algebraïsche meetkunde.

Het woord 'polynoom' is afkomstig van het Latijnse 'polynomium', dat gevormd is van het Griekse πολυς (polys), dat veel betekent, en het Latijnse nomen, naam, zelf weer afkomstig van het Griekse ὄνομα (onoma).^[1] Het is vermoedelijk gevormd naar binomium, een vertaling van ἔκ δὐο ὄνομάτων (ek duo onomátoon), uit Boek X van de Elementen van Euclides dat vertaald kan worden als: uit twee termen (bestaande). Het woord 'polynoom' werd door Vieta gebruikt in zijn Isagoge (1591) als 'polynomia magnitudo' voor een grootheid met meerdere termen.

De coëfficiënten zijn elementen van een ring of lichaam/veld ${\displaystyle K}$ , zoals de natuurlijke getallen, gehele getallen, de rationale getallen, de reële getallen en complexe getallen zijn. Men spreekt dan van polynomen over ${\displaystyle K}$ , ${\displaystyle \mathbb {N} }$ , ${\displaystyle \mathbb {Z} }$ , ${\displaystyle \mathbb {Q} }$ , ${\displaystyle \mathbb {R} }$  of ${\displaystyle \mathbb {C} }$ .

Als de coëfficiënten van de polynoom ${\displaystyle p}$  uit een van deze voorbeeldverzamelingen worden gekozen en de variable ${\displaystyle x}$  uit ${\displaystyle \mathbb {C} }$ , is de polynomiale functie ${\displaystyle p(x)}$  een holomorfe functie.

Het is ook mogelijk de coëfficiënten en de variabele uit een eindig lichaam / veld te kiezen, genoteerd met ${\displaystyle \mathbb {F} _{q}}$  of ${\displaystyle \mathbb {GF} _{q}}$ . Het aantal elementen ${\displaystyle q}$  in het eindige lichaam/veld is een priemgetal of de macht van een priemgetal.

De verzameling polynomen die bij een bepaald soort coëfficiënten hoort, is een ring, veeltermring genoemd.

De verzameling van alle polynomen met reële coëfficiënten wordt genoteerd met ${\displaystyle \mathbb {P} }$ . De deelverzameling van alle polynomen van graad ${\displaystyle m\leq n}$ , samen met de nulpolynoom, wordt genoteerd met ${\displaystyle \mathbb {P} _{n}}$ . Beide verzamelingen vormen een reële vectorruimte. De coëfficiënten kunnen als coördinaten optreden. De basisvectoren zijn dan de machten van ${\displaystyle x}$ . De ruimte ${\displaystyle \mathbb {P} _{n-1}}$  is ${\displaystyle n}$ -dimensionaal.

Wordt de polynoom ${\displaystyle p(x)}$  gelijkgesteld aan 0, dan ontstaat de vergelijking ${\displaystyle p(x)=0}$ . De graad van de vergelijking is de graad van de polynoom. Een tweedegraadsvergelijking heet ook vierkantsvergelijking. Derdegraadsvergelijkingen, vierdegraadsvergelijkingen, vijfdegraadsvergelijkingen en zesdegraadsvergelijkingen hebben voldoende speciale eigenschappen om ze afzonderlijk te bestuderen.

Een breuk van twee polynomiale functies heet een rationale functie.

  Zie ook Graad (polynoom)

De graad van een term is de som van de exponenten van de onbepaalden in die term, en de graad van een polynoom is de hoogste graad van de termen met een coëfficiënt ongelijk aan nul. Een polynoom van de graad ${\displaystyle n}$  heet ook een "${\displaystyle n}$ -degraadspolynoom."

Een polynoom zonder variabele bestaande uit een constante term ongelijk aan 0 heet een constante polynoom. De graad van een constante polynoom is 0. De graad van de nulpolynoom 0 (die helemaal geen termen heeft) wordt over het algemeen behandeld als niet gedefinieerd (zie hieronder).

De volgende uitdrukking bijvoorbeeld is een term:

${\displaystyle -5x^{2}y}$ 

De coëfficiënt is −5 , de variabelen (of onbepaalden) zijn ${\displaystyle x}$  en ${\displaystyle y}$ . De exponent van ${\displaystyle x}$  is twee en de exponent van ${\displaystyle y}$  een, zodat de graad van de gehele term gelijk is aan ${\displaystyle 2+1=3}$ .

Veeltermen van graad een, twee of drie zijn respectievelijk lineaire veeltermen, kwadratische veeltermen en kubische veeltermen. Voor hogere graden worden de specifieke namen in het algemeen niet gebruikt, De namen voor de graden kunnen worden toegepast op de polynoom of op de termen ervan. De term ${\displaystyle 2x}$  in ${\displaystyle x^{2}+2x+1}$  is bijvoorbeeld een lineaire term in een kwadratische polynoom.

Van de nulpolynoom wordt aangenomen dat hij helemaal geen termen heeft. In tegenstelling tot constante polynomen, is de graad niet nul. In plaats daarvan wordt de graad van de nulpolynoom ofwel expliciet ongedefinieerd gelaten, of als negatief gedefinieerd (${\displaystyle -1}$  of ${\displaystyle -\infty }$ ). De nulpolynoom is ook uniek, omdat het de enige polynoom is met een oneindig aantal wortels. De grafiek van de nulpolynoom is de ${\displaystyle x}$ -as!

Een echte polynoom is een polynoom met echte coëfficiënten. Wanneer de polynoom wordt gebruikt om een functie te definiëren, is het domein niet zo beperkt. Een echte polynoomfunctie is echter een functie van de reële getallen naar de reële getallen die wordt gedefinieerd door een echte polynoom. Evenzo is een integerpolynoom een polynoom met gehele coëfficiënten, en een complex polynoom is een polynoom met complexe coëfficiënten.

Het criterium van Eisenstein geeft er een voldoende voorwaarde voor, dat een polynoom met gehele coëfficienten irreducibel is. Een polynoom die aan het criterium voldoet, is irreducibel over de rationale getallen, en daarmee ook over de gehele getallen.

Volgens de hoofdstelling van de algebra is een polynoom vastgelegd door zijn nulpunten, dat mogen complexe nulpunten zijn, en een constante:

${\displaystyle p(x)=c(x-b_{1})(x-b_{2})\ldots (x-b_{n})}$ ,

waarin de getallen ${\displaystyle b_{k}}$  de nulpunten zijn van de polynoom.

Omgekeerd zijn die nulpunten de oplossingen van de vergelijking die ontstaat door de polynoom gelijk aan nul te stellen. Zo ontstaat een algebraïsche vergelijking met één onbekende ${\displaystyle x}$  van de volgende vorm:

${\displaystyle a_{0}+a_{1}x+a_{2}x^{2}+\ldots +a_{n}x^{n}=0}$ 

Hierin is elke ${\displaystyle a_{k}}$  een constante die de ${\displaystyle k}$ -de graads coëfficiënt wordt genoemd. De graad van de polynoom, dit is de grootste waarde van ${\displaystyle k}$  waarvoor geldt dat ${\displaystyle a_{k}\neq 0}$ , wordt ook de graad van de vergelijking genoemd.

Een speciaal geval vormen de polynomen met gehele coëfficiënten. Een nulpunt van zo'n polynoom wordt een algebraïsch getal genoemd. Een getal dat niet algebraïsch is, maar wel reëel, heet een transcendent getal.

De getallen ${\displaystyle b_{k}(k=0,\ldots ,n)}$  zijn de nulpunten van de polynoom, of de wortels van de bijbehorende algebraïsche vergelijking. Het aantal keren dat de betrokken factor in de ontbinding voorkomt, heet de multipliciteit van het nulpunt, en het aantal nulpunten van een veelterm is, als elk nulpunt even vaak wordt meegeteld als zijn multipliciteit, dus gelijk aan de graad.

Voor reële polynomen geldt, net als voor complexe polynomen, dat zij ${\displaystyle n}$  complexe nulpunten hebben. Iedere reële polynoom van oneven graad heeft ten minste één reëel nulpunt en de niet-reële, de complexe nulpunten komen steeds in complex toegevoegde paren voor. Er is geen algoritme waarmee voor willekeurige polynomen van een graad groter dan 4 de nulpunten met wortels uit getallen kunnen worden geschreven.

De ontbinding van de polynoom ${\displaystyle f(x)=5x^{3}-5}$  is:

${\displaystyle f(x)=5(x-1)(x^{2}+x+1)=5(x-1)\left(x+{\frac {1+i{\sqrt {3\ }}}{2}}\right)\left(x+{\frac {1-i{\sqrt {3\ }}}{2}}\right)}$ 

De drie nulpunten van ${\displaystyle f(x)}$  zijn ${\displaystyle 1,\ -{\tfrac {1}{2}}(1+i{\sqrt {3\ }})}$  en ${\displaystyle -{\tfrac {1}{2}}(1-i{\sqrt {3\ }})}$ .

De coëfficiënten van een polynoom kunnen uitgedrukt worden in de wortels van de polynoom. Het functionele verband tussen een coëfficiënt en de wortels van een ${\displaystyle n}$ -de-graadspolynoom ${\displaystyle f(x)}$  is op het teken na een elementaire symmetrische polynoom in de wortels van ${\displaystyle f(x)}$ .

Voor een derdegraadspolynoom ${\displaystyle p(x)=x^{3}+a_{2}x^{2}+a_{1}x+a_{0}}$  met wortels ${\displaystyle x_{1},x_{2},x_{3}}$  geldt:

${\displaystyle p(x)=(x-x_{1})(x-x_{2})(x-x_{3})=}$ 

${\displaystyle =x^{3}-(x_{1}+x_{2}+x_{3})x^{2}+(x_{1}x_{2}+x_{2}x_{3}+x_{1}x_{3})x-x_{1}x_{2}x_{3}}$ 

De coëfficiënten zijn:

${\displaystyle a_{2}=-(x_{1}+x_{2}+x_{3})}$ 

${\displaystyle a_{1}=x_{1}x_{2}+x_{2}x_{3}+x_{1}x_{3}}$ 

${\displaystyle a_{0}=-x_{1}x_{2}x_{3}}$ 

Elk is op het teken na een elementaire symmetrische polynoom in de wortels ${\displaystyle x_{1},x_{2},x_{3}}$ .

Differentiëren van een polynoom verlaagt de graad van de polynoom met 1. Bijvoorbeeld differentiëren van ${\displaystyle 4x^{3}+5x^{2}+3x+2}$  van de graad 3 geeft de afgeleide polynoom ${\displaystyle 12x^{2}+10x+3}$  van de graad 2.

Volgens de stelling van Marden zijn de nulpunten van de afgeleide van een derdegraads polynoom in ${\displaystyle \mathbb {C} }$ , waarvan de nulpunten niet op één lijn liggen, gelijk aan de brandpunten van Steiners ingeschreven ellips van de driehoek die door die nulpunten wordt gevormd. De coëfficiënten van de polynoom mogen hierin complex worden genomen.

In het algemeen kan een polynoom ${\displaystyle p(x)}$  gedeeld worden door een polynoom ${\displaystyle d(x)}$  waarvan de graad lager is dan die van ${\displaystyle p(x)}$ . De rest bij deling is een polynoom ${\displaystyle r(x)}$ , of 0 wanneer ${\displaystyle p(x)}$  precies door ${\displaystyle d(x)}$  is te delen. Algemeen geldt:

${\displaystyle p(x)=q(x)d(x)+r(x)}$ ,

waarin de polynoom ${\displaystyle q(x)}$  de quotiëntpolynoom is.

De daadwerkelijke deling van een polynoom door een andere polynoom van lagere, of eventueel gelijke graad, kan door staartdelen.

Als ${\displaystyle n}$  de graad van ${\displaystyle p}$  is en ${\displaystyle m}$  de graad van ${\displaystyle d}$ , geldt dat de graad van ${\displaystyle q}$  gelijk is aan ${\displaystyle n-m}$  en de graad van ${\displaystyle r}$  ten hoogste gelijk is aan ${\displaystyle m-1}$ . In het geval dat ${\displaystyle r(x)=0}$ , gaat de deling precies op, en is ${\displaystyle p}$  het product van ${\displaystyle q}$  en ${\displaystyle d}$ . Voor de graden geldt ${\displaystyle n=m+k}$ , met ${\displaystyle k}$  de graad van ${\displaystyle q}$ .

x+1 / 4x³+5x²+3x+2 \ 4x²+x+2
      4x³+4x²
      ———————
           x²+3x+2
           x²+ x
           ———————
              2x+2
              2x+2
              ————
                 0

Dus is ${\displaystyle 4x^{3}+5x^{2}+3x+2=(4x^{2}+x+2)(x+1)}$ .

Men kan eenvoudig controleren of een polynoom ${\displaystyle p(x)}$  een factor ${\displaystyle x-b}$  heeft. Substitueer ${\displaystyle x=b}$  in ${\displaystyle p(x)}$ , dan moet gelden ${\displaystyle p(b)=0}$ . Is ${\displaystyle p(b)\neq 0}$ , dan is ${\displaystyle p(b)}$  de rest bij de deling van ${\displaystyle p(x)}$  door ${\displaystyle x-b}$ , immers:

${\displaystyle p(x)=(x-b)q(x)+r}$ ,

waarin de rest ${\displaystyle r}$  een constante is. Substitutie van ${\displaystyle x=b}$  geeft:

${\displaystyle p(b)=(b-b)q(b)+r=r}$ 

Dit resultaat heet de reststelling voor polynomen. Op deze reststelling zijn in het tientallige stelsel de negenproef en de elfproef gebaseerd.

De elfproef berust op het feit dat in het tientallig stelsel 10 modulo 11 congruent is met −1. Dit wordt gebruikt om aan te tonen dat modulo 11 het getal 4532 congruent is met 0, dus deelbaar is door 11. Immers ${\displaystyle x+1}$  is een factor van ${\displaystyle 4x^{3}+5x^{2}+3x+2}$ , want

${\displaystyle 4(-1)^{3}+5(-1)^{2}+3(-1)+2=-4+5-3+2=0}$ ,

dus is

${\displaystyle 4532=4\times 10^{3}+5\times 10^{2}+3\times 10+2=0{\pmod {11}}}$ 

Het Hornerschema is een algoritme om efficiënt een veelterm in een punt ${\displaystyle x_{0}}$  te evalueren of om een polynoom snel te delen door een lineaire polynoom.

Het is mogelijk voor de variabele een matrix te substitueren. Bij iedere matrix ${\displaystyle A}$  hoort een karakteristieke polynoom ${\displaystyle f}$ . Substitutie van de matrix ${\displaystyle A}$  in ${\displaystyle f}$  levert de nulmatrix op: ${\displaystyle f(A)=0}$ .

De karakteristieke polynoom ${\displaystyle P_{A}}$  van een vierkante ${\displaystyle n\times n}$ -matrix ${\displaystyle A}$  is

${\displaystyle P_{A}(\lambda )=\mathrm {Det} (A-\lambda I_{n})}$ 

Waarin

• Det de determinant voorstelt
• ${\displaystyle I_{n}}$  de ${\displaystyle n\times n}$ -eenheidsmatrix

De nulpunten van de karakteristieke polynoom zijn de eigenwaarden van de matrix. Dit vindt toepassingen in de sterkteleer, de kwantummechanica, trillingen, de akoestiek enz.

Een polynoom is volledig bepaald door z'n coëfficiënten. Als het niet om de corresponderende functie gaat, is niet aan de orde welke waarden ${\displaystyle x}$  kan aannemen; de polynomen corresponderen een-op-een met eindige rijen getallen (de coëfficiënten). Dan bestaat de rol van de variabele ${\displaystyle x}$  er slechts in de notatie als som van gewogen machten van ${\displaystyle x}$  mogelijk te maken, en zo op natuurlijke wijze de regels voor het optellen en vermenigvuldigen van de polynomen in te voeren. Vooral voor het vermenigvuldigen is deze notatie handig, men hoeft niet een speciale regel voor het vermenigvuldigen van eindige rijen getallen toe te passen.

Er zijn ook polynomen met andere coëfficiënten dan reële getallen, of met coëfficiënten die beperkt zijn tot een deel van de reële getallen. Als de verzameling waaruit de coëfficiënten worden gekozen een commutatieve ring is, vormen de polynomen ook een commutatieve ring.

Bij een gegeven commutatieve ring kan men de coëfficiënten kiezen uit een deelring (eventueel de ring zelf) en als domein van de polynomiale functies een deelverzameling van de ring (eventueel weer de ring zelf) nemen. De afbeelding die aan een polynoom de bijbehorende polynomiale functie toevoegt, is dan lineair. De afbeelding is dan en slechts dan injectief, als alleen de polynoom die identiek nul is, een functie oplevert die de nulfunctie is (een functie die bij ieder argument uit het domein de waarde 0 oplevert). Dit is niet het geval als het domein van de polynomiale functies eindig is en een deelverzameling van de deelring, men kan dan eenvoudig een polynoom construeren die niet identiek nul is, maar waarbij wel de erdoor vastgelegde functie bij elk argument nul oplevert (nulfunctie). Er zijn dan bij een polynomiale functie (wat trouwens iedere functie dan is) oneindig veel corresponderende polynomen.

Dit onderstreept de verschillen tussen een polynoom als uitdrukking en een polynoom als functie. Let wel, als het domein een oneindige verzameling is, is er wel een een-op-een correspondentie tussen de uitdrukkingen en de functies.

Een voorbeeld van het onderscheid tussen polynoom en bijbehorende polynomiale functie is het volgende. Beschouw polynomen met coëfficiënten uit het eindige lichaam ${\displaystyle \mathrm {GF} (5)}$ , dit is de verzameling ${\displaystyle \{0,1,2,3,4\}}$  waarbij optellen en vermenigvuldigen plaatsvindt modulo 5.

Zowel ${\displaystyle g(x)=x^{6}+3x+3}$  als ${\displaystyle h(x)=3x^{5}+x^{2}+3}$  zijn polynomen over ${\displaystyle \mathrm {GF} (5)}$ . Het zijn duidelijk twee verschillende polynomen. Als (polynomiale) functies met als domein en bereik ${\displaystyle \mathrm {GF} (5)}$  zijn ze echter aan elkaar identiek, want voor iedere ${\displaystyle x}$  uit ${\displaystyle \{0,1,2,3,4\}}$  geldt, rekenend modulo 5, dat ${\displaystyle g(x)=h(x)}$ .

Twee van elkaar verschillende polynomen kunnen dus eenzelfde bijbehorende polynomiale functie hebben.

Er zijn ook veeltermen in meer dan één variabele. Een veelterm in ${\displaystyle m}$  variabelen (${\displaystyle x_{1}}$  tot ${\displaystyle x_{m}}$ ) van de orde ${\displaystyle n}$ , is dan een uitdrukking van de volgende vorm, of daartoe herleidbaar:

${\displaystyle a_{0}+\sum _{1\leq k\leq m}a_{1,k}x_{k}+\sum _{1\leq k_{1}\leq k_{2}\leq m}a_{2,k_{1},k_{2}}x_{k_{1}}x_{k_{2}}+\ldots +\sum _{1\leq k_{1}\leq \ldots \leq k_{n}\leq m}a_{n,k_{1},\ldots ,k_{n}}x_{k_{1}}\cdots x_{k_{n}}}$ ,

waarin ten minste een van de coëfficiënten ${\displaystyle a_{n,k_{1},...,k_{n}}}$  ongelijk is aan 0. Men spreekt wel van multinomiale functies. Zo'n veelterm kan ook geschreven worden als:

${\displaystyle \sum _{m_{1},\ldots ,m_{n}}a_{m_{1},\ldots ,m_{n}}x_{1}^{m_{1}}\cdots x_{n}^{m_{n}}}$ ,

waarin slechts eindig veel coëfficiënten ongelijk aan 0 zijn. De hoogste voorkomende macht ${\displaystyle m_{i}}$  heet de graad van de variabele ${\displaystyle x_{i}}$ . Het getal ${\displaystyle m_{1}+\ldots +m_{n}}$  heet de graad van de term ${\displaystyle a_{m_{1},\ldots ,m_{n}}x_{1}^{m_{1}}\cdots x_{n}^{m_{n}}}$ . Het maximum van de graden van de afzonderlijke termen heet de graad van de polynoom.

Specifiek voor een polynoom in één variabele ${\displaystyle x}$  is de hoofdstelling van de algebra van toepassing, die zegt dat de polynoom is te schrijven als het product van een constante en een aantal keer het verschil tussen ${\displaystyle x}$  en een andere constante. Deze stelling is niet eenvoudig uitbreidbaar naar een polynoom in meer variabelen.

De volgende veelterm ${\displaystyle f}$  in drie variabelen ${\displaystyle x,y}$  en ${\displaystyle z}$  is van de orde drie. Alle coëfficiënten zijn geheel en de producten staan in volgorde van opklimmende orde, of graad:

${\displaystyle f(x,y,z)=4x^{2}y-6x^{2}z-12xy^{2}+6y^{2}z+3xz^{2}-9yz^{2}+16xyz+4xy-6xz-2yz+3z^{2}}$ 

${\displaystyle f(x,y,z)}$  is te vereenvoudigen tot ${\displaystyle (x-3y+1)(2x-z)(2y-3z)}$ . Een willekeurig gekozen polynoom in meer variabelen is meestal niet zo mooi te ontbinden.

  Zie Curiosum over polynomen voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

De uitkomst van polynomen kan tot schijnbaar vreemde resultaten leiden. Een daarvan is een curiosum over polynomen, dat een veelterm geeft, dat in de 26 variabelen ${\displaystyle a}$  t/m ${\displaystyle z}$  over de natuurlijke getallen met graad 25 behalve negatieve waarden, alleen alle priemgetallen als positieve waarden aanneemt.^[2]

Enkele speciale typen polynomen hebben een eigen naam, waaronder:

Polynomen worden veel toegepast in algoritmen, onder andere in Savitsky-Golayfilters.

Polynomen met complexe coëfficiënten komen bijvoorbeeld voor bij de oplossing van differentiaalvergelijkingen door fouriertransformatie of laplacetransformatie. Dit heeft praktische toepassingen in de elektrotechniek, regeltechniek, communicatietechniek en de kwantummechanica.

 

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Polynoom op Wikimedia Commons.