dum

dum

1. terwijl

dum

1. terwijl

dum

1. (temporeel) terwijl (meestal met indicatief praesens); zolang (als);
2. (temporeel) totdat;
3. (conditioneel) in zoverre als, mits (slechts) (met conjunctief); versterkend: dummodo: zo slechts niet

dum

1. achter negaties gevoegd: nog; nondum, necdum, nequedum: nog niet; vixdum: nauwelijks nog; nihildum: nog niets; nedum: ik laat staan, ik zwijg van, om niet te spreken van;
2. na imperatieven: toch, dan toch; ehodum: hoor toch; qui dum?: hoezo?; primum dum: ten eerste nu

• s.v. dum, in
  J.B. Kan - H.P. Schröder
  (ed.), Latijnsch-Nederlandsch Woordenboek, Utrecht, 1864, p. 170.

dum

1. dom