Budaya politik

Budaya politik menerangkan bagaimana budaya mempengaruhi politik. Setiap sistem politik tertanam dalam suatu budaya politik tertentu.^[1]

Gabriel Almond mentakrifkannya sebagai "pola orientasi tertentu ke arah tindakan politik di mana setiap sistem politik tertanam."^[1]

Definisi Lucian Pye ialah "budaya politik ialah set sikap, kepercayaan, dan sentimen, yang memberi perintah dan makna kepada proses politik dan yang memberikan andaian dan peraturan asas yang mengawal tingkah laku dalam sistem politik."^[1]

María Eugenia Vázquez Semadeni mentakrifkan budaya politik sebagai "kumpulan wacana dan amalan simbolik yang mana kedua-dua individu dan kumpulan menyatakan hubungan mereka dengan kuasa, menghuraikan tuntutan politik mereka dan meletakkan mereka dipertaruhkan."^[2]

Had budaya politik tertentu adalah berdasarkan identiti subjektif.^[1] Bentuk identiti yang paling biasa pada hari ini ialah identiti nasional, dan oleh itu. negara bangsa menetapkan had lazim dalam budaya politik.^[1] Sistem sosiobudaya pula memberi makna kepada budaya politik melalui simbol dan ritual yang dikongsi bersama (seperti hari kemerdekaan negara) yang mencerminkan nilai bersama.^[1] Ini mungkin berkembang menjadi agama sivil Nilai-nilai itu sendiri boleh menjadi lebih berhierarki atau egalitarian (setara), dan akan menetapkan had kepada penyertaan politik, dengan itu mewujudkan asas keabsahan.^[1] Ia disebarkan melalui sosialisasi, dan dibentuk oleh pengalaman sejarah yang dikongsi bersama yang membentuk ingatan kolektif atau nasional.^[1] Golongan intelektual akan terus mentafsir budaya politik melalui wacana politik di ruang awam.^[1] Sesungguhnya, budaya politik elit lebih penting daripada peringkat massa.^[3]

Kepercayaan ialah faktor utama dalam budaya politik, kerana tahapnya menentukan keupayaan negara untuk berfungsi.^[3] Pascamaterialisme ialah tahap di mana budaya politik mengambil berat tentang isu-isu yang tidak membimbangkan fizikal atau material serta-merta, seperti hak asasi manusia dan alam sekitar.^[1] Agama juga memberi kesan kepada budaya politik.^[3]

Tipologi budaya politik yang pelbagai telah dicadangkan.

Gabriel Almond dan Sidney Verba dalam The Civic Culture menggariskan tiga jenis budaya politik murni berdasarkan tahap dan jenis penyertaan politik dan sifat sikap rakyat terhadap politik:

• Parokial – Di mana rakyat hanya sedar dari jauh tentang kehadiran kerajaan pusat, dan menjalani kehidupan mereka tanpa mengira keputusan yang diambil oleh negeri, dengan kurang kesedaran terhadap fenomena politik. Mereka tidak mempunyai pengetahuan mahupun minat dalam politik. Budaya politik jenis ini secara umum adalah kongruen dengan struktur politik tradisional.
• Subjek – Apabila rakyat menyedari kerajaan pusat, dan sangat tertakluk kepada keputusannya, dengan sedikit ruang untuk perbezaan pendapat. Individu sedar tentang politik, pelaku dan institusinya. Individu berorientasikan kepada politik secara berkesan, namun berada di sisi "aliran ke bawah". Secara amnya, ia selaras dengan struktur autoritarian berpusat.
• Peserta – Rakyat mampu mempengaruhi kerajaan dalam pelbagai cara, dan dipengaruh olehnya. Individu berorientasikan kepada sistem secara keseluruhan, kepada kedua-dua struktur dan proses politik dan pentadbiran (kepada kedua-dua aspek input dan output). Secara amnya, ini selaras dengan struktur politik demokrasi.

Almond dan Verba juga menulis bahawa jenis budaya politik ini boleh digabungkan untuk mencipta budaya sivik, yang mencampurkan unsur terbaik daripada setiap satu.

Daniel J. Elazar mengenal pasti tiga jenis budaya politik:^[3]

• Budaya individualistik – Politik ialah suatu pasaran antara individu yang ingin memaksimumkan kepentingan diri mereka, dengan penglibatan masyarakat dan penentangan minimum terhadap pemerintah, serta tahap naungan yang tinggi.
• Budaya moralistik – Pemerintah dilihat penting, dan sebagai cara untuk memperbaiki kehidupan rakyat.
• Budaya tradisionalistik – Budaya yang ingin mengekalkan status quo, di mana golongan elit mempunyai semua kuasa dan penyertaan rakyat pula tidak dijangka.

Samuel P. Huntington mengklasifikasikan budaya politik mengikut tamadun berdasarkan geografi dan sejarah:^[3]

• Tamadun Barat
• Tamadun Jepun
• Tamadun Islam
• Tamadun Hindu
• Tamadun Slavic-Ortodoks
• Tamadun Amerika Latin
• Tamadun Cina
• Tamadun Afrika

Ronald Inglehart mencadangkan bahawa budaya politik boleh menentukan sistem politik, dan menunjukkan korelasi antara Protestantisme (atau lebih umum, masyarakat yang mempunyai nilai sekular-rasional yang tinggi, dan nilai ekspresi diri yang tinggi dalam peta nilai Inglehart-Weltzel) dan pendemokrasian yang stabil.^[4] Walau bagaimanapun, pertembungan selepas pilihan raya yang berulang di negara-negara Sub-Sahara yang kebanyakannya Protestan, seperti Kenya atau Uganda, menunjukkan bahawa pertalian agama nampaknya kurang memberi kesan kepada tingkah laku politik penduduk.