recensies muziek
Jasper Steverlinck. — © Kris Van Exel
Elke week selecteert de cultuurredactie voor u de beste albums uit de wereld van pop, rock, soul en jazz.
Jasper Steverlinck: liefde is een pad vol doornen
JASPER STEVERLINCK
The healing
Sony
“Everything has a reason/ now what’s yours for leaving?”, zingt Jasper Steverlinck halverwege zijn derde soloalbum. De dertien eigen songs vormen een coherente songcyclus door de muziek, de productie en vooral de teksten. Zes jaar na Night prayer schildert Steverlinck met hulp van de Zwitserse producer Tom Oehler zijn getormenteerde emoties uit in klassieke popsongs die Jeff Buckley, Queen en Hozier oproepen.
Experiment is er niet bij, wel mooie variatie: vele songs zetten sober aan met piano of akoestische gitaar, en krijgen dan smaakvol bombast mee in de vorm van aanzwellende strijkers, forse koorzang of krachtige rockdynamiek, die het live goed zal doen.
Alle songs gaan over een falende relatie: de herinneringen, de schaamte en de hoop, het zelfmedelijden en de boosheid, en uiteindelijk het loslaten. ‘Remember me’ en ‘The healing’ zijn prijsbeesten in een erg volwassen album, waarin Steverlincks gouden tenor zich helemaal laat gaan om deze persoonlijke emoties voluit naar buiten te brengen. (vpb)
___________________
Saartje Van Camp vliegt onder de vleugels van Spinvis uit
SAARTJE VAN CAMP
In de naam van
Excelsior
Vrij en bevrijdend pakt Saartje Van Camp uit met haar debuutalbum. Na 21 jaar aan de zijde van Spinvis, nodigt de Antwerpse celliste ons uit om haar fabuleuze muziekwereld mee te verkennen. Een betoverende reis. “Ik heb geleerd om niet alleen te denken dat ik iets wil, maar het ook te doen.”
Lies hier het interview.
___________________
Bonnie “Prince” Billy omarmt country
BONNIE “PRINCE” BILLY
The purple bird
Domino
Amerikaanse troubadour Will Oldham klinkt al oud sinds hij in 1999 onder het alias Bonnie “Prince” Billy debuteerde met het onvolprezen I see a darkness. Johnny Cash coverde het titelnummer zelfs op zijn American recordings III. Een kwarteeuw later hokt Oldham opnieuw samen met toenmalig producer David Ferguson voor een behoorlijk klassieke countryplaat, opgenomen in Nashville. Daarbij krijgt hij het gezelschap van enkele lokale helden uit Fergusons contactenlijst.
The purple bird is het derde deel van een officieus drieluik dat Oldham schreef sinds hij trouwde en vader werd. Bij elk nieuwe album lijkt de vijftiger opgewekter te zijn. In ware countrytraditie klinken zijn teksten recht uit het hart, en de traditionele instrumentatie met mandoline en viool versterkt die onomwonden oprechtheid. Hoewel deze plaat niet naar de smaak zal zijn van fans die liever de alternatieve treurwilg horen, siert het Oldham dat hij na meer dan twintig albums niet in nostalgie vervalt – zelfs niet wanneer hij resoluut kiest voor een traditioneler genre. (mg)
___________________
De coverplaat van Fixkes is een fijne ontdekkingstocht
FIXKES
Danny & Danny
Excelsior
Afgelopen jaar toerde Fixkes met een verzoekshow door België. Dat is marketingtechnisch niet slecht gevonden voor een band die doorbrak met het nummer ‘Kvraagetaan’. Maar wat op Danny & Danny staat, zijn vooral songs die ze zelf graag wilden coveren. De selectie is op zijn zachtst gezegd eclectisch. Kenji Minogue, Gorki, Urbanus en Louis Neefs zijn bien étonnés de se retrouver ensemble, maar het spelplezier spat er bij de Antwerpenaren van af: ‘Veronica’ van Gorki wordt aan het eind een euforische punkrocksong.
Danny & Danny doet vooral zijn werk als ontdekkingstocht. De meeslepende new wave van ‘Nattigheid’, een song uit 2020 van De Nooit Moede, een band die het na twee obscure ep’s al voor bekeken hield, is verslavend. De leukste uitspatting komt er in een cover van Jebroers ‘(Gaan met die) Banaan’, die Fixkes zowaar voorziet van een gitaarriff geleend bij het Amerikaanse hiphopduo Run the Jewels. Het venndiagram van die drie artiesten is petieterig klein, maar het is er wel plezierig. (ndl)
___________________
De ritmische bevrijding van Black Flower
BLACK FLOWER
Kinetic
Sdban
“You got your hand in the hole/ but you won’t let go”, zingt Meskerem Mees met frêle stem in ‘Monkey system’, een van de zeldzame songs met zang op het nieuwe album (en in het oeuvre) van Black Flower. Het is een sterk beeld dat de huidige mens typeert: onze rush naar meer is sterker dan ons zelfbehoud. De groep rond fluitist en saxofonist Nathan Daems en trompettist Jon Birdsong zet er een broeierige en tegelijk lyrische soundtrack onder die jazz en dub vermengt met etnische klanken uit oost en zuid. De Brusselse band heeft er de voorbije tien jaar zijn handelsmerk van gemaakt.
In ‘Underwave’ gaat een prettig orgeltje in overdrive op een mix van Ethiojazz en hypnotiserende afrobeat. Ook van de slingerende baslijn in ‘Particles’ raak je in geen tijd in trance. Die drang naar pulsen is wat Daems en co. drijft. In beweging zien ze een manier om je los te wrikken uit ideologische harnassen en vastgeroeste patronen. Bewegen is aanpassen, evolueren en transformeren. En of ze gelijk hebben. (tzh)
___________________
Ambrose Akinmusire: zelfportret met jazz, rap en modern klassiek
AMBROSE AKINMUSIRE
Honey from a winter stone
Nonesuch
Na het intieme Owl song knoopt de Amerikaanse trompettist Ambrose Akinmusire weer aan met zijn meesterwerk Origami harvest uit 2018. Met opnieuw het Mivos-strijkkwartet aan boord, pianist Sam Harris en drummer Justin Brown, een rapper (de fenomenale Kokayi) en dit keer ook de synthesizers van Chiquitamagic. Het resultaat is een mix van hedendaags klassiek, hiphop, jazz en elektronica.
Tot welke verbluffende resultaten dat leidt, blijkt al uit het lange openingsstuk, waarin Kokayi een tekst improviseert na intense gesprekken met Akinmusire over diens bijna-doodervaring – “Ik wilde blijven leven om mijn zoon te beschermen”. Erg persoonlijk dus, Akinmusire noemt dit album een muzikaal zelfportret. Hij verwijst naar de angsten en moeilijkheden waarmee Afro-Amerikanen geconfronteerd worden, en put inspiratie uit de ‘organische muziek’ van Julius Eastman, een componist die een tragisch leven leidde. Ook Akinmusire is zo’n vernieuwer – zijn muziek lijkt wel een nieuw genre. Een album als een kunstwerk. (pdb)
