Homo Smartphonicus

De Homo Smartphonicus heeft zich in de afgelopen vijf jaar in een ontstellend tempo over de aarde verspreidt, met de grootste populaties in Europa en Noord-Amerika. Aldaar word de Smartphonicus overwegend gevonden in stedelijke gebieden. In deze steden worden ze overal gevonden: van nette restaurants tot sjofele aangelegenheden. De Smartphonicus heeft een sterke voorkeur voor leefgebieden dicht bij andere Smartphonicussen; ondanks een weinig sociale aanleg zijn het wel kuddedieren. Veelal worden ze in groepen gevonden in het openbaar vervoer en de horeca. Daar zitten ze dan zwijgend in groepen met hun Smartphone te spelen. Het is tot op heden voor onderzoekers nog onduidelijk waarom de Smartphonicus juist naar drukke gezelschapsgelegenheden trekt, om daar groepsgewijs te zwijgen.

Als u in een stad woont en naar buiten kijkt, is de kans groot dat u een Homo Smartphonicus te zien krijgt: ziet u die lange jongeman, in flatteuze bontkraag, die met de hardcore uit zijn auto knallend zich een koning te rijk voelt? Ook hij is een Smartphonicus geworden.

Gezien het recente verschijnen van de Smartphonicus is er nog veel onduidelijk over deze nieuwe soort mensaap, zijn oorsprong en fysiologie. Er is zelfs discussie of de Smartphonicus wel gerelateerd is aan de hedendaagse mens. Gemiddeld genomen zijn er drie theoriëen die steun vinden onder hedendaagse biologen, let wel dat ze allemaal naast elkaar bestaan en er nog geen 'waarheid' bekend is.

Tammo's Tachtigste TheorieBewerken

Sommigen zeggen dat de Smartphonicus een andere tak van de Homo Erectus is, die zich via de Homo Desinteressus heeft ontwikkeld tot een distinctieve diersoort. De suggestie is dat, in een ver verleden, een deel van de Erectus-populatie zich groepsgewijs vestigde in bestaande woonplekken van de Erectus. Aldaar vestigden zij zich aan tafels of in cirkels op de vloer, waar zij groepsgewijs naar langwerpige stenen in hun hand gingen staren, met zo'n air van 'Verdomme wat ben ik interessant zeg! Kijk eens wat een hoop dingen ik te doen heb en hoe sociaal actief ik ben!'. Dit was zo slecht voor de sfeer dat de doorsnee homo Erectus eieren voor zijn of haar geld verkoos en een nieuwe woonplaats ging zoeken. Zo kon de Smartphonicus in isolatie voort blijven bestaan tot het uitvinden van de Smartphone de soort een perfecte kans gaf om terug op het aardoppervlak te komen, deze keer als Smartphonicus. Met de introductie van de Smartphone had de Smartphonicus iets om met recht naar te staren, het bleek in het verleden namelijk moeilijk te verantwoorden voor de Smartphonicus waarom hij/zij voor lange perioden naar een steen staarde.

Sophia's Softe StellingBewerken

In andere kringen is men het daar echter niet mee eens. Vele Biologen zijn van mening dat de Smartphonicus qua lichaamsbouw teveel lijkt op de moderne mens om een andere soort te zijn. Opvallend is bijvoorbeeld dat de Smartphonicus, net als de moderne mens, graag Smartphones bij zich draagt. Deze wetenschappers ontkennen het bestaan van een de soort en zijn van mening dat de Smartphonicus simpelweg een Homo Sapiens is met een Smartphone te handen. Voor veel biologen is dit echter moeilijk te accepteren: hoe kan zo'n lui, ongeïnteresseerd en aan Candy Crush verslaafd 'ding' nou hetzelfde dier zijn als ik? Hoe kan het evolutionair zijn ingebouwd om elke 20 seconden je Whatsapp te checken en dan nog steeds te claimen dat je niet verslaafd bent aan Smartphonegebruik?

Wubbo's Waarachtige WaarheidBewerken

De theorie die de meeste steun ondervind in academische kringen is de zogeheten 'Parasitaire Theorie'. Deze gaat er van uit dat de Smartphonicus zich niet als onafhankelijke diersoort heeft ontwikkeld, maar het resultaat is van een fusie tussen de Homo Sapiens en zogeheten Smartphones. In de Parasitaire Theorie wordt de Smartphone dan ook niet als een simpel gebruiksvoorwerp gezien, maar als een parasiet die tot op onduidelijke hoogte bewust is van zijn daden. Langzaam maar zeker consumeert de Smartphone basale menselijke functies tot er op een gegeven moment een 'Smartphonicus' ontstaat; een fusie van mens en Smartphone. Het is nog onduidelijk waarom dit gebeurt, laat staan hoe het mogelijk is, maar ach, wat geeft het?

SolitairBewerken

Solitair bevind de Homo Smartphonicus vaak in bussen of treinen, daarnaast worden ze ook veelal gespot in wachtruimtes en plekken waar men koffie kan halen. Het is niet ongewoon dat er hierbij hersenloze monotone herrie wordt genuttigd via de trommelvliezen, een van de belangrijkse oorzaken van mentale retardatie. Daarnaast bezigt de Smartphonicus zich met het opkijken zonder aangekeken te worden, snel-weg-kijken en onderwaterdammen.

In KuddesBewerken

In grote groepen is de Smartphonicus een rustig en mensenschuw kuddedier dat het liefst met andere Smartphonicussen stilzwijgend aan een tafel zit. Soms wordt er onderling gecommuniceerd, maar alleen als dit écht nodig is; wanneer een van de dieren spontaan overlijdt bijvoorbeeld. Ook dan is communicatie echter gelimiteerd tot een korte uitroep en blikuitwisseling, waarna de Smartphonicus zich weer achter zijn apparaat nestelt om snel te Twitteren dat er een goede vriend is overleden. Opvallend is dat de Smartphonicus op sociale media wél lijkt te geven om zijn soortgenoten, waar dit in het dagelijks leven nergens uit blijkt. Onduidelijk is de functie van de Smartphones in de groep. Sommige wetenschappers zijn van mening dat deze voor onderlinge communicatie worden gebruikt, maar vooral antropologen wijzen erop dat de Smartpone misschien niet meer is dan een totem om dominantie mee te uiten. Wie het langst onafgebroken op zijn/haar smartphone zit, is duidelijk het interessantst, en daarmee het meest dominant.