mer

mer /mæ̀r/

1. wuuert gebroek veur 'nen toestandj van behej of ónrös toet roew te bringen of 'n verklaoring daovan in te leie

   Mer, waat kónnen aaj luuj zich toch oprieten euver nieks!

Aafbraeking

• mer

Net get anges gesjreve

• maar, maer, meer, m'r

Aafleijinge

• merjao, mernae

Verwantje wäörd

• meh

Zagswies

• mer jao: wuuert gebroek veur örges mit in te stumme, sónger hieël väöl begeistering (Nederlandjs: welja)

  Mer jao, zoeaget zal ich noeatj vergaete.

• mer mer (mer): wuuert gebroek veur aan te gaeve det me neet verwach waat noe loos is, dökker gebroek veur emes of 'nen toestandj te verroewige (Nederlandjs: wel wel of ho ho)

  Mer mer, waat behej óm tieën sent.

• mer nae: wuuert gebroek veur aan te gaeve det d'n angere ram verkieërd zitj mit zien gedachten of mit waat t'r zaet (Nederlandjs: welnee)

  Mer nae, die keukskes zeen tonneet van sjeklaat gemaak!

• mer zeker: abseluut zeker (Nederlandjs: jazeker)

  Mer zeker, ederein maag mit, dus ouch doe!

• Nederlandjs: wel, ho^(nl:), jee
• Sjinees: 嘛^(zh:)

mer /mǽr ~ mæ̽r/

1. (neet-lemma) liaisonvorm van meh

Raod

De liaisonvorm kump allein veur wen 't opvolgendj waord begintj mit 'ne klinker of 'n h-.

Aafbraeking

• mer

mer /mǽr ~ mæ̽r/

1. (neet-lemma) liaisonvorm van meh

Raod

De liaisonvorm kump veur wen 't opvolgendj waord begintj mit 'ne klinker of 'n h- of wen me dao ekstra naodrök op wiltj ligke.

Aafbraeking

• mer

Aafleijinge

• merjao, mernae