pey

• IPA^(kilîd): /pɛj/
• Deng (Bidlîs)^ⓘ
• Kîtekirin: pey

pey

1. dû, dûv

   Ez rê dizanim, li pey min werin.

2. piştî

   Li pey biharê, havîn tê.

3. gor

   Ew li pey qanûna kevn hat sizadan.

• Ez telbeya ava heya tê bûn teya ki j'badeya
  Cama xwiya bo 'işweya yar lew peya -pey tên sebeq
  Canê Melê ji qal û belê bend im welê der kagulê — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

• pê (3)

• (navdêr) peyketin
• (navdêr) peyçûn
• (rengdêr) peyçûyî

hevreha farisî pey, belûçî ped, avestayî pedhe-, sanskrîtî pede- ji proto-îranî.

pey

1. peşînek, beh, bey, beyh
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)