Víkingaöld

Víkingaöld er tímabil í sögu Norður-Evrópu sem nær frá árinu 793 til 1066. Tímabilið einkenndist af mikilli útrás sæfara frá Norðurlöndum sem bæði stunduðu verslun og strandhögg (ránsferðir) og síðar landnám í mismiklum mæli. Upphaf víkingaaldar er miðað við fyrstu skjalfestu árás víkinga á England, árásinni á Lindisfarne árið 793, og henni lauk með ósigri Haraldar harðráða Noregskonungs á Englandi 1066.

Víkingar frá því svæði sem síðar varð Danmörk herjuðu mest á strendur Englands, Fríslands og Frakklands, en þeir sem komu frá því svæði er síðar varð Noregur sigldu mest til Skotlands, Orkneyja, Írlands, Færeyja, Íslands og Grænlands. Sænskir víkingar fóru mest í Austurveg, allt suður til Býsans.

Víkingaöldinni er oft skipt í þrjú tímaskeið:

• 793 – 850: Fyrstu árásir víkinga á England.
• 850 – 1000: Landnám norrænna manna, m.a. í Danalögum á Englandi.
• 1000 – 1066: Meiri háttar landvinningar, svo sem þegar Sveinn tjúguskegg lagði undir sig England.

Á fyrri hluta þessa tímabils skiptust Norðurlönd í litlar stjórnsýslueiningar undir stjórn höfðingja eða smákonunga. Um 1000 fara að myndast stærri yfirráðasvæði eða ríki sem síðar festu sig í sessi.

Víkingaöldin er hluti af miðöldum í Evrópu, en á Norðurlöndum teljast miðaldir hefjast við lok víkingaaldar.