Karl Carstens

Karl Carstens fæddist þann 14. desember árið 1914 í Bremen. Hann stundaði lögfræðinám í Dijon, München, Königsberg og Hamborg.^[1] Hann lagði jafnframt stund á hagfræði á námsárum sínum og lærði bæði frönsku og ensku.^[2] Carstens hlaut mastersgráðu frá Yale-háskóla í Bandaríkjunum.^[3]

Carstens gekk í Nasistaflokkinn árið 1933 en sagði sig úr honum tveimur árum síðar. Hann gekk aftur í flokkinn árið 1940, að eigin sögn til þess að geta haldið áfram í laganámi.^[4] Carstens var jafnframt stormsveitarmaður í SA-sveitunum (þ. Sturmabteilung) frá árinu 1933 á tíma nasistastjórnarinnar.^[5] Carstens gegndi þjónustu í þýska hernum á tíma seinni heimsstyrjaldarinnar og var þá foringi í loftvarnasveitum Berlínar.^[4]

Þegar Carstens var 34 ára var hann sendur til Bonn sem nokkurs konar sendifulltrúi heimaborgar sinnar. Hann varð þar pólitískur lærlingur Konrads Adenauer kanslara og Walters Hallstein og fékk áhuga á utanríkismálum. Í ágúst árið 1954 varð Carstens fulltrúi Þjóðverja við Evrópuráðið í Strassborg.^[1]

Á kanslaratíð Kurts Georgs Kiesinger varð Carstens yfirmaður forsætisráðuneytisins. Hann hafði þar afskipti af ólöglegri vopnasölu vestur-þýsku leyniþjónustunnar. Carstens var náinn samverkamaður Kiesingers og hélt áfram stöðu sinni hjá kanslaraembættinu þar til Willy Brandt tók við af Kiesinger árið 1969.^[5]

Carstens var kjörinn á þýska sambandsþingið fyrir Kristilega demókrataflokkinn árið 1972. Þrátt fyrir að hafa ekki fyrri reynslu af þingstörfum var hann valinn leiðtogi stjórnarandstöðunnar á þinginu sama ár.^[1] Carstens var talinn til hægri vængs Kristilegra demókrata og var ötull andstæðingur austurstefnu stjórnvalda, sem fól í sér bætt samskipti við Austur-Þýskaland og önnur kommúnistaríki Austurblokkarinnar. Árið 1976 var Carstens kjörinn forseti þýska sambandsþingsins með stuðningi bæverska íhaldsleiðtogans Franz Josefs Strauss.^[5]

Walter Scheel, forseti Vestur-Þýskalands, ákvað árið 1979 að gefa ekki kost á sér til endurkjörs. Skoðanakannanir sýndu að Scheel naut afgerandi stuðnings meðal almennings til að gegna öðru kjörtímabili en hann hafði ekki stuðning vísan á kjörþinginu sem kýs forsetann. Kristilegir demókratar völdu Carstens sem forsetaefni sitt í forsetakosningunum og hann var kjörinn í mars 1979. Carstens var fyrsti forseti sambandslýðveldisins sem var kjörinn úr röðum stjórnarandstöðunnar.^[2]

Á forsetatíð sinni reyndi Carstens að vinna sér velvild Þjóðverja með því að fara í mikla gönguferð þvert yfir Þýskaland, frá Eystrasalti til Alpafjalla. Ætlunin var að koma við í sem flestum þorpum og bæjum á gönguleiðinni og brúa þannig bilið milli alþýðu og stjórnmálamanna. Gönguferðin var ekki farin í einu vetfangi heldur var henni skipt í mánaðarlegar tveggja eða þriggja daga gönguferðir og áætlað að ljúka henni á tveimur árum.^[6]

Carstens gaf ekki kost á sér til endurkjörs í forsetakosningum árið 1984. Flokksbróðir hans, Richard von Weizsäcker, var kjörinn til að taka við af honum í maí það ár.^[7]

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2} „Karl Carsten: Tekur hann við af Willy Brandt?“. Alþýðublaðið. 16. mars 1973. bls. 5.
2. ↑ ^{2,0 2,1} Þórarinn Þórarinsson (25. mars 1979). „Karl Carstens verður eftirmaður Scheels“. Tíminn. bls. 6.
3. ↑ Guðmundur Pétursson (26. maí 1979). „Íhaldsmaðurinn Karl Carsten líklega næsti forseti V-Þýskalands“. Vísir. bls. 6.
4. ↑ ^{4,0 4,1} „Karl Carstens: umdeildur vegna fortíðar sinnar“. Morgunblaðið. 27. maí 1979. bls. 15.
5. ↑ ^{5,0 5,1 5,2} „Nýr forseti Vestur-Þýskalands: Hægri maður með skuggalega fortíð“. Þjóðviljinn. 1. júlí 1979. bls. 5.
6. ↑ Þórarinn Þórarinsson (18. maí 1980). „Söguleg gönguferð þýzka forsetans“. Tíminn. bls. 6.
7. ↑ „Richard von Weizsäcker forseti Vestur-Þýskalands“. Morgunblaðið. 24. maí 1984. bls. 22.