Rosaku i vogël i shëmtuar
Një zog i vogël i sapolindur rrinte strukur pranë nënës së tij. Gjithë zogjtë e tjerë dolën për të notuar në përrua. Nëna e detyroi më në fund rosakun të dilte jashtë. Por, kur e panë rosat e rosakët e tjerë, filluan ta shajnë: - Iiiii, sa i shëmtuar! Ti nuk e meriton të rrish me ne. Largohu dhe shko diku tjetër! Ngaqë ishte i shëmtuar dhe ngjyrë kafe, zogjtë e tjerë nuk donin të rrinin me të. Askush nuk e mbrojti rosakun e mjerë. Ai nuk dinte ç’të bënte dhe as ku të fshihej. I vinte turp nga vetja. Çdo ditë që kalonte, ishte dhe më e keqe për rosakun e vogël. Më në fund vendosi të notonte përpjetë përroit. Iu mbush mendja se askush nga anëtarët e grupit nuk donte të kishte një shok të shëmtuar. Një ditë ai arriti pranë një shtëpie ku jetonte një grua, e cila kishte një mace dhe një pulë. Më në fund dikush u bë i mirë për të dhe i hapi derën. Një mëngjes, në oborrin e shtëpisë fluturoi një grup mjellmash të mrekullueshme. Ato e pranuan rosakun e vogël në shoqërinë e tyre. Po rosaku vazhdonte të ishte i mërzitur. Ai mendonte se ishte i shëmtuar dhe nuk e meritonte shoqërinë e tyre. Në mëngjesin e parë të pranverës ndodhi një gjë e çuditshme. Rosaku i trishtuar shihte mjellmat e bukura dhe mendonte se ishte më mirë të vdiste sesa ta tallnin, ngaqë ishte i shëmtuar. Fluturoi drejt e në ujë dhe u drejtua nga mjellmat duke thirrur: - Vritmëni, - dhe uli kokën. Por ç’të shihte?! Rosaku nuk arriti ta njihte veten e tij, kur e pa të pasqyruar në ujë. Nga një shpend i dobët dhe i shëmtuar ai
116