Փոխանցման կառավարման հաղորդակարգ

TCP հաղորդակարգը մեծ ծավալով տեղեկությունը փոխանցում է, այն բաժանելով ավելի փոքր մասերի՝ փաթեթների։ Բաժանված մասերը համարակալվում են՝ հետագայում վերականգման համար։ Այդ համարակալումը տվյալների հետ միասին ուղարկելու համար, այն ամեն մի կտորը տեղավորում է համապատասխան շապիկով ծրարում, որի մեջ պահվում է համապատասխան ինֆորմացիան։ Ստացված TCP-փաթեթը տեղավորվում է IP-ծրարի մեջ, որից էլ ստացվում է IP-փաթեթ։

Ընդունողը ստանալուց հետո բացում է IP-ծրարները և տեսնում է TCP-ծրարները, որոնք էլ իրենց հերթին բացում և տեղավորում են կտորները՝ համապատասխան հաջորդականությամբ համապատասխան տեղում։ Եթե ինչ-որ բան բացակայում է, այն պահանջում է այդ կտորը նորից ուղարկել։ Այսքանից հետո ինֆորմացիան հավաքվում է համապատասխան հերթականությամբ և ամբողջովին վերականգնվում է ու պատրաստ է լինում ծրագրին փոխանցելու համար։

TCP պրոտոկոլը ունի մի քանի առանձնահատկությունների, որոնք չունեն այլ տրանսպորտային կամ ցանցային պրոտոկոլները, ինչպիսին օրինակ UDP կամ IP են՝

• Բացահայտ ու հաստատումով ինիցիալիզացիա և միացման ավարտ
• Առանց ընդօրինակման տվյալների ապահով փոխանցում
• Հոսքի վերահսկում
• Ծանրաբեռնվածությունից խուսափում

Այս առանձնահատկությունների շնորհիվ TCP պրոտոկոլի իրականացումը ավելի դժվար է քան UDP (RFC 768) կամ IP (RFC 791)։

Հաղորդակարգերի բազմամակարդակային ճարտարապետությունում TCP-ն գտնվում է IP հաղորդակարգից ավելի բարձր մակարդակում, ինչը ապահովվում է TCP-ի տվյալների փոխանցման ու ընդունման ուղղին։

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Փոխանցման կառավարման հաղորդակարգ կատեգորիայում։