«Մեզիրե»–ի խմբագրումների տարբերություն
Տող 71. | Տող 71. | ||
== Պատմություն == |
== Պատմություն == |
||
Բնակավայրը հիմնադրվել է 1617 թվականին Խարբերդից տեղափոխված հայերի կողմից և ստացել է Նոր Խարբերդ անվանումը: Խարբերդի բերդից մինչև Մեզիրե կար ստորգետնյա ճանապարհ: Մեզիրեի կառավարական շենքերը կառուցվել էին Խարբերդի այդ բերդի քարերով: |
|||
1878 թվականից Մեզիրեն հանդիսանում էր Խարբերդ նահանգի վարչական կենտրոն: Թուրքերեն բնակավայրը կոչվում էր Էյլազըգ: |
1878 թվականից Մեզիրեն հանդիսանում էր Խարբերդ նահանգի վարչական կենտրոն: Թուրքերեն բնակավայրը կոչվում էր Էյլազըգ: |
06:00, 16 Հոկտեմբերի 2018-ի տարբերակ
Քաղաք | ||
---|---|---|
Մեզիրե | ||
Վարչական տարածք | Արևմտյան Հայաստան | |
Վիլայեթ | Խարբերդի վիլայեթ | |
Գավառ | Խարբերդի գավառ | |
Այլ անվանումներ | Աղավաթ-Մազասար, Էլ Ազիզ, Էլյազըգ, Էլյազըկ, Էլյազըղ, Խարբերդ Նոր | |
Մակերես | 2221 կմ² | |
ԲԾՄ | 1067±1 մետր | |
Պաշտոնական լեզու | Հայերեն | |
Բնակչություն | ▲421 726 մարդ (2018) | |
Ազգային կազմ | Հայեր (մինչև Մեծ եղեռնը) | |
Ժամային գոտի | UTC+3 | |
Հեռախոսային կոդ | 0424 | |
Փոստային ինդեքսներ | 23000 | |
Պաշտոնական կայք | elazig.bel.tr(թուրքերեն) | |
| ||
Մեզիրե, քաղաք (ավան, գյուղ) Արևմտյան Հայաստանում, Խարբերդի վիլայեթի Խարբերդի գավառում[1]: Գտնվում էր Խարբերդ քաղաքից 5 կմ հարավ-արևմուտք:
Անվան ստուգաբանություն
Ըստ Ն. Ադոնցի բնակավայրի անվանումը ծագում է արաբերեն մեզրե բառից, որը նշանակում է արտ: Հ. Հյուբշմանը անվանումը կապում է հին Մազարա անվան հետ:
Անվանումներ
Բնակավայրն ունեցել է հետևյալ անվանումները. Աղավաթ-Մազասար, Էլ Ազիզ, Էլյազըգ, Էլյազըկ, Էլյազըղ, Խարբերդ Նոր, Մամուրեթյուլ Ազիզ, Մամուրեթ ուլ Ազիզ, Մարմուրաթ յուլ Ազիզ, Մամուրեթ յուլ Ազիզ, Մեզերե, Մեզիրա, Մեզրաա, Մեզրե, Մեմուրեթյուլազիգ, Մոմուրեթ ուլ Ազիզ, Միզիրա, Նոր քաղաք:
Պատմություն
Բնակավայրը հիմնադրվել է 1617 թվականին Խարբերդից տեղափոխված հայերի կողմից և ստացել է Նոր Խարբերդ անվանումը: Խարբերդի բերդից մինչև Մեզիրե կար ստորգետնյա ճանապարհ: Մեզիրեի կառավարական շենքերը կառուցվել էին Խարբերդի այդ բերդի քարերով:
1878 թվականից Մեզիրեն հանդիսանում էր Խարբերդ նահանգի վարչական կենտրոն: Թուրքերեն բնակավայրը կոչվում էր Էյլազըգ:
Հայ բնակիչները բռնությամբ տեղահանվել են 1915 թվականի Մեծ եղեռնի ժամանակ։
Բնակչություն
1800-1830-ական թվականներին քաղաքն ուներ 3000 բնակիչ, որից 2000-ը՝ հայեր, 1850-ական թվականներին՝ 2000 բնակիչ, որից 1000-ը՝ հայեր, իսկ 1914 թվականին՝ 16 000 բնակիչ, որից կեսը՝ հայեր: 1888 թվականին Մեզիրեի Քեսիրիկ, Եղեգի և Սուրսուրու արվարձաններում բնակվում էին 9546 բնակիչ, որից 7620-ը՝ հայեր, իսկ 1926-ը՝ թուրքեր:
Տնտեսություն
1969 թվականին Գրիգոր Իփեկճյանը քաղաքում հիմնադրել է մետաքսի գործարան, որի արտադրանքն արտահանվել է Մերձավոր Արևելքի շատ քաղաքներ:
Պատմամշակութային կառույցներ
Մեզիրեն ուներ Ս. Սարգիս (1832 թ.), Ս. Աստվածածին (1870 թ.), հայ բողոքականների (1887 թ.) և հայ կաթոլիկների (1889 թ.) եկեղեցիներ:
Կրթություն
Քաղաքում գործում էր Ազգային Կեդրոնական վարժարան (հիմնադրված 1892 թ.), աղջկանց վարժարան, հայկական ճեմարան (1911 թ.), ֆրանսիական (1911 թ.), գերմանական (1897 թ.) քոլեջներ, նախակրթարաններ, մանկապարտեզներ:
Անվանի մարդիկ
Մեզիրեում է ծնվել Վահան Թոթովենցը[2]:
Աղբյուրներ
- «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան» (5 հատորով), 1986-2001 թթ., Երևանի Համալսարանի հրատարակչություն
- Արեւմտահայաստանի եւ Արեւմտահայութեան Հարցերու Ուսումնասիրութեան Կեդրոն
Տես նաև
Ծանոթագրություններ
- ↑ «Խարբերդի նահանգի Խարբերդի գավառ». Վերցված է 2015 ապրիլի 14-ին.
- ↑ «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան», հտ 3, էջ 754