Odontoloxía

 

As enfermidades afectaron a humanidade dende os seus mesmos inicios, en especial a aguda dor de dentes producida por unha carie profunda ou un absceso periapical. Moitos médicos ao longo da historia practicaron técnicas de curación e rehabilitación: o rexistro máis antigo que existe sobre unha práctica primitiva exipcia da odontoloxía data de hai 5000 anos. Hessie-Re é considerado o primeiro dentista coñecido da historia, unha inscrición exipcia en madeira móstrao como xefe de médicos da corte. Aristóteles (384 a. C.- 322 a. C.) tratou sobre algúns aspectos odontolóxicos, por exemplo procedementos de esterilización empregando un arame quente para tratar as enfermidades dos dentes e dos tecidos orais, tamén disertou sobre a extracción dental e o uso de arames para estabilizar fracturas maxilares e ligar dentes perdidos.

Durante a Idade Media, a profesión foi asumida polos barbeiros quen ademais doutros servizos, realizaban as sangrías e as extraccións dentais dos clientes con dor. O doutor francés Pierre Fauchard (1678-1761) é considerado o pai da odontoloxía moderna, polas súas achegas a esta ciencia, particularmente pola profesionalización da práctica dental e a publicación en 1728 da súa obra "Le chirugien dentiste; o, traité des dents” (o cirurxián dentista; ou tratado sobre os dentes). Pierre Faucharde foi dentista persoal de Lois XIV e ten un museo dedicado en París. En decembro de 1844, Horance Wells, dentista de Hartforde, Connecticut, utilizou por primeira vez o óxido nitroso, como anestésico para a extracción de pezas dentais.

A Federación Dental Internacional proclamou o 20 de marzo como o Día Mundial da Saúde Bucodenta (ou da Saúde Oral) ^[2].

 

O doutor John M. Harris inaugurou a primeira escola dental en Bainbridge, Ohio, e axudou a establecer a odontoloxía como profesión sanitaria. Abriu o 21 de febreiro de 1828, e na actualidade é un museo dental.^[3] A primeira facultade, Baltimore College of Dental Surgery, abriu en Baltimore en 1840 e a segunda dos Estados Unidos foi a Philadelphia College of Dental Surgery, fundada en 1852.^[4] En 1907, a Universidade Temple aceptou a incorporación da escola.

Os estudos mostran que dentistas que se gradúan en diferentes países,^[5] ou mesmo de diferentes escolas dun país,^[6] poden facer decisións clínicas diferentes das mesmas condicións clínicas. Por exemplo, os dentistas graduados en escolas dentais de Israel adoitan recomendar a extracción da moa do xuízo sen síntomas máis habitualmente cós graduados de Latinoamérica ou Europa oriental.^[7]

No Reino Unido, a acta de dentistas británicos de 1878 e o rexistro de dentistas de 1879 limitou o título de "dentista" e "cirurxián dental" a practicantes cualificados e rexistrados.^[8][9] Porén, outras persoas podían describirse legalmente como "expertos dentais" ou "consultores dentais".^[10] A práctica da odontoloxía no Reino Unido foi regulada completamente pola acta dos dentistas de 1921, que requiría o rexistro de calquera persoa que practicase a odontoloxía.^[11] A British Dental Association, creada en 1880 con Sir John Tomes de presidente, interpretou un importante papel perseguindo dentistas que practicaban ilegalmente.^[8]

A odontoloxía ten establecidas varias especialidades:

• Rehabilitación oral: é a parte da odontoloxía encargada da restauración, é dicir, recuperar a función fisiolóxica e estética mediante o emprego de próteses dentais e outras medidas.
• Periodoncia ou periodontoloxía: rama da odontoloxía especializada no diagnóstico, prevención e tratamento das enfermidades periodontais.^[12]
• Endodoncia: esta especialidade realiza o tratamento da endodoncia, é dicir, a actuación sobre a polpa dental e a súa substitución por un material inerte.
• Odontopediatría: é a rama da odontoloxía encargada de tratar os nenos.
• Ortodoncia: rama da odontoloxía especializada no tratamento e prevención das malas posicións das pezas dentais.
• Saúde pública odontolóxica: especializada na odontoloxía comunitaria, preventiva e social.
• Implantoloxía oral: é a especialidade odontolóxica que se dedica á reposición de unidades dentais perdidas por medio da colocación de implantes dentais de titanio inseridos nos maxilares.
• Odontoloxía estética ou cosmética: é a rama da odontoloxía que soluciona problemas relacionados coa harmonía estética da boca no seu totalidade.
• Odontoloxía preventiva: encárgase do estudo dos tratamentos preventivos bucodentais mediante técnicas non invasivas como poden ser selos de fosas e fisuras, limpezas dentais, cubetas de flúor tópico ou sistémico, puídos e outros procedementos máis complexos.
• Odontoloxía forense: é a rama da odontoloxía que trata do manexo e o exame axeitado da evidencia dental e da valoración dos achados dentais que poidan ter interese para procesos xudiciais. O odontólogo forense encárgase establecer parámetros de identificación de persoas ou cadáveres, a valoración daqueles casos nos que o aparato buco-dento-maxilar se emprega como arma e a valoración de tratamentos posiblemente inadecuados.
• Carioloxía: especializada na carie e o seu tratamento.
• Odontoloxía perinatal: rama especializada nos coidados odontolóxicos á muller embarazada, ao neonato e ao neno até os tres anos de idade.
• Gnatoloxía: rama especializada no estudo da función do aparato mastigador, anatomía, fisioloxía, alteracións patolóxicas do mesmo e o seu tratamento. Unha das afeccións tratadas pola gnatoloxía é o bruxismo ou renxer de dentes.
• Odontoloxía ocupacional: é a rama da odontoloxía que se ocupa da saúde dental dos traballadores en relación co seu ambiente laboral.^[13]
• Odontoloxía deportiva: rama da odontoloxía que estuda a influencia de cada deporte na saúde bucodental.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Odontoloxía

• Abrebocas

• Information resource for UK dental professionals (en inglés)