Módena

Módena atópase na Pianura Padana, e está limitada polos ríos Secchia e Panaro, ambos afluentes do río Po. A súa presenza está simbolizada pola Fonte dos Dous Ríos no centro da cidade, de Giuseppe Graziosi. A cidade está conectada co Panaro pola canle Naviglio.

Os Apeninos comezan uns 10 kilometres (6 miles) desde a cidade, cara ao sur.

A comuna divídese en catro circoscrizioni. Estas son:

• Centro storico (Centro Histórico, San Cataldo)
• Crocetta (San Lazzaro-Módena Oriental, Crocetta)
• Buon Pastore (Buon Pastore, Sant'Agnese, San Damaso)
• San Faustino (S.Faustino-Saliceta San Giuliano, Madonnina-Quattro Ville)

O territorio arredor de Módena (latín: Mutina, etrusco: Mutna) estivo habitado polos villanovanos na Idade do Ferro, e máis tarde polas tribos ligures, Etruscos e Gaulos Boii (o propio asentamento é etrusco). Aínda que se descoñece a data exacta da súa fundación, sábese que xa existía no século III a.C., pois no 218 a.C., durante a invasión de Italia por Haníbal, os boios subleváronse e puxeron sitio cidade. Livio describiuna como unha cidadela fortificada onde se acubillaban os maxistrados romanos. Non se coñece o resultado do asedio, pero a cidade probablemente foi abandonada despois da chegada de Haníbal. Mutina foi refundada como colonia romana no 183 a.C., para ser utilizada como base militar por Marcus Aemilius Lepidus, o que provocou que os ligures a saqueasen no 177 a.C. Non obstante, reconstruíuse e converteuse rapidamente no centro máis importante da Galia Cisalpina, tanto pola súa importancia estratéxica como porque se atopaba nun importante cruzamento entre a Via Aemilia e a estrada que vai a Verona.

 

No século I a.C. Mutina foi asediada dúas veces. O primeiro asedio foi por Pompeio no 78 a.C., cando Mutina foi defendida por Marcus Junius Brutus (un líder populista, que non debe confundirse co seu fillo, o asasino máis coñecido de César). A cidade finalmente rendeuse por fame, e Bruto fuxiu, só para ser asasinado en Regium Lepidi. Na guerra civil posterior ao asasinato de César, a cidade foi asediada de novo, esta vez por Marco Antonio, no 44 a.C., e defendida por Decimus Junius Brutus. Octavio Augusto liberou a cidade coa axuda do Senado.

Cicerón chamouno Mutina splendidissima ("Mutina máis fermosa") nos seus Filípicas (44 a.C.). Ata o século III d.C., mantivo a súa posición como a cidade máis importante da recentemente formada provincia Emilia, pero a caída do Imperio arrastrou consigo a Mutina, xa que utilizouse como base militar tanto contra os bárbaros como nas guerras civís. Dise que Mutina nunca foi saqueada por Atila, pois cubríuna unha densa néboa (un milagre que se di realizado por San Geminiano, bispo e patrón de Módena), pero finalmente foi sepultada por unha gran inundación no Século VII e abandonada.

En decembro de 2008, investigadores italianos descubriron o centro de cerámica onde se fabricaban as lámpadas de aceite que iluminaban o antigo imperio romano. A evidencia dos talleres de cerámica xurdiu en Módena, durante os traballos de construción para construír un conxunto residencial preto das antigas murallas da cidade. "Atopamos un gran vertedoiro romano antigo cheo de restos de cerámica. Había vasos, botellas, ladrillos, pero sobre todo, centos de lámpadas de aceite, cada unha levando o nome do seu fabricante", afirmou Donato Labate, o arqueólogo encargado da escavación. ^{[Cómpre referencia]}

Os seus exiliados fundaron unha nova cidade a poucos quilómtros ao noroeste, aínda representada pola aldea de Cittanova (literalmente "cidade nova"). Sobre finais do século IX, Módena foi restaurada e refortificada polo seu bispo, Ludovicus. Nesa época compúxose a Canción dos vixías de Módena. Máis tarde a cidade formou parte das posesións da Condesa Matilde de Toscana, converténdose nunha comuna a partir do século XII. Nas guerras entre Emperador Frederico II e o Papa Gregorio IX Módena púxose do lado do emperador.

A familia Este foi identificada como señores de Módena desde 1288 (Obizzo d'Este). Despois da morte do sucesor de Obizzo (Azzo VIII, en 1308) a comuna reafirmouse, pero en 1336 a familia Este estaba permanentemente no poder. Baixo Borso d'Este Módena pasou a ser ducado.

Ampliada e fortificada por Ercole II, converteuse na principal residencia ducal cando Ferrara, a principal sede da familia Este, caeu en mans do Papa en 1598. Francesco I d'Este, duque de Módena (1629–1658) construíu a cidadela e comezou o palacio, que foi embelecido en gran parte por Francesco II. No século XVIII, Rinaldo d'Este foi expulsado dúas veces da súa cidade polas invasións francesas, e Francesco III construíu moitos dos edificios públicos de Módena, pero os cadros de Este vendéronse e moitos deles acabaron en Dresde. Ercole III morreu no exilio en Treviso, tras rexeitar as ofertas de compensación napoleónicas cando Módena pasou a formar parte da República Cispadana napoleónica. A súa única filla, María Beatrice d'Este, casou con Ferdinando I, arquiduque de Austria-Este, fillo da emperatriz María Teresa de Austria e en 1814 o seu fillo máis vello, Francisco IV, recibiu de volta as propiedades dos Este. Rapidamente, en 1816, desmantelou as fortificacións e comezaron os anos de Módena baixo o dominio austríaco.

O seu fillo Francisco V tamén foi un gobernante xusto e coidou coas súas propias mans ás vítimas da guerra e do cólera. Porén, el tamén tivo que afrontar a máis revolucións de inspiración estranxeira e foi expulsado temporalmente de Módena nas Revolucións europeas de 1848. Foi restaurado, entre unha ampla aclamación popular, polas tropas austríacas. Dez anos máis tarde, o 20 de agosto de 1859, os revolucionarios invadirona de novo (esta vez os piemonteses), anexando Módena a0 revolucionario Reino de Italia da Casa de Savoia.

 

 

 

O Palacio Ducal, iniciado por Francisco I d'Este en 1634 e rematado por Francisco V, foi a sede da corte dos Este entre os séculos XVII e XIX. O pazo ocupa o lugar do antigo Castelo dos Este, noutrora situado na periferia da cidade. Aínda que xeralmente se atribuíu a Bartolomeo Avanzini, suxeriuse que se buscara consello e orientación no proceso de deseño das luminarias contemporáneas a Cortona, Bernini e a Borromini.

O Palacio alberga actualmente a Accademia Militare di Modena, o Museo Militar e unha preciosa biblioteca.

O Pazo ten unha fachada barroca desde a que se accede ao Patio de Honra, onde se celebran as cerimonias militares, e á Escaleira de Honra. O Salón Central ten un teito pintado ao fresco coa Incoronation of Bradamante de Marco Antonio Franceschini do século XVII. O Salottino d'Oro ("Salón dourado"), cuberto con paneis extraíbles dourados, foi utilizado polo duque Francisco III como o seu principal gabinete de traballo.

Fronte á Piazza Grande (Patrimonio da Humanidade da UNESCO), o Concello de Módena construíuse nos séculos XVII e XVIII a partir de varios edificios preexistentes construídos a partir de 1046 como dependencias municipais.

Caracterízase pola Torre do Reloxo (Torre dell'Orologio, finais do século XV), noutrora emparellada con outra torre (Torre Civica) derrubada tras un terremoto en 1671. No interior destaca a Sala del Fuoco ("Salón do Lume"), cun friso pintado de Niccolò dell'Abbate (1546) que retrata personaxes famosos da Antiga Roma sobre un típico fondo emiliano. O Camerino dei Confirmati ("Cámara dos Confirmados") alberga un dos símbolos da cidade, a Secchia Rapita, un cubo gardado en memoria da vitoriosa Batalla de Zappolino (1325) contra Boloña. Esta reliquia inspirou o poema do mesmo título de Alessandro Tassoni. Outra reliquia da Idade Media en Módena é a Preda Ringadora, unha pedra de mármore rectangular xunto ao pórtico do pazo, usada como plataforma de oradores, e a estatua chamada La Bonissima (a boísima), esta última, representando unha figura feminina, erixíuse na praza en 1268 e posteriormente instalouse sobre o portico.

A Catedral de Módena e o campanario anexo son Patrimonio da Humanidade da UNESCO. Comezada baixo a dirección da condesa Matilde da Toscana coa súa primeira pedra colocada o 6 de xuño de 1099 e a súa cripta preparada para o patrón da cidade, San Xeminiano, foi consagrada só seis anos despois, o Duomo de Módena rematouse en 1184. A construción dunha gran catedral neste antigo centro do arrianismo propenso ás inundacións foi un acto de renovación urbana en si mesmo, e unha expresión do torrente de piedade que motivou a Primeira Cruzada contemporánea. Infrecuentemente, o nome do mestre de obras, Lanfranco, celebrábase no seu propio día: o cronista da cidade manifestou a confianza popular no mestre canteiro de Como, Lanfranco: pola misericordia de Deus atopouse ao home (inventus est vir). O escultor Wiligelmus que dirixía o patio do albanel foi eloxiado na placa que conmemora a fundación. O programa da escultura non se perde nunha maraña de detalles: o universo salvaxe e perigoso do exterior está mediatizado polas figuras bíblicas dos portais que conducen ao mundo cristián do interior. Na escultura de Wiligelmus en Módena, o corpo humano adquire un físico renovado que perdera nas figuras simbólicas esquemáticas dos séculos anteriores. No extremo leste, tres ábsidas reflicten a división do corpo da catedral nuha nave e amplos corredores coas súas masas sólidas e atrevidas. O Duomo de Módena inspirou campañas de construción de catedrais e abadías en emulación polo val do río Po.

 

O campanile gótico (1224–1319) chámase Torre della Ghirlandina pola grilanda de bronce que rodea ao catavento.

Módena ten un clima subtropical húmido, con influencias de continental. Ten unha precipitación media anual de 809 mm.. Os veráns son calorosos e os invernos frescos, con neve. Este clima é descrito pola clasificación climática de Köppen como Cfa.

Goberno municipal

De 1946 a 1992, Módena tivo unha serie de alcaldes comunistas. Desde os anos 90, a cidade foi gobernada por coalicións de centro-esquerda.

O corpo lexislativo do municipio (comune) é o Concello (Consiglio Comunale) que está composto por 35 membros elixidos cada cinco anos. O órgano executivo de Módena é o Comité da Cidade (Giunta Comunale) composto por 9 assesores, o tenente de alcalde e o alcalde. O actual alcalde (2019) de Módena é Gian Carlo Muzzarelli, membro do Partido Democrático.

 

Módena e a súa provincia son unha das zonas máis ricas de Italia, grazas a unha rica agricultura e a numerosas pequenas e medianas empresas manufactureiras. Entre os maiores empresarios están BPER Banca, a editorial Grupo Panini,^[7] Grupo Cremonini, unha das maiores empresas de envasado e restauración de carne de Europa, Grandi Salumifici Italiani e Parmareggio, Gruppo Fini outras grandes empresas de transformación de alimentos, Liu·Jo, unha grande empresa de roupa.

Módena é, xunto con Turín, un dos principais centros da industria automotriz de Italia, cunha rica historia e tradición neste campo. A emblemática marca Ferrari foi fundada en Módena polo lendario magnate dos automóbiles Enzo Ferrari, e hoxe ten a súa sede nas aforas da cidade, no suburbio de Maranello. Varios outros fabricantes italianos de automóbiles de luxo como Pagani, Lamborghini e Maserati teñen a súa sede na zona de Módena. O fabricante de motocicletas eléctricas Energía Motor Company ten a súa sede na cidade.

Referencias

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Módena

• Official website of the Modena Tourist Information Office (en inglés)
• Description of the cathedral
• Webcam Modena Street webcam located Via Sauro, downtown Modena