Encarnación

Dos primeiros textos cristiáns: as cartas de San Paulo de Tarso e dos evanxeos sinópticos, despréndese a convicción de que no home Xesús se manifestou dun xeito pleno a Palabra de Deus e o seu Amor por todos e cada un dos homes. Na propia carta aos Efesios de Paulo de Tarso, chégase a afirmar que Xesús, sendo Deus, non retivo con cobiza a súa dignidade senón que se alienou da súa condición divina (kenosis) para facerse home e tomar a condición de escravo ata a súa entrega na cruz. Tal acontecemento concíbese como misterioso e insólito, pero deféndese como irrenunciable e nuclear para a fe das primeiras comunidades que acaban rexeitando o gnosticismo que afirmaba que a humanidade de Xesús era mera aparencia, e que non podía haber contacto entre a divindade e a carne, concibida como corrupción e impureza.

No capítulo primeiro de Xoán, o derradeiro dos evanxeos canónicos en escribirse, xa se afirma que no principio era o Verbo (o Logos), o Verbo estaba en Deus e o Verbo era Deus, engadíndose que o Verbo se fixo home e habitou entre nós. Identificando ao Verbo coa persoa de Xesús.

A maneira de interpretar esta convicción da presenza misteriosa do Logos en Xesús, a condición divina do Logos e da propia da persoa do home Xesús constitúen a historia central da dogmática e a teoloxía cristiá.

A través do home Xesús,(consonte a crítica histórica, un campesiño da aldea de Nazareth, que anunciou o reino de Deus e foi crucificado polos romanos), as confesións cristiás afirman que Deus entrou na dimensión espazo-temporal, compartiu plenamente a nosa natureza e experimentou humanamente o amor, o sufrimento moral e físico ata a mesma morte. Deste xeito, a encarnación é a base da doutrina da redención mediante a cal Deus mesmo dá un sentido á vida dos homes e abre para eles un destino transcendente. Estas ideas foron maduradas polas reflexións dos Pais da Igrexa e definidas nos primeiros concilios ecuménicos, particularmente o Primeiro Concilio de Nicea (non aceptado polos arianos), o Concilio de Éfeso (non aceptado polos nestorianos) e o Concilio de Calcedonia (non aceptado polas igrexas monofisitas).

Esta concepción marca unha diferenciación fundamental co resto das relixións da antigüidade, onde o home a través do culto, a ofrenda e os sacrificios tenta achegarse á divindade e acadar o seu favor. No cristianismo a encarnación supón o movemento inverso: é o amor de Deus quen descende materializándose a través da concepción dun home nacido de muller, Deus intérnase na súa propia Creación e renova nela todas as cousas.

Afástase tamén aquí o cristianismo das relixións e filosofías que condenan a Creación e, xa que logo, a materia e a carne, como intrinsecamente malas (gnosticismo, planonismo, hinduísmo, budismo, maniqueísmo). Fronte a isto a Creación e o corpo reciben unha promesa, actuante xa, de renovación e plenitude.

Esta concepción fai incompatible o cristianismo mesmo coas relixións de raíz común: o xudaísmo e o islam. Para o primeiro, Xesús é un falso Mesías e asocialo a Deus unha blasfemia; para o segundo, Xesús é un dos grandes profetas que aparecen no Corán ata o punto en que Deus non permitiu que morrera na cruz, pero que de ningún modo pode ser considerado igual a El.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Encarnación

• alma
• avatar
• espírito
• reencarnación

Este artigo sobre relixión é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.