Cosa Nostra

 

O grupo básico coñécese como "familia", "clan" ou cosca.^[2]

O capo di tutti i capi é o rango máis alto que pode haber na Cosa Nostra. É o xefe dunha familia que, sendo máis poderoso ou asasinando os demais xefes doutras familias, se converteu no membro máis poderoso da mafia. Un exemplo disto foi Salvatore Maranzano, que foi traizoado por Lucky Luciano, que finalmente cedeu o posto (ao ser extraditado por problemas coa xustiza estadounidense) á súa man dereita e asesor, Frank Costello.

O don é o xefe dunha familia. Na súa familia é o que ten máis poder e case sempre está acompañado dun consigliere .

Organiza as contas da familia.

Asasinos con orde directa do don e, segundo a situación, dalgúns consiglieri, tamén adoitan supervisar a xestión dos territorios. Teñen alias con números.

O sottocapo está ao mando dunha familia. Normalmente é o fillo do Don ou doutro parente e, no caso de que morra ou estea preso, o sottocapo sería o novo Don.

O consigliere é o asesor da familia. Sempre acompaña o Don e encárgase principalmente de achegar ideas en reunións ou darllas ao Don.

O capodecime é o rango seguinte ao caporegime e dirixe unha decina, un grupo de dez soldados. Está subordinado ao caporegime .

Cada caporegime lidera un réxime, que é un gran grupo de soldados. En cada familia hai un número variable de réximes que adoitan ir de dous a cinco, aínda que nas familias importantes poden chegar a nove. O caporegime tamén pode actuar como un asasino impulsado polo Don.

O avvocato é o encargado dos asuntos legais da familia, como un acordo formal con outra familia ou se o Don está encarcerado.

O soldato é o rango máis baixo que existe na mafia. Só os sicilianos ou descendentes de sicilianos teñen permiso para entrar. Son os principais responsables de loitar contra a policía en caso de guerra, así como comezar os seus pasos na extorsión e no asasinato en nome da mesma mafia.

Para formar parte da familia débese pasar un lapso de moitos días na organización, xa que un associtao é unha persoa que non é da familia mais ten unha relación con ela.

Palermo converteuse nunha cidade italiana o 7 de xuño de 1860, cando segundo os termos establecidos no alto o fogo, dúas longas columnas de tropas derrotadas abandonaron discretamente a rexión en barco regresando ao sur da península. Ata ese día, Sicilia fora gobernada desde Nápoles como parte do reino borbónico que abranguía a maior parte do sur de Italia. En maio de 1860, Giuseppe Garibaldi e preto de mil voluntarios (os famosos Camisas Vermellas) invadiron a illa co fin de unila ao novo estado italiano.

O 6 de setembro de 1860, Garibaldi foi recibido como heroe en Nápoles por unha multitude furiosa e o mes seguinte entregou as súas conquistas ao rei de Italia. Porén, axiña comezaron a parecer insubstanciais dada a relación violenta que mantiñan Sicilia e o Reino de Italia. A incorporación de Sicilia á nación trouxo consigo unha epidemia de conspiracións, roubos, asasinatos e vinganzas e, sobre todo, unha enorme e irritada resistencia popular que produciu unha secuencia de revoltas continuas contra a invasión italiana ao longo da década.^[3]

Foi durante a turbulenta década de 1860 cando a clase dirixente do Reino de Italia comezou a escoitar falar da mafia siciliana.

A mafia siciliana xurdiu a mediados do século XIX, ao tempo que xurdiu o novo estado italiano. Italia non se converteu nun estado soberano ata este momento e foi a industrialización e o comercio o que provocou este cambio e foi a verdadeira forza que impulsou o desenvolvemento da mafia siciliana. A mafia sempre foi máis forte no oeste da illa, especialmente arredor da cidade de Palermo, o seu lugar de nacemento. Palermo era e continúa a ser o centro industrial, comercial e político da illa de Sicilia, polo que a mafia situou a súa base nela, en oposición ao medio rural, que estaba subdesenvolvido en termos económicos.

A maior fonte de exportacións, así como a riqueza da illa da que saíu a mafia, eran as grandes leiras de laranxeiras e limoeiros que se estendían desde as mesmas murallas da cidade de Palermo.

En canto á agricultura, Sicilia sempre destacou polo amarelo dourado das montañas do interior da illa, propiedades produtoras de cereais. A outra cor de Sicilia ten unha orixe máis recente: cando os árabes conquistaron Sicilia no século IX, trouxeron con eles o cultivo de cítricos con follas que tinguiron a franxa costeira norte e leste da illa dunha cor verde escura. Os métodos mafiosos perfeccionáronse durante un período de rápido crecemento na industria cítrica. A mediados do século XIX, un longo período de expansión dos cítricos fixo que a franxa verde escura de Sicilia se ampliase.

Dous piares do modo de vida británico tiveron un papel importante nesa expansión. A partir de 1795, a Royal Navy levaba zume de limón ás tripulacións dos seus barcos como remedio para o escorbuto. Xa en 1840 iniciouse a produción comercial a menor escala doutro cítrico, o aceite de bergamota, empregado para aromatizar o té da variedade Earl Grey. Ambos os produtos exportáronse desde Sicilia. As laranxas e os limóns enviábanse a Nova York e Londres. En 1834 exportáronse máis de catrocentas mil caixas de limóns; en 1850 a cifra aumentou a 750 000. A mediados da década de 1880, cada ano chegaban a Nova York unha sorprendente cantidade de dous millóns e medio de caixas de cítricos italianos, a maioría procedentes de Palermo. En 1860, ano da expedición de Garibaldi, estimouse que os limoeiros de Sicilia eran os campos máis rendibles de toda Europa, superando mesmo as hortas dos arredores de París.

As plantacións de cítricos do século XIX eran empresas modernas que requirían un alto nivel de investimento inicial. Os limoeiros tamén son extremadamente vulnerablese mesmo un breve corte de enerxía pode ter efectos devastadores. O vandalismo, xa sexa contra as árbores ou os seus froitos, é un risco constante. Esta combinación de vulnerabilidade e altos beneficios foi a que creou o ambiente perfecto para o negocio da protección da mafia. Todos estes factores influíron no rápido desenvolvemento desta.

Cosa Nostra foi a responsable inicial da protección destas leiras. Os propietarios destas precisaban da mafia para a súa protección, e a mafia necesitaba os seus contactos políticos para poder operar libremente. De feito, segundo algunhas fontes, os membros da aristocracia gobernante tamén eran membros da "seita" (nome co que se coñecía a mafia no século XIX),^[4][5] entre eles o barón Turrisi Colonna, que escribiu o primeiro relato sobre a organización criminal de Sicilia en 1864. En 1890, os irmáns Mattanga, nados en Palermo, controlaban o tráfico do porto de Nova Orleáns.

Durante o fascismo en Italia, Cesare Mori, prefecto de Palermo, empregou os poderes especiais que se lle concederon para procesar a mafia,^[6] forzando moitos mafiosos a fuxir ao estranxeiro ou arriscarse a seren encarcerados. Moitos fuxiron aos Estados Unidos, incluído Joseph Bonanno, tamén coñecido como Joe Bananas, que acabou dominando a rama americana da mafia. O nacemento da Cosa Nostra, como se chamaba a mafia de orixe italoamericana, tivo lugar o 12 de novembro de 1908.^[7] Inicialmente constituíuse como filial da mafia siciliana, entón dirixida por don Vito Cascio Ferro, capo di tutti capi. En pouco tempo converteuse na organización criminal máis fabulosa do planeta. A mediados da década de 1960 o seu poder era similar ao atesourado polos magnates de Wall Street.

Os Estados Unidos aproveitaron cinicamente as circunstancias e empregaron as conexións italianas dos mafiosos estadounidenses durante a invasión de Sicilia e Italia en 1943. Lucky Luciano e outros membros da mafia, que estiveron presos durante a súa estadía nos Estados Unidos, convertéronse de súpeto en valiosos patriotas e a intelixencia militar empregou as influencias de Luciano para facilitar o avance das tropas.

Outro suposto beneficio adicional desde a perspectiva estadounidense era que moitos dos mafiosos italoamericanos eran anticomunistas, xa que a mafia non podía permitirse outra forma de organización social no corazón de Sicilia, tendo o monopolio do poder e da violencia na illa. Polo tanto, foron considerados valiosos aliados polos estadounidenses anticomunistas que supostamente os empregaron para erradicar calquera rastro de socialismo e comunismo na industria naval dos Estados Unidos, os movementos de resistencia contra a guerra e despois en moitos dos gobernos rexionais e locais en que a mafia tiña influencia.

Benito Mussolini atacou sen descanso a mafia, encarcerando calquera home do que existise a máis mínima sospeita de que fose mafioso. A mafia non recuperou o seu poder ata despois da rendición de Italia na segunda guerra mundial.

Despois do final da segunda guerra mundial, a mafia converteuse nun estado dentro do estado. Os seus tentáculos xa non cubrían só Sicilia, senón case toda a estrutura económica de Italia e, ao usar escopetas de canón recortado, chegou a ter armamento máis expedito: revólveres de calibre .357, Magnum, lanzagranadas, bazookas e explosivos. A mafia e outras sociedades secretas do crime organizado formaron un sistema de vasos comunicantes. Na loxa masónica P-2, representada polo gran mestre Lici Gelli, había ministros, parlamentarios, xenerais, xuíces, policías, banqueiros, aristócratas e mesmo mafiosos.

Segundo o experto en tráfico de drogas Alfred W. McCoy, Luciano foi autorizado a dirixir a súa rede criminal desde a cela a cambio da súa axuda. Despois da guerra, foi recompensado coa extradición a Italia, onde puido seguir a súa carreira criminal sen problemas. En 1946 marchou a Sicilia para continuar as súas actividades e de acordo co libro de McCoy, Luciano formou unha alianza fundamental coa mafia corsa, liderando o desenvolvemento dunha ampla rede de tráfico internacional de heroína, inicialmente traída de Turquía e con sede en Marsella, a chamada "conexión francesa".

Máis tarde, cando Turquía comezou a eliminar a súa produción de opio, utilizou os seus contactos cos corsos para establecer un diálogo cos expatriados da mafia corsa en Vietnam do Sur. En colaboración cos líderes da mafia estadounidense, entre eles Santo Trafficante Jr., Luciano e os seus sucesores aproveitaron o caótico estado do país, durante a guerra de Vietnam para establecer unha base inexpugnable de abastecemento e distribución no Triángulo de Ouro, que axiña levou grandes cantidades de heroína asiática aos Estados Unidos, Australia e outros países a través do exército dos Estados Unidos.

Nas décadas de 1980 e 1990, unha serie de disputas internas provocaron a morte de moitos membros destacados da mafia.

En 1992, a mafia siciliana asasinou o xuíz Giovanni Falcone explotando mil quilogramos de explosivos colocados baixo a estrada que une Palermo co aeroporto agora chamado Giovanni Falcone. Morreron el, a súa esposa Francesca Morvilio e tres escoltas.^[8]

En 1993, cinco ex primeiros ministros, incontables ministros e máis de 3000 políticos e empresarios foron acusados, procesados ou condenados por corrupción e asociación coa mafia. Un dos implicados no "maxi-proceso",^[9] Francesco Madonia, o xefe da Democracia Cristiá e membro da sociedade honorable, tivo que dimitir pola requisición de 250 contas bancarias, 200 edificios, 60 empresas, 265 automóbiles, 45 leiras rústicas e varios iates. Supuxo unha mensaxe da mafia ao vello Andreotti, ex primeiro ministro, para non deter o encarceramento masivo dos seus membros. A mafia nunca perdoa, xa que os banqueiros Michele Sindona e Roberto Calvi, dous "magos das finanzas" do Vaticano, a mafia e outras institucións italianas, xa non poderán declarar. Foron asasinados por un ataque de avaricia xa que querían apropiarse do diñeiro da mafia.

• Arlacchi, Pino: Buscetta, la mafia par l'un des siens. París: Éditions du Félin, 1994
• Dickie, John: Cosa Nostra, L'histoire de la mafia sicilienne de 1860 à nos jours. París: Buchet/Chastel, 2007
• Falcone, Giovanni e Marcelle Padovani: Cosa Nostra, le juge et les hommes d'honneur. Francia: Austral, 2001
• Imposimato, Ferdinando: Un juge en Italie, les dossiers noirs de la mafia. París: Éditions du Fallois, 2000
• Lupo, Salvatore: Histoire de la mafia des origines à nos jours. Francia: Champs/Flammarion, 2001