Corfú

A illa de Corfú cunha área de 593 km² é a maior -e das maiores, a máis setentrional- das Illas Xónicas ou Heptonesos ou Heptanisia (Sete Illas), atopándose no Mar Xónico moi próxima ao Epiro na costa continental, da cal sepáranlle só os 2 km do Vorion Stenon Kérkyras (Estreito Norte de Kérkyra). A lonxitude da illa é de 85 km cunha ancha media de 18 km, o seu relevo é moi accidentado, aínda que poden distinguirse dúas zonas: a setentrional, moito máis fragosa, onde se atopa a máxima eminencia: o Ouros Panthokrator (Monte Todogobernador) con 966 m de altitude, por outra banda a zona meridional é menos accidentada posuíndo algunhas pequenas chairas .

O nomo ou prefectura de Corfú cunha extensión de 641 km² está constituído por, ademais da illa principal que lle dá o nome, outras illas menores: Paxoi e Antípaxoi ao sur, Mathráki e Erikoúsa ao norte e varios illotes.

A cidade de Corfú, capital da prefectura homónima, atópase na costa oriental da illa. Aínda que poboada desde hai máis de 2500 anos dun modo continuo por helénicos (ou gregos) ten na súa arquitectura moitas similitudes cunha poboación portuaria italiana, sinal do longo período no cal foi gobernada por Venecia.

Habitada desde o paleolítico, parece ser a Euskeria ou illa dos feacios mencionada na Odisea. Tamén da mitoloxía deriva o seu nome grego actual: Korkyra era o nome da ninfa coa cal o ciclope Polifemo tivo un fillo chamado Faiakas de quen se supuñan descendentes os faiakioi ou feacios.

Cara ao 734 a.C. os corintios colonizaron a illa. No 435 a.C. a pugna coa metrópole significou a alianza de Corfú con Atenas, aínda que durante a guerra entre Esparta e Atenas, dada a súa situación xeográfica, mantívose neutral e hexemonizada polos espartanos.

Tras estar baixo o influxo do Imperio de Alexandre o Grande e os reinos de Epiro -principalmente o de Pirro- , no 229 a.C. foi incorporada ao dominio da potencia romana.

Deste xeito pasou a ser logo parte do Imperio Romano de Oriente que deveu durante o medievo en Imperio Bizantino.

Así durante gran parte da Idade Media o poder sobre a illa foi exercido polo Imperio Bizantino, aínda que con alternancias xa que cambiou de mans en diversas ocasións, sendo posesión dos árabes no século VII, e logo dos normandos establecidos en Sicilia a partir das campañas de Roberto Guiscardo no século IX, aínda que o basileos ou emperador bizantino Manuel Comneno logrou recuperar a illa en 1149, no século XII comezou o influxo de Venecia, no século XIII Teodoro Angelos Dukas Comneno anexouse o arquipélago como parte do Despotado de Epiro no real independente do Imperio Bizantino.

 

En 1259 a illa caeu en poder de Carlos de Anjou. Durante o século XIII o territorio estivo baixo a órbita dos angevinos instalados en Nápoles e Sicilia ata as chamadas vésperas sicilianas. Os bizantinos intentaron novamente recobrar este estratéxico territorio. Con todo na illa reforzouse o poder veneciano. Deste xeito a república de Venecia logrou exercer o seu dominio ata 1797 a pesar dos continuos asedios por parte dos turcos otománs. No citado ano de 1797 polo tratado de Campoformio Kérkyra ou Corfú pasou ao dominio de Francia rexida por Napoleón I, con todo os ingleses expulsaron ás tropas francesas, deste xeito en 1815 durante o Congreso de Viena, Kérkyra como todas as demais Illas Xónicas quedou baixo o dominio de Inglaterra.

Tras a forte oposición dos gregos á presenza do poder inglés o Heptoneso (ou Illas Xónicas) foi devolto a Grecia en 1864.

En 1916 dada a inicial neutralidade grega na I GM Corfú foi ocupada por tropas francesas e transformada no canto de refuxio para as tropas serbias e montenegrinas, é por este motivo que en 1917 a cidade foi sede da Declaración de Corfú na cal proclamábase a creación do Reino dos Serbios, Croatas e Eslovenos que logo pasou a ser Iugoslavia.

Ao concluír a I GM en 1918, Grecia recuperou a soberanía sobre as Illas Xónicas.

En 1923 Mussolini fixo bombardear Kérkyra e intentou facer ocupar as Illas Xónicas xa que as consideraba parte de Italia, a ocupación foi con todo facilmente rexeitada.

Durante a II GM, a fins de 1939 o arquipélago -como toda Grecia-, tras unha denodada resistencia, caeu baixo a ocupación de Italia e Alemaña, nas postrimerías da segunda guerra mundial as tropas alemás realizaron nesta zona masacres masivas (Cefalonia etc.) de soldados italianos ao saberse a rendición italiana ante os Aliados. En 1944 as forzas gregas con apoio loxístico dos demais Aliados lograron liberar a illa de Kérkyra xunto con outras illas e arquipélagos helénicos.

Inmediatamente tras a segunda guerra mundial, a estratéxica illa de Kérkyra foi teatro de combates e escaramuzas entre as forzas gregas comunistas e anticomunistas, de modo que durante o periódo 1945-1989 a illa foi unha peza do glacis para conter ao Pacto de Varsovia. Isto significou unha moi lenta recuperación económica durante o período, recentemente tras 1974 ao instaurarse e consolidarse un estado republicano e democrático en Grecia e atoparse pacificado o estado grego comezouse a facer notoria unha acelerada prosperidade económica baseada principalmente no turismo.

Polo demais o 24 de xuño de 1994 asinouse o chamado Tratado de Corfú que significou a cuarta ampliación da Unión Europea.

 

Tal cal se indicou, no 2005 o principal rubro económico é o turismo, actividade económica xa interesante na illa desde fins de s XIX (por exemplo a emperatriz Elisabeth de Austria máis coñecida como "Sissi" posuía unha vila de descanso chamada o Achilleion nas proximidades da cidade de Corfú).

Moi estreitamente relacionadas co turismo atópanse hoxe as outras principais actividades económicas do nomo: produción de vide e viños, produción de olivas e aceite de oliva, limóns, laranxeiras etc, é dicir elementos basales dunha gastronomía típica que resulta ser un dos atractivos turísticos. Situación semellante é a das pequenas aínda que lucrativas industrias que producen case artesanalmente téxtiles e cerámicas.

Outros atractivos turísticos son os seus patrimonios edificios: igrexas bizantinas e latinas, ruínas de templos gregos e romanos etc.

A cidade de Corfú posúe un bo porto de augas profundas cotidianamente visitado polos transbordadores e alíscafos que comunican Brindisi en Italia, con Patras na Grecia Peninsular. Posúe así mesmo un aeroporto internacional e unha excelente infraestrutura hostaleira. É por outra banda sede dunha universidade e de dous obispados, un ortodoxo grego e outro católico romano.

Poboación: O nomo de Corfú no 2001 posuía unha poboación de aproximadamente 120.000 habitantes, cunha densidade de 176 hab./km²; contando a cidade cuns 31.000 habitantes.

Xentilicio: kérkyrotas ou "corfiotas"

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Corfú

• Outras illas gregas

• concello de Corfú (páxina oficial)
• Serbs in Corfu and Vido: Historical Website