Pretérito de indicativo

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2018.)

Atención: Este artigo ou sección semella conter investigacións orixinais. Mellóreo engadindo referencias que verifiquen as afirmacións contidas no artigo e engada referencias a pé de páxina. As afirmacións que constitúan unha fonte primaria non verificable deben eliminarse. Por favor, non quite esta mensaxe ata que o problema estea solucionado. (Desde decembro de 2017.)

O pretérito de indicativo, ou pretérito perfecto, é un tempo verbal que refire un momento pasado en relación ó presente, e non necesita referente . Amais de posuír vogal temática e carecer de sufixo modo-temporal, circunstancia esta última que tamén lle acontece ó presente de indicativo, ter tamén un sufixo número-persoal de seu (-i/-n, -ches, -u, -mos, -stes, -ron).

• Metaforicamente para referirse a un feito inminente: Non me berres máis, xa marchei.
• Pode indicar unha acción anterior a un momento futuro: Durme, cando espertes, morreu o conto.
• Pode indicar un momento anterior a outro pasado: Non viu se lle viñan pola dereita ou pola esquerda.
• De mandato: con valor imperativo, pode expresar ordes de realización inmediata: Tedes que ter rematado o traballo para mañá, así que xa o fixestes.
• De negación absoluta: en contextos coloquiais pode expresar a negación da acción: Que pouco me gustou o lugar. Xa volvín.