Pedro I de Alençon

Pedro I de Alençon

Nome orixinal	(fr) Pierre Ier d'Alençon
Biografía
Nacemento	29 de xuño de 1251 Atlit (pt)
Morte	6 de abril de 1284 (32 anos) Salerno, Italia
Lugar de sepultura	Couvent des Cordeliers (en)
Actividade
Ocupación	aristócrata
Outro
Título	Conde
Familia	Dinastía dos Capetos
Cónxuxe	Joana de Blois-Châtillon (1272 (Gregoriano)–)
Pais	Lois IX de Francia   e Margarida da Provenza
Irmáns	Inés de Francia, duquesa de Borgoña Isabel de França, Rainha de Navarra Branca de França Margarida da França Blanche de France Filipe III de Francia Roberto de França, conde de Clermont Luís da França John of France João Tristão da França

Pedro de Francia ou Pedro de Alençon, nado o 29 de xuño de 1251 en Château Pèlerin, Palestina (hoxe Atlit, Israel) e finado o 6 de abril de 1283^[1] en Salerno, Italia, foi un príncipe de sangue real francés, quinto fillo de Lois IX, rei de Francia, e de Margarida da Provenza. Foi conde de Alençon de 1268 a 1283, conde de Blois, de Chartres e señor de Guisa de 1272 a 1283.

Naceu durante a Sétima Cruzada na fortaleza templaria de Château-Pèlerin, onde a súa nai, Margarida da Provenza, permanecía fóra dos combates, despois de dar a luz un primeiro fillo en Exipto. Viviu en París ata 1268, ano no que en marzo^[3] o seu pai lle deu en asignación e como paria o condado de Alençon e o de Perche así como os señoríos de Mortagne-au-Perche e Bellême.

Acompañou a seu pai a Tunes durante a Oitava cruzada (1270), pero esta expedición converteuse nun fiasco, baseándose na epidemia de disentería que decima o exército cruzado. O seu pai, así como o seu irmán máis vello Xoán Tristán sucumbiron á enfermidade.

Á súa volta a Francia, casou con Xoana de Châtillon (c. 1254 - 1291) en 1272 (coa que se prometera en febreiro de 1263), quen lle achegou as terras de Blois, Chartres e Guisa. A parella tivo dous fillos que morreron a unha idade curta:

• Lois (1276-1277).
• Filipe (1278-1279).

En 1282, despois das Vésperas sicilianas, foi ao reino de Nápoles para levar axuda ao seu tío paterno Carlos I de Anjou. Loitou por Carlos, pero morreu en Salerno o 6 de abril de 1283. O seu corpo foi levado aos franciscanos en París, onde foi enterrado e o seu corazón foi levado á igrexa dos dominicanos (Convento dos Xacobinos). Despois da súa morte, sen fillos sobreviventes, a súa herdanza de Alençon volveu á coroa; a súa viúva non volveu a casar e vendeu en 1286 o condado de Chartres a Filipe IV de Francia. Blois e Guisa pasaron entón a un primo, da familia de Chatillon.

• P.-V. Claverie, "Un nouvel éclairage sur le financement de la première croisade de Saint Louis ", Mélanges de l'École française de Roma. Moyen Âge, CXIII (2001), p. 621-635