Novena cruzada
| Novena Cruzada | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Parte de Cruzadas | |||||||||
 Operacións da campaña | |||||||||
| |||||||||
| Belixerantes | |||||||||
| Cruzados | Sarracenos | ||||||||
| Líderes | |||||||||
 Carlos de Anjou Hugo III Príncipe Eduardo Bohemundo VI Abaqa Kan León II
|
 Baibars
| ||||||||
| Forzas en combate | |||||||||
| 60 000 homes[1] | Descoñecido | ||||||||
A novena cruzada considérase en moitas ocasións como parte da oitava cruzada. O príncipe Eduardo de Inglaterra, despois Eduardo I, uniuse á cruzada de Lois IX de Francia contra Tunisia, pero chegou ao campamento francés tras a morte do rei. Tras pasar o inverno en Sicilia, decidiu continuar coa cruzada e comandou os seus seguidores, entre mil e dous mil, até Acre, onde chegou 9 de maio de 1271. Tamén lle acompañaban un pequeno destacamento de bretóns e outro de flamengos, mandados polo bispo de Liexa, que abandonaría a campaña no inverno ante a noticia da súa elección como novo papa (Gregorio X).
Antecedentes
[editar | editar a fonte]En 1268 Baybars, o sultán mameluco de Exipto, conquistara o Principado de Antioquía,[2] e xa reducira o Reino de Xerusalén, a unha pequena franxa de terra entre Sidón e Acre. O rei de Inglaterra, Henrique III, fixera votos había tempo de participar nun cruzada pero, xa ancián, permitiu que o fixese o seu fillo e herdeiro, e vital e desapiadado príncipe Eduardo, veterano das guerras cos vasalos do seu pai.[3] A caída de Antioquía decidiulle a emprender os preparativos necesarios.[3] Aínda que ao principio numerosos nobres ingleses prometeron acompañalo, aos poucos uns e outros atoparon escusas para non facelo, polo que o príncipe partiu no verán de 1271 cara a Terra Santa con apenas un milleiro de homes.[3] Acompañouno na viaxe a súa esposa, Leonor de Castela.[3] Ás forzas de Eduardo uníronse meses máis tarde algunhas tropas máis, que chegaron mandadas polo seu irmán Edmundo de Lancaster.[3] Como complemento dos soldados ingleses viaxan tamén un continxente bretón acaudillado polo seu conde e outro dos Países Baixos, mandado polo bispo de Liexa
Fracaso en Tunisia e travesía a Terra Santa
[editar | editar a fonte]O plan inicial de Eduardo fora o de unirse a Lois IX de Francia en Tunisia e seguir con el até Terra Santa.[3] Con todo, para cando chegou alí, o monarca francés morrera e as hostes francesas alistábanse para volver á súa terra, o que desbaratou o plan.[3] Eduardo pasou coas súas forzas a Sicilia, onde pasou o inverno antes de cruzar o resto do Mediterráneo na primavera de 1279.[3] Tras facer escala en Chipre, arribou a Acre o 9 de maio.[3] Alí uníronselle Bohemundo VI de Antioquía e Hugo III de Chipre.[3]
Debilidade militar e rifas cruzadas
[editar | editar a fonte]Eduardo era consciente da debilidade das súas propias forzas para acometer por si só ao sultán exipcio, polo que contaba con reunir ao redor de si aos cristiáns de Levante e aliarse cos mongois do Ilkanato para facelo.[4] Ao chegar a Levante, atopouse coas rifas que dividían aos distintos señores da rexión, aos vasalos do rei de Chipre co seu soberano e co florecente comercio que venecianos e xenoveses mantiñan co sultán —os primeiros fornecíanlle madeira e ferro, crucial para armarse, e os segundos, escravos—.[5] A cooperación mongol tamén foi escasa para o que esperaba o príncipe inglés: cando a embaixada que enviou a Abaqa Kan chegou ante el, o groso das forzas o Ilkanato estaban enfrascadas en campañas no Turquestán.[5] A pesar de todo, o ilkán prometeu enviar forzas para colaborar cos cruzados.[5]
No inverno de 1271-1272, o bispo de Liexa abandonou a campaña e regresou a Europa, xa que se lle elixiu papa —escolleu o nome de Gregorio X—.[6] Os seus posteriores esforzos para organizar novas cruzadas resultaron infrutuosos.[6]
Combates
[editar | editar a fonte]Mentres estas chegaban, Eduardo limitouse a realizar algunhas correrías fronteirizas.[5] En outubro por fin cruzaron a fronteira dez mil xinetes mongois das forzas que o ilkán tiña en Anatolia.[5] Esta hoste rodeou Aintab e derrotou ás tropas turcomás de Alepo, cuxa gornición fuxiu a Hama.[5] As forzas mongois continuaron avanzando cara a Apamea.[5]
Con todo, cando Baibars, que se achaba en Damasco, reuniu un grande exército, con reforzos vindos de Exipto, e marchou cara ao norte a enfrontarse aos invasores, estes, incapaces de facer fronte ás enormes forzas do sultán, repregáronse ao norte e cruzaron a fronteira do Éufrates.[7]
Mentres isto sucedía, Eduardo tratou de tallar a chaira de Sharon e conquistar a pequena fortaleza inimiga de Qaqun, que lle cortaba o camiño.[7] A cabalgada, escasa de forzas mesmo para esta pequena empresa, resultou un fracaso.[7]
Fin da cruzada
[editar | editar a fonte]Finalmente, tras un ano de conflito, o príncipe Eduardo comprendeu que con tan exiguas forzas estaba a perder o tempo.[7] A cruzada acabou coa firma dunha tregua por dez anos e dez meses o 22 de maio de 1272 en Cesarea.[7] O pacto viuse favorecido pola actitude das partes: Eduardo estaba convencido da inutilidade de continuar no Levante sen reforzos; o sultán, de poder acabar cos restos dos Estados cruzados en canto desvanecésese a ameaza mongol; e o rei Carlos de Anjou, que serviu de mediador, da conveniencia de manter o Levante en mans cruzadas, pero sen reforzar demasiado ao seu posible rival futuro, o rei Hugo.[7] O armisticio debía protexer o reino, reducido á zona costeira entre Acre e Sidón, dos asaltos do sultán.[7] O outro territorio cruzado de terra firme, o condado de Trípoli, asinara xa un pacto similar en 1271.[7]
Porén, era coñecida por todos a intención de Eduardo de volver no futuro á fronte dunha cruzada maior e máis organizada, polo que Baibars tentou asasinalo mediante os hashshashin, un dos cales apuñalou ao príncipe cunha daga envelenada o 16 de xuño de 1272.[6] A ferida non resultou mortal, pero Eduardo estivo enfermo varios meses, ata que a súa saúde permitiulle partir de volta a Inglaterra o 22 de setembro de 1272.[6] Para entón o seu ancián pai falecera e Eduardo ocupou o seu posto.[6]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Methodist Episcopal Church Missionary Society, Methodist Episcopal Church (1881). The Gospel in All Lands. Publicado polo propietario A.D.F. Randolph, pp. 262
- ↑ Runciman 1994, p. 271.
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 Runciman 1994, p. 279.
- ↑ Runciman 1994, pp. 279-280.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 Runciman 1994, p. 280.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Runciman 1994, p. 282.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 Runciman 1994, p. 281.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Novena cruzada  |
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Runciman, Steven, Historia de las Cruzadas. 3: El Reino de Acre y las Últimas Cruzadas. Madrid: Alianza Editorial, 1973.
- Runciman, Steven (1994). A history of the Crusades, volume III : the kingdom of Acre and the later Crusades (en inglés). Folio Society. p. 448. OCLC 933889320.
