León IX, papa

Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos.

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2017.)

León IX, papa

(década de 1000)
Nome orixinal	(la) Leo PP. IX
Biografía
Nacemento	(fr) Bruno d'Egisheim-Dadsburg 21 de xuño de 1002 Eguisheim, Francia
Morte	19 de abril de 1054 (51 anos) Roma (Estados Pontificios)
Causa da morte	malaria
Lugar de sepultura	Basílica de San Pedro
152º Papa
18 de febreiro de 1049 – 19 de abril de 1054 ← Dámaso II – Vítor II →
Roman Catholic Bishop of Toul (en)
maio de 1026 – 1051 ← Hermann of Toul (en) – Odo of Scarpone (en)  →
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Lugar de traballo	Roma Estados Pontificios
Ocupación	sacerdote católico, escritor
Consagración	9 de setembro de 1027, Poppo (en)
Enaltecemento
1087 - santo, nomeado por Vítor III  (Roma)
Día de festividade relixiosa	19 de abril 19 de abril
Familia
Familia	Etichonids (en)
Pais	Hugh IV, count of Nordgau   e Heilwig of Dabo
Irmáns	Hugh VII of Egisheim Mathilde of Eguisheim Gertrud die Ältere von Braunschweig Gerhard, count of Egisheim Adelheid of Eguisheim
Descrito pola fonte	Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Allgemeine Deutsche Biographie The Nuttall Encyclopædia >>>:Leo IX., St., Leo IX.

León IX, nado co nome de Bruno de Egisheim-Dadsburg en Eguisheim (Alsacia) o 21 de xuño de 1002 e finado en Roma o 18 de abril de 1054, foi o Papa nº 152 da Igrexa católica de 1049 a 1054.

Bruno naceu en Eguisheim (Alsacia, actual Francia), se ben hai teorías que defenden que naceu en Dabo ou en Walscheid (Mosela). Pertencía a unha importante familia: fillo do conde de Alsacia, Hugo de Egisheim, e polo tanto parente do emperador Henrique III, estando ligado por parte de nai aos carolinxios de Francia occidental e por parte de pai aos reis xermanos.

Con cinco anos foi confiado ao bispo Berthold de Toul para ser educado na escola da catedral, onde se mostrou especialmente dotado. Trala morte do seu titor, foi chamado á corte do emperador Conrado II.

En 1026 conduciu as tropas levantadas a Toul para unha campaña na Lombardía. Trala morte do bispo Hermann de Toul, foi proposto polo clero coma sucesor, malia contar só con 24 anos. Conrado deulle permiso para ser bispo de Toul, pero Bruno negouse a facer o xuramento de fidelidade ao bispo metropolita de Treveris, e este negouse a ordenalo. Trala intervención do propio Conrado, o 9 de setembro de 1027 foi consagrado polo arcebispo Poppo de Treveris.

En novembro de 1048 foi designado por Henrique III, nun congreso de príncipes e bispos celebrado en Worms para suceder no pontificado ao efémero Dámaso II.

Con esta elección o emperador pretendía que o pontificado se incorporase á igrexa imperial que Henrique dirixía tal e como lograra con anterioridade o emperador Constantino I. Non obstante, León IX condicionou a aceptación do cargo á celebración posterior dunha elección canónica, o que dá unha primeira idea do seu rexeitamento ao sometemento imperial, o que motivou que o atraso da súa consagración até o 12 de febreiro de 1049, tras ser aceptado polo pobo e o clero romano.

No mesmo ano en que se converteu en papa prohibiu o matrimonio de Guillerme o Bastardo (despois alcumado o Conquistador), Duque de Normandía, con Matilde de Flandres, dado o seu grao de parentesco. Malia todo, o matrimonio tivo lugar.

Decidido a encabezar o movemento de reforma eclesiástico, que até entón liderara o emperador, rodeouse de figuras coma Pedro Damiano, Hildebrando ou o cardeal Humberto de Silva Candida. Tamén deu entrada no colexio cardinalicio a eclesiásticos non romanos, facéndoo máis internacional e partidario das ideas cluniacenses. Pódeselle considerar un predecesor da Reforma gregoriana.

As súas reformas centráronse no obxectivo de erradicar da Igrexa a simonía e o matrimonio dos sacerdotes, para o cal celebrou doce sínodos, destacando os de Letrán, Pavia, Reims e Maguncia.

Intentou frear o avance dos normandos que, instalados no sur da Península Itálica, ameazaban os territorios pontificios. En 1053 armou un exército que resultou derrotado na batalla de Civitate, onde caeu prisioneiro, non recobrando a liberdade até pouco antes da súa morte.

O feito máis significativo do seu pontificado foi a consumación do cisma da Igrexa Oriental, que se ben xa arrastraba malentendidos e enfrontamentos anteriores, estoupou en 1054 cando León IX, co obxecto de lograr unha alianza con Bizancio contra os normandos, mandou unha embaixada a Constantinopla encabezada polo cardeal Humberto de Silva Candida e formada polos arcebispos Federico de Lorena e Pedro de Amalfi.

Con todo, a situación en Constantinopla non era a máis propicia, pois a súa Igrexa estaba encabezada polo patriarca Miguel Cerulario, quen, pouco antes, ameazara con pechar as igrexas latinas en Constantinopla que non adoptasen o rito grego.

Humberto de Silva Candida, á súa chegada, negou o título de patriarca ecuménico, o segundo posto na xerarquía eclesiástica de Constantinopla, e ademais dubidou da lexitimidade da elevación de Cerulario ao patriarcado. O Patriarca reaccionou negándose a recibir a legación pontificia.

Humberto respondeu coa publicación do Diálogo entre un romano e un constantinopolitano (tratado no que critica os costumes gregos) e redactando unha bula de excomuñón contra Cerulario, tralo cal abandonou inmediatamente a cidade.

A reacción inmediata, o 24 de xullo de 1054, foi a contraexcomuñón do cardeal e o seu séquito. Comezou así a ruptura, e a partir dese instante non se volveu mencionar o nome do papa na liturxia bizantina, e as igrexas en Constantinopla permaneceron pechadas para os latinos.

Pola súa parte a Igrexa de Occidente pasou a non recoñecer o VI Concilio de Constantinopla, co que o Credo niceno-constantinopolitano pasou a incluír o filioque.

León IX finou o 18 de abril de 1054, e o seu corpo reposa na Basílica de San Pedro.

Commons ten máis contidos multimedia sobre:  León IX

• PERTUCCI, E.: Ecclesiologia e politica di Leone IX, Editrice Elia, Roma, 1977.

Este artigo sobre Papas é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.