Jean-Jacques Barthélemy

Jean-Jacques Barthélemy

Gravado cun retrato de Jean-Jacques Barthélemy
Biografía
Nacemento	20 de xaneiro de 1716 Cassis, Provenza, Francia.
Morte	30 de abril de 1795 (79 anos) París, Francia.
Cargos
Director do Gabinete de Medallas e Moedas de Francia
Período	1754 – 1795
Antecesor	Claude Gros de Boze
Sucesor	André Barthélemy de Courcay
Datos persoais
País de nacionalidade	Francesa.
Relixión	Catolicismo.
Q89547790	Descifraxe dos alfabetos fenicio e palmireno.
Actividade
Campo de traballo	Numismática, arqueoloxía, antropoloxía e relixión.
Ocupación	antropólogo, numismático, relixioso cristián, arqueólogo, escritor
Membro de	Royal Society. Académie des inscriptions et belles-lettres. Academia Francesa.
Orde relixiosa	Congregación da Misión
Outro
Título	Abade.
Pais	Joseph Barthélemy.   e Magdeleine Rastit
Parentes	François Barthélemy André Barthélemy de Courcay
Premios
membro da Royal Society
Descrito pola fonte	Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Obálky knih,
Lista 10º Cadeira 19 da Academia Francesa (pt) 5 de marzo de 1789 – 30 de abril de 1795 ← Nicolas Beauzée (pt) – Marie-Joseph Chénier (pt)  → Director Gabinete de Medallas da Biblioteca Nacional de Francia 1754 – 1795 ← Claude Gros de Boze (pt) – André Barthélemy de Courcay (pt)  →

Jean-Jacques Barthélemy, nado en Cassis o 20 de xaneiro de 1716 e finado en París o 30 de abril de 1795,^[1] foi un relixioso e erudito francés que se converteu na primeira persoa en descifrar unha lingua extinta.^[2] Descifrou o alfabeto palmireno en 1754 e o fenicio en 1758.

Os ámbitos cultivados por Barthélemy abranguen a numismática, a arqueoloxía, o orientalismo e a filoloxía, entre outros.

Barthélemy naceu en Cassis, unha pequena vila próxima a Marsella, na Provenza, fillo de Magdeleine Rastit e de Joseph Barthélemy. Tivo dúas irmás e un irmán e ficou orfo de nai aos catro anos.

Comezou os seus estudos clásicos no Colexio do Oratorio de Marsella, de tendencia xansenista; logo estudou Filosofía e Teoloxía no Colexio dos Xesuítas e, finalmente, asistiu ao seminario dos Lazaristas. Mentres realizaba os seus estudos encamiñados ao acceso ao sacerdocio, dedicoulles moita atención ás linguas orientais, e un amigo introduciuno no estudo das antigüidades clásicas e, en particular, no campo da numismática.^[3]

En 1744, viaxou a París portando unha carta de presentación a Claude Gros de Boze, que era secretario perpetuo da Académie des inscriptions et belles-lettres e conservador responsable da Colección Real de Medallas. Na capital converteuse axiña en axudante de de Boze, e en 1753 sucedeuno na dirección da colección, posto no que permaneceu ata a Revolución.^[3] Durante o seu período de mandato, case se duplicou o tamaño da colección.

En 1755, acompañou o embaixador francés, o duque de Choiseul, a Italia, onde pasou tres anos realizando investigacións arqueolóxicas. Choiseul tiña en grande estima a Barthélemy e, ao seu regreso a Francia, este pasou a residir no propio fogar do duque, que exerceu un apreciable patrocinio.^[3]

En xuño de 1755, Barthélemy foi elixido membro da Royal Society de Londres. En 1789, logo da publicación da súa obra Voyage du jeune Anacharsis en Grèce, foi elixido así mesmo membro da Academia Francesa.^[3][5]

Durante a Revolución, Barthélemy resultou detido en setembro de 1793 pola súa condición de aristócrata, e foi confinado nunha prisión durante uns días. Mais o Comité de Seguridade Pública, ao pouco de ser informado pola duquesa de Choiseul do arresto, deu ordes para a súa inmediata posta en liberdade. No propio 1793 foi nomeado bibliotecario da Bibliothèque Nationale de France, mais el rexeitou o cargo e retomou as súa antigas funcións como conservador do Gabinete de Medallas e Moedas, e enriqueceu a colección nacional con numerosas e valiosas adquisicións.^[3]

Despoxado da súa fortuna pola Revolución, Jean-Jacques Barthélemy morreu na pobreza en París o 20 de xaneiro de 1795, aos 79 anos.^[1][3][6]

Barthélemy foi o primeiro erudito que conseguiu descifrar con éxito antigas linguas orientais extinguidas, comezando polo alfabeto palmireno en 1754 e continuando polo alfabeto fenicio en 1758.^[7][8]

Xa en 1616 se imprimiran os primeiros exemplos de inscricións palmirenas, aínda que non se dispuxo das primeiras copias precisas de inscricións bilingües en palmireno e grego ata 1753, coa publicación de Les Ruines De Palmyre, de Robert Wood e James Dawkins.^[9][10] O abade Jean-Jacques Barthélemy descifrou o alfabeto palmireno en 1754, literalmente da noite á mañá, utilizando estas novas e precisas copias das inscricións bilingües. Para iso baseouse esencialmente na transcrición dos nomes propios co fin de identificar o valor de cada letra. Esta descifraxe fíxose pública en 1759 nunha edición das súas "Réflexions sur l'alphabet et sur la langue dont on se servoit autrefois à Palmyre" por parte da Académie des inscriptions et belles-lettres.^[11]

A descifraxe de Barthélemy do alfabeto fenicio produciuse en 1758 e foi publicada en 1764 pola Académie des inscriptions et belles-lettres co título de "Réflexions sur quelques monumens phéniciens et sur les alphabets qui en résultent (1758)".^[14]

Jean-Jacques Barthélemy, en colaboración con Anne Claude de Caylus, identificou que as escritas cursivas exipcias non xeroglíficas parecían consistir en letras alfabéticas derivadas graficamente dos xeróglifos, tal como se recolleu en Recueil d'antiquités égyptiennes, de Caylus, en 1752.^{[18][19][20][21]} Esta idea foi publicada tamén en inglés en The Divine Legation of Moses por William Warburton en 1765.^[22]

Barthélemy tamén foi o primeiro en suxerir, no volume V do Recueil d'antiquités égyptiennes do conde Caylus, publicado en 1762, que os signos dos cartuchos exipcios representaban probablemente nomes reais.^[23][24][25] Esta descuberta de Barthélemy foi recoñecida por Champollion no seu Précis du système hiéroglyphique des anciens égyptiens, en 1827.^[26]

Barthélemy tamén foi autor de varias obras eruditas sobre temas anticuarios, pero a grande obra, na que se basea a súa sona é Voyage du jeune Anacharsis en Grèce, publicada en catro volumes en 1788. O inicio deste traballo data de 1757 e botou trinta anos traballando nel. O heroe, un rapaz escita descendente do famoso filósofo Anacarsis, suponse que foi a Grecia na súa xuventude para se instruír e, logo de percorrer as súas repúblicas, colonias e illas, regresou ao seu país natal e escribiu este libro na súa ancianidade, despois de que o heroe macedonio derrocase o Imperio Persa.^[3][28]

Á maneira dos viaxeiros modernos, o protagonista dá conta dos costumes, o Goberno e as antigüidades do país que se supón que visitou. Unha copiosa introdución suple o que poida faltar canto a detalles históricos, en tanto que varias disertacións sobre a música dos gregos, a literatura dos atenienses e a economía, as actividades, as paixóns dominantes, os modos e os costumes dos estados circundantes achegan unha ampla información acerca dos temas que tratan.^[29][28]

A erudición moderna superou a maioría dos detalles da viaxe, mais o propio autor non pensou que o seu libro fose un rexistro de feitos comprobados con precisión; máis ben pretendía ofrecerlles aos seus compatriotas, de xeito interesante, algúns coñecementos sobre a civilización grega. As Charicles, ou Illustrations of the Private Life of the Ancient Greeks, de Wilhelm Adolf Becker, é outro intento nunha dirección similar.^[28][30]

Barthélemy deixou varios textos sobre as linguas orientais e a arqueoloxía, lidos orixinalmente ante a Académie des inscriptions et belles-lettres. Tamén foi autor dunha novela que ilustra os costumes antigos, Les amours de Caryte et de Polydore (1760), e as memorias da súa vida: Mémoires sur la vie de l'abbé Bartolomé, écrits par lui-même (1824).^[6][30]

A correspondencia de Barthélemy con Paolo Paciaudi, sinaladamente sobre temas anticuarios, foi editada xunto coa de Caylus (Correspondance du comte de Caylus) en 1877 por Charles Nisard. As súas cartas ao conde de Caylus foron publicadas por Antoine Serieys en Un voyage en Italie (1801), e as súas cartas a Mme du Deffand, con quen mantiña relacións íntimas, na Correspondance complète de Mme du Deffand avec la duchesse de Choiseul, L'abbe Barthélemy et M. Craufurt (1866), editada polo marqués de Sainte-Aulaire. Ademais, Mathieu-Guillaume-Thérèse Villenave publicou en 1821 as obras completas de Barthélemy en catro volumes.^[6][30]

• (1759). "Réflexions sur l'alphabet et sur la langue dont on se servoit autrefois à Palmyre (1754)". En Histoire de l'Académie royale des inscriptions et belles-lettres. 26. Páxinas 577-597 e láminas I-III.
• (1764). "Réflexions sur quelques monumens phéniciens et sur les alphabets qui en résultent (1758)". En Histoire de l'Académie royale des inscriptions et belles-lettres. 30. Páxinas 405 e seguintes.
• (1768). "Explication d'un bas-relief égyptien, et de l'inscription phénicienne qui l'accompagne (1761)". En Histoire de l'Académie royale des inscriptions et belles-lettres. 32. Páxinas 725 e seguintes.
• (1788). Voyage du jeune Anacharsis en Grèce, dans le milieu du quatrième siècle avant l'ère vulgaire. Tomo I; Tomo II; Tomo III; Tomo IV. De Bure, París.
• (1821). [A cargo de Mathieu-Guillaume-Thérèse Villenave] Œuvres complètes. Tomo I (1821); Tomo II (1821). Tomo III (1821); Tomo IV. A. Belin, París.

• Bouillet, M. N. (1867). "Barthélemy (l'abbé J. J.)". En Dictionnaire universel d’histoire et de géographie. I. Páxina 181. Hachette, París.
• Chisholm, H. ed. (1911). "Barthélemy, Jean Jacques". En Encyclopædia Britannica. Vol. 3 (11ª ed.). Cambridge University Press. Páxinas 448-449.
• Delamarre, L. N. (1913). "Jean-Jacques Barthélemy". En Herbermann, C. (ed.). Catholic Encyclopedia. Robert Appleton Co., Nova York.
• Michaud, L. G.; Michaud, J. Fr., eds. (1843). "Barthélemy, Jean-Jacques". En Biographie universelle, ancienne et moderne. T. III. A. T. Desplaces, París. Páxinas 179-181.