Hafez

Hafez

Nome orixinal	(fa) خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی
Biografía
Nacemento	c. 1325 Xiraz (Muzaffarids of Iran)
Morte	1389 ↔ 1390 (63/64 anos) Xiraz (Dinastia Timúrida)
Lugar de sepultura	Túmulo de Hafez (pt)
Relixión	Islam, Sunnismo e Sufismo
Actividade
Lugar de traballo	Persia
Ocupación	poeta, letrista, escritor
Xénero artístico	Poesia lírica (pt)
Movemento	Poesia lírica (pt)
Influencias	Ibn Arabi, Sanai (en) , Anvari, Nizami Ganjavi, Khaqani (en) , Attar e Mansur Al-Hallaj
Pseudónimo literario	حافظ
Obra
Obras destacables The Divān of Hafez (en)
Descrito pola fonte	Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Este artigo amosa letras persas. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

Khwaja Shams d-Dīn Muhammad Hafez-e Shirazi (en persa خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی), nado en Shiraz en 1315 ou 1317 e morto tamén en Shiraz en 1389 ou 1390^[1] máis coñecido polo pseudónimo (làqab) Hafez ou Hafiz^[2] (o Preservador en árabe), que é como se denomina a quen sabe de memoria o Corán, foi un poeta e místico persa^[2][3] que nas súas obras cantou aos praceres do amor e o viño, pero nas que tamén criticou a hipocrisía relixiosa.^[4] As súas obras atópanse nos fogares da xente do mundo persa, quen aprenden os seus poemas de memoria e úsanos coma refráns e proverbios.^[3] A súa vida e poemas foron o obxecto de moitas análises, comentarios e interpretacións, e foi o autor máis influente na poesía persa posterior ao século XIV.^[3]

Hafez era musulmán xiíta e místico sufí.^[2] Os seus poemas máis coñecidos son aqueles que poden ser descritos como "antinomios". As matizacións relixiosas aparecen no tratamento dun dos seus temas favoritos: o paradoxo entre a piedade e o antinomianismo na súa propia conduta,^[5] e no uso medieval do termo "teosofía", empregado durante os séculos XIII e XIV para indicar as obras místicas de autores só inspirados polos libros sagrados, en contraposición co termo teoloxía. Inicialmente escribiu no xénero literario da literatura islámica chamado ghazal, un poema lírico de 6 a 15 dísticos unidos máis polo simbolismo ca por unha secuencia lóxica de ideas^[2]; é o estilo ideal para expresar en forma de poemas a éxtase da inspiración divina no misticismo islámico. Os seus ghazals falan da amada, da fe e da hipocrisía; e tratan temas como o amor, o viño e escenas de tabernas como éxtase e liberación das restricións tanto mundanas coma espirituais na voz do amante falando do amor divino.^[3][6]

Foi poeta da corte, e como tal desfrutou do mecenado de varios gobernantes de Shiraz, aínda que en 1368 ou 1369 perdeu o favor da corte que non recuperou ata vinte anos despois, xusto antes da súa morte.^[2] Na súa obra poética hai moitas referencias a feitos históricos, detalles sobre a vida en Shiraz e descricións biográficas.^[2]. A pesar de todo coñécense moi poucos detalles da súa vida, o cal fai que se vexa rodeada dun aire de misterio e lendas.^[1] A súa influencia na vida dos falantes persas é inmensa, e os seus poemas continúan a seren empregados na música tradicional persa, nas artes visuais e na caligrafía.^[6] Tamén influíu en poetas occidentais coma Thoreau, Goethe ou Emerson.^[6] A súa tumba recibe peregrinos de diferentes orixes.^[7] O asteroide 12610 Hafez foi bautizado así no seu honor.^[8]

Os estudosos recentes inclínanse polos anos 1315 (Moḥammad Mo) ou 1317 (Qāsem Ḡani) como as datas máis probables de nacemento.^[1] A información sobre a súa familia próxima procede de fontes pouco fiables e está baseada en conxecturas derivadas dunha lectura a miúdo excesivamente literal da súa poesía. Algunhas fontes refiren que o seu pai era un certo Bahāʾ-al-Din, orixinario de Isfahán, mentres que outras manteñen que se chamaba Kamāl-al-Din e que proviña de Tuyserkan.^[1] Ao falecer seu pai cando aínda era un neno, Hafez e a súa nai foron acollidos por un tío seu.^{[Cómpre referencia]}

Hafez naceu e morreu en Xiraz, na provincia de Fars, no actual Irán. As referencias á súa amada cidade son un tema recorrente na súa obra^[1]. Aínda que a morte do pai deixou á familia nunha situación moi precaria, Hafez amañouse para lograr unha boa educación, manexando con fluidez o árabe e o persa e memorizando o Corán a unha idade moi temperá. Tamén memorizou os traballos de Saadi de Xiraz así como dos escritores Farid-uddin Attar, Rumi e Nezamí.^{[Cómpre referencia]}

Cóntase que aos 21 anos mantivo unha vixilia de corenta días coas súas noites na tumba do poeta Baba Kuhi, morto en 1050, quen escribira que quen velase a súa tumba durante corenta días e corenta noites, alcanzaría o corazón da persoa amada. Tras estas xornadas de presenza constante, coñeceu ao mestre sufí Attar e fíxose o seu discípulo.

Traballou como copista e como aprendiz de panadeiro antes de lograr o apoio de patrocinadores destacados. Posteriormente chegou a ser profesor de estudos relixiosos na Universidade de Shiraz. Antes de chegar aos 30 anos fíxose poeta da corte de Abu Ishak, logrando moita fama e influencia. Mubariz Muzaffar capturou a Shiraz e entre as súas decisións destituíu a Hafiz do seu posto como profesor de estudos coránicos na Universidade. Nesa etapa aparecen os poemas de protesta e reivindicativos contra a opresión do tirano. Sha Shuia (fillo do ditador) fixo prisioneiro ao seu pai, e restituíu a Hafiz na súa antiga cátedra. O poeta comezou unha vertente de espiritualidade sufí na súa obra. Perdeu o favor do gobernante, o que lle obrigou a trasladarse pola súa seguridade xa roldando os 50 anos, impóndose un autoexilio en Isfahan. Os seus poemas destilan melancolía. Aos 52 anos, por invitación expresa de Sha Shuia, finaliza o seu exilio e regresa a Shiraz. A poesía dos seus últimos anos contén a autoridade do Mestre que se unificou con Deus.

A súa morte produciuse na amada cidade na que nacera; está enterrado na roseira de Mosalla, nas beiras do Roknabad, tan frecuentemente celebrado nos seus poemas; a súa tumba está marcada cunha inscrición con dúas das súas cancións.^[7]

Dise que Hafez namorouse e finalmente casou cunha rapariga á que chamaba Shâj-e Nabât ("rama de cana de azucre"). É probable que tivese fillos, pero todo iso sempre dentro do ámbito das especulacións baseadas nos seus poemas. Algúns dos seus versos que lamentan a perda dun neno, suxiren que puido ter un fillo que morreu novo.^[1]

Irana foi durante moito tempo coñecido pola súa literatura. Antes do nacemento de Hafez existiron os universalmente famosos Rudaki, Firdawsí, Nasir Khusraw, Omar Khayyam, Nizami, Rumi, Amir Khusraw Dihlawi, Saadi e outros.

A forza da súa literatura persa-tajik foi traída a un novo nivel. Certamente Hafez, non podía prescindir da conexión cos seus talentosos predecesores. Os investigadores observaron a influencia na poesía de Hafez de poemas de Saadi, Salman Savaji, Khwaju Kermani. A liña de pensamento filosófico de Hafez é o camiño que viña marcado por Omar Khayyam ou Rumi, con diferenzas de profunda personalidade. Hafez sen dúbida coñecía a maior parte do patrimonio literario do país. Doutra banda, está documentado: na biblioteca do Instituto de Estudos Orientais de Tashkent, atópase o manuscrito "Khamsa" de Amir Khusraw Dihlawi, un fragmento de cinco masnavis, onde tres dos cinco que hai están transcritos directamente por Hafez.

A estrofa favorita de Hafez foi o gazal. Foi descrito como autor dun gran número de poemas. Nados catro séculos antes de Hafez, o xenio de Rudaki e o pulcro talento de Saadi, culminan nas obras de Hafez.

Oh, bela portadora do viño, trae a copa e ponma nos beizos.

O camiño do amor parecía fácil ó principio, máis despois non foi sinxelo.

Co seu perfume, a brisa da mañá despechou esas belas fechaduras

Os seus escuros cabelos rizados, deixan moitos corazóns sen sentido.

Na casa da miña Amada, como podo gozar da festa.

Desde as campás da igrexa chámannos á peregrinación.

Coa túa túnica de cor de viño, espléndido truco dos meigos antigos

Confía no consello deste viaxeiro, que bastante sabe de vías e camiños.

Como a medianoite escura, as pavorosas ondas, e o tempestuoso remuíño

Como poden saber de nós, se os portos de acubillo están baleiros.

Seguín o meu propio camiño de amor, e agora teño mala reputación

Como seguirá sendo un segredo velado, se de toda lingua gotea?

Se a súa presenza buscas, Hafez, entón por que te escondes?

Se fiel ao Único que coñeces, aparta imaxinarias viaxes.^[9]

الا یا ایها الـساقی ادر کاسا و ناولـها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها

بـه بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگـشاید

ز تاب جعد مشکینش چه خون افـتاد در دل‌ها

مرا در منزل جانان چه امـن عیش چون هر دم

جرس فریاد می‌دارد که بربندید مـحـمـل‌ها

بـه می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید

کـه سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها

شـب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

کـجا دانـند حال ما سبکـباران ساحـل‌ها

همـه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر

نـهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ها

حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ

مـتی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملـها

As características da estrutura dos gazals inflúen na súa percepción. En xeral, o gazal componse de cinco a sete pareados (beits). É importante que cada pareado exprese un pensamento completo, e a miúdo non teñen unha relación directa co resto do beit. Isto marca o contraste entre o verso oriental e o verso ao estilo clásico europeo, no cal o verso está firmemente unido polo pensamento do mesmo autor e vinculado loxicamente. Este tipo de conexión lóxica no gazal non sempre é visible, especialmente para o lector habituado á poesía de Occidente. Con todo, cada un dos gazals, especialmente os gazals creados polo mestre, son un todo indestrutible. Para percibir e comprender esta integridade, é preciso traballar os sentimentos, e a mente do lector, ao pasar de pareado a pareado, ten que restaurar a comunicación omitida polo autor, dado que ten que facer camiño a través da cadea asociativa que conecta os beits, e o feito de que a cadea poida non coincidir coa forma do autor, fai cada verso máis valioso, máis próximo ao corazón de cada lector individual. Isto é aínda máis certo atendendo ao vínculo de unión dos gazals é a miúdo unha certa experiencia, un estado de ánimo, unha sensación de atemporal até o final da razón. Pero na súa esencia como unha gazal, Hafez Ruba'i Omar Khayyam, fusionan mente e sentimentos. Para entender o gazal tamén hai que entender a arte de Hafez, así como hai que entender tamén o soneto para unha comprensión máis profunda da creatividade de Petrarca ou Shakespeare.

É igualmente importante para captar a beleza interior dos poemas de Hafez o coñecemento dos símbolos sufís. Ao coñecer os significados secretos codificados en palabras simples, o lector é capaz de abrir non un, senón até un par de significados materializados nun sinxelo verso, empezando polo final místico máis superficial e profundo. Un exemplo dunha simple e non obvia interpretación para o lector pode servir como un tema frecuente de amor en Hafez. E se o ollo humano non ve máis que o recoñecemento do poema de amor do poeta para unha muller, o que está familiarizado co simbolismo sufí entende que é o desexo do sufí de coñecer Deus, porque isto é o que se entende por "amor" e "amante" - é o mesmo Deus.

Outra característica específica da creatividade de Hafez reflíctese no uso de palabras descritivas. Os caracteres negativos denomínaos "santos", "muftís". Os "vagabundos" e "borrachos" son os estimados ao seu corazón. Este feito non deixa de resultar curioso, dado que a lei islámica prohibe estritamente beber alcol. Pola contra, nos poemas de Hafez o tema das bacanais aparece con bastante frecuencia. Non era un tema novo nos gazals, pero outros poetas non fixeron un uso tan intenso coma el.^[10]

O foco da creación de Hafez é a vida humana directa en todas as súas alegrías e tristezas. As cousas mundanas toman baixo a súa pluma beleza e profundo significado. Se a vida está chea de dor, temos que facelo mellor, para darlle beleza, enchela de significado. A frecuente mención dos praceres sensuais, xa sexa bebendo viño ou o amor dunha muller, non quere dicir que o desexo de Hafez sexa virarse de costas enfronte á fea realidade, esconderse dela cos praceres. Un gran número de gazals están marcados pola malicia, os crimes de guerra e a estupidez fanática das autoridades, a cal mostra que Hafez non tiña medo das dificultades da vida, e o seu chamamento á alegría - unha expresión dunha visión optimista do mundo, e se entendemos como "alegría" o significado oculto do coñecemento de Deus, entón a dor non é motivo de ira, senón o incentivo de virarse cara a Deus e construír a súa vida de acordo cos seus mandamentos.

Un dos gazals máis tráxicos de Hafez está dedicado á perda dun amigo e, por suposto, a amizade foi o valor máis grande na vida de Hafez. Pero a perda non podía romper o espírito do poeta, o cal non se permitiu caer na depresión, renderse á desesperación. A profundidade das experiencias tráxicas é precisamente a causa da conciencia de Hafez; o seu espírito está sempre por encima das circunstancias da vida. E permítelle ver a tristeza non para renunciar á vida, senón máis ben para empezar a apreciala aínda máis.

Pódese considerar que o ideal ético do poeta é o "rendi"^[11]-, termo traducible como "rufià, pícaro piadoso, bandido, liberté, patán, trotamundos - pleno de rebeldía, demandante de liberdade de espírito". Hafez vese a si mesmo como antítese do predicador, consolador de amor, alegría, en oposición ás sombrías e severas advertencias dirixidas desde os sermóns do púlpito.

Desde este punto de vista, a característica definitoria de Hafez é a súa "vontade de liberdade". A súa falta de vontade para reducir a complexidade da vida os dogmas pretenciosos, a súa negativa a retroceder ante a ambigüidade da condición humana, presenta ao lector unha verdadeira liberdade de elección.^[12]

No mundo de Hafez vese moita maldade, violencia e crueldade. O soño de reconstruír de novo o mundo soa repetidamente na súa voz. É sempre un soño, non un chamamento á loita. Máis tarde o "rendi" como heroe positivo atopa o seu camiño nos versos de Ali-Shir Nava'i e Abdul Qader Bedil.

O poema orixinal de Hafez é moi melódico e fácil de cantar. A razón non é tanto o uso de repeticións de son, como a profunda harmonía que une as imaxes e o son transmitido. A riqueza de significado e a facilidade de lectura son a razón pola cal Zand^[13] di que Hafez é usado moi a miúdo pola xente para a adiviñación, para predicir o seu destino.

Os seus poemas celebran os praceres do viño, a caza e o amor na corte de Shiraz. Nun plano máis profundo, en opinión dalgúns especialistas, reflicten tamén a súa absoluta devoción como sufí á unión coa divindade. Así mesmo satirizan a hipocrisía dos líderes relixiosos musulmáns.

A obra de Hafez, recompilada cara a 1368 co título de Diván (tradución ao inglés The Gift), contén máis de 500 poemas, na súa maioría en forma de ghazal, unha forma breve tradicional persa que el desenvolveu e perfeccionou. Cada un dos poemas consta de até 15 pareados moi estruturados, que se ocupan dun só tema. A linguaxe é moi sinxela, lírica e apaixonada. Hafez é amplamente admirado tanto en Irán como en Occidente, grazas ás súas traducións. Chama a atención especialmente o seu amor cara ás xentes sinxelas, e pon en relación a vida cotiá coa procura da eternidade.

Con frecuencia, un verso precioso

alivia un corazón apesarumado.

Hafiz

Tal e como o andalucista Emilio González Ferrín apunta na súa obra Historia xeral de Al Ándalus, o alemán Goethe "deixounos unha lenda indeleble para o noso elenco de terras intermedias: magnífico o Oriente que o Mediterráneo cruzou. Só quen a Hafiz lea, saberá canto escribiu Calderón, sendo Hafiz o maior poeta persa e confiando en non ter que presentar a Calderón."

Hafez é o poeta máis popular en Irán, e as súas obras atópanse en case todos o fogares do país.^[14] De feito, o 12 de outubro celébrase en Irán o Día de Hafez.^[15]

Moitos iranianos usan o Divan de Hafez para predicir o futuro. As familias iranianas, cando se reúnen durante as vacacións do Noruz ou na noite de Yalda, adoitan abrir ao chou o Divan e len o poema na páxina que saíu. Cren que é unha indicación dos sucesos que acontecerán no futuro.

• Hafiz (1320-1389) 2002: El despertar del amor. Editor SUFI
• Hafez 101 poemas. Ediciones del Oriente y del Mediterráneo. ISBN 84-87198-77-5
• Hafiz (Schemsu al-Din Mohamed) Los Gazales de Hafiz. Traducció d'E. Fernández Latour. Visor-Libros. ISBN 84-7522-114-9
• Hafiz - Ghazels - M.Arimany Editor - copyright 1943- Tradución d'A. Brunet - colección ventana abierta.

• Peter Avery, The Collected Lyrics of Hafiz of Shiraz, 603 p. (Archetype, Cambridge, Regne Unit, 2007). ISBN 1-901383-09-1
  Traduït de Divān-e Hāfez, Vol. 1, The Lyrics (Ghazals), editat per Parviz Natel-Khanlari (Teheran, Irán, 1362 AH/1983-4).
• Parvin Loloi, Hafiz, Master of Persian Poetry: A Critical Bibliography - English Translations Since the Eighteenth Century (2004. I.B. Tauris)
• Hafez. The Green Sea of Heaven: Fifty ghazals from the Diwan of Hafiz. Tradución por Elizabeth T. Gray, Jr. White Cloud Press, 1995 ISBN 1-883991-06-4
• Hafez. The Angels Knocking on the Tavern Door: Thirty Poems of Hafez. Tradución por Robert Bly e Leonard Lewisohn. HarperCollins, 2008, p. 69. ISBN 978-0-06-113883-6
• Hafiz, Divan-i-Hafiz, Tradución por Henry Wiberforce-Clarke, Ibex Publishers, Inc., 2007. ISBN 0-936347-80-5

• 
  Miniatura dunha edición persa do Diván de Hafez de 1585.
• 
  Ilustración dunha edición persa do Diván de Hafez de 1969.
• 
  Tumba de Hafez en Shiraz.

Commons ten máis contidos multimedia sobre:  Hafez

• E.G. Browne. Literary History of Persia. (Four volumes, 2,256 pages, and twenty-five years in the writing). Reprint 1998. ISBN 0-7007-0406-X
• Will Durant, The Reformation. Nova York: Simon and Schuster, 1957
• Erkinov A. “Manuscripts of the works by classical Persian authors (Hāfiz, Jāmī, Bīdil): Quantitative Analysis of 17th-19th c. Central Asian Copies”. Iran: Questions et connaissances. Actes du IVe Congrès Européen des études iraniennes organisé par la Societas Iranologica Europaea, París, 6-10 Septembre 1999. vol. II: Périodes médiévale et moderne. [Cahiers de Studia Iranica. 26], M.Szuppe (ed.). Association pour l`avancement des études iraniennes-Peeters Press. París-Leiden, 2002, pp. 213–228.
• Khorramshahi, Bahaʾ-al-Din (2002). Encyclopædia Iranica, ed. "Hafez II: Life and Times" (en inglés). Consultado o 109(2013. 
• Yarshater, Ehsan (2002). Encyclopædia Iranica, ed. "Hafez I: An Overview" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 17/05/2012. Consultado o 1/09/2013. 
• Jan Rypka, History of Iranian Literature. Reidel Publishing Company. 1968 OCLC 460598. ISBN 90-277-0143-1
• Browne, Edward Granville (1999). A Literary History of Persia (4 Volumes). Routledge. ISBN 070070406X. 
• Encyclopædia Iranica (ed.). Hafez (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 22 de xaneiro de 2012. Consultado o 01 de setembro de 2013. 

• Poemas de Hafez (en castelán)