Federico Fellini

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde decembro de 2022.)

Federico Fellini

Biografía
Nacemento	20 de xaneiro de 1920 Rimini, Italia
Morte	31 de outubro de 1993 (73 anos) Roma, Italia
Causa da morte	infarto agudo de miocardio
Lugar de sepultura	Fellini tomb (en)
Educación	Universidade de Roma La Sapienza
Actividade
Lugar de traballo	Roma
Ocupación	director de cinema, escritor, realizador, artista de banda deseñada, guionista, escritor satírico, autor
Período de actividade	1945 - 1992
Membro de	Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Influencias	Charlie Chaplin e Pablo Picasso
Participou en
24 de xuño de 1977	Documenta 6
Obra
Obras destacables (1953) I vitelloni (pt) (1954) La strada (1960) La dolce vita (1963) Fellini 8½ (1973) Amarcord
Familia
Cónxuxe	Giulietta Masina (1943–1993)
Premios
(1991)  Óscar Honorífico../... 29+
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Феллини Федерико) Obálky knih, base de datos rexional da biblioteca da cidade de Olomouc >>>:Fellini, Federico, 1920-1993,
Páxina web	federicofellini.it

Federico Fellini, nado en Rimini o 20 de xaneiro de 1920 e finado en Roma o 31 de outubro de 1993, foi un director e guionista de cine italiano. Gañador de catro Óscar ó mellor filme en lingua non inglesa e dun Oscar Honorífico pola súa traxectoria.

Durante case catro décadas -desde Lo sceicco bianco de 1952 a La voce della luna 1990- Fellini "retrata", en ducias de películas, un pequeno grupo de personaxes memorables. El autodenominouse "un artesán que non ten nada que dicir, pero que sabe como dicilo". Deixou obras inesquecibles, cheas de sátira pero empapadas dunha sutil melancolía, caracterizadas por un estilo onírico e visionario. Os títulos das súas películas máis famosas - La strada, Le notti di Cabiria, La dolce vita, 8½ e Amarcord- convertéronse en tópicos mencionados na lingua orixinal en todo o mundo.

Fellini naceu nunha familia de clase media en Rimini onde pasou a súa infancia, estudando primeiro nun colexio de monxas pasando logo a un público, as vacacións de verán pasábaas en Gambettola, de onde era orixinaria parte da súa familia. Gustáballe debuxar en 1937 apareceron publicadas unhas caricaturas súas nunha publicación local da Opera Nazionale Balilla en Rimini^[1] que tiveron tanto éxito que cun amigo montou unha tenda de retratos na cidade. Viviu durante un breve período de tempo en Florencia antes de se asentar ano 1939 en Roma, cidade na que traballaría como xornalista, escritor e debuxante. A data clave na súa relación co cine foi no ano 1944, cando coñeceu ao director Roberto Rossellini, un dos máis importantes directores do neorrealismo italiano. Colaborou como guionista con Rosselini en Roma, cidade aberta (1945).

No 1951 estreouse como director codirixindo xunto con Alberto Lattuada, o filme Luces de variedades (1951), e en solitario co filme O xeque branco (1952). Gañou o seu primeiro premio co filme Os inútiles (1953) na Mostra de Venecia. Cos seus seguintes filmes, La Strada (1954) e As noites de Cabiria (1956), protagonizadas pola súa muller, Giulietta Masina, acadarían cadanseu Oscar de Hollywood ó mellor filme estranxeiro nos anos 1957 e 1958. O seu seguinte filme, La dolce vita (1960) foi un importante éxito comercial e o comezo da colaboración co actor Marcello Mastroianni, habitual nos seus filmes a partir de entón, o que lle permitiu desprenderse da súa herdanza neorrealista. Oito e medio (1963) marcou ó comezo da segunda etapa do cine de Fellini, marcado por unha exuberante fantasía e barroquismo, cun humor de trazos surrealistas. Giulietta dos espíritos (1965) orixinou certa polémica, que se repetiría noutros filmes como Roma (1972), sobre todo pola ironía coa que trata á sociedade italiana, especialmente á igrexa. Con Amarcord (1973), Fellini volveu á adolescencia do seu Rimini natal.

Os seus últimos traballos, entre os que destacan Ensaio de orquestra (1978), A cidade das mulleres (1980), E a nave vaise (1983), Ginger e Fred (1985) e Entrevista (1988), mostran o seu desgusto diante de certos aspectos do mundo moderno. En 1993 recibiu o seu quinto óscar ó conxunto da súa carreira.

• 1943: L'ultima carrozzella (Director: Mario Mattoli). Coguionista.
• 1945: Roma, cidade aberta (Director: Roberto Rossellini). Coguionista.
• 1946: Paisá, camarada (Director: Roberto Rossellini). Coguionista.
• 1947: Il delitto di Giovanni Episcopo (Director: Alberto Lattuada). Coguionista.
• 1948: Senza pietà (Director: Alberto Lattuada). Coguionista.
• 1948: O amor (Director: Roberto Rossellini). Coguionista.
• 1949: Il mulino del Po (Director: Alberto Lattuada). Coguionista.
• 1950: Francesco, giullare di Dio (Director: Roberto Rossellini). Coguionista.
• 1950: Il Cammino della speranza (Director: Pietro Germi). Coguionista.
• 1951: La città si difende (Director: Pietro Germi). Coguionista.
• 1951: Persiane chiuse (Director: Luigi Comencini). Coguionista.
• 1952: Il brigante di Tacca del Lupo (Director: Pietro Germi). Coguionista.
• 1979: Fortunella (Director: Eduardo De Filippo). Coguionista.
• 1979: Viaggio con Anita (Director: Mario Monicelli). Sen acreditar.

• 1984: Anuncio para Campari Soda.
• 1984: Anuncio para Barilla pasta.
• 1992: Tres anuncios para Banca di Roma.

• 1950: Luces de variedades.
• 1952: O xeque branco.
• 1953: Os inútiles.
• 1953: L'amore in città.
• 1954: La strada.
• 1955: Almas sen conciencia.
• 1957: Le notti di Cabiria.
• 1960: La dolce vita.
• 1962: Boccaccio '70.
• 1963: Fellini 8½.
• 1965: Giulietta dos espíritos.
• 1968: Histoires extraordinaires.
• 1969: Bloc-notes di un regista.
• 1969: O satiricón.
• 1970: I clowns.
• 1972: Roma.
• 1973: Amarcord.
• 1976: O Casanova, de Federico Fellini.
• 1978: Prova d'orchestra.
• 1980: A cidade das mulleres.
• 1983: E la nave va.
• 1986: Ginger e Fred.
• 1987: Intervista .
• 1990: La voce della luna.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Federico Fellini