Buenaventura Durruti

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde decembro de 2015.)

Buenaventura Durruti

Biografía
Nacemento	(es) José Buenaventura Durruti Domínguez 14 de xullo de 1896 León, España
Morte	20 de novembro de 1936 (40 anos) Madrid, España
Causa da morte	pendente de investigación, ferida por arma de fogo
Lugar de sepultura	Camposanto de Montjuïc 41°21′14″N 2°09′01″L / 41.3540236, 2.1501707 tumba de Buenaventura Durruti
Ideoloxía política	Anarquismo
Relixión	Ateísmo
Actividade
Ocupación	anarcosindicalista, político, mecánico, sindicalista, anarquista, miliciano anarquista
Empregador	Compañía de los Caminos de Hierro del Norte de España
Membro de	Confederación Nacional do Traballo Federación Anarquista Ibérica Los Solidarios Milicias confederais
Carreira militar
Conflito	guerra civil española
Obra
Arquivos en	Instituto Internacional de História Social (pt)
Familia
Cónxuxe	Émilienne Morin
Irmáns	Pedro Durruti
Sinatura
Descrito pola fonte	Diccionari biogràfic del moviment obrer als Països Catalans (pt) , (sec:Durruti Dumange, Buenaventura, p.486-489)

José Buenaventura Durruti Dumange, nado en León o 14 de xullo de 1896 e finado en Madrid o 20 de novembro de 1936, foi un sindicalista e revolucionario anarquista español.

Durruti naceu en León, no barrio de Santa Ana, fillo dun obreiro afiliado ó sindicato socialista UXT. Era mecánico-axustador, traballou no sector ferroviario e nos lavadoiros das minas en Matallana de Torio, onde contactou cos mineiros asturianos. Participou na folga xeral revolucionaria de 1917 como militante da UXT, da que sería expulsado por defender posicións revolucionarias. Trasladouse en 1920 a Barcelona, onde se afiliou á Confederación Nacional do Traballo.

En 1922 formou, xunto con Joan García Oliver e Francisco Ascaso, o grupo "Los Solidarios", co que perpetrou un atraco ó Banco de España de Xixón en 1923, e ó que se lle imputou, un ano despois, o asasinato do cardeal Juan Soldevila y Romero, un dos principais financeiros en Aragón dos comandos de pistoleiros brancos da patronal, que asasinaban a militantes obreiros destacados.

Tivo que fuxir a Arxentina e logo a Chile, onde xunto a compañeiros anarquistas leva a cabo o primeiro asalto nese país. O atraco é produto dunha campaña para xuntar recursos para liberar a compañeiros que se encontraban en cárceres españolas. Continuou logo o seu paso por outros países latinoamericanos e europeos.

En 1931 volveu a España, e integrouse no sector próximo á Federación Anarquista Ibérica da CNT (partidaria da loita contra o Estado e de exercer unha irresistíbel presión folguista sobor os gobernos que levara canto antes á revolución social) e tomou parte nas insurreccións de 1932 (levouse a cabo en xaneiro na conca dos ríos Llobregat e Cardener; a insurrección reprimiuse en 3 días, e tódolos mineiros foron despedidos) e de 1933.

Nos comezos da guerra civil en 1936 foi un dos principais protagonistas dos sucesos revolucionarios de xullo, formando parte o grupo "Nosotros" (sucesores de "Los Solidarios") da dirección da defensa da cidade de Barcelona, na que faleceu o seu compañeiro de toda a vida Francisco Ascaso por un disparo procedente do bando nacional. O 20 de xullo, xa derrotado o alzamento en Barcelona e sendo a CNT quen controlaba a situación, sobre todo tras apoderarse do parque de Artillaría de San Andrés, os seus principais dirixentes tiveron unha entrevista co presidente da Generalitat catalá, Lluís Companys. Nunha segunda entrevista ó día seguinte, despois do pleno de Federacións locais da CNT, Durruti xunto con outros principais dirixentes da CNT propuxeron nomear un Comité Central de Milicias Antifascistas de Cataluña, sendo aceptado polas restantes organizacións. Este comité (formado por libertarios, republicanos nacionalistas e marxistas) converteuse no verdadeiro poder en Cataluña, ratificando a Generalitat posteriormente o que se decidía. Cansado das disputas internas e o desgaste debido ó feito de encontrarse nunha guerra civil, do Comité de Milicias Antifascistas (da cal era xefe do departamento de transportes), decidiu pasar á fronte co bando republicano, empezando por liberar dos nacionais Zaragoza, tras Barcelona, outro gran núcleo urbano anarquista. Formouse entón a famosa Columna Durruti, que tomou rumbo a Zaragoza.

Á columna negóuselle a subministración de armas, artillaría e demais recursos por parte dos axentes comunistas, polo que tivo que limitarse a tomar tódalas vilas por onde pasaba. Nelas os campesiños víanse libres para facer a revolución: os terratenentes eran expropiados das súas terras, que eran colectivizadas, abolíase a propiedade privada e instaurábase o comunismo libertario.^{[Cómpre referencia]}

En novembro daquel ano marchou a Madrid coa súa columna a conter a ofensiva das tropas sublevadas (batalla de Madrid).

Cando se encontraba nas proximidades do Hospital Clínico de Madrid (ocupado polos sublevados) foi ferido mortalmente por un disparo de procedencia pouco clara, existindo diversas hipóteses sobre a orixe da bala que o feriu. Mentres algunhas versións afirman que foi disparada accidentalmente polo seu propio "laranxeiro" (versión española do subfusil Schmeisser MP28 II), outras apuntan a que puido ser asasinado por axentes estalinistas. A versión do accidente é bastante verosímil, pois o citado modelo de subfusil carecía de seguro e podía dispararse por un simple golpe da culata contra o chan. Joan García Oliver, compañeiro de Durruti desde os tempos dos solidarios, e que foi a persoa que acompañou a Durruti á fronte de Madrid e que o acompañou de regreso a Barcelona, morto, explica no seu libro biográfico "El Eco de los Pasos" que nunca quixo crer esa versión, pois Durruti nunca na súa vida usou un laranxeiro. O mesmo García Oliver nunca o viu con ningún (usaba pistola), nin sequera en fotografías, recordando que Durruti se facía acompañar permanentemente dun fotógrafo e un médico.

Aínda así, o posterior asasinato de Andreu Nin, líder do POUM, partido comunista non-prosoviético, por parte do NKVD, reforza a sospeita de que Durruti tamén foi asasinado polo réxime da URSS.

Buenaventura Durruti é unha das grandes referencias do anarquismo español. Existe abundante literatura sobre a súa figura, sendo o estudo máis significativo a obra de Abel Paz Durruti en la Revolución española (Madrid, Fundación Anselmo Lorenzo, 1996), cun estudo de J.L. Gutiérrez Molina.

En 1999 levouse a cabo unha produción cinematográfica hispano-francesa titulada Buenaventura Durruti, anarquista.

• Buenaventura Durruti, anarquista Con Albert Boadella e Els Joglars. Romanceiro de Chicho Ferlosio. Música de Michel Portal.
• Der kurze Sommer der Anarchie. Buenaventura Durrutis Leben und Tod ("O curto verán da anarquía; vida e morte de Durruti"; Hans Magnus Enzensberger, 1972).
• Durruti en el laberinto. Miguel Amorós, ed. Muturreko Burutazioak, 2006.
• El hombre que mató a Durruti. Pedro de Paz, ed. Germanía, 2004.
• La muerte de Durruti. Joan Llarch, ed. Plaza & Janés, 1976.

Llevamos un mundo nuevo en nuestros corazones: ese mundo está creciendo en este instante

Buenaventura Durruti

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Buenaventura Durruti

A Galicitas posúe citas sobre:  Buenaventura Durruti

• Milicias da CNT

• "Buenaventura Durruti, anarquista" Arquivado 27 de setembro de 2007 en Wayback Machine. Referencia á película en Todocine.com. (en castelán)
• IMDb sobre "Acratas" Documental uruguaio sobre os anarquistas españois que emigraron á zona do Río da Plata, en particular refírese a Durruti. (en castelán)
• Extracto do vídeo biográfico realizado por Abel Paz e Paco Rios. (en castelán)