De Japanse minaar

14 Pins
·
7y
In het verhaal waren er zeer veel personages. Het verhaal deed me ook het gevoel geven dat ik de band voelde tussen de verschillende personages. Ook herkende ik sommige perosonages uit het boek in mijn leefomgeving en moest ik tijdens het lezen denken aan die personen
Tenslotte heeft het boek mijn visie op lezen veranderd. Als ik de titel las van het boek, dacht ik dat het een saai boek ging zijn. Maar al van bij het begin wist ik dat ik fout was. Ik vond het een zeer goed boek en het las zeer vlot. Zeker een aanrader!
Soms wist ik niet goed wat ik juist voelde. Was het blijdschap of voelde ik mij verdrietig? Vooral op het einde kreeg ik dit gevoel bij het lezen van de laatste brief van Ishi waarbij hij afscheid nam van Alma.
Het verhaal kwam continu zeer onverwachts uit de hoek en ik werd heel de tijd verrast. Om de 50 pagina's was er telkens wel iets nieuws dat het verhaal een andere draai gaf. Zo was ik bijvoorbeeld zeer verbaasd als op het einde bleek dat Nathaniel al een heel lange tijd een relatie had met Lenny, wat ik totaal niet verwachtte.
Na het lezen van het verhaal, ging ik meer stilstaan bij de kleine dingen in het leven en natuurlijk meer genieten van deze kleine dingen. In het boek werd dit ook zeer vaak benadrukt. Irina was een volle levensgenieter en genoot van alles.
Het verhaal zette mij telkens aan het denken. Door de ingewikkelde relatie tussen Ishimei en Alma, bepaalde gebeurtenissen,... kreeg ik echt het gevoel dat het leven inderdaad niet zo rooskleurig is. Het zette mij dan ook verder aan het denken over het leven, de liefde en de toekomst.
Het verhaal riep soms herrineringen bij mij op. De titel van het hoofdstuk 'Arizona' deed me denken aan avonturenkamp. Maar ook bepaalde dingen uit de jeugd van Alma. Dat ze toneeltjes verzon op zolder als ze zich verveelde. Het was echt een meerwaarde dat ze ons dingen laten herkennen. Er verschijnt automatisch een lach op je gezicht
Regelmatig kreeg ik het gevoel dat ik dacht dat het verhaal echt was. Ik vergat dat het een verzonnen verhaal was. Bijvoorbeeld de oorlog werd zeer geloofwaardig beschreven, dat het echt leek te zijn. Soms vond ik dat het verhaal zeer hard was, maar zo is ook de realiteit...
Ik vond dat het verhaal soms moeilijk te volgen was, omwille van de vele personages. Op zich vond ik het wel een meerwaarde dat er zoveel mensen waren ,want zo kreeg je nog meer het gevoel dat jezelf ook meespeelde in het verhaal. Ook vond ik de overgangen op sommige hoofdstukken moeilijk om te volgen.
Het einde van het verhaal vond ik zeer bedroevend omdat Alma sterft. Maar niet alleen dat. Ook omdat de lezer nu wordt verteld dat Ishimei al drie jaar dood was en ze je door heen het verhaal lieten denken dat Ishi bloemen en brieven naar Alma stuurde. Maar het was Alma zelf die dit deed om herinneringen met Ishi op te roepen en te zorgen dat ze hem niet vergeet. Ik vond het echt een zeer mooi einde om het boek aftesluiten
Op een bepaald moment ging het verhaal over het verleden van Irina. Er werd verteld hoe zij werd misbruikt door haar stiefvader en op pornosites terecht kwam. Ik werd gewoon héél boos toen ik dit las en kon me niet voorstellen dat je eigen familie je dit kan aandoen! Ook al wist ik dat het verhaal verzonnen was, het veranderde mijn gevoel niet. Omdat je weet dat het soms ook in het echte leven gebeurt.
Het boek gaf me regelmatig een warm en blij gevoel. Vooral wanneer ik de brieven las van Ishi voor Alma, waarin hij vertelde hoeveel hij van haar hield. De brieven zorgden ook voor een goede afwisseling anders zou ik het verhaal niet zo interessant gevonden hebben.
Het boek heeft zeer veel gevoelens bij mij opgeroepen. Niet telkens dezelfde gevoelens, maar heel veel verschillende, wat ik zeer indrukwekkend vond. Het is één van de betere boeken die ik al heb gelezen.
Het zwarte gat van Fabian Oefner
Het boek was voor mij zoals een zwart gat. Ik werd er helemaal in meegezogen. Alles werd in alle kleuren en geuren uitgeschreven. Ik had het gevoel dat ik deel uitmaakte van het verhaal.