ارتباطات سیاسی

هر ارتباطی از سه عنصر اساسی فرستنده، پیام و گیرنده تشکیل شده‌است. در ارتباط سیاسی نیز این عناصر عبارتند از فرستنده یا پیام دهنده (بازیگران سیاسی، سازمانها و احزاب سیاسی)، وسیله ابزار ارتباطی (رسانه‌ها) و پیام گیرنده (شهروندان) پیام مورد نظر و واکنش و منظور خواسته شده از سوی پیام دهنده.

هر فرد یا گروهی که به منظور تأثیرگذاری بر قدرت سیاسی و خط مشی دولت اقدام کند یک پیام دهنده سیاسی است. انواع اصلی چنین پیام دهندگانی در جوامع سیاسی مدرن، احزاب و سازمان‌های سیاسی هستند. همچنین روابط عمومی‌های سازمان‌های دولتی و غیردولتی نیز در پی تأثیرگذاری بر افکار عمومی جامعه‌اند.

پیام چیزی است که برای انتقال مطلبی به فرد دیگری از آن استفاده می‌شود و گیرنده هم باید بعد از دریافت پیام عملی انجام دهد تا فرستنده متوجه شود که پیامش به خوبی ارسال شده

پیام دهندگان فرایند ارتباط و اقناع را با ارسال پیام آغاز می‌کنند. هر پیامی از نمادهای مختلف کلمه، تصویر، صدا و حرکت دست و صورت و… تشکیل شده‌است و پیام دهندگان می‌کوشند به یاری آنها افکار و آرا» خود را به ذهن دریافت کنندگان مورد نظر منتقل کنند.

دریافت کننده پیام فرد یا گروهی است که از پیام پیام دهنده آگاه می‌شود چه مستقیم و چه غیرمستقیم. در این مورد (ارتباط سیاسی) به‌طور عمده منظور گستره جمعیتی جامعه یا شهروندان است.

پیام دهندگان ناگزیر باید از رسانه‌ها استفاده کنند و راهی را برای انتقال پیام‌هایشان به مخاطبان بیابند راه‌های مختلفی ازجمله گفتگوی خصوصی و چهره به چهره برای انتقال پیام وجود دارد ازجمله مباحثات و گفتگوهای سیاسی. ولی در ارتباط سیاسی سروکار پیام دهندگان و کنشگران سیاسی عمدتاً با رسانه‌های گروهی و ارتباطات جمعی است تا بدین وسیله بتوانند بر مخاطبان گسترده تأثیرگذاری نمایند.^[۱]سلام