Jean-Charles Tacchella

Tacchella Marseillan ikasi zuen. Oso gazte zinemarekiko grina erakutsi zuen. Bigarren Mundu Gerra amaitu ondoren, 19 urte zituelarik, L'Écran français aldizkarian lan egin zuen. Urte haietan zuzendari garrantzitsuenek idazten zuten aldizkarian: Jean Renoir, Jacques Becker, Jean Grémillon, besteak beste. Baita ere, bera baino zazpi urte zaharrago zen André Bazin ezagutu zuen, eta Nino Frank, Roger Leenhardt, Roger Therond eta Alexandre Astruc. Bere lagunen zerrenda luzea da: Erich von Stroheim, Anna Magnani, Vittorio De Sica... Henri Colpirekin batera Cine Digest aldizkaria sortu zuen. 1948, Tacchellak André Bazin, Jacques Doniol-Valcroze, Alexandre Astruc, Claude Mauriac, René Clement eta Pierre Kastekin batera, abangoardiako zine-kluba sortu zuen: «Objectif 49»; presidentea Jean Cocteau izan zen. Zine-klub hori Nouvelle Vagueren jatorria izango zen; talde horretan oinarrituta, 1949an Biarritzen, Festival du Film Maudit zinemaldia sortu zuen, egilearen zinemaren lehen zinemaldia. Urte horretan Pierre Braunberger ekoizleak Tacchella gagman gisa kontratatu zuen. Modu anonimoz gidoi desberdinetan lanean hasi zen, bereziki Léonide Moguyren Demain, il sera trop tard lanean. Halaber, telebistan ere kolaboratzen hasten da.

1950ean, Liliane Maigné (1928-2004) aktorearekin ezkondu zen. Bi seme izan zituzten: Xavier Tacchella (1951-2013), idazlea, eta Bertrand Tacchella (1954), margolaria. Bikotea 1957an dibortziatu zen.

Yves Ciampi filmak idazteko deitu zion: Les héros sont fatigués, Typhon à Nagasaki, besteak beste. 1955tik 1962ra, hogei baino gidoi gehiago sinatu zuen; hauek dira ezagunenak: Christian-Jaqueren La Loi, c'est la loi, Michel Boisronden Voulez-vous danser avec moi ? , Maurice Roneten Le Voleur de Tibidabo, Alexandre Astrucen La Longue Marche. Gérard Ouryrekin batera ere gidoiak idazten ditu: Le Crims ne paie pas eta La Grande Vadrouilleren lehenengo bertsioa. Garai horretan bere gustuko filma Jean Deweveren Les Honneurs de la guerre izan zen.

60ko hamarkadaren hasieran, Tacchellak eten egin zuen bere gidoilari-ibilbidea, eta berak zuzendu nahi dituen filmen proiektuak prestatzen hasi zen. Proiektu horietako batzuek porrot egiten dute, eta ez da 1969ra arte bere lehen filma zuzendari gisa filmatzen duela: Les Derniers Hiverns, 23 minutuko luzerarekin eta 30 aktoreekin. Lan honek Jean-Vigo saria jaso zuen. Aldi berean, esperientzia berrietan grinatzen da: telebistarako liburuxkak (1965-1966, 40 orduko telebista idazten du, eta horien artean Vive la vie ezaguna dago). Antzerkigilea ere bada (bere hiru pieza Mouffetard Antzokian interpretatzen dira). Baina Les Derniers Hiverns-ek Tacchella zuzendari gisa ezartzen du. Bi urte geroago lehen luzemetraia plazaratu zuen: Voyage en Grande Tartarie, lan iluna non Jean-Luc Bideau eta Micheline Lanctôt izan ziren aktore aipagarrienak.

Tacchella erregistroz aldatu zuen bigarren film luzean, Cousin, cousine komedia non Victor Lanoux, Marie-Christine Barrault eta Marie-France Pisier aktoreek lan egin zuten. Film honek arrakasta handia izan zuen eta Louis-Delluc saria lortu zuen: Oscar Sarietarako ere izendatu izan zen, hiru aldiz gainera: atzerritar film onena, gidoi onena eta emakue aktore onena. 1989an Joel Schumacher zuzendariak remakea egin zuen.

Tacchellaren hurrengo filmek tonu antzekoa izan zuten baina ez zuten hain arrakasta handia lortu: Le Pays bleu Brigitte Fosseyrekin, Il y a longtemps que je t'aime Marie Dubois eta Jean Carmetekin, Croque la vie Brigitte Fosseyrekin berriro ere eta Bernard Giraudeau zein Carole Laurekin.

1984an, Escalier C filmak garaiko testigantza eskaintzen du, Frantziako zinemaren tradizioan uztartuz. Frantziako Filmategiko Administrazio Kontseiluko kide izan zen 1981etik, 2001ean presidente eta 2003tik ohorezko presidente.

Hauek dira bere lan ezagunenak:^[3]

Gidoilari gisa

• 1955: Les héros sont fatigués, Yves Ciampi zuzendaria.
• 1957: Typhon a Nagasaki, Yves Ciampi zuzendaria.
• 1958: La Loi, c'est la loi, Christian-Jaque zuzendaria.
• 1959: Croquemitoufle, Claude Barma zuzendaria.
• 1960: Les Honneurs de la guerra, Jean Dewever zuzendaria.
• 1961: Le Crims ne paie pas, Gérard Oury zuzendaria.
• 1964: Le Gros Coup, Jean Valère zuzendaria.
• 1964: Le Voleur de Tibidabo, Maurice Ronet zuzendaria.
• 1966: La Longue Marche, Alexandre Astruc zuzendaria.
• 1970: Les Jambes en l'air, Jean Dewever zuzendaria.
• 1975: Cousin, cousine (Louis-Delluc saria).
• 1981: Croque la vie
• 1984: Escalier C
• 1987: Travelling avant
• 1989: Cousins, Joel Schumacher zuzendaria, Cousin, cousine filmaren moldaketa.
• 1990: Dames galantes
• 1992: L'Home de ma vie
• 1994: Tous les jours dimanche
• 2000: Les Gens qui s'aiment

Zuzendari gisa ;

Laburmetraiak

• 1970: Les Derniers Hiverns
• 1972: Une belle journée

Luzemetraiak

• 1973: Voyage en Grande Tartarie
• 1975: Cousin, cousine
• 1977: Le Pays bleu
• 1979: Il y a longtemps que je t'aime
• 1981: Croque la vie
• 1985: Escalier C
• 1987: Travelling avant
• 1990: Dames galantes
• 1992: L'Homme de ma vie
• 1994: Tous les jours dimanche
• 2000: Les Gens qui s'aiment

Telebista

• 1987: L'Heure Simenon, 1. denboraldiaren 2. kapitulua
• 2010: Contes et nouvelles du XIXe siècle: L'Écornifleur

• 1971n: Jean Vigo saria Les Derniers Hivers laburmetraiarekin.
• 1975ean: Louis-Delluc saria Cousin, Cousine filmarekin,
• 1976an: Donostiako Zinemaldian Zuzendari Onenaren Zilarrezko Maskorra Cousin, cousine filmarekin.
• 1976: César Sarietara izendatua Cousin, Cousine filmarekin. Eszenatoki onenaren nominazioa.
• 1976: César Sarietara izendatua Cousin, Cousine filmarekin. Film onenaren nominazioa.
• 1976: Oscar Sarietara hiru nominazio: atzerritar film onena, gidoi onena eta emakue aktore onena.