Hebreera

Hebreera hizkuntza semitikoen ipar-mendebaldeko taldean eta kanaandar azpitaldean dago. Azpitalde horretan sartzen dira, halaber, feniziar-pulikoa, moabita eta amonita. Ipar-mendebaldeko hizkuntza semitikoen beste azpitaldean arameoa dago, eta horren eta hebreeraren eta fenizieraren arteko antzekotasunak oso agerikoak dira. Litekeena da fenizio barietate batzuk eta hebrear batzuk elkar ulertzeko modukoak izatea.

Hebreera (ivrde) hitza ez zen hizkuntzan erabili asiriar arora arte. Biblian «Kanaango hizkuntza» aipatzen da Isaiasen (Is 19:18). Baina Errege 2 18:26, 28 Asiar aldian hebreera aipatzen da berariaz. Nehemiasen Liburuak, bestalde, gogorarazten du jerusalemdarrek yehûdît hitz egiten zutela (Judeako hizkuntza, hitzez hitz, «judeera»). Isaiasen Liburuak eta Kroniken Bigarren Liburuak «Judeako hizkuntza» esaten diote hebreerari.

Bibliako hebrearraren eta fenizieraren arteko antzekotasuna, baita Amarnako eskutitzetan k.a. XIV. mendetik aurrera agertzen diren hitz kanaandar batzuena ere. Israeldarren hizkuntza eta kanaandarrena ez zirela oso desberdinak ere adierazten du. Ezaugarri batzuk ohikoak dira hebrearrean eta kanaandarrean. Deuteronomio 26:5 hitzek, «nire aita izan zen galtzeko zorian zegoen arameo bat», agian iradokitzen dute israeldarren arbasoetako batzuek arameoa hitz egiten zutela eta gero kanaandar hizkuntza hartu zutela, geroago hebreeraz ezagutuko genuena. Hala ere, ez dago argi pasarte horrek hizkuntza-historiari buruzko informazioa transmititzen duen ala ez.

Hala eta guztiz ere, hebrearrak kanaandarren hizkuntzarekin dituen kidetasunak azaltzeko hipotesia izan liteke israeldarrek eta haien arbasoek kanaandar hizkuntzarekin lotura estua zuen hizkuntza bat hitz egiten zutela.

Hebreera hogeita hamahiru mendeko historia idatziko hizkuntza da. Tradizio hebraikoak Torahn eta Moisesen garaian. Luzera handiko aldi batean, hizkuntzak hainbat hizkuntza-aldaketako prozesu jasan ditu, eta aldeak daude hebrear zaharraren eta hebrear modernoaren artean: bi hizkuntzak elkarrekin lotuta daude, nahiz eta batzuetan desberdinak izan ahoskera, gramatika eta lexikoari dagokiona.10

Hebreera erabiltzen eta garatzen den aldiak kontuan hartuta, alde bat ezartzen da antzinako hebrear mintzatuaren, Antzinaroko hebreeraren eta hebreera modernoaren artean, hau da, garai modernoetan berpiztu ondoren erabilitako hizkuntzaren artean. Alderdi askotan, bi formak oso desberdinak dira, batez ere hebrear modernoa, beste hizkuntza batzuetako mailegu ugari baititu, eta horrek eragiten du israeldarrak oso toleranteak izatea atzerriko azentuekiko. Hebrear moderno hori gramatika-arau nahiko sinpleetan oinarritzen da, eta ikasteko hizkuntza erraza da.

Bada sailkapen gehigarri bat, hebrear hizkuntza aurremodernoarentzat garrantzi handiena duten hiru aldi historikoak bereizten dituena:

• Antzinako hebreera
  • Hebreera biblikoa edo klasikoa
  • Hebreera mishnaikoa
• Erdi Aroko hebreera
• Hebreera modernoa

Tel Danen estela, VIII. mendearen erdialdean hebreeraz idatzia. C., Hazael errege siriarraren garaipenak oroitzen ditu, Joram-en gainean, Acab Israelgo erregearen semea, eta Ocozías Joram Judako erregearen semea, Daviden dinastiarena. Dinastia horri buruzko aipamen idatzi zaharrena da. Hebrear zaharra ia hamalau mendez erabili zenez aldi horretan, hizkuntza aldatu egin zen, eta, beraz, hebrearik zaharrenaren zenbait alderdi berantiarrago bereizten dira. Hebrear zaharraren periodifikazioa, gutxi gorabehera, honako hau da:

• Biblia-hebrear arkaikoa, X a. mendekoa. C. VI a. mendean. C. Babilonian erbesteratu arteko aro monarkikoari dagokio.

• Biblia-hebrear berantiarra, v. mendetik a. C. al siglo iii a. C. Menderatze galduari dagokiona.

• Itsaso Hileko Eskuizkribuetako hebreera, III mendeen artekoa. C. eta I. mendea Jerusalemgo tenplua suntsitu aurreko garai helenistiko eta erromatarrari dagokio. Itsaso Hilaren (Qumrán) eskuizkribuetan erabiltzen den hizkuntzaren fasea da.

• Hebrear de la Mishná, I. eta III-IV. mendeen artekoa.

Hebrearrak IV. mende inguruan hitz egiteari utzi zion, baina literaturan eta, batez ere, liturgian eta helburu akademikoekin erabiltzen jarraitu zuen. Palestinan, batez ere arameoak ordezkatu zuen ahozko hizkuntza gisa. Diaspora juduari dagokionez, hizkuntza komunak bi izan dira historikoki, batez ere: yiddish askenazi izeneko juduen artean (Europako erdialdea eta ekialdea) eta ladinoa edo judeo-espainiar sefardiak deiturikoen artean, Iberiar penintsulatik etorriak.

Hebrearra hizkuntza moderno gisa berpizteko, Eliezer Ben-Yehuda, Errusia tsaristaren iraultzaile sutsua, ahaleginari ekin zion. Ondoren, Mugimendu Nazional Juduarekin bat egin zuen, Mugimendu Sionistaren ernamuinarekin, eta 1881ean garai hartako Palestina emigratu zuen, udazkeneko inperio ohiaren probintzia.

Diasporaren bizi-estilo judua berritzeko eta baztertzeko idealek bultzatuta, Ben-Yehudak israeldarrek eguneroko komunikaziorako erabil dezaketen hizkuntza berri bat garatzen du.

Hasieran haien lana mespretxatu bazen ere, askok hizkuntza komun baten beharra ulertzen hasi ziren. Laster eratuko zen Hebreako Hizkuntza Batzordea. Geroago, Hebreako Hizkuntza Akademia bihurtu zen, gaur egun existitzen den erakundea. Bere lanaren eta batzordearen emaitzak hiztegi batean argitaratu ziren (La Kompleta Vortaro de la Hebrea Antikva kaj Moderna). Ben-Yehudaren lanak, azkenean, lur emankorra aurkitu zuen, eta XX. mende hasierarako, hebrearra bihurtzen ari zen populazio juduen hizkuntza nagusi, bai Palestina turkiarraren lurraldeetan, bai diasporaren mugimendu sionistan.

Hasieran, hebrear modernoaren hiztun gehienek Europako arbasoak zituzten, eta mendeetan zehar hebreera liturgia- eta ikasketa-hizkuntza izan zen, eta liturgia-motako hizkuntza hila zen. Hebrearra komunitate baten ama-hizkuntza gisa berpizteko, Europako hizkuntzen substratuak eragin handia izan zuen, faringeak eta frikatibo batzuk galduta.

Hala eta guztiz ere, 1948tik aurrera errefuxiatu juduen olatuak herrialde arabiarretatik kanporatu zituzten, kopuru berdintsuetan, eta, denborak aurrera egin ahala, haien ondorengoen kopurua Europakoena baino handiagoa izan zen, eta, neurri batean, ahoskera tradizionala berrezarri da. Gramatikan ere, Israelen hizkuntza komunikazio-hizkuntza gisa erabiltzeak Bibliako hebrearrean agertzen ez diren erabilera berriak sortzea eragin du.

Biblia da hebrear klasikoaren iturri nagusia, eta hizkuntza hori Antzinaroko zenbait inskripziotan ere erabiltzen da. Inskripzio ospetsuen artean Gézerreko Egutegikoak daude (X. mendea). C.), bertan egindako nekazaritza-lan bereizgarriak definitutako hilabeteen zerrenda bat; Kuntillet 'Ajrud eta Khirbe el-Qom inskripzioak (IX. mendearen amaierakoak edo VIII. mendearen hasierakoak). C.), Yahveh eta bere Asherah aipatzen dituztenak; Samariako Ostraka (viii a. mendea. C.) ardoaren, olioaren eta abarren ordainketak jasotzen ditu; Siloéko tunelaren inskripzioa (VIII. mendearen amaiera). C.), David hiriaren azpiko Ezequíasek Gihon iturburutik Siloam Erreserbara ura eramateko eraikitako tunelean; Lachish-eko Ostrakako inskripzioak (VI. mende hasierakoak). C.) babiloi-inbasioaren aurreko mezu militarrak; Aradeko Ostracon-a (aldi berekoa) soldaduei emandako hornidurak jasoz; eta Mesha-ko Estela (c. 830 a. C.), non moabita Mesha erregeak israeldarren gaineko garaipenak egiten dituen, Bibliako hebreeraren ia antzeko hizkuntzan idatzitako edukiekin.

Antzinako hebreera ez zen hizkuntza erabat homogeneoa. Jakina da euskalkien arteko aldeak zeudela israeldarren artean. Epaileek 12: 5-6k adierazi dute efraimita iheslariak ez zirela gai "* shibboleth" esateko, eta, aldiz, "sibboleth" esaten zuten, eta horregatik uzten zuten jatorria beren etsai galaadunek.

Jendeak Judan transmititu zuen hebrear biblia, baina beste dialekto baten aztarnak – ustez iparraldekoak – Biblian gorde dira. Déboraren kantikoak (Jueces 5), jatorriz iparraldekoa dela dirudien arren, maskulino plurala erabiltzen du, v.7an amaitu zena (v.10) eta partikula erlatiboa (v.7), non Judá-ren dialektoa erabili izan zen -îm eta aser, hurrenez hurren).

Beste alde batzuk ere egon ziren iparraldeko eta hegoaldeko hebrearen artean, izenordainaren emakumezko singularreko bigarren pertsonan eta pronominal atzizkian, esaterako. II Reyesen kontakizuna (non Elisha iparraldeko profeta agertzen den) 16 Elisha iparraldeko dialektotik ere pixka bat atxiki du. Gero, iparraldeko inskripzio batzuek euskalkien arteko aldeak erakusten dituzte. Adibidez, etxerako hebrear Bibliaren hitza bayit da, baina iparreko inskripzioek bt dute, ziurrenik ahoskera bat [bet] islatzen duena, eta "urtea" st, snh sureñoarekin kontrastean. Oseasen liburuak hizkuntza- eta testu-zailtasun asko ditu, eta horietako batzuk, beharbada, profetaren ipar-dialektoaren ondorioz azal daitezke.

Hebreera aldatu egin zen denborarekin. Kroniken liburuaren hizkuntza, adibidez, Erregeena ez bezalakoa da. Arameoa hizkuntza nagusi bihurtu zen Siro-Palestina eskualdean, eta eragina izan zuen hebrean, eta, azkenik, zenbait eremutan lekualdatu zuen. Nehemías 13.24 kexu da ezkontza mistoetako haur batzuek jada ezin izango luketela Judaren hizkuntzaz hitz egin, baizik eta "Ashdod-en hizkuntzaz" hitz egiten zutela. Baliteke hori filistea hizkuntzaren aztarna bat ez izatea (baina hori ez da baztertu behar), arameoa baizik.

Elizatako hizkuntza eta aurreerbesteko testuetako hizkuntza oso desberdinak dira, eta Kantarretako Kantaren berezitasun linguistikoak askotan berandu gertatzen dira. Jenderen batek, ordea, jatorrizko estiloan idatz dezake oraindik, 180a inguruan idatzitako Jesús ben Siiraren epaiketan ikus daitekeen bezala. C. y en el parcial escrito de Qumrán. Hala eta guztiz ere, hebrear klasikoko konposizio-saiakuntza horiek arkaizazio-saiakerak izan ziren. Sirachen greziar itzulpenaren hitzaurrean hebrear terminoaren jatorrizko erabilera ere jasotzen da Israel zaharraren hizkuntzarako.

Aroaren lehen mendeetako idazkera rabinikoak hebrear forma bat erabiltzen du, hebrear misnaiko izenez ezagutzen dena (Misná izenez ezagutzen den lege-tratatuen bildumakoa, de ca. 200). Orduan, oro har, jende arruntak hizkuntza hori inoiz erabili ez zuela uste izan zuten, arameoaren eraginpean sortutako hizkuntza erudita izan baitzen. Orain, oro har, onartu egiten da rabyek ez zutela erudita hizkuntza bat egin, baizik eta a azken mendeetan garatu zen hebrearen forma bat erabili zutela. C. Ondorio hori hizkuntzaren izaera eta testu rabinikoetako erreferentziak aztertzetik hasi eta jende arruntak erabiltzen duen arte agertzen da, eta hizkuntza-erabilera horrek, zalantzarik gabe, agerian uzten du Copper de Qumrán erroiluen atzealdean eta Bigarren Iraultza Juduaren (132-135) gutun batzuetan agertzen dela.

Lehen mendean Judan erabili zen hebreera herri-herri gisa, baina arameoa eta greziera ere hitz egin ziren, eta arameoa Galilearen iparraldean nagusitu zela erakusten duten ebidentziak daude. Jesús Vino de Galilea eta, segur aski, arameoz hitz egin zuen. Ebanjelioetan aipatzen diren hitzetako batzuk arameoan daude, nahiz eta batzuk (adibidez, "* abba" eta "ephphatta") hebrearra edo arameoa izan daitezkeen. Litekeena da, halaber, hebreeraz hitz egitea, batez ere Judera egindako bisitetan. Zenbait azterlanek (ikus kanpoko estekak) adierazten dute ziurrenik Jesusek hebreeraz hitz egingo zuela "Galilearen azentuarekin".

Badirudi, lehen begiratuan, Testamentu Berriko zenbait txatal hebreeraz ari direla, eta greziar hitzak, Hebreo gisa itzulitakoak (hebraisti), hizkuntza horri egiten diola erreferentzia Apokalipsian 9,11; 10,16. Baina arameoa ere erabiltzen da, hala nola Gabbatha en Golgotha en Juan 19,13-17, eta horrek, ziurrenik, juduek hitz egiten duten hizkuntza semitikoa adierazten du (grezieraz bestelakoa), bai hebreera bai arameoa barne, hebreeraz hitz egin ordez, arameoa aipatuz. Era berean, aramea Akeldema esamoldea «Hechos 1.19» atalean «bere hizkuntza» esaten da, hau da, Jerusalemeko jendearen hizkuntza.

Bigarren Iraultza Juduaren ondoren, hebrearra herri-hizkuntza gisa hil zen Palestinan, segur aski II. edo III. mendearen amaieran. Hala ere, juduek hizkuntza erlijioso, erudita eta literario gisa erabiltzen jarraitzen dute, eta egoera jakin batzuetan ere hitz egiten dute. Herrixka gisa XIX. mendearen amaieran soilik berriztatu zuten, eta gaur egun Israelgo Estatuko hizkuntza bizia da.

Lehendabiziko aztarnak K.a. VI. mende ingurukoak dira. Hizkuntza sakratutzat hartzen da.

Gaur egungo mintzairak^[3] "hebreera berri", "hebreera israeldar" edo "hebreera israeldar estandar" izenak ere hartzen ditu. Hizkuntza batua da, baina hiru dialekto nagusi daude:

• Ashkenaziera (אשכנזי): Yiddishak eta eslaviar hizkuntzek eragindako aldaera da. Gaur egun, erlijio-funtzioa du batez ere.

• Sefardiera (ספרדי) edo judu-gaztelania: XV. mendean ספרד Sefaradetik (Espainia) Errege-erregina Katolikoek egotzitako juduen hizkuntza, erbestean mendeetan gordetakoa izan dena. Gaztelaniak, ladinoak, portugesak, nederlanderak, turkierak eta arabierak eragindako aldaera da.

• Ekialdeko hebreera edo mizrahi-hebreera: Yemengo aldaera da, batez ere, bai eta turkieraz eta arabieraz hitz egiten duten herrialdeetako juduena ere.

• Shmuel Yosef Agnon. Israel. (1888-1970).
• Isaac Bashevis Singer. Polonia / AEB. (1902-1991).

• Yuval Noah Harari. ( 1976 - ).

Hebreeratik euskarara Xabier Kintanak egin ditu itzulpen batzuk.

Normalean, hebrear alfabetoa erabiltzen da: אלף-בית. Hala ere, latindar alfabetoaz ere idazten dute.

Hebreera eskuinetik ezkerrera idazten da, hogeita bi letrako alfabeto batekin. Hasieran kontsonanteak baino ez zituzten adierazten, baina V, Y eta H, berriz, bokal luze eta bokal jakin batzuk hitzaren amaieran adierazteko ere erabiltzen dira (V =/u/; Y =/i/; H =/a/, /o/ eta /e/; V eta Y geroago erabili ziren/edo/eta/edo, hurrenez hurren), gutxienez K.a. X mendera arte eta V. eta Y hitzaren barruan, IX. mendera arte. Kontsonante laguntzaile horiek bokalak adierazteko idazten dira, eta beste hizkuntza semitiko batzuetan ere erabiltzen dira; nikud (puntu) deitzen zaie.

Qumranen testuetan eta berandu idatzitako idazkietan, letrak gehiago erabili ziren bokalak irudikatzeko. Bokalak irudikatzeko sistema osoa, kontsonanteei puntuak gehituz, askoz beranduago garatu zen, V. eta X. mendeen artean.

Bokalizazio-sistemak, beraz, Bibliaren amaieraren ondorengo mila urte batzuetako ahoskera arrunta errepikatzen du, nahiz eta, zalantzarik gabe, Bibliaren lehen irakurketa-tradizioetan oinarritzen den.

Atal honetan, hebrear modernoaren deskribapena egiten da; hebrear zaharraren edo biblikoaren alderdi batzuk desberdinak dira. Ahoskeran hebrear modernoak kontsonante kopurua murrizten du.

Kideak

Hebrear modernoaren bokal-inbentarioa:

Inbentario hori oso desberdina da hebrear zaharretik, elementu gehiago baitzituen.

Hebrear modernoaren inbentario kontsonantikoa

Gramatikan, Europako hizkuntzen sintaxirako hurbilketa bat aurkezten du, baita hizkuntza horietatik datozen mailegu lexiko ugari ere.

Tipologiaren ikuspegitik, hebreera fusio-maila handiko hizkuntza sintetikoa da. Oinarrizko ordenari dagokionez, hebrearrak SVO du eta preposizioak erabiltzen ditu, hasierako nukleoa izateko joerarekin. Gainera, lerrokatze morfosintaktiko izenduna eta akusatiboa du.

• (Ingelesez) Hebreeraren Akademiaren webgunea
• Zuckermann, Ghil'ad, 2003. Language Contact and Lexical Enrichment in Israeli Hebrew. Palgrave Macmillan. (ISBN 9781403917232 / ISBN 9781403938695)