| „ La devizo de la aŭtoro estas „la par ĉiu“. Li ĝojigas nin jen per lirikaj prozaĵoj (Buŝo, okuloj kaj koro, Aŭtuno), jen per rakontoj pri amo (La Arno, La Venĝo, jaluzo), jen
per aforismoj (Senŝeligitaj pensoj) aŭ groteskaĵoj (La du boksistoj. En Papagonio), eĉ enigmo poemo (Al . ..) kaj „ĝisfina“ enigmo (Kaj ĝi postsekvis min) ne mankas. Lia precipa amuzo estas sekvigi vorton per alia rimanta (41 lace-pace, 45 laŭde-aplaŭde) aŭ krei rimantan aforismon (14 Tio, kio estas en ordo, ne trovigas ĝenerale sur tagordo; 47 per amoflamanta al sako sonanta; la dua citato eĉ meritas famigi.). Iomete da incitemo kontraŭ la Esperantistoj, „miaj amikoj“ (laŭ la vortoj de Grenkamp) ne malutilas, krom eble komence de p. 80. Laŭ lingva vidpunkto mi iom pridubas la internacian kompreneblecon de nub-skrapulo (18), hejmi > hausen (29), forsuferi > verschmerzen (30), elvortumi > ausdeutschen
(43), lia am (atin) i (45), miela monato (50), mia duono > meine (bessere) Hälfte (77),
ankaŭ de la bildo „venĝo rodas en la animo“ (65). „Aliel“ estas ja eble laŭfundamenta,
sed cetere ne uzata formo, „devigi“ (75) laŭ mia opinio troigo. Kelkfoje la aŭtoro tro
evitas la uzon de sufiskoj (honte 12, rezista 22, senvesti 83, malarmi 90). Anstataŭ plej
multe (27) mi preferus „maksimume“, anstataŭ konscienco riproĉo (35) rimordo, anstataŭ lekcio (82) lekciono. Bona traduko por „vis-a-vis (la persono) estas vid’-al-vid’ (100).
Per „primieli" (87) la aŭtoro tradukas „versüßen“ kaj ne eble „verhonigeln„
Entute la verko certe plaĉos. ” |
