Pragmata Sankcio de 1830

En 1713, la reĝo de Hispanio Filipo la 5-a aprobis la Ley Sálica aŭ Salfrankan leĝon, laŭ kiu la virinoj povus heredi la tronon nur se ne estis viraj heredantoj en la ĉefa linio (filoj) aŭ flanka (fratoj kaj nevoj). De ĉi tiu formo, ĝi pretendis eviti ke la Habsburgoj rekuperu la tronon tra linioj dinastia inaj.

Unu jarcenton poste, en marto de 1830, Ferdinando la 7-a de Hispanio havis problemon: li ne havis virajn filojn, nur du filinojn, Izabela (poste konita kiel Izabela la 2-a de Hispanio) kaj Luisa Fernanda de Burbono. La patro de Ferdinando la 7-a, Karolo la 4-a de Hispanio, estis farinta timeman provon forigi la Salfrankan leĝon, kaj Ferdinando decidis efektivigi ĝin proklamante la Pragmatan Sankcion, por ke lia plej aĝa filino povu heredi la tronon kaj esti proklamita reĝino post sia morto, sekvante la hispanan tradicion.

Ĉi tio malutilis al lia frato, Karlo Maria Isidro de Burbono (leĝa heredanto de la krono laŭ la Salfranka leĝo), tiel ke liaj partianoj (inter ili, la ministro Calomarde) premis Ferdinandon la 7-an por ke li ŝanĝu kriterion kaj aboliciu la Pragmatan Sankcion de 1830. Tamen, Ferdinando, post suferi gravan atakon de podagro, plutenis sian sintenon kaj kiam li mortis la 29-a de septembro de 1833, Izabela estis proklamita reĝino; sed pro ŝia aĝominoritato, la reĝlando restis sub la regado de ŝia patrino, Maria Cristina de Borbón-Dos Sicilias.