Marŝbando

Ĉi tiuj bandoj sekvas la tradicion de tiuj stratmuzikistoj, kiuj en Usono post la fino de la Usona Enlanda Milito, kiam nigruloj (ekzemple en Luiziano) je la malfondado de la taĉmentoj povis aĉeti malaltprezajn muzikinstrumentojn de la armebandoj kaj fondi muzikbandojn. Tiam ili komence imitludis la kutiman eŭropan muzikon de la marŝbandoj, kiu tamen ankaŭ fariĝis bazo por la evoluo de propra nigr-usonaj muzikformoj, kiuj eniris ankaŭ en la repertuaron (praĵazo). Ĉi tiuj orkestroj prezentis dum geedziĝfestoj, funebroj, reklamoprocesioj kaj dum karnavalo, sed ankaŭ ludis por dancado. Denove marŝbandoj ludas pli kaj pli sur strat- kaj popolfestoj. Popularaj estas malgrandaj ensembloj, kiuj estas moveblaj.

La repertuaro de marŝbandoj konsistas el spiritualoj, bluso, kantoj, ragtimoj, marŝmuziko same kiel malnova ĵazo. Marŝbando ludas (alie ol la plej multaj ĵazbandegoj) ĉion parkere. Tiamaniere ĝi povas paŝi laŭ la stratoj kaj moviĝi je tio. Aparte konataj estas la marŝbandoj de Nov-Orleano, ekz. nuntempe ankoraŭ Dirty Dozen Brass Band.

1. ritmosekcio: frapinstrumentaro (resp. tamburego, tambureto kaj cimbaloj) kaj tubjo (nun parte ankaŭ suzafono)
2. lignoblovistoj: saksofonoj, pli frue ankaŭ klarnetoj aŭ transversaj flutoj
3. latunblovistoj: trumpetoj kaj trombonoj)

• Gerhard Kubik: Afrikanische Elemente im Jazz - Jazzelemente in der populären Musik Afrikas. In: Ders., Zum Verstehen afrikanischer Musik. Ausgewählte Aufsätze. Leipzig 1988, S. 300 - 321