Alcañices
| Alcañices | |||
|---|---|---|---|
 | |||
municipo en Hispanio  vd
| |||
|
|
| ||
| Flago | Blazono | ||
| Administrado | |||
| Poŝtkodo | 49500 | ||
| En TTT | Oficiala retejo [+] | ||
| Demografio | |||
| Loĝantaro | 1 048 (2023) [+] | ||
| Loĝdenso | 19 loĝ./km² | ||
| Geografio | |||
| Geografia situo | 41° 42′ N, 6° 21′ U (mapo)41.698873403202-6.3479340017822Koordinatoj: 41° 42′ N, 6° 21′ U (mapo) [+] | ||
| Alto | 806 m [+] | ||
| Areo | 54,98 km² (5 498 ha) [+] | ||
| Horzono | UTC+01:00 [+] | ||
| |||
| |||
|
| |||
| Alia projekto | |||
 Vikimedia Komunejo Alcañices [+]
| |||
Alcañices [alkaNJIzes] estas municipo de la provinco Zamoro, en la regiono Kastilio-Leono, Hispanio. Ĝi apartenas al komarko Aliste, kies ĉefurbo ĝi estas, en la okcidento de la provinco. Alcañices estas devena etimologie el araba vorto atribuebla al kanejo aŭ preĝejoj. Ĝi estas Havaĵo de Kultura Intereso.
Geografio
[redakti | redakti fonton]
Ĝia municipa teritorio estas formata de la loĝlokoj Alcañices, Alcorcillo, Santa Ana kaj Vivinera, okupas totalan areon de 54,76 km² kaj laŭ la demografia informo de la municipa censo fare de la INE en 2021, ĝi havis 1 042 loĝantojn. Ĝi perdis ĉirkaŭ 1 000 loĝantojn el la komenco de la 20-a jarcento pro la migrado el ruraj zonoj al urboj. Ĝi distas 60 km de Zamoro, provinca ĉefurbo.
Historio
[redakti | redakti fonton]Estas romiaj restaĵoj, sed la setlejo mem fondiĝis en la 12-a jarcento. La reĝo Alfonso la 9-a de Leono donis ĝin al la Templanoj en 1175 kaj tion konfirmis Alfonso la 10-a de Kastilio en 1255. De tiu epoko estis murego kun turoj kaj kastelo. Ĝi estis scenejo de diversaj historiaj okazoj kaj kiel sidejo de la Traktato de Alcañices de la 12a de Septembro 1297 kiu difinis la landlimon inter Portugalio kaj la Regno Kastilio, nome la plej antikva landlimo de Eŭropo.[1] Tiam estis grava juda kvartalo.
En postaj jarcentoj suferis pro militoj (incendiita de portugaloj en 1643) kaj ĉefe dum la Hispana Milito de Sendependigo ekzemple en 1813. En Alcañices estis sidejo de kontraŭfrancaj gerilanoj.
La tradiciaj agrikulturo (cerealoj, legomoj, vitoj) kaj brutobredado (bovoj kaj ŝafoj) lastatempe iom dekadencis, sed pluas. Lastatempe kultura kaj rura turismo plie ekgravis: historiaj monumentoj, urba komplekso, kastelo, preĝejoj, piedirado laŭ vojo de muelejoj, naturaj lokoj ktp.
Vidu ankaŭ
[redakti | redakti fonton]Notoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ González Jiménez, Manuel; La frontera más antigua de Europa. Castilla y Portugal en la Edad Media - La Aventura de la historia - ISSN 1579-427X, Nº. 220, 2017, pp. 24-29 -