-ат

-ат • (-at)

1. -ate

Inherited from Proto-Slavic *-atъ.

-ат • (-at)

1. Suffix used to form adjectives from nouns, meaning "having X".

Borrowed from Latin -ātus.

-ат • (-at)

1. -ate

-ат • (-at)

1. -ate

-ат • (-at)

1. -ate

From German -at, first from direct loanwords, and later becoming productive on its own.

-ат (Latin spelling -at)

1. Used on nominal and verbal stems of loanwords, rarely of native words, to build nouns of various meanings.
   1. Denoting a person.

      адрѐса → адрѐса̄т

      у̑нија → унѝјат

      А̑зија → Азѝјат

      Мѝја → Мѝјат

      делега́ција → делѐга̄т

      кандиди́рати → кандѝда̄т

   2. Denoting a room, building or field.

      дѐка̄н → дека̀на̄т

      еко̀ном → еконо̀ма̄т

      ка̀лӣф → калѝфа̄т

      конзул → конзу̀ла̄т

      ма̀рша̄л → маршалат

      про̀тектор → протекто̀ра̄т

      ре̏ктор → ректо̀ра̄т

   3. Denoting an honor or service.

      до̏ктор → докто̀ра̄т

      ђа̏кон → ђако̀на̄т

      ле̏ктор → лекто̀ра̄т

      па̀тро̄н → патро̀на̄т

      на̀дбискуп → надбиску̀па̄т

   4. Denoting collectivity.

      ѐпископ → еписко̀па̄т

      ла̀ик → лаѝка̄т

      па̀трӣцӣј → патрицѝја̄т

   5. Denoting things.

      бикарбо́на → бикарбо̀на̄т

      јод → јо̀да̄т

      сепарирати → сепа̀ра̄т

   6. Denoting abstract notions.

      цити́рати → цѝта̄т

      дикти́рати → дѝкта̄т

      хѝсто̄рија → хисторѝја̄т

• Babić, Stjepan (2002), Tvorba riječi u hrvatskome književnome jeziku, 3rd revised edition, Zagreb: HAZU, page(s) 358

-ат • (-at)

1. -ate