Washington, D.C.

Washington Washington, D.C.
Zastava Grb
Osnovni podaci
Država	Sjedinjene Američke Države
Gradonačelnik	Muriel Bowser
Distrikt	Okrug Kolumbija
Stanovništvo
Stanovništvo	599.657
Aglomeracija	5.300.000
Gustina stanovništva	3.771.4 st./km²
Geografija
Koordinate	38°53′42″N 77°02′12″W / 38.895°N 77.036667°W / 38.895; -77.036667
Površina	177 km²
Washington Washington (Sjedinjenih Država)
Ostali podaci
Web-stranica	www.dc.gov

Washington ili Vašington (engl. Washington, D.C.) je glavni grad Sjedinjenih Američkih Država. Dobio je ime po Džordžu Vašingtonu, vrhovnom zapovedniku američke vojske u Američkoj revoluciji i prvom predsedniku SAD.

U Vašingtonu su sedišta sve tri grane američke savezne vlade (izvršne, zakonodavne i sudske), kao i sedišta većine saveznih službi. Vašington je i sedište Svetske banke, Međunarodnog monetarnog fonda i Organizacije američkih država, kao i mnogih drugih međunarodnih i nacionalnih ustanova. Vašington takođe ima brojne američke spomenike, muzeje i sportske klubove, pa je jedno od glavnih turističkih odredišta u SAD. Osim toga, glavno gradsko šetalište se često koristi za masovne političke demonstracije.

U SAD se grad službeno zove Washington, D.C.. Skraćenica D.C. znači District of Columbia ("Distrikt Kolumbija"), jer je grad smešten u posebnom saveznom distriktu kojim upravlja gradsko poglavarstvo, pa se u praksi grad i distrikt poklapaju.

Prema popisu stanovništva iz 2003. distrikt ima 563.384 stanovnika. Ako se uzme u obzir „metropolitansko područje“ Vašingtona, koje osim distrikta uključuje delove Merilenda, Virdžinije i Zapadne Virdžinije, onda ima više od 4,7 miliona stanovnika.

Nakontčak, pleme Algonkino Indijanaca, je naseljavalo oblast oko reke Anakoste na mestu današnjeg Vašingtona kada su prvi Evropljani stigli u 17. veku.^[1] Međutim, Indijanci su se u velikoj meri raselili iz ove oblasti početkom 18. veka.^[2] Na severnoj obali reke Potomac podignuto je naselje Georgetown, koje je 1751. od Provincije Merilend dobilo status grada. Grad će biti uključen u teritoriju nove savezne teritorije koja će biti osnovana 40 godina kasnije.^[3] Grad Aleksandriji u današnjoj Virdžiniji je takođe prvobitno bio deo distrikta.^[4]

Džejms Medison je 23. januara 1788 istakao potrebu potrebu za postojanje federalnog distrikta, tvrdeći da glavni grad države mora ima drugačiji status od saveznih država, u cilju sopstvene bezbednosti i razvoja.^[5] Napad gomile ogorčenih vojnika na Kongres u Filadelfiji, poznat kao Pensilvanijska pobuna 1783., je naglasio potrebu vlade da se pobrine za sopstvenu bezbednost.^[6] Zato je nalog za uspostavljanje federalnog glavnog grada datu u članu 1, sekciji 8 Ustava SAD, koji dozvoljava da "distrikt (ne veći deset kvadratnih milja), uz ustupak pojedinih država, kao i saglasnost Kongresa, postane sedište vlade Sjedinjenih Američkih Država "^[7] Međutim, ustav nije odredio lokaciju za novi glavni grad. U onome što je kasnije postalo poznato kao Nagodba iz 1790., Medison, Aleksandar Hamilton i Tomas Džeferson su napravili sporazum po kojoj bi federalna vlada preuzela ratni dug na sebe od država, pod uslovom da se novi glavni grad se nalazi na negde južnije.

Zakon o rezidenciji donet 16. jula 1790. je odredio da se novi stalni glavni grad nalazi na reci Potomac, a da tačnu lokaciju odabere predsednik Džordž Vašington. Kao što je određeno Ustavom SAD, početni oblik federalnog okruga je bio kvadrat sa stranicama dugačkim 10 milja, u ukupnom iznosu od 100 kvadratnih milja (260 km²). Tokom 1791-92, Endju Elikot i nekoliko pomoćnika, među kojima je bio i Bendžamin Baneker, su odredili granice distrikta sa Merilendom i Virdžinijom, postavljakići granično kamenje na razdaljini od jedne milje, a mnogi od tih kamenova i dalje stoje.^[8] Novi "federalni grad" je zatim izgrađen na severnoj obali Potomaca, istočno od već osnovanog naselja Džordžtaunu. Dana 9. septembra 1791. grad je dobio ime po Džordžu Vašingtonu, a distrikt je nazvan teritorija Kolumbija, pošto je Kolumbija bilo poetsko ime Sjedinjenih Američkih Država u to vreme. Američki kongres je održalo prvu sednicu u Fašingtonu 17. novembra 1800.^[9]

Organski zakon iz 1801. je zvanično organizovao distrikt Kolumbiju i stavio celu federalnu teritoriju, uključujući i gradove u Vašington, Džordžtaun i Aleksandriju, pod isključivu kontrolu Kongresa. Dalje, vanurbana teritorija u distriktu bio organizovana u dva okruga: okrug Vašington istočno od Potomaca i okrug Aleksandriju zapadno.^[10] Nakon ovog zakona, žitelji distriktu se više nisu smatrali stanovnicima Merilenda i Virdžinije, čime je okončana njihova zastupljenost u Kongresu.^[11]

24. i 25. avgusta 1814. u napad poznat kao spaljivanje Vašingtona, britanske snage su napale glavni grad tokom Rata 1812., posle pljačkanja i paljenja Jorka (današnjeg Toronta). Kapitol, Trezor i Bela kuća su spaljeni tokom napada.^[12] Većina vladinih zgrada je brzo popravljena, ali Kapitol, koja je u to vreme bio uveliko u izgradnji, nije završen do 1868.^[13]

Od 1800, stanovnici distrikta su protestovali zbog nezastupljenosti u Kongresu. Da bi se ovo ispravilo ponuđeni su brojni predlozi da se Merilednu i Vridžiniji vrati oduzeta teritorija na kojoj je nastao distrikt. Međutim, takva nastojanja nisu uspela da steknu dovoljno podrške sve do 1830ih, kada je južni okrug Aleksandrija ekonomski oslabila zbog nebrige Kongresa.^[14] Aleksandrija je bila važna tržnica u američkoj trgovini robljem, a kružile su glasine da abolicionisti u Kongresu pokušavaju da ukinu ropstvo u distriktu; a takva akcija bi dodatno oslabila ekonomiju Aleksandrije^[15]. Nezadovoljni vlašću Kongresa vlast nad Aleksandrijom, njeni stanovnici su 1840. počeli da potpisuju peticiju za povraćaj južne teritorije distrikta Virdžiniji. Kongres je pristao na to u februaru 1846, delimično zbog toga što je povratak Aleksandrije obezbedio još dve pristalice ropstva u skupštinu Virdžinije. Dana 9. jula 1846. Kongres je odobrio povratak celokupne teritorije distrikta južno od reke Potomaca državi Virdžinija.^[14]

2009. procenjeno je da Vašington ima 599.657 stanovnika, što nastavlja trend rasta populacije ovog grada jer je prema popisu iz 2000. grad imao 572.059 stanovnika. Tokom radne nedelje stanovništvo Vašington prelazi i milion zahvaljujući mnogim ljudima redovno putuju na posao iz predgrađa u grad. Metropolitsko područje Vašingtona, koje obuhvata okolne okruge u Merilendu i Virdžiniji, je deveto po veličini u SAD sa populacijom većom od 5 miliona stanovnika. Ako se uzmu u obzir Baltimor i njegova predgrađa, onda Baltimorsko–Vašingtonsko metropolitsko područje broji preko osam miliona stanovnika, pa je tako četvrto po veličini u SAD.

Rasni sastav Vašingtona je bio 55,6% crnaca ili Afroamerikanaca, 36,3% belaca, 3,1% azijata, 0,2% Indijanaca, 4,8% drugih rasa, i 1,6% iz jedne ili više rasa. Hispanci su činili 8,3% populacije . Takođe je bilo 74.000 imigranata 2007. u Vašingtonu. Najviše emigranata je iz Salvadora, Vijetnama i Etiopije.

Jedinstven među gradovima sa visokim procentom afroamerikanaca, Vašington je imao značajnu crnu populaciju od stvaranja grada. Ovo je delimično rezultat oslobođenja robova na severnom delu Južnog SAD nakon Američkog građanskog rata. Prije ovog rata populacija crnaca u ovom regionu je dosezala tek 1% tadašnje populacije, dok su 1810., posle rata, crnci 10% populacije. Između 1880. i 1940. crnci su činili 30% stanovništva Vašingtona.

Crna populacija Vašingtona dosegla je vrhunac 1970. kada je činila 70% populacije. Od tada, međutim, ta populacija opada jer se crnci sele u okolna naselja. Neki stariji stanovnici su se vratili na jug zbog porodičnih veza i nižih troškova stanovanja. U isto vreme, bela populacija u gradu se stalno povećava , delom i zbog efekata gentrifikacije u mnogim crnačkim predgrađima. To je očigledno jer od 2000. zabilježeno je padanje crne populacije za 7,3% i porast bele populacije od 17,8%. Međutim, neki crnci, posebno oni sa višim stepenom obrazovanosti i mladi stručnjaci, se sele sa Srednjeg zapada i iz severnih država u Vašington. Vašington je top destinacijama za takve crnce zbog povećane mogućnosti za zapošljavanje.

Prema popisu stanovništva iz 2000. godine 30.000 odraslih stanovnika Vašingtona se izjašnjavaju kao gejevi, lezbijke ili biseksualci, što je 8,1% populacije grada. S obzirom na značajan broj homoseksualaca, istopolni brakovi su postali legalni od strane gradonačelnika Vašingtona koji je donio taj zakon. Ovaj grad je počeo izdavanje licenci za brak istopolnih parova u martu 2010.

Izveštaj iz 2007. utvrdio je da je oko jedne trećine stanovništva Vašingtona nepismeno. Ovo se pripisuje delom imigrantima koji ne znaju engleskom. Studija iz 2005. pokazuje da 85,16% stanovništva Vašingtona starosti od pet ili više godina i govore engleski samo kod kuće i 8,78% govore španski jezik. Francuski je treći govorni jezik i govori ga 1,35% populacije Vašingtona. Za razliku od visoke stope nepismenosti skoro 46% stanovništva ima završen koledž. Prema podacima iz 2000, više od polovine stanovnika Vašingtona su hrišćani: 28% su rimokatolici, 9,1% američki baptisti, 6,8% južni baptisti, 1,3% istočni ili orijentalni pravoslavci, a 13% su pripadnici drugih hrišćanskih veroispovesti. Stanovnici koji praktikuju islam čine 10,6% stanovništva, sledbenici judaizma čine 4,5%, a 26,8% stanovnika se pridržavaju drugih vera ili ne praktikuje religiju.

Tokom talasa nasilnog kriminala devedesetih, Vašington je bio poznat kao prestonica ubistava Amerike i često je bio rival Nju Orleansu po ubistvima za jednu godinu. Broj ubistava je dosegao vrhunac 1991. kada je ѕa jednu godinu ubijeno 479 osoba, ali je nivo nasilja opao devedesetih. 2009 su ubijene 143 osobe u gradu, što je najmanji broj još od 1966. Sve u svemu nasilni kriminal je između 1995 i 2007 opao za 47%. Imovinski kriminal, uključujući krađe i pljačke e u istom periodu opao za 48%.

Kao i u većini velikih gradova kriminal je najveći u oblastima vezanim za bande i nelegalne droge. Naselja u severozapadnom Vašingtonu imaju manju stopu kriminala, dok se učestalost kriminala povećava na istoku.

Vašington je „novi grad“, odnosno planski građen grad. Nacrt za grad Vašington je najvećim delom delo Pjera Šarla Lanfana, arhitekte, inženjera, i gradskog planera francuskog porekla, koji je prvi put pristigao u američke kolonije kao vojni inženjer za markiza Lafajeta tokom Američkog rata za nezavisnost. Džordž Vašington je 1791. godine zadužio Lanfana da sačini plan budućeg glavnog grada. Lanfanov plan je bio modelovan u baroknom stilu i uključivao je široke avenije koje se zrakasto protežu iz pravougaonika i krugova, ostavljajući velikodušnog prostora za otvorene površine i pejzažno uređivanje. Marta 1972, Vašington je otpustio Lanfana zbog njegovog insistiranja na mikroupravljanju planiranjem grada, što je ishodovalo sukobima sa tri komesara koje je Vašington postavio da nadgledaju izgradnju grada. Endru Elikot, koji je do tada radio sa Lanfanom na pregledanju grada, je tada postavljen da završi planove. Iako je Elikot učinio izmene u izvornim planovima, uključujući i neke izmene u mreži ulica, ukupan dizajn grada se i danas pripisuje Lanfanu. Grad Vašington omeđavaju na severu ulica koja se danas zove Avenija Florida, Rok krik na zapadu, i reka Anakostija na istoku.

Kako se približavao početak 20. veka, Lanfanova vizija glavnog grada sa otvorenim parkovima i monumentalnim nacionalnim spomenicima postala je zamućena neuglednim naseljima i nasumično postavljenim zgradama, uključujući i železničku stanicu na Nacionalnom molu. Kongres je 1900. godine oformio Zajedničku komisiju, koju je vodio senator Džejms Mekmilan, sa zadatkom ulepšavanja ceremonijalnog jezgra Vašingtona. Plan, koji je postao poznat kao Mekmilanov plan, je završen 1901. On je uključivao ponovno pejzažno oblikovanje placa Kongresa i Mola, izgradnju novih saveznih zgrada i spomenika, uklanjanje neuglednih naselja, i uspostavljanje novog gradskog sistema parkova. Arhitekte koje je zaposlila komisija su zadržali izvorni tlocrt grada, i njihov rad se smatra velikim završetkom Lanfanovog nameravanog dizajna.

Nakon izgradnje dvanaestospratne stambene zgrade „Kairo“ 1899, Kongres je usvojio Zakon o visini zgrada, koji je propisao da nijedna zgrada ne može biti viša od Kapitola. Zakon je izmenjen 1910. tako da je visina zgrada ograničena do širine ulice na koju izlazi plus 20 stopa (6,1 m). Silueta Vašingtona je i danas niska i široka, u skladu sa željama Tomasa Džefersona da učini Vašington „američkim Parizom“ sa „niskim i podesnim“ zgradama na „laganim ulicama punim vazduha“. U ishodu, Vašingtonov spomenik ostaje najviša građevina u Distriktu Kolumbija. Međutim, visinsko ograničenje u Vašingtonu je napadano kao osnovni razlog zašto grad ima ograničenu ponudu pristupačnih stanova i saobraćajne probleme kao rezultat eksurbanizacije. Kako bi izbegle visinsko ograničenje Distrikta, visoke zgrade nadomak centra se često grade na drugoj obali reke Potomac u Roslinu (Virdžinija).

Distrikt je podeljen u četiri kvadranta nejednake površine: severozapadni (NW), severoistočni (NE), jugoistočni (SE) i jugozapadni (SW). Koordinatne ose koje dele kvadrante polaze iz Kapitola SAD. Sva imena ulica uključuju i skraćenicu kvadranta kako bi ukazali na položaj. U najvećem delu grada, ulice su postavljene u pravougaonoj mreži, pri čemu su ulice koje se prostiru pravcem istok-zapad imenovane slovima (na primer, C Street SW) a one koje se pružaju pravcem sever-jug rednim brojevima (na primer, 4th Street NW). Avenije koje se zrakasto pružaju iz kružnih raskrsnica su mahom nazvane po saveznim državama; ovako je predstavljeno svih 50 država, kao i Porto Riko i sam Distrikt. Neke ulice u Vašingtonu su posebno poznate, kao na primer Pensilvanija avenija, koja povezuje Belu kuću sa Kapitolom SAD, i K ulica, u kojoj su kancelarije mnogih lobističkih grupa. U Vašingtonu se nalazi 173 strane ambasade, od kojih se 57 nalaze na delu Masačusets avenije koji je poznat kao „Red ambasada“.

Arhitektura Vašingtona značajno varira. Od deset zgrada na vrhu liste „Omiljena arhitektura Amerike“ Američkog instituta arhitekata iz 2007, šest se nalaze u Distriktu Kolumbija, uključujući: Belu kuću, Vašingtonsku nacionalnu katedralu, Džefersonov memorijal, Kapitol SAD, Linkolnov memorijal i Memorijal vijetnamskim veteranima. Neoklasični, džordžijanski, neogotički i moderni arhitektonski stilovi su svi prisutni na ovih šest zgrada i na mnogim drugim istaknutim zdanjima u Vašingtonu. Među značajnim izuzecima su građevine izgrađene i stilu francuskog Drugog carstva poput Stare zgrade izvršne kancelarije i Kongresne biblioteke.

Van centra Vašingtona, arhitektonski stilovi su još raznovrsniji. Istorijske zgrade građene su pre svega u stilovima kraljice Ane, francuskih dvoraca, ričardsonovskom romanesknom, stilu džordžijanske obnove, boz-ar i mnoštvu viktorijanskih stilova. Kuće u redu su posebno prisutne i oblastima koje su se razvile nakon Američkog građanskog rata i po pravilu prate federalističke i kasne viktorijanske dizajne. U delu grada Džordžtaunu, koji je osnovan pre grada Vašingtona, nalazi se najstarija arhitektura Distrikta. Stara kamena kuća u Džordžtaunu je izgrađena 1765. i najstarija je postojeća zgrada u gradu. Većina sadašnjih kuća u ovom kraju, međutim, izgrađena je tek 1870-ih ili kasnije i održava kasne viktorijanske dizajne tog perioda. Univerzitet Džordžtaun, osnovan 1789, izdvaja se po svojoj lokaciji i predstavlja mešavinu romaneskne i arhitekture neogotike. Zgrada Ronald Regan je najveća zgrada u Distriktu sa ukupnom površinom oko 288.000 m².

Vašington ima raznovrsnu ekonomiju u usponu, sa sve većim udelom profesionalnih i radnih mesta u oblasti poslovnih usluga. Bruto državni proizvod Distrikta je 2007. iznosio 93,8 milijardi američkih dolara, po čemu bi bio na 35. mestu u poređenju sa 50 američkih saveznih država. Savezna vlada je 2008. učestvovala sa oko 27% u ukupnom broju radnih mesta u Vašingtonu. Smatra se da ovo izoluje Vašington od prirodnih ekonomskih kriza, pošto savezna vlada nastavlja sa radom i tokom recesija. Pri tom, prema podacima iz januara 2007, zaspoleni u saveznoj administraciji u oblasti Vašingtona činili su samo 14% ukupnog broja zaspolenih u saveznoj vladi. Mnoge organizacije poput pravnih kancelarija, nezavisnih preduzetnika (kako u oblasti odbrane tako i civilnih), neprofitnih organizacija, lobističkih firmi, sindikata, privrednih unija i organizacija i profesionalnih udruženja imaju svoja sedišta u ili blizu Vašingtona kako bi bili blizu savezne vlade. Prema podacima iz novembra 2008, nezaposlenost u široj oblasti Vašingtona iznosila je 4,4% i bila je najniža među 49 najvećih aglomeracija u SAD. Sam Distrikt Kolumbija imao je stopu nezaposlenosti od 7,4% u oktobru 2008.

Vašington razvija i privredne oblasti koje nisu neposredno vezane za vladu, posebno u oblsti obrazovanja, finansija, javne politike i naučnih istraživanja. Univerzitet Džordž Vašington, Univerzitet Džordžtaun, Vašingtonski bolnički centar, Univerzitet Hauard i Fani Mej su pet najvećih poslodavaca u gradu nevezanih za vladu. U Vašingtonu je sedište pet kompanija na spiku Forčun 1000, od kojih su dve i na spisku Forčun 500.

Grad je postao lider u globalnim investicajama u nekretnine, iza Londona, Njujorka i Pariza. Expansion Magazine je 2006. rangirao Vašington kao jednu od deset najboljih oblasti u SAD za razvoj poslovanja. Vašington ima treći po veličini centar grada u Sjedinjenim državama po komercijalnom kancelarijskom prostoru, odmah iza Njujorka i Čikaga. Uprkos nacionalnoj ekonomskoj krizi iz 2008, Vašington je bio drugi na „Forbsovoj“ listi najboljih dugoročnih oblasti za nekretnine u SAD.

Napori u džentrifikaciji puštaju korena u Vašingtonu, posebno u oblastima okruga Logan, Šoa, Kolumbijskih visova, te koridora uz U ulicu i uz 14. ulicu. Krajem 1990-ih, razvoj je u nekim krajevima ojačan izgradnjom zelene linije Metrorejla, vašingtonskog metro sistema, koji ih je povezao sa centrom. Novi centar za kupovinu na Kolumbijskim visovima izgrađen u martu 2008. postao je prvi veći maloprodajni centar u Distriktu u prethodnih 40 godina. Kao i u mnogim drugim gradovima, džentrifikacija ozdravljuje ekonomiju Vašingtona, ali su njene koristi neravnomerno raspodeljene po gradu i ona ne pomaže neposredno siromašnima. Stanovnici Vašingtona su 2006. imali prosečna godišnja primanja od $55,655, više od bilo koje od 50 američkih saveznih država. Međutim, 19% stanovnika su bili ispod linije siromaštva 2005, više od bilo koje države osim Misisipija, što ističe ekonomske razlike među stanovnicima grada.

Član jedan, odeljak osam Ustava Sjedinjenih Američkih Država daje Kongresu SAD konačnu vlast nad Fašingtonom. Distrikt Kolumbija nije imao izabranu gradsku vlast sve do donošenja Zakona o domaćoj upravi 1973. Ovaj zakon je predao neka od kongresnih ovlašćenja nad Distriktom lokalnoj vladi koju sprovode izabrani gradonačelnik, trenutno (2009) Adrijan Fenti, i trinaestočlano Veće Distrikta Kolumbija. Međutim, Kongres zadržava pravo da procenjuje i obara zakone koje donese gradsko veće i da se upliće u lokalne poslove. Svaki od osam gradskih okruga (engl. wards) bira po jednog člana veća, dok se pet članova, uključujući i predsedavajućeg, biraju na opštim izborima. Mali krajevski distrikti biraju 37 Savetodavnih krajevskih komisija. Ove komisije tradicionalno poseduju značajan uticaj i gradska vlast po pravilu pažljivo razmatra njihove predloge.

Gradonačelnik i veće usvajaju lokalni budžet, koji mora biti odobren u Kongresu. Lokalni porezi na dohodak, promet i imovinu donose oko 67% prihoda kojima se finansiraju agencije i usluge gradske vlade. Kao i 50 saveznih država, Distrikt Kolumbija dobija federalne grantove za programe pomoću kao što je Mediker, što čini oko 26% ukupnih prihoda grada. Kongres takođe izdvaja novac za vladu Distrikta kako bi pomogao u pokrivanju nekih od troškova grada za održavanje bezbednosti; ovog novca je 2007. godine bilo 38 miliona dolara, odnosno približno 0,5% budžeta Distrikta. Savezna vlada vodi sistem sudova Distrikta, a sve savezne agencije za sprovođenje zakona, od kojih je najvidljivija Parkovska policija SAD, imaju jurisdikciju nad gradom i pomažu u osiguravanju bezbednosti. Sve lokalne krivične optužbe vodi Savezni tužilac Sjedinjenih država za Distrikt Kolumbiju. Savezne tužioce SAD imenuje predsednik, a finanira ih Ministarstvo pravde SAD. Sveukupno, savezna vlada obezbeđuje oko 28% ukupnih prihoda Distrikta. U proseku, savezni fondovi su 2007. činili oko 30% ukupnih prihoda pojedinačnih saveznih država.

Lokalna gradska vlast, posebno tokom gradonačelnika Mariona Barija, je kritikovana za loše upravljanje i razbacivanje. Bari je za gradonačelnika izabran 1978, i služio je tri uzastopna četvorogodišnja mandata. Međutim, nakon što je po osudi za lakše kriminalne radnje sa drogama proveo šest meseci u zatvoru, Bari se nije kandidovao za još jedan mandat. Šaron Prat Keli je 1991. postala prva crna žena koja je vodila veliki grad u SAD. Bari je ponovo izabran 1994, i sledeće godine je grad postao gotovo insolventan. Gradonačelnik Entoni Vilijams je pobedio na izborima 1998. Njegova administracija je nadgledala period većeg prosperiteta, gradskog preporoda i budžetskih suficita. Od svog izbora 2006, gradonačelnik Adrijan Fenti se prvenstveno usredsredio na unapređivanje obrazovanja. Ubrzo po preuzimanju funkcije, on je zadobio odobrenje od gradskog veća da neposredno upravlja i preobrazi nekvalitetni gradski sistem javnih škola.

Vašington obeležava sve savezne praznike SAD. Distrikt takođe slavi i Dan ukidanja ropstva 16. aprila, koji obeležava dan kada je predsednik SAD Abraham Linkoln 1862. potpisao Zakon o oslobađanju od ropstva uz naknadu.

Građani Distrikta Kolumbija nemaju predstavnika sa pravom glasa u Kongresu SAD. Njih u Predstavničkom domu predstavlja delegat bez prava glasa, koji može da učestvuje u radu odbora, učestvuje u raspravi, i predlaže zakone, ali ne može da glasa u Domu. Distrikt Kolumbija nema predstavnike u Senatu SAD. Za razliku od teritorija SAD kao što su Portoriko ili Guam, koje takođe imaju delegate bez prava glasa, građani Distrikta Kolumbija podležu svim saveznim porezima SAD. Tokom fiskalne godine 2007, građani i poslovni subjekti u Distriktu su platili 20,4 milijardi američkih dolara saveznih poreza, što je više od poreza koji su prikupljeni u 19 saveznih država i predstavlja najviše savezne poreze po glavi stanovnika u SAD.

Istraživanje iz 2005. pokazalo je da 78% Amerikanaca nije znalo da su stanovnici Distrikta Kolumbija slabije predstavljeni u Kongresu od stanovnika 50 saveznih država. Među naporima da se podigne svest o ovom pitanju bile su kampanje lokalnih organizacija kao i prikazivanje nezvaničnog gesla grada, „Oporezivanje bez prava glasa“ na registarskim tablicama Distrikta. Postoje indikacije o podršci javnog mnjenja SAD za glasačka prava u Distriktu; razna ispitivanja ukazuju da između 61% i 82% Amerikanaca veruje da bi Distrikt Kolumbija trebao da ima delegate sa pravom glasa u Kongresu. Uprkos podršci javnosti, pokušaji da se Distriktu daju delegati sa pravom glasa, uključujući i Pokret za državnost Distrikta Kolumbija i predloženi Amandman o pravima glasa Distrikta Kolumbija, bili su neuspešni.

Protivnici glasačkih prava za Distrikt Kolumbija kažu da delegati osnivači SAD nisu smatrali da građani Distrikta treba da imaju glas u Kongresu, pošto Ustav SAD jasno kaže da predstavnici moraju biti iz saveznih država. Protivnici davanja statusa savezne države Distriktu Kolumbija tvrde da bi takav potez uništio pojam zasbnog nacionalnog glavnog grada i da bi državnost nepošteno davala jednom gradu predstavnike u Senatu.

• Lista gradova u SAD po broju stanovnika

Portal SAD

Washington, D.C. na Wikimedijinoj ostavi

• Washington, D.C. - informacije na stranici Wikivoyage
• Vašington - zvanična prezentacija