Μαρία της Πορτογαλίας, βασίλισσα της Καστίλης
Η Μαρία της Πορτογαλίας (Πορτογαλική γλώσσα: Maria, 9 Φεβρουαρίου 1313 - 18 Ιανουαρίου 1357) μέλος του Πορτογαλικού Οίκου της Βουργουνδίας ήταν πριγκίπισσα της Πορτογαλίας και με τον γάμο της με τον Αλφόνσο ΙΑ΄ της Καστίλης έγινε βασίλισσα της Καστίλης.[5] Η Μαρία ήταν μεγαλύτερη κόρη του Αλφόνσου Δ΄ της Πορτογαλίας και της Βεατρίκης της Καστίλης, κόρης του Σάντσο Δ΄ της Καστίλης.
| Μαρία της Πορτογαλίας, βασίλισσα της Καστίλης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 9 Φεβρουαρίου 1313[1] |
| Θάνατος | 18 Ιανουαρίου 1357[1][2] Έβορα |
| Τόπος ταφής | Monasterio de San Clemente |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Πορτογαλίας |
| Θρησκεία | Χριστιανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Αλφόνσος ΙΑ΄ της Καστίλης (1328–1350)[3][4] |
| Τέκνα | Πέτρος της Καστίλης[3] |
| Γονείς | Αλφόνσος Δ΄ της Πορτογαλίας και Βεατρίκη της Καστίλης (1293-1359) |
| Αδέλφια | Ελεονώρα της Πορτογαλίας, βασίλισσα της Αραγωνίας (αδελφή) Πέτρος Α΄ της Πορτογαλίας (αδελφός) |
| Οικογένεια | Πορτογαλικός Οίκος της Βουργουνδίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ατυχής γάμος με τον Αλφόνσο ΙΑ΄
ΕπεξεργασίαΠαντρεύτηκε τον Αλφόνσο ΙΑ΄ της Καστίλης (1328), πήρε προίκα από τον πατέρα της την Γκουανταλαχάρα, την Ταλαβέρα ντε λα Ρέινα και την Ολμέδο. Η σχέση της με τον Αλφόνσο ΙΑ΄ ήταν εξαιρετικά ατυχής, ακόμα και πριν τον γάμο τους (1327) είχε παράνομες σχέσεις με την Ελεονόρα ντε Γουθμάν, απέκτησε μαζί της δέκα παιδιά ανάμεσα τους ο μελλοντικός βασιλιάς Ερρίκος Β΄ της Καστίλης. Η Μαρία δεν συμμετείχε στις κρατικές υποθέσεις της Καστίλης, ο Αλφόνσος ΙΑ΄ έδωσε όλες τις εξουσίες στην ερωμένη του, η ίδια τον περισσότερο χρόνο αποσύρθηκε στο βασιλικό μοναστήρι του Σαν Κλεμέντε στην Καστίλη.[5]
Η Μαρία επέστρεψε στον πατέρα της στην Έβορα και του ζήτησε την προστασία του απέναντι στον σύζυγο της και την ερωμένη του, ο Αλφόνσος Δ΄ τον απείλησε με εισβολή και του δήλωσε ότι έχει την υποστήριξη του πάπα, των Μαυριτανών και τον επαναστατών στο βασίλειο του. Ο Αλφόνσος ΙΑ΄ υπέκυψε, έκλεισε την Ελεονόρα ντε Γουθμάν σε μοναστήρι και πολέμησε στο πλευρό του πεθερού του στην "μάχη του Ρίο Σαλάντο" (30 Οκτωβρίου 1340). Μετά την ολοκλήρωση της μάχης αρνήθηκε όλες τις υποσχέσεις που είχε δώσει στον πεθερό του και επέστρεψε στην ερωμένη του. Με τον θάνατο του Αλφόνσου ΙΑ΄ (26 Μαρτίου 1350) αποκαταστάθηκε στην βασιλική αυλή, κύριος σύμβουλος του γιου της ορίστηκε ο Ιωάννης Αλφόνσος του Αλμπουκέρκε γιος του Αλφόνσου Σάντσες. Συμμετείχε στην επανάσταση εναντίον του γιου της (1354) και η βοήθεια που έδωσε στους επαναστάτες συντέλεσε στην αιχμαλωσία του, επέστρεψε κατόπιν στην Πορτογαλία.
Θάνατος
ΕπεξεργασίαΗ Μαρία έκανε την διαθήκη της στην Βαγιαδολίδ (8 Νοεμβρίου 1351) στην οποία ζήτησε να ταφεί στο παρεκκλήσι του Καθεδρικού ναού στην Σεβίλλη μαζί με τον σύζυγο της, σε περίπτωση που μεταφερθούν τα οστά του συζύγου της αλλού να πάει και η ίδια μαζί του.[6] Η Μαρία πέθανε στην Έβορα (18 Ιανουαρίου 1357) και τάφηκε στο ίδιο μέρος σε αντίθεση με τις επιθυμίες της, τα οστά της μεταφέρθηκαν στο βασιλικό μοναστήρι του Σαν Κλεμέντε στην Σεβίλλη. Ο νόθος γιος της Ερρίκος Β΄ αποφάσισε (1371) να ταφεί ο πατέρας του στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Ιππόλυτου στην Κόρδοβα, η Μαρία αντίθετα που ήταν υπεύθυνη για τον θάνατο της μητέρας του θα έπρεπε να ταφεί σε μοναστήρι στην Σεβίλλη.[7] Η ταφόπλακα στο μοναστήρι που έγινε η ταφή της έγραφε ότι τάφηκε μαζί με δύο "τρυφερά μωρά".
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΜε τον σύζυγό της Αλφόνσο ΙΑ΄ της Καστίλης απέκτησε:
- Φερδινάνδος (1332-1333), τάφηκε στο μοναστήρι του Σαν Κλεμέντε στην Σεβίλλη.
- Πέτρος (1334-1369), βασιλιάς της Καστίλης και της Λεόν μετά τον θάνατο του πατέρα του (1350). Παντρεύτηκε σε τρεις γάμους την Μαρία δε Παδίγια, Λευκή των Βουρβόνων και την Ιωάννα δε Κάστρο. Τα οστά του βρίσκονται σήμερα στην κρύπτη στο βασιλικό παρεκλήσι του Καθεδρικού ναού της Σεβίλλης.
Πρόγονοι
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Kindred Britain» I5339.
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00005036.
- ↑ 3,0 3,1 «Kindred Britain»
- ↑ p11345.htm#i113444. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 5,0 5,1 Borrero Fernández 1991, σ. 66
- ↑ Borrero Fernández 1991, σ. 67
- ↑ Borrero Fernández 1991, σ. 69
Πηγές
Επεξεργασία- Borrero Fernández, Mercedes (1991). El Real Monasterio de San Clemente: Un monasterio cisterciense en la Sevilla Medieval. Sevilla: Comisaría de la Ciudad de Sevilla para 1992, Ayuntamiento de Sevilla.
- Díaz Martín, Luis Vicente (2007). Pedro I el Cruel, 1350-1369 (2nd ed.). Gijón: Ediciones Trea S.L.
- López de Ayala, Pedro (1780). Crónica de los Reyes de Castilla, Don Pedro, Don Enrique II, Don Juan I, Don Enrique III. Madrid: Imprenta de D. Antonio de Sancha.