Uzbekistan

 

Najstarija od poznatih civilizacija na području Uzbekistana je bila Baktrija koja prvi puta nastaje oko 2500. p. n. e. s glavnim gradovima u današnjem Turkmenistanu. Ova najstarija civilizacija čiji su ostaci otkriveni tek prije 30 godina još uvijek je gotovo nepoznata na zapadu. Njenom propašću dolazi do političkog vakuma tokom kojeg se Iranski nomadi naseljavaju na ovom području i potom tamo stvaraju nove civilizacije koje dobivaju imena: Baktrija, Sogdijana i Tohari. U ovo doba spada osnivanje gradova Samarkand i Buhara koji doživljavaju procvat stvaranjem trgovinskog puta prema Kini koji će potom dobiti ime Put svile. Do prvog pravog procvata ovog puta ipak će doći tek u 2. vijeku p. n. e.

Ubrzo po stvaranju Perzijskog velikog kraljevstva u 5. vijeku p. n. e. ostatke ovih civilizacija anektirali su Ahemenidi, a na tom području bit će organizirana 18 sartrapija koja će se zvati Sogdijana. Osvajanja Aleksandra Velikog i njegovo rušenje Perzijskog kraljevstva dovodi njegovu vojsku na područje sada već bivše saptrapije Sogdijana gdje žestoko slama njen otpor 328. p. n. e. pošto se ona odbila predati.^[1] Nakon njegove smrti ovo područje južnog Uzbekistana postaje dio grčkog Baktrijskog kraljevstva koje će propasti oko početka nove ere, a cijelim područjem zavladat će prvo Partija, a onda njen nasljednik Sasanidska dinastija. U trgovačkom smislu 7 vijekova između početka nove ere i arapskih osvajanja postaje zlatno razdoblje uzbekistanske gradove na putu svile pošto od Hadrijanovog zida u današnjoj Škotskoj pa do Žutog mora postoje samo 3 velike države koje daruju stabilnost i sigurnost trgovini. Iako se jedan od najstarijih svjetskih gradova – Samarkand – našao izvan granica Perzije njena blizina i prosperitet zahvaljujući Putu svile bili su zagarantirani sve do turskih građanskih ratova pošto u 6. vijeku grad ulazi u sastav turskog kaganata. U 8. vijeku Arapi osvajaju cijelo područje i donose sa sobom islam, koji zamjenjuje dotadašnju budističku religiju i zoroastrizam. Tokom sljedećih 5 vijekova regionalni centar na području današnjeg Uzbekistana postaje stari grad Buhara koji se uzdiže na razinu četvrtog kulturološkog centra muslimanske kulture i učenja (nakon Córdobe, Bagdada i Kaira), ali politička nestabilnost od kraja 10. vijeka i povremeni ratovi onemogućavaju veći prosperitet područja koje je potpalo pod kontrolu turskih naroda.

 

Tokom Mongolskog osvajanja centralne Azije, koji se događa između 1219. i 1225, dolazi do velikih promijena među narodima koji tamo žive. Osvajanja su ubrzala proces turkifikacije regije koji traje od 10. vijeka.^[2] Iako su vojsku Džingis-kana je predvodili Mongoli, oni su se uglavnom sastojali od pripadnika turskih plemena koja su ugrađena u mongolske vojske kao pomoćne trupe. Pripadnici tih turskih pomoćnih armija potom su se naselili na područje Centralne Azije, gdje su ranije Iranci-Perzijanci bili većina, tako da sada oni postaju manjina, a pripadnici turskih naroda većina na ovom području. Drugi efekt mongolskih osvajanja katastrofalne su štete i pokolji koje su pretrpjeli Buhara i drugi gradovi na području Uzbekistana uz uništenja sistema navodnjavanja koje neće biti popravljeno generacijama.^[3]

Nakon smrti Džingis-kana 1227. njegovo carstvo je podijeljeno između njegova četiri sina i članova porodice. Uprkos velikom potencijalu za bratoubilačke ratove i raspad države, Mongolski zakon uspio je održati urednu sukcesiju za još nekoliko generacija. U toj podjeli carstva većina današnjeg Uzbekistana je došla u ruke drugog Džingisovog sina kao Čagataj kanata koji po njemu dobiva ime. Ovo razdoblje mira među Mongolima u u ovom Kaganatu traje do početka 14. vijeka kada dolazi do slabljenja centralne vlasti i postepenog raspada države.

Tokom borbi između raznih lokalnih moćnika Čagatajskog Kanata tokom druge polovine 14. vijeka pobjednik postaje veliki Timur Lenk koji je bio mješanac nepoznatog turskog plemena i Mongola. U razdoblju od 1370. do 1405. on će osvajanjima stvoriti Carstvo koje se prostire od Bospora do Kine i umrijet će prirodnim putem tokom pohoda na Kinu.^[4] Timur koji u svojim memoarima sam priznaje pokolje iako tvrdi da su drugi isprovocirali svoju nesreću tokom vladavine svoj rodni Samarkand pretvara u veliku prestolnicu u koju se odvode bogatstva i naučnici iz osvojenih zemalja. Timur Lenk je danas nacionalni heroj Uzbekistana tako da njegova statua stoji na mjestu statue Karla Marxa, a njegov muzej u Taškentu je u ideološkom veoma sličan s kućom cvijeća u Beogradu tokom kasnog jugoslavenskog razdoblja.

 

Nakon Timurove smrti njegovo Carstvo se ubrzo našlo u neprekidnim građanskim ratovima između raznih njegovih potomaka. To je iskoristilo jedno tursko pleme koji zavisno od historijskih interpretacija počinju prodirati na područje svoje današnje države ili tamo od ranije žive pa sada stječu punu nezavisnost (Uzbeci spadaju među turske narode) što dovodi do stapanja tamošnjih starosjedioca s novim gospodarima iz čega nastaje moderni uzbečki narod. Do 1510. oni će uspješno završiti svoja osvajanja u Centralnoj Aziji, uključujući područje današnjeg Uzbekistana.^[5] Najmoćnija država koju Uzbeci osnivaju nakon osvajanja Samarkanda postaje Buharski Kanat koji će u raznim reikarnacijama postojati kao nezavisna politička tvorevina sve do 19. vijeka, a potom njeni ostaci kao ruski protektorat do 1920.

Historija Buharskog Kanata ujedno je historija ratova s Perzijom koji je imao teritorijalnu i religijsku notu pošto su Uzbeci suniti, a Perzijanci šijiti. Ovaj Kanat je u svoje zlatno doba (16. i 17. vijek) kontrolirao sve glavne uzbečke centre – Taškent, Buharu i Samarkand, a također i dijelove današnjeg Afganistana i Kirgistana. Druga uzbečka država, koja nastaje u 16. vijeku, bio je mnogo slabiji Hivski kanat oko područja Aralskog mora, dok će treći uzbečki Kokandski kanat koja nastaje slabljenjem Bukare na dijelu njenog područja 1709. prvi i nestati 1883.

Prvobitno uspješna Buhara koja se borila protiv Perzije i njenog čestog saveznika Hivskog kanata vodila je pobjedničke ili barem nerješene ratove protiv Perzije koja se u ovo doba nalazi i pod turskim napadima. Početkom 18. vijeka, slabljenjem Turaka i jačanjem Perzije, Buhara je bila definitivno poražena, ali ne i anektirana nakon čega počinje živjeti kao "nevažni" centralnoazijski emirat koji je već prije ratnog poraza izgubio na utjecaj pošto su evropske pomorske sile došle morski putem do Kine čime dolazi do prestanka postajanja puta svile s katastrofalnim ekonomskim posljedicama za oba kanata.

Slično kao i Buhara Hivski kanat će u 19. vijeku postati polunezavisni ruski protektorat koji će biti anektiran nakon oktobarske revolucije.

 

U zadnjim decenijama Ruskog carstva na području današnjeg Uzbekistana Rusi počinju provoditi ekonomsku politiku povećavanja proizvodnje pamuka i industrije vezane s tim dok se među lokalnim stanovništvom počinje stvarati otpor koji svoj centar nalazi u panturskom pokretu. Kraj devetnaestog vijeka prolazi u ruskim gušenjima nekoliko buna nakon čega je slomljen posljednji otpor ruskoj politici do revolucije.

Nakon izbijanja Oktobarske revolucije u Uzbekistanu kao i na drugim područjima Rusije stanovništvo se podijelilo na crvenogardijce (boljševike) i bjelogardijce (cariste). Crvenogardijci su odmah na početku osvojili Taškent, a u građanskom ratu koji će potrajati do 1920.^[5] oni ostvaruju potpunu pobjedu nakon čega dolazi do potpune aneksije Hivskog kanata i Buhare.

Nakon boljševičke pobjede u građanskom ratu i nastanku Sovjetskog saveza 1924. dolazi do stvaranja Uzbekistanske savezne sovjetske republike koja u svom sastavu ima današnji Uzbekistan i Tadžikistan.^[5] Do podjele te savezne jedinice na današnje države dolazi 1929. čime je konačno definirana granica Uzbekistana.

Tokom prvog desetljeća postojanja politički lideri Uzbekistana su u političkom pogledu bili komunisti i uzbečki nacionalisti, ali njihovom likvidacijom u Staljinovim čistkama na vlast dolaze osobe koje su prije svega odgovorne Moskvi.

U ekonomskom pogledu tokom ovog razdoblja pamuk ostaje glavna privredna grana, ali tokom premještaja industrije zbog njemačkog napada na SSSR 1941. dio proizvodnih pogona završava u Uzbekistanu, a ekonomski najvažnija od njih će postati tvornica za proizvodnju aviona Iljušin koja i danas postoji.

Kako sve veće zahtjeve Moskve za proizvodnjom pamuka uzbekistanskog vodstvo nije znalo ispuniti, ono od zadnjih godina vlasti Brežnjeva počinje na veliko lažirati proizvodne izvještaje i to traje sve do 1986. kada je satelitska snimka prikazala drastičnu razliku između stvarnog stanja i onog prikazanog u izvještajima. To dovodi do masivnih partijskih smjena, a uzbečko ime i Uzbekistan postaju sinonim za korupciju i lopovluk u SSSR-u. Posljednja važnija odluka SSSR-a ili preciznije Gorbačova po pitanju Uzbekistana postaje postavljanje Islama Karimova na čelo Uzbekistana 1989. kako bi se zaustavile etničke tenzije koje su počele izbijati između Kirgiza i Uzbeka u Kirgistanu.^[5]

Pokušaj neuspješnog puča protiv Gorbačova je u Uzbekistanu imao sličan efekt kao u ostalim sovjetskim republikama tako da on proglašava nezavisnost 1. septembra 1991. iako će do samostalnosti doći tek u decembru te godine. Pošto su predsjednikovi protivnici izvršili političko samoubistvo podrškom pučistima Islam Karimov je krajem 1991. izabran za predsjednika na izborima upitne ravnopravnosti među političkim protivnicima.

Raspad sovjetskog sistema dovodi u Uzbekistanu kao i u ostatku bivšeg Sovjetskog saveza do katastrofalne ekonomske krize koja s prekidima traje do 2000. Autokratski politički sistem Islama Karimova uspjeva održati politički stabilnost koja je bila dodatno otežana terorističkim prodorima iz Afganistana kao i raspadom susjednog Tadžikistana u žestokom građanskom ratu tako da Uzbekistan postaje centralnoazijsko ostrvo stabilnosti koje je samo povremeno potreseno islamističkim terorističkim napadima (1999, 2004 i 2009).

Početkom 21. vijeka i tokom američkog rata protiv terorizma Uzbekistan "poklanja" na upotrebu SAD-u vojnu bazu, a zapadne civilne udruge dobivaju više manje slobodne ruke kao i u Kirgistanu. Manje od dva mjeseca po izbijanju revolucije Tulipana u Kirgistanu Uzbekistan je potresen pobunom u Andižanu gdje "nenaoružani" civili pobjeđuje snage sigurnosti i osvajaju grad. Odgovor na ovaj pokušaj revolucije postaje vojna represija s nepoznatim brojem ubijenih na kojoj će čestitati Kina, Rusija i Kirgistan zbog uspješnog gušenja terorističke pobune. S druge strane zapadne sile osudit će represiju i zamrznuti odnose s Uzbekistanom, dok će njegova vlada neformalno proglasiti SAD krivim za pokušaj državnog udara i protjerati američku vojnu bazu i civilne udruge sa svog teritorija nakon čega se u Uzbekistan za razliku od Kirgistana vratila politička stabilnost.

 

 

S površinom od 447.000 kvadratnih kilometara (što približno odgovara površini Španije ili Kalifornije), Uzbekistan se proteže širinom od 1425 km od zapada ka istoku, i 930 km u pravcu sjever-jug. Budući da na sjeveru ima granicu od 2200 km s Kazahstanom i Aralskim jezerom, na jugozapadu sa Turkmenistanom (1621 km dužina), jugu s Afganistanom (137 km), dok na jugoistoku s Tadžikistanom (1161 km) i Kirgistanom (1099 km) ^[5] Uzbekistan je jedina centralnoazijskih država koja graniči sa svim drugim državama svoje regije.

Iako je Uzbekistan uglavnom ravna pustinjska zemlja sa svega 10% obradivog zemljišta što uključuje intenzivnu poljoprivredu i navodnjavane doline ona se prostire i do planinskih visova od 4300 metara koji se nalaze na njenoj južnoj granici. Budući da Kizilkum, jedna od najprostranijih azijskih pustinja, pokriva znatan dio zapadne teritorije Uzbekistana svi važniji gradovi su smješteni u južnom dijelu zemlje su ugodnijom klimom, a najvažnija, najgušće naseljena regija cijele centralne azije je Ferganska dolina koja je u najvećem dijelu u sastavu Uzbekistanu, ali čiji manji dijelovi su i u sastavu Kirgistana i Tadžikistana.

Amu Darja i Sir Darja dvije su najznačajnije rijeke u Uzbekistanu, i u centalnoj Aziji uopće, i ulivaju se u Aralsko jezero. Ukupna dužina Amu Darje je 1437 km, a Sir Darje 2137 km. Najviši vrh u cijeloj zemlji je Adelunga Toghi i dostiže 4301 metar nadmorske visine. Aralsko more, smješteno između Uzbekistana i Kazahstana, doživljava nevjerovatno smanjivanje svoje površine počev od 60-ih godina prošlog vijeka zbog navodnjavanja pustinjske zemlje. Novonastala situacija prijeti da preraste u pravu ekološku katastrofu za cijelu regiju. Između 1960, kada je pokrivalo 68.000 km², i 2000, njegova površina je prepolovljena. Ako se sadašnji negativni trend nastavi, jezero bi moglo u potpunosti iščeznuti s lica Zemlje već 2025.

Prevladava kontinentalni tip klime, suh i s mnogo kontrasta, s relativno hladnim zimama (−10° u pojedinim regijama), i vrlo toplim ljetima (+40°). Godišnja količina padavina je samo 100–200 milimetara tako da je klima gotovo pustinjska, a plodna zemlja je prije svega omogućena zahvaljujući otapanju snijega na planinskim vrhovima i padavinama na tom području koje su 5, 10 puta veće nego u Uzbekistanu.

 

 

Uzbekistan ima gotovo 28 miliona stanovnika i najmnogoljudnija je srednjoazijska država, a 44. u svijetu.^[6] S tim brojem stanovnika Uzbekistan ih ima jednak broj kao sve druge centralnoazijske države. Uzbeci koji spadaju u tursku grupu naroda i govore uzbečkim jezikom (koji spada u turske jezike) po službenim podacima čine 80% stanovništva. Rusi su najbrojnija nacionalna manjina sa gotovo 6% učešća u ukupnoj populaciji, ali njihov broj je u stalnom padu zbog iseljavanja u Rusiju od vremena raspada Sovjetskog saveza. Za njima potom slijede Tadžici, Kozaci, Tatari i Karakalpaci dok je u novije vrijeme zabilježeno naseljavanje Korejaca koje je potpomognuto već ranijim sovjetskim naseljavanjima u prvoj polovini 20. vijeka. Najveći broj Rusa živi u Taškentu i drugim industrijskim centrima. Tadžici su koncentrirani u drevnim gradovima Buhari i Samarkandu. Najveći broj Karakalpakstanaca živi u autonomnoj republici Karakalpakstan.

Službeni jezik u Uzbekistanu je uzbečki, dok ruski služi kao neslužbeni drugi jezik koji se upotrebljava u privredi i za kontakte među različitim nacionalnim zajednicama. Izvan glavnih uzbekistanskih centara ruski jezik se praktički ne upotrebljava.

 

Muslimani (suniti) čine apsolutnu većinu (90%) u Uzbekistanu, dok se još dio stanovništva izjašnjava kao hrišćani. Do raspada SSSR-a u Uzbekistanu je živjelo i gotovo 95.000 Jevreja, ali su se u posljednjih 20 godina praktički svi iselili prije svega u Izrael ili SAD tako da ih je sada ostalo samo oko 5000. Uzbekistan je reguliran kao sekularna država koja zahvaljujući svom obrazovnom modelu i cijelokupnoj državnoj organizaciji nema problema s ekstremnim vjerskim modelima tako da je njen potencijalno najveći problem po ovom pitanju uvoz ekstremista iz susjednog Afganistana.

Trenutno prosječni stanovnik Uzbekistana ima samo 25 godina što u ekonomskom smislu znači da je država mlada s visoko obrazovanim stanovništvom pošto zakonskim minimalno školovanje traje 11 godina. Očekivani životni vijek osoba iznosi 72,24 godine po čemu se Uzbekistan može porediti s Turskom (72,23) i Brazilom (72,24),^[7] a mnogo bolji od drugih centralnoazijskih država kao i nekih u drugim krajevima bivšeg Sovjetskog saveza (Azerbejdžan, Moldavija i slično).

Stanovništvo još uvijek prije svega živi na selu gdje ih ima 63% sveukupnog broja dok ih je u gradovima samo 37%. Po CIA-nim podacima odnos selo-grad modernizira se pa tako svake godine dolazi do promjene od oko 1,6% u korist gradskog stanovništva.^[6] Taj neminovni proces bi išao mnogo brže da ga vlada ne usporava zakonskim mjerama kako bi došlo do kontrolirane urbanizacije, na mjesto potencijalne ubrane anarhije u stilu Pakistan ili Brazila (favele).

 

Republika Uzbekistan je predsjednička republika s dvodobnim parlamentom koji ima ograničene ovlasti. Ovako skrojen politički sistem svoje temelja ima još iz doba SSSR-a kada je nakon masovnih smjena tamošnjih političkih lidera zbog korupcije i krađe na položaj predsjednika Uzbečke SSR postavljen Islam Karimov koji tada nije bio u niti jednoj komunističkoj političkoj frakciji. Između postavljanja na položaj 1989. i kraja 1991. kada dolazi do raspada SSSR-a sposobni političar i ekonomist Islam Karimov uspio se učvrstiti na položaju predsjednika tako da prilično jednostavno pobjeđuje na prvi predsjedničkim izborima 29. decembra 1991. koji će na Zapadu biti proglašeni nepoštenima. U sljedećih 18 godina on će pobjediti na svim predsjedničkim izborima koje će redovno Zapad proglašavati nepoštenima dok će im promatrači iz postsovjetskih republika davati zeleno svjetlo.^[16] Autokratski režim Islama Karimova bez obzira na sve terorističke prijetnje (i napade) kao i druge opasnosti daruje Uzbekistanu stabilnost i mir koji s izuzetkom Kazahstana nema niti jedna druga post-sovjetska država na području Azije ili Kavkaza pošto su sve druge bili zahvaćene ratovima (Armenija, Azerbejdžan, Gruzija, Tadžikistan), krvavim revolucijama (Kirgistan) ili neobičnim režimima (Turkmenistan). Na tu činjenicu vlada Uzbekistana ne zaboravlja podsjetiti, narod je poštuje, a strane vlade u svojim porukama govore o domaćim teroristima koji su se vratili u Uzbekistan nakon učestvovanja u ratovima na području Afganistana i Iraka,^[17] a koje vlada uspjeva kontrolirati.

Najzloglasnija teroristička grupa porijeklom iz Uzbekistana je Islamski pokret Uzbekistana koji je bio uključen u Tadžikistanski građanski rat 1992–1997, pokušaj ubistva predsjednika Karimova 1999. i tadžikistanskog predsjednika 2006, a trenutno ratuje protiv SAD-a u Afganistanu, Pakistana u Pakistanu i vrši pokušaje napada na području Uzbekistana i Kirgistana, ali je u samom Uzbekistanu Islamski pokret Uzbekistana uspješno skršen tako da se njegova glavna baza operacija do 2001. nalazila u Afganistanu, a sada u graničnom području Pakistana.^[18]

Uzbekistanski izborni sistem koji je redovno izložen zapadnoevropskim i američkim kritikama ne zadovoljava po njihovom mišljenju zapadne demokratske standarde iako je na liniji s ostalim postsovjetskim državama u kojima na izborima uvijek pobjeđuju predsjednik i njegova stranka (Azerbejdžan, Gruzija, Kazahstan, Kirgistan, Tadžikistan, Turkmenistan).

Nakon napada u New Yorku 2001. Uzbekistan je službeno postao član zapadne antiterorističke koalicije i u cilju pomoći SAD-u tokom ratnih operacija u Afganistanu dao je na korištenje jednu vojnu bazu, a došlo je i do većeg političkog otvaranja zapadu. Do zahlađenja odnosa počinje dolaziti još 2004. kada SAD uvodi djelomične sankcije Uzbekistanu,^[5] a do pravog prekida dolazi nakon Revolucije tulipana u Kirgistanu koji je također dao bazu na korištenje SAD-u i pokušaja približno 45 dana kasnije revolucije, odnosno državnog udara u Uzbekistanu 13. maja 2005. Nakon gušenja službeno nazvanog terorističkog državnog udara sve zapadne civilne organizacije i vojnici SAD-a izbačeni su s uzbekistanskog teritorija, a kao ruka budućeg mira i mogućeg savezništva ostavljena je jedna manja njemačko-danska logistička vojna baza. Vremenski zadnji važniji politički događaj postaju samoubilački teroristički napad u Andidžanu i oružani obračun u Taškentu 2009. nakon čega Uzbekistan pojačava represiju protiv vjerskih ekstremista.^[19]

Uzbekistan je od zapadnih nevladinih i državnih organizacija vrlo često kritiziran za razna kršenja ljudskih prava. Prva od tih kritika se odnosi na pitanje religija pošto zakonski i stvarno Uzbekistan priznaje postojanje samo tamošnjih "tradicionalnih" religija – onih koje postoje na njenom teritoriju više stotinjaka godina i koje se nalaze pod djelomičnom ili potpunom državnom kontrolom. U te dopuštene religije spadaju muslimanska koju prakticira većina stanovništva, pravoslavna, hebrejska i katolička, čija je prva crkva na državnoj teritoriji izgrađena u doba nezavisne države nakon više do 100 godina planiranja. Za SAD i druge protestantske države neprihvatljivo je da ova religija kao i ona jehovinih svjedoka nije priznata i da je bilo pojedinih slučajeva kada su njeni članovi bili izloženi represiji zbog pokušaja obraćanja ljudi ili držanja obreda. Slična je situacija i s drugim nepriznatim religijskim grupama bez obzira čije su religije zagovornici.

Zapadne civilne organizacije na čelu s Human Right Watch osuđuju prije svega hapšenje i zatvaranje vlastitih predstavnika u Uzbekistanu pošto im tamo nije dopušten rad. Po podacima ovog civilnog udruženja finansiranog u SAD-u i zapadnoj Evropi više od 10 članova civilnih udruga je zatvoreno tokom 2008. u Uzbekistanu, a također se navode izvještaji o mučenju zatvorenika.^[20] Za razliku od zapadnih civilnih udruženja Organizacija za evropsku sigurnost i saradnju (OSCE) uvidjela je velika napredak Uzbekistana u zaštiti ljudskih prava pa je u drugoj polovini 2009. javno pohvalila uzbečku vladu pa je Evropska unija ukinula i posljednje sankcije koje su uvedene 2005. Te obje akcije su bile žestoko kritizirane od ranije navedenih civilnih udruženja.^[20]

 

Prve godine nezavisnosti Uzbekistana bile su kao u ostalim post-sovjetskim republikama stresne s drastičnim padom BDP-a i životnih uvjeta. Inflacija se prvih godina kretala oko 1000%, ali se od 1995. počela uspješno kontrolirati^[21] tako da se u posljednjem desetljeću kreće ispod 10%.

Za razliku od ostalih postkomunističkih država koja se krenule na put masivnih otpuštanja i privatizacija Uzbekistan je izabrao postepeni prelaz iz jednog u drugi sistem čime je zadržao punu zaposlenost. Demografska eksplozija otežava ekonomsku politiku pune zaposlenosti, ali Uzbekistan se s njom uspješno nosi tako da je broj zaposlenih (i radnih mjesta) porastao s 8,5 miliona 1995. na 10,5 miliona 2006. što je porast od gotovo 25%.^[22] Po službenim podacima nezaposlenost je 0,3%, ali mora se uzeti u obzir i broj od navodnih 3,5 miliona uzbekistanskih državljana na radu u Rusiji.^[23]

Najvažnija poljoprivredna grana Uzbekistana je uzgoj pamuka kojega se danas proizvodi oko 3,5 miliona tona što ovu državu čini drugim najvećim svjetskim proizvođačem pamuka bez obzira na postepeno smanjenje proizvodnje zbog državne politike da se mora postići prehrambena nezavisnost tako da je uzgoj žitarica povećan 60% na štetu pamuka. Osim pamuka koji čini 17% svih izvoznih proizvoda Uzbekistan još uzgaja i izvozi svilu, voće i povrće koje čine još dodatnih 8% izvoznih proizvoda. Sveukupno poljoprivreda čini 24% državnog BDP-a,^[22] dok se još 8% dobije industrijskom obradom poljoprivrednih plodova.^[24]

Osim poljoprivredne nezavisnosti drugi osnovni temelj uzbekistanske ekonomije je državna modernizacija. Kako bi se to što uspješnije i brže postiglo države se u drugoj polovini 90-ih otvara zapadnoj Evropi, SAD-u, Južnoj Koreji i Japanu kako bi privukla investitore koji su zainteresirani za ulaganja u proizvodnju. U procesu privlačenja investitora tokom kojeg će biti dopušten i rad civilnih udruženja jedini značajniji uspjeh će postati Daewoo koji otvara pogon za proizvodnju automobila u Uzbekistanu. Sva američka ulaganja prije svega su završavala u rudarskim kompanijama što je izazivalo iritaciju pošto je državni cilj bila modernizacija, a ne prepuštanje rudnih blaga strancima. Nakon pokušaja državnog udara 2005. Uzbekistan je donio odluku o izbacivanju američkih mineralnih kompanija sa svog područja što dovodi do određene vrste nacionalizacije rudnika zlata kojim upravlja američki Newmont Mining Corporation, pokušaja slične stvari s britanskim Oxus mining i preuzimanje američke telekomunikacijske kompanije u uzbekistanu imena Coscom. Te državne odluke nakon pokušaja revolucije dovele su do situacije da je Uzbekistan proglašen nepoželjnom državom za strane investitore.^[25]

Trenutno najvažnije industrije u zemlji jesu proizvodnja automobila Daewoo, odnosno General Motors Chevrolet i transportnih aviona Iljušin koji su za razliku od ruskih putničkih aviona veoma traženi na svjetskom tržištu što je dovelo do trzavica između Rusije i Uzbekistana po pitanju podjele dobiti od poslova (središte kompanije Iljušin je u Rusiji, a tvornica u Uzbekstanu) i želje Moskve da svu proizvodnju preseli na svoju državnu teritoriju.^[26]

Osim te industrije i one koje je prije svega vezana s proizvodnjom pamuka Uzbekistan se još bavi proizvodnjom i prodajom rudnog blaga, a prije svega zlata čiji je 7 najveći svjetski proizvođač i koji mu po neslužbenim podacima čini 20% izvoza.

Zadnji temelj uzbekistanske ekonomije osim energetske neovisnosti održavanje je trgovinskog suficita zaštitom domaće industrije visokim porezima i carinama. Rezultat ovakve politike je godišnji trgovinski suficit između 1 i 3 milijarde američkih dolara koji kao nuspojavu s ostalim ekonomskim temeljima daje godišnji porast BDP-a koji se redovno kreće iznad 6% i koji se udvostručio između 1995. i 2008.^[27]

Minimalna plaća u Uzbekistanu od 1. decembra 2010. je 49.735 soma, dok minimalne penzije i pomoć za invalide od djetinjstva iznosi 97.285 soma, dok je pomoć za stare ili za posao nesposobne 59.690 soma.^[28] Prosječna plaća isplaćena u Uzbekistanu, po riječima predsjednika Islama Karimova, iznosila je 210 američkih dolara krajem 2009.^[29] Trenutni glavni ekonomski problem Uzbekistana jest visoka korupcija po kojoj ova država spada među 10 najgorih država svijeta.^[30]

 

 

 

Uzbekistan je poznat po velikom broju etničkih grupa i kultura, s time da dominiraju Uzbeci, koji čine 71% stanovnika. Prema nekim podacima ne-uzbečko stanovništvo se posljednjih godina smanjuju, dijelom zato što se smanjuje broj Rusa, dok se Uzbeci doseljavaju iz drugih područja bivšeg SSSR-a.

Kada je Uzbekistan stekao nezavisnost 1991, postojala je bojazan kako će se njime proširiti muslimanski fundamentalizam, a što se argumentiralo tvrdnjom da će zemlja u kojoj dugo vremena nije bilo vjerske slobode iskusiti nagli porast izražavanje dominantne religije. Prema podacima iz 1994. preko polovina stanovnika Uzbekistana bili su muslimani, iako službeni podaci sugeriraju da je malo njih pokazivalo dobro poznavanje islamskih načela i običaja. S druge strane, prakticiranje islama povećava se u posljednje vrijeme.

 

Za Uzbekistan je karakteristična centralnoazijska klasična muzika poznata pod nazuivom Shashmaqam, a čiji korijeni sežu u Buharu s kraja 16. vijeka. Shashmaqam je blizak azerbejdžanskom Mugamu iu Uyghur muqamu. Ime, koje znači 6 maqama odnosi se na strukturu muzike, a koja se sastoji od šest dionica u šest različitih modaliteta, nalik na klasičnu perzijsku tradicionalnu muziku. Sviranje ponekad prekidaju recitacije sufističke poezije. Ta je muzika u sovjetskom dobu bila zabranjena na radio-stanicama jer se smatrala "feudalnom".

Uzbekistan ima visoku stopu pismenosti – preko 88% osoba iznad 15 godina mogu čitati i pisati. Međutim, s obzirom da samo 76% stanovnika ispod 15 godina pohađa školu, vjeruje se da bi taj broj mogao opasti. Uzbekistan je također iskusio smanjenje budžeta za obrazovanje, a reforme uvedene zakonima iz 1992. sporo se primjenjuju.

• 1. januar – Yangi Yil Bayrami
• 14. januar – Vatan Himoyachilari kuni
• 8. mart – Xalqaro Xotin-Qizlar kuni
• 21. mart – Navor'z Bayrami
• 9. maj – Xotira va Qadirlash kuni
• 1. septembar – Mustaqillik kuni
• 1. oktobar – O'qituvchi va Murabbiyar
• 8. decembar – Konstitutsiya kuni

Promjenjivi datum

• kraj ramazana
• 70 dana nakon Kurban bajrama

 

Uzbečka kuhinja se, kao i kod većine zemalja, temelji na lokalnoj poljoprivredi. Zbog raširenog uzgoja žitarica, važnu ulogu imaju hljeb i tjestenica. Zbog velikog broja ovaca, najraširenije meso je ovčetina.

Najkarakterističnije jelo za Uzbekistan je Palov (Plov ili Oš), koji se obično sastoji od riže, komada meso i rezane mrkve i luka. Opi Nahor ili jutarnji Plov obično se služi rano ujutro (između 6 i 9) na velikim gozbama, obično tokom vjenčanja. Ostala nacionalna jela su šurpa (šurva ili šorva), juha od ostataka masnog mesa (obično ovčetine) i svježeg povrća; Norin i Langman, koji se sastoje od tjestenine te serviraju u juhi ili kao glavno jelo; Manti, čučvara i somsa, napravljeni od tijesta koji služe kao predjelo ili glavno jelo; Dimlama (pirjano meso i povrće) i različite vrste ćevapa.

Zeleni čaj je najomiljenije piće tokom dana; čajdžinice pri tome igraju važnu kulturnu ulogu. Manje je popularan crni čaj koji se obično pije u Taškentu, obje vrste bez mlijeka i šećera. Čaj se uvijek konzumira tokom jela i nudi u znak gostoprimstva. Tokom ljeta se pije ajran, ohlađeno piće od jogurta.

Alkohol se u Uzbekistanu konzumira manje nego na Zapadu, ali je vino prilično popularno za jednu muslimansku zemlju. U Uzbekistanu se tako nalazi 14 vinarija od kojih je najpoznatija Vinarija Hovrenko u Samarkandu, osnovana 1927. Ona proizvodi nekoliko lokalnih vina – Gulyakandoz, Shirin, Aleatiko i Kabernet likernoe (doslovno Cabernet na ruskom). Uzbečka vina često se izvoze u Rusiju i druge zemlje.

 

Uzbekistan je poznat po drevnom obliku hrvanja poznatom kao kuraš, koji predstavlja nacionalni sport. U današnje vrijeme najpopularniji sport je nogomet, a glavnu nogometnu ligu predstavlja Uzbečka liga sa 16 klubova. Trenutni prvak je FC Bunyodkor iz Taškenta. Uzbekistan sa svojim klubovima nastupa u AFC-ovoj Ligi prvaka i Kupu.

Na međunarodnoj razini Uzbekistan je poznat po ragbi, hokejaškoj i futsal reprezentaciji.

Od pojedinačnih sportaša najpoznatiji su biciklist Džamolodin Abdužaparov koji je 3 puta osvojio bodovno takmičenje Tour de Francea i zelenu trenirku, hrvač Artur Taymazov koji je osvojio dvije olimpijske zlatne medalje i profesionalni bokser Ruslan Čagajev koji je od 2007. do 2009. nosio titulu svjetskog prvaka u verziji WBA.

• Spisak gradova u Uzbekistanu

 

Commons ima datoteke na temu: Uzbekistan

• Press service predsjednika Uzbekistana
• Ministarstvo vanjskih poslova Uzbekistana
• Uzbekistanska nacionalna medijska agencija
• Uzbekistan danas