gwelet

(Verb) Savet diwar gwel.

Meneget er C'hatolikon (guelet).

Da geñveriañ gant ar verboù gweled en kembraeg, gweles en kerneveureg.

(Furm verb) Savet diwar « gwel- », pennrann ar verb « gwelet », hag an dibenn-ger « -et ».

Verb

gwelet /ˈgwɛː.lɛt/ verb kreñv eeun (displegadur)

1. Gwelout, merzout gant an daoulagad.
   • Azezet e oa er sal-debriñ e-tal ar prenestr, an hini a weled anezhañ dor al liorzhig, ha pelloc'h un tamm eus tachenn al Lazhdi. — (Roparz Hemon, Viktor ha Petronilh, Al Liamm, niv. 387, Gouere - Eost 2011, p. 48.)
2. Enklask, gwiriañ.
   • Hervez lezennoù ar vro, ar roue kozh, pa ne veze ket a baotred, a veze ret dezhañ ober tri goulenn ouzh e zanvez mab-kaer, ha gwelet dre eno hag a-walc’h a furnez, a nerzh-kalon, a spered, a ijin a c’helle kaout an den yaouank [...]. — (Ivon Krog, Eur Zac'had Marvailhou, Buhez Breiz, Kemper, 1924, p. 10.)

• kaout c'hoant da welout

gwelout

En doare-skrivañ etrerannyezhel e vez skrivet gweled, gweloud.

Furm verb

gwelet /ˈgwɛː.lɛt/

1. Anv-gwan-verb ar verb gwelet.
   • Bremaik edon o pesketa aze, e-tal ar foenneg hir, pa em eus gwelet, o ! gwelet sklaer ha fraezh gant va daou lagad, ur pakad traoù heñvel ouzh korf un den o vont dreist ar skluz. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 13-14.)
   • Kerlaban. – Neuze ho peus gwelet an tabut a zavas etrezon hag eun dijentil eus an Naoned ? — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 13.)
   • Hec'h enor a zo un dra ha na vez ket gwelet. — (William Shakespeare, Otello, troet gant Marsel Klerg, Embannadurioù Al Lanv, 2007, p. 130.)
   • A-benn neuze e-nevo gwelet meur a varr-avel. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 201.)
2. Furm ar verb gwelet e trede gour unan an doare-gourc'hemenn.