Сабір Рахімавіч Адылаў

Пасля заканчэння ў 1955 годзе архітэктурнага факультэта сярэдне-азіяцкага політэхнічнага інстытута (САПІ) у Ташкенце (цяпер Ташкенцкі дзяржаўны тэхнічны ўніверсітэт), працаваў галоўным архітэктарам Алмалыка (1955—1961) і Ташкенцкай вобласці Узбекістана (1962—1966), затым — галоўны архітэктар Ташкента (1970—1984, 1990—1991).

Намеснік старшыні Камітэта па будаўніцтве Узбекскай ССР (1975—1985, 1990—1991). Загадчык аддзела (1986), дырэктар (1989) Узбекскага навукова-даследчага і праектнага інстытута рэстаўрацыі помнікаў культуры.

Аўтар і суаўтар праектаў забудовы цэнтра Ташкента, Андыжана, Джызака (1970, 1980), больш за 80 праектаў прасторава-жылой забудовы і помнікаў ва Узбекістане, у прыватнасці:

• будынак Палаца дружбы народаў імя У. І. Леніна  (руск.) (бел. (1977)
• будынак Вярхоўнага Савета Узбекскай ССР (1979),
• архітэктурнай часткі помніка У. І. Леніну на цэнтральнай плошчы Ташкента  (руск.) (бел. (1974), Ю. А. Гагарыну  (руск.) (бел. (1979) і іншых у Ташкенце.

Быў кіраўніком аўтарскіх калектываў архітэктараў усіх станцый Ташкенцкага метрапалітэна^[1].

Унёс вялікі ўклад у распрацоўку архітэктурнага і манументальнага мастацтва, рашэнне складаных горадабудаўнічых задач Узбекістана.

Памерці 18 ліпеня 2002 года ў Ташкенце.

• Заслужаны будаўнік Узбекскай ССР (1967)
• Народны архітэктар СССР  (руск.) (бел. (1981)
• Дзяржаўная прэмія СССР (1975) — за архітэктурна-планіровачнае рашэнне цэнтра Ташкента
• Ордэн Дружбы народаў

• Сабір Рахімавіч Адылаў Архівавана 6 студзеня 2020.