Papers by Serafimova Margarita
Човек и природа в българското литературно въображение: осем разходки. М. Серафимова (съст.). София, ИЦ Боян Пенев, 2023
Съществува цял корпус от живи метафори, изклю-
чително разпространени във всекидневния ни език, к... more Съществува цял корпус от живи метафори, изклю-
чително разпространени във всекидневния ни език, които използ-
ват термини от ботаниката, когато говорят за човека. Може да
се каже, че мислим човека през растенията и че тези растителни
образи на свой ред подхранват литературата. Би било интересно
да видим по какъв начин растителните метафори са се превърнали
в културни механизми за разбиране на различни страни от човешкия
живот – от емоционалното до концептуалното и от практичното
до поетичното.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Любословие, 2020
The Writer as an Artist
According to a long-standing attitude of trust in the pictorial power of... more The Writer as an Artist
According to a long-standing attitude of trust in the pictorial power of words, writing has always been regarded as paining with words. But is this a mere metaphor or something more than that and what is the contribution of fine arts to the visual impression of the literary work? How does the pictorial paradigm enrich writing and, in their turn, how do verbal pictures enrich reading? In general, can a text make us “see” and what do we “see” when we read?
It will be interesting to trace the role of the pictorial motif in the Bulgarian literary imagination. And even though there are no works in Bulgarian literature such as The Unknown Masterpiece by Balzac, or The Oval Portrait by E. Poe, or The Portrait of Dorian Gray by O. Wilde, there is no lack of artistic writing and one can easily detect a number of cases in artistic practice where the two arts intertwine.
Key words: Art, Pictorial Paradigm, Verbal Pictures, Bulgarian literature, Painting as a Motif
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Архитектурната метафора, Електронно списание LiterNet, 17.03.2020, № 3 (244)
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Художественото пространство предлага терен за изучаване на вселената, като ѝ придава форма. Прост... more Художественото пространство предлага терен за изучаване на вселената, като ѝ придава форма. Пространството не е нещо, а начин на виждане на нещата. То играе ролята на екран, върху който се проектират различните представи и, чрез симултанността на общия поглед, позволява да видим света като единство. Така пространствеността става неотменим инструмент на разбирането, територия на познанието, път към смисъла.
До каква степен местата и нещата са свързани, говори логиката на паметта ни, която неотлъчно ги сдвоява и често изисква да се върнем на мястото, където ни e хрумнала дадена мисъл, за да я разбудим от забравата. Книгата представлява едно пътуване в топиката и топографията на културата.
Някъде зад пространствените образи и фигури, обаче, се крие механизмът, по който функционира съзнанието и който им отрежда толкова значимо място в начина на мислене. Ето защо, във фокуса на вниманието влиза не само пространственият свят, който ни заобикаля, но и склонността да превръщаме в пространство онова, което самò по себе си няма пространствена структура: интимността, абстракциите, невидимите за погледа рационални и емоционални движения на психиката.
Маргарита Серафимова, автор на изследвания в областта на литературната теория и история, предлага едно ерудирано и вдъхновено есе за отражението на човешките пространства върху създаването, действието и въздействието на литературния текст.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Биографичното пространство, 2010
Bookmarks Related papers MentionsView impact
В златния век на античната словесност: топика и топография
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Books by Serafimova Margarita
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Uploads
Papers by Serafimova Margarita
чително разпространени във всекидневния ни език, които използ-
ват термини от ботаниката, когато говорят за човека. Може да
се каже, че мислим човека през растенията и че тези растителни
образи на свой ред подхранват литературата. Би било интересно
да видим по какъв начин растителните метафори са се превърнали
в културни механизми за разбиране на различни страни от човешкия
живот – от емоционалното до концептуалното и от практичното
до поетичното.
According to a long-standing attitude of trust in the pictorial power of words, writing has always been regarded as paining with words. But is this a mere metaphor or something more than that and what is the contribution of fine arts to the visual impression of the literary work? How does the pictorial paradigm enrich writing and, in their turn, how do verbal pictures enrich reading? In general, can a text make us “see” and what do we “see” when we read?
It will be interesting to trace the role of the pictorial motif in the Bulgarian literary imagination. And even though there are no works in Bulgarian literature such as The Unknown Masterpiece by Balzac, or The Oval Portrait by E. Poe, or The Portrait of Dorian Gray by O. Wilde, there is no lack of artistic writing and one can easily detect a number of cases in artistic practice where the two arts intertwine.
Key words: Art, Pictorial Paradigm, Verbal Pictures, Bulgarian literature, Painting as a Motif
До каква степен местата и нещата са свързани, говори логиката на паметта ни, която неотлъчно ги сдвоява и често изисква да се върнем на мястото, където ни e хрумнала дадена мисъл, за да я разбудим от забравата. Книгата представлява едно пътуване в топиката и топографията на културата.
Някъде зад пространствените образи и фигури, обаче, се крие механизмът, по който функционира съзнанието и който им отрежда толкова значимо място в начина на мислене. Ето защо, във фокуса на вниманието влиза не само пространственият свят, който ни заобикаля, но и склонността да превръщаме в пространство онова, което самò по себе си няма пространствена структура: интимността, абстракциите, невидимите за погледа рационални и емоционални движения на психиката.
Маргарита Серафимова, автор на изследвания в областта на литературната теория и история, предлага едно ерудирано и вдъхновено есе за отражението на човешките пространства върху създаването, действието и въздействието на литературния текст.
Books by Serafimova Margarita
чително разпространени във всекидневния ни език, които използ-
ват термини от ботаниката, когато говорят за човека. Може да
се каже, че мислим човека през растенията и че тези растителни
образи на свой ред подхранват литературата. Би било интересно
да видим по какъв начин растителните метафори са се превърнали
в културни механизми за разбиране на различни страни от човешкия
живот – от емоционалното до концептуалното и от практичното
до поетичното.
According to a long-standing attitude of trust in the pictorial power of words, writing has always been regarded as paining with words. But is this a mere metaphor or something more than that and what is the contribution of fine arts to the visual impression of the literary work? How does the pictorial paradigm enrich writing and, in their turn, how do verbal pictures enrich reading? In general, can a text make us “see” and what do we “see” when we read?
It will be interesting to trace the role of the pictorial motif in the Bulgarian literary imagination. And even though there are no works in Bulgarian literature such as The Unknown Masterpiece by Balzac, or The Oval Portrait by E. Poe, or The Portrait of Dorian Gray by O. Wilde, there is no lack of artistic writing and one can easily detect a number of cases in artistic practice where the two arts intertwine.
Key words: Art, Pictorial Paradigm, Verbal Pictures, Bulgarian literature, Painting as a Motif
До каква степен местата и нещата са свързани, говори логиката на паметта ни, която неотлъчно ги сдвоява и често изисква да се върнем на мястото, където ни e хрумнала дадена мисъл, за да я разбудим от забравата. Книгата представлява едно пътуване в топиката и топографията на културата.
Някъде зад пространствените образи и фигури, обаче, се крие механизмът, по който функционира съзнанието и който им отрежда толкова значимо място в начина на мислене. Ето защо, във фокуса на вниманието влиза не само пространственият свят, който ни заобикаля, но и склонността да превръщаме в пространство онова, което самò по себе си няма пространствена структура: интимността, абстракциите, невидимите за погледа рационални и емоционални движения на психиката.
Маргарита Серафимова, автор на изследвания в областта на литературната теория и история, предлага едно ерудирано и вдъхновено есе за отражението на човешките пространства върху създаването, действието и въздействието на литературния текст.