Santiago Carrillo

Santiago Carrillo Solares (18 de xineru de 1915, Xixón – 18 de setiembre de 2012, Madrid) oi un políticu asturianu que llegó a convertise en Secretariu xeneral del PCE ente 1960 y 1982.

Santiago Carrillo
Diputáu nel Congresu de los Diputaos d'España 12 payares 1982 - 23 abril 1986 Distritu: Madrid Eleiciones: eleiciones xenerales d'España de 1982 Diputáu nel Congresu de los Diputaos d'España 21 marzu 1979 - 31 agostu 1982 Distritu: Madrid Eleiciones: eleiciones xenerales d'España de 1979 Diputáu nel Congresu de los Diputaos d'España 1r xunetu 1977 - 2 xineru 1979 Distritu: Madrid Eleiciones: eleiciones xenerales d'España de 1977 secretariu xeneral del Partíu Comunista d'España 3 xunetu 1960 - 10 avientu 1982 ← Dolores Ibárruri - Gerardo Iglesias → secretario general de las Juventudes Socialistas Unificadas (es) 15 xunu 1936 - 20 xunu 1947 secretario general de las Juventudes Socialistas de España (es) 10 mayu 1934 - 15 xunu 1936
Vida
Nacimientu	Xixón[1], 18 de xineru de 1915[2]
Nacionalidá	España [3]
Muerte	Madrid[4], 18 de setiembre de 2012[2] (97 años)
Causa de la muerte	insuficiencia cardiaca
Familia
Padre	Wenceslao Carrillo
Fíos/es	José Carrillo Menéndez (es)
Estudios
Llingües falaes	castellanu[5]
Oficiu	políticu, escritor
Llugares de trabayu	Madrid
Trabayos destacaos	Eurocomunismo y estado (es)
Premios	ver Hijo Predilecto de Gijón  (2010) [6]
Creencies
Partíu políticu	Partido de los Trabajadores de España-Unidad Comunista (es) (de 1985 a 1991) Partíu Comunista d'España (de 1936 a 1985)
IMDb	nm0140531

Fiu del dirixente socialista Wenceslao Carrillo, marchó a vivir a Madrid cuando a so padre ficiéronlu responsable nacional nel PSOE y na UXT nel añu 1924. La familia instalóse nel barriu obreru de Cuatro Caminos y ellí ingresa nel Grupo Escolar Cervantes, dependiente de la Institución Llibre d'Enseñanza, hasta completar los estudios primarios. Les dificultaes económiques de la familia impíden-y cursar el Bachilleratu y abandona los estudios, entamando a trabayar como aprendiz nuna imprenta, ingresando nel PSOE a los 13 años, cuando yá llevaba dellos años viviendo en Madrid. Entamó trabayando nel periódicu El Socialista cubriendo les sesiones del Congresu de los Diputaos. Siendo unu de los dirixentes de les xuventúes del partíu, asistió a la unificación cola mesma organización del PCE convirtiéndose nes Xuventúes Socialistes Unificaes en 1934. En 1936 les JSU pasaron a les files comunistes, convirtiéndose Carrillo nel cabezaleru de la organización. En payares d'esi mesmu añu durante la Guerra civil española, ante la inminente cayída de Madrid en manes rebeldes, y la fuxida del Gobiernu a Valencia, formóse la Junta de Madrid u Carrillo yera Conseyeru d'Orde Públicu.

Tres de la guerra exilióse primero na Xunión Soviética pero por órdenes de la III Internacional fizo un viaxe a Estaos Xuníos y Cuba, desembarcando n'Arxelia coles tropes norteamericanes en 1943. Treslladáu a Francia ordenó en 1944 el fin de la Operación Reconquista: la invasión del valle d'Arán. Mentanto los dirixentes del Partíu taben en Moscú él dirixía la seición del Partíu en Francia supervisando les operaciones guerrilleres.

Oficialmente algamó la Secretaría xeneral del partíu en 1960 magar que según la so propia autobiografía, en realidá yá dirixía la organización dende 1956. Dolores Ibárruri convirtióse na Presidente del PCE, un cargu simbólicu. Dende entós ufrió a la derecha española la Reconciliación Nacional (idea tomada de los comunistes italianos de los años 1930), pa tresformar la dictadura franquista nuna Democracia pa lo que s'acercó a tolos grupos de la oposición incluyíos la derecha de Gil Robles. En 1968 condergó la invasión de Checoslovaquia, distanciándose de Moscú.

En 1976 tornó a España por primer vegada dende 1939, siendo arrestáu y puestu en llibertá pocos díes dempués. Nun mitin en Madrid el 2 de marzu de 1977 xunto con Georges Marchais del PCF y Enrico Berlinguer del PCI, proclamó l'Eurocomunismu rompiendo rellaciones cola Xunión Soviética y renunciando al Marxismu-leninismu pa favorecer el camín a la normalidá democrática. Aceutando la Monarquía, el PCE foi llegalizáu el 9 d'abril de 1977.

Nes eleiciones desi añu llogró un escañu nel Congresu de los Diputaos revalidándolu en 1979 y 1982, pero la perda de votos fizo que dimitiese al día siguiente de conocese'l resultáu eleutoral. Nel Congresu del PCE el 6 de payares foi sustiyíu pol tamién asturianu Gerardo Iglesias, pero les diferencies polítiques ficieron que fuera espulsáu'l 15 d'abril de 1985, formando un añu más tarde el PTE-UC, pero el nulu ésitu de la nueva formación desembocó na so disolución el 27 d'ochobre de 1991 ingresando los sos miembros nel PSOE pero non Carrillo.

Anguaño vive en Madrid.