Litaue

 

Die eerste bekende verwysing na Litaue dateer uit 'n veral deur Sint Bruno in die Quedlinburg-annale op 9 Maart 1009.^[9] Dié annale verwys na 'n gelatiniseerde weergawe van die naam Litaue: Litua.^[10] Weens die gebrek aan betroubare bewyse is die ware betekenis van die naam onbekend. Deesdae debatteer geleerdes steeds oor die betekenis van die woord en daar is 'n paar geloofwaardige weergawes.^[11]

Aangesien Lietuva 'n agtervoegsel (-uva) het, sou die oorspronklike woord geen agtervoegsel hê nie.^[11] 'n Moontlike kandidaat is Lietā. Omdat baie Baltiese etnonieme hul oorsprong in hidronieme het, het taalwetenskaplikes gesoek na sy oorsprong onder plaaslike hidronieme. Gewoonlik het sulke name ontwikkel deur middel van die volgende proses: hidroniem → toponiem → etnoniem.^[12] Lietava, 'n klein rivier naby Kernavė, die kern van die vroeë Litause staat en dalk die eerste hoofstad van die latere Groothertogdom Litaue, word gewoonlik beskou as die bron van die naam.^[12] Die rivier is egter baie klein en sommige vind dit onwaarskynlik dat so 'n klein en plaaslike voorwerp sy naam aan 'n hele nasie kon verleen het. Aan die ander kant is so 'n naamgewing nie ongekend in die wêreldgeskiedenis nie.^[13]

Artūras Dubonis het in 'n ander hipothese voorgestel dat Lietuva verwant is aan die woord leičiai (die meervoud van leitis).^[14] Van die middel van die 13de eeu af het leičiai verwys na 'n bepaalde sosiale krygergoep in die Litause sosiale samelewing ondergeskik aan die Litause heerser of self die staat. Die woord leičiai is in die 14de tot 16de eeue in historiese bronne gebruik as 'n etnoniem vir Litauers (maar nie vir Samogitiërs nie) en word steeds gebruik, veral poëties of in 'n historiese konteks, in Lets wat nou verwant is aan Litaus.^[15][16][17]

 

Litaue grens in die noorde aan Letland en in die ooste en suidooste aan Belarus. Die grenslyn met Pole in die suide is slegs sowat 100 kilometer lank, maar vorm nogtans die belangrikste verbinding na Sentraal- en Wes-Europa. Die Russiese oblast Kaliningrad sluit in die weste aan, waarby die Nemunas- of Memel-rivier gedeeltelik die grenslyn tussen Litaue en die Russiese Federasie vorm. In die weste beskik Litaue oor ’n kuslyn langs die Oossee met ’n totale lengte van sowat 100 kilometer. Hier lê die belangrikste Litause seehawe Klaipėda (Duits: Memel) wat in die winter ysvry bly.

Die totale lengte van Litaue se grens beloop 1 724 kilometer. Die land strek in noord-suidelike rigting oor ’n maksimale afstand van 276 kilometer en in oos-westelike rigting oor ’n maksimale afstand van 373 kilometer.

 

Litaue se huidige landskappe is gedurende die laaste ystydperk – omstreeks 1100 v.C. – gevorm toe reusagtige gletsers begin afsmelt het. Hul eindmorenes (of gletserpuine) het in die noordooste en suidooste saggies golwende heuwellandskappe met lemerige en sanderige sedimente geskep, terwyl die binneland deur bos- en meerryke vlaktes, moerasagtige grond en barre sandformasies oorheers word.

Die Pajūris-vlakte, wat tussen 15 en 20 kilometer wyd is en sowat 50 meter bo seevlak geleë is, strek langs die Litause kus. Sommige gebiede by die Koerse Haf is selfs benede seevlak geleë. Die Žemaičių-hoogland oos van die kusvlakte behels heuwellande met ’n maksimale hoogte van 234 meter, terwyl die Sentrale Vlakte met ’n hoogte van tussen 30 en 90 meter die hartland van Litaue vorm. Die Baltiese Hoogland suid en wes daarvan bestaan uit uitgestrekte woude, mere, moerasgebiede en berge met ’n maksimale hoogte van 282 meter.

Die Medininkų-hoogland langs die oostelike grens met Wit-Rusland behels die hoogste berg van Litaue, die Aukštojas (294 meter). Die Švenčionių-hoogland met sy talle mere en die Nasionale Aukštaitija-park is eweneens in Oos-Litaue geleë. Sowat ’n derde van die totale oppervlakte is met bosgebiede bedek, die res word deur weivelde, grasland en beboude gebiede beslaan.

 

 

Litaue se visryke mere – wat op sowat 5 300 geskat word (waarvan egter net sowat 2 800 groter is as 0,5 hektaar^[18]) – is gedurende die laaste ystydperk deur gletsers in die sanderige morenebodem gegrawe. Dikwels beskik plase en erwe op die platteland oor hul eie meer wat as baaiplek benut word. Die Taurgagnas-meer in die Nasionale Aukštaitija-park is die diepste meer in Litaue met 60,5 meter.

Moerasgebiede beslaan sowat vyf persent van Litaue se oppervlakte. Die mees uitgestrekte van hierdie gebiede (50 vierkante kilometer) is in die Suid-Litause natuurbewaringsgebied Čepkeliai geleë en mag net met die begeleiding van opgeleide veldgidse betree word.

Die langste en beduidendste rivier van Litaue, die Nemunas (Duits: Memel), vloei oor ’n afstand van 500 kilometer deur die land en mond in die Koerse Haf uit. Sy mondingsgebied is ’n uitgestrekte rivierdelta met talle riviertakke, moerasse en eilandvlaktes. Die rivier se middelloop word deur slangvormige kronkels gekenmerk.

Die Neris, ’n takrivier van die Nemunas, is met ’n lengte van sowat 250 kilometer die tweede langste rivier in Litaue wat deur die hoofstad Vilnius vloei en naby Kaunas in die Nemunas uitmond. Altesaam agttien rivier is langer as 100 kilometer, en meer as 750 riviere vloei oor ’n afstand van meer as tien kilometer. Litaue is een van min lande in Europa wat oor uitgestrekte ondergrondse varswaterbronne beskik wat ’n groot deel van die land van drinkwater voorsien.^[19]

 

 

Litaue word tradisioneel in vier etnografiese geweste verdeel wat ten opsigte van hul dialek, tradisionele kleredragte en gebruike asook die mentaliteit van hul bewoners van mekaar verskil.

Aukštaitija of Bo-Litaue is die grootste van hierdie geweste en strek van Sentraal-Litaue tot in die noordooste waar dit aan Letland en Wit-Rusland grens. Reeds in die 13de eeu het Aukštaitija tot Litaue se politieke en kulturele sentrum ontwikkel, met die stad Panevėžys as sy histories beduidendste nedersetting. Ook Kaunas, tans Litaue se tweede grootste stad, is in hierdie gewes geleë. Hoog-Litaue staan bekend vir die suiwer Litaus wat hier gepraat word en sy groot aantal bekende digters en denkers.

Žemaitija, dikwels ook Samogisië of Neder-Litaue genoem, is die tweede grootste gewes in die noordweste van Litaue. Dit strek vanaf die Oosseekus tot by die grens met Letland en die stad Šiauliai in die ooste. Met sy hoofstad Telšiai het Neder-Litaue vroeër ’n onafhanklike grensgebied tussen die Duitse Ordensstaat en die Grootvorstedom Litaue gevorm wat verskeie kere aan die Duitse Ridders verkoop is. Die inwoners was die laaste heidene in Europa wat eers in die 15de eeu die Christelike geloof aangeneem het. Die kenmerkende Neder-Litause dialek toon baie ooreenkomste met Lets.

Suvalkija (Sūdova) is die kleinste van die vier geweste en het vroeër deel uitgemaak van die Poolse gebied Suwaŀki rondom die gelyknamige stad. Die gewes is in die suidweste van Litaue tussen die Nemunas-rivier en die grens met die Russiese Oblast Kaliningrad geleë, met Marijampolė as sy vernaamste nedersetting.

Die bosryke gewes Dzūkija (Dainava) met sy hoofstad Alytus in Suidoos-Litaue was oor ’n lang tydperk die armste in Litaue. Dit staan onder meer bekend vir sy sangtradisies.

 

 

Litaue maak deel uit van die Oos-Europese Vlakte, ’n gebied wat in tektoniese opsig al lank ’n rustige geologiese periode deurloop. Die huidige oppervlak is tydens die ystydperk verskeie kere deur binnelandse ysmassas oorvorm wat na die gebied beweeg het. Sodoende is daar net enkele oorblyfsels van ouer gesteentes op die aardoppervlak. Die huidige Litause landskappe maak oorwegend deel uit van die morenegebied wat tydens die laaste koueperiode met ys bedek was. Sowat 20 000 jaar gelede, toe die sogenaamde Weichsel-koueperiode sy hoogtepunt bereik het, het slegs ’n smal strokie land in die uiterste suidooste van die huidige Litaue ysvry gebly.

In die weste grens Litaue met sandstrande aan die Oossee. Die Neder-Litause Heuwelreeks in die westelike gedeelte van die land maak deel uit van die Baltiese Heuwelreeks. Die hoogste bergpieke van Litaue, Aukštasis kalnas en Juozapinės kalnas (294 meter), is in die suidoostelike heuwellande geleë wat deel uitmaak van die Wit-Russiese Heuwelreeks.

Die twee grootste Litause riviere, Nemunas (Duits: Memel) en Neris, het hulle oorsprong albei in Wit-Rusland. Die mereplato van Hoog-Litaue is in die noordooste van die land geleë, alhoewel ook in Suid-Litaue talle mere aangetref word. Die mere van Litaue beslaan byna 1,5 persent van die totale oppervlakte. Ook die Koerse Haf en die Koerse Skoorwal is gedeeltelik in Litaue geleë.

Landbougebiede beslaan sowat die helfte van Litaue se oppervlakte, 30 persent is bosgebiede en drie persent van die land is moerasgebiede.

Litaue is nie ryk bedeel met natuurlike hulpbronne nie. Naas klein voorkomste van bruinkool, leisteen (leiklip) en ruolie word veral turf, kieselsteen, kwartssand, gips, kalk, leem, dolomiet en sand ontgin. Barnsteen word tradisioneel langs die Oosseekus opgetel, terwyl die Litause binneland oor enkele mineraalbaddens beskik.^[20]

 

Litaue is net soos sy buurlande in ’n oorgangsgebied tussen die gematigde maritieme en die kontinentale klimaatsone van Oos-Europa met sy warm somers en koue winters geleë. Die vogtige lugmassa’s, wat deur die Oossee en die invloed van die Golfstroom verwarm word, word deur die heersende westelike winde vanuit die kusgebiede na die binneland gedra.

Julie is die warmste maand in Litaue met ’n gemiddelde temperatuur van 17 °C, terwyl die kwik in Januarie, die koudste maand van die jaar, tot ’n gemiddeld van -5,1 °C daal. Die gemiddelde jaarlikse temperatuur beloop 6,2 °C, en daar is ’n gemiddelde 200 sonskyndae per jaar. Die lugvogtigheid is met meer as 70 persent dwarsdeur die jaar aan die hoë kant, en reënbuie kan kort-kort uitsak.

Die gemiddelde jaarlikse reënval beloop 661 millimeter, waarby in die suidweste meer neerslae aangeteken word as in die relatief droë noorde van die land. Gedurende die winter is die kusgebiede oor ’n periode van sowat 70 dae met sneeu bedek, die binneland is selfs tot by 100 dae in ’n sneeulaag gehul. Die Litause toerismebedryf is tans besig om van die land ’n wintersportbestemming te maak. Sleeritte en skilangloop is gewilde aktiwiteite vir wintertoeriste.

 

Litaue se ligging in ’n klimatologiese oorgangsone word weerspieël in sy flora en fauna. Toe die ysmassas van Noord-Europa sowat 13 000 jaar gelede voor die destydse styging in temperature geswig het, het ’n subarktiese periode begin wat 2 000 jaar lank sou voortduur en waartydens ’n arktiese fauna en flora, wat goed vergelyk met dié van die huidige Siberiese Toendra, in Litaue uitgebrei het. Hulle is later opgevolg deur dierspesies wat kenmerkend vir die Taiga is en uiteindelik uitgestrekte loofbosse.

Die moerasgebiede van die Litause hoogland en die omliggende dennebosse is egter steeds ’n natuurlike habitat vir arktiese voëlspesies soos goudpleviere, sneeu- en korhoenders en soogdiere soos sneeuhase. Die altesaam 330 voëlspesies sluit skaars diere soos uile, vis- en seearende asook swart ooievare in.

Byna ’n derde van die land se totale grondgebied word tans nog deur bosse beslaan – Litaue het van oudsher bekend gestaan vir sy uitgestrekte en ondeurdringbare bosse wat dikwels as skuilplek teen die vyand gedien het. So het ook die "Woudbroeders", Litaue se weerstandsbeweging ná die Tweede Wêreldoorlog, tydens hul stryd teen Sowjet-magte in die bosse weggesteek.

Die bosgebiede het as gevolg van ontbossing en herbebossing ingrypend verander, en slegs vier persent van die bome is tans ouer as honderd jaar. Die nasionale parke huisves die mees uitgestrekte woudstreke, terwyl ’n groot aantal kleiner bosgebiede tussen die weivelde en akkers van Litause landboustreke geleë is. Afhangende van die grondsoort en omvang van herbebossing kom verskillende soorte gemengde boslande asook Nordiese naald- en Oos-Sentraal-Europese loofbosse voor. Die Nasionale Aukštaitija-park huisves selfs ’n klein oerwoud-natuurreservaat.

Wilde blomme en paddastoele is volop, en sowat 380 van die paddastoelsoorte is eetbaar, alhoewel slegs tussen tien en twintig van hulle gereeld geoes word. Sowat 100 soorte word as giftig aangedui. Die oes van wilde bessies en paddastoele is ’n gewilde tydverdryf. Meer as 200 van Litaue se plantspesies word as bedreig beskou – hulle kom veral in die moerasgebiede van die land voor.

Die Nasionale Kuršių Nerija-park bevat 'n deel van die Koerse Haf.

 

 

In teenstelling met sy Baltiese buurlande Letland en Estland het Litaue tydens die Middeleeue ’n selfstandige staat gevorm, die Grootvorstedom Litaue, wat ná sy vereniging met Pole teen die einde van die 14de eeu tot een van die magtigste ryke in Europa ontwikkel en vanuit die Oossee tot by die Swart See gestrek het.

Die Litauers was een van die laaste volke in Europa wat hulle tot die Christendom bekeer het – die kerstening van die land was eers in die 15de eeu voltooi. ’n Insident tydens die kersteningsperiode – die gewelddadige dood van Sint Bruno en sy begeleiers in 1009 (hulle het per ongeluk ’n heilige bos betree) het die aanleiding tot die eerste historiese verwysing na die Litauers en Litaue se Millennium-feesvierings van die jaar 2009 gegee. Vandag is Litaue die enigste Baltiese land met ’n Rooms-Katolieke meerderheid, terwyl Letland en Estland tydens die Protestantse Hervorming onder Duitse invloed die Evangelies-Lutherse geloof aangeneem het.

Die kerstening, wat deur die Duitse Ridderorde afgedwing is, was die eerste van ’n lang reeks van onrustige periodes en vryheidsstryde. Ná hulle stryd teen die Duitse Ridders is Litaue in die gemeenskaplike Pools-Litause ryk in toenemende mate deur die Pole oorheers. Later is die land deur Russe en die Sowjet-bewind onderdruk, met ’n kort periode van onafhanklikheid tussen die twee wêreldoorloë. Die land kon sy onafhanklikheid van Russiese oorheersing verklaar ná 'n Duitse militêre offensief teen die Russiese Ryk in 1915 waartydens heel Litaue deur Duitse magte beset is. Litaue se historiese onafhanklikheidsverklaring, wat op 16 Februarie 1918 deur die Litause, Duitse en Russiese regering onderteken is, het as gevolg van oorlogshandelinge verlore gegaan en is eers in 2017 in 'n argief van Duitsland se Departement van Buitelandse Sake herontdek.^[21]

Volgens die geheime afkoms, wat Adolf Hitler en Josef Stalin in 1939 gesluit het, is Litaue by die Sowjet-invloedsfeer ingesluit en ná die Sowjet-inval en anneksasie van 1940 net een jaar later deur Duitse troepe beset. Onder die Duitse heerskappy het die Nazi’s en hul Litause kollaborateurs sowat 200 000 Joodse Litauers vermoor. Ná die herowering deur die Rooi Leër in 1944 het die partisaneoorlog teen die Sowjet-besetters, wat enkele jare lank vanuit die bosgebiede gevoer is, meer as 100 000 menselewens geëis. Sowat ’n kwart van die Litause bevolking is in hierdie periode tydelik in Sowjet-tronke of Goelag-gevangenisse aangehou.

Die vreedsame weerstandsbeweging teen die Sowjet-bewind het in die 1970’s met die vorming van ’n Litause Helsinki-groep begin wat hom vir die agting van menseregte beywer het. Die onafhanklikheidsbeweging Sajūdis is in 1988 gestig, en een jaar later het die Baltiese "Singende Rewolusie" ’n aanvang geneem. Op 11 Maart 1990 het Litaue sy onafhanklikheid van die Sowjetunie verklaar (Ysland was die eerste staat wat die onafhanklikheid van Litaue in Februarie 1991 amptelik erken het^[22]), en ná ’n ekonomiese blokkade en ’n laaste konfrontasie met Sowjet-troepe, waartydens dertien ongewapende betogers en een Sowjet-soldaat hul lewens verloor het, het Litaue saam met sy noordelike Baltiese buurlande as ’n onafhanklike republiek by die Verenigde Nasies (1991), die Europese Raad (1993), die Noord-Atlantiese Verdragsorganisasie en die Europese Unie (2004) aangesluit.

Dit was juis die lang periodes van vreemde oorheersing wat die ontwikkeling van Litaue sy selfstandige kultuur met sy unieke tradisies en rituele bevorder het. Die Litauers het hierdie kulturele erfenis ook ná die onafhanklikwording steeds bewaar. Die Litause Sangfees is deur Unesco in 2007 as wêreldkultuurerfenis erken.

 

Daar word aangeneem dat die naam Litaue (Litaus: Lietuva, die klemtoon val hier op die laaste sillabe) van die Lietava (of Lietauka), ’n takrivier van die Neris, afgelei is. Hierdie rivier vloei sowat 25 kilometer van die dorp Kernavė wat in die antieke Litaue ’n beduidende rol as politieke sentrum van ’n gelyknamige Baltiese stam gespeel het. Hierdie naam is geleidelik ook gebruik om na ander stamme in die omgewing en uiteindelik ook na die hele land te verwys.^[23]

Die eerste bekende historiese verwysing na Litaue as Litua dateer uit die jaar 1009 en kom in die kroniek Annales Quedlinburgenses voor. Hierdie Duitse kroniek, wat in Latyn geskryf is, vertel van die marteldood wat die Christelike sendeling Sint Bruno en sy agtien begeleiers gesterf het nadat hulle ’n heilige woud in Litaue geskend het.

Vytis, die berede Litause ridder, is een van die oudste staatswapens in Europa. Dit dateer terug na die jaar 1366, die tydperk van grootvors Algirdas, en is vanaf die vroeë 15de eeu as amptelike wapen van die Grootvorstedom Litaue gebruik. Met die Litause onafhanklikheid van Rusland in 1918 het Vytis die vernaamste nasionale embleem van Litaue geword.

 

Die Litause staatsvlag is ter geleentheid van die onafhanklikwording in 1918 geskep. Die vlag se kleure het almal simboliese betekenis: geel versinnebeeld die son, lig en voorspoed; groen versinnebeeld die Litause landskap, hoop en vreugde; terwyl rooi as die kleur van die aarde, die lewe en bloed gekies is. Dit simboliseer die Litause nasie se dapperheid en hardnekkigheid in sy stryd om vryheid.

Die vlag se kleure was onder Litause intellektueles en politici nogtans redelik lank omstrede. Eers op 19 April 1918 het ’n kommissie, wat uit bekende persoonlikhede uit die politieke en kulturele lewe bestaan het, die finale besluit oor die Litause staatsvlag geneem. Dit het uiteindelik uit drie ewe groot horisontale strepe in geel, groen en rooi bestaan.

Hierdie kleure is diep gewortel in die Litause volkskunde en tradisionele ontwerpe wat vir tekstiele gebruik is. Hier het geel die son en lig versinnebeeld, groen die lewe en rooi die bloed wat vir die vaderland vergiet is.

Litaue het daarnaas ’n tweede amptelike vlag ingevoer wat as die president se vlag gebruik word. Hierdie rooi vlag wys Vytis op een en die Pilare van die Gediminas-dinastie (Litaus: Gediminaičių stulpai) op die ander kant.

In 1898 het die tydskrif Varpas, wat tydens die Tsaristiese Russiese bewind ’n beduidende invloed op die voordenkers van politieke onafhanklikheid uitgeoefen het, sy tienjarige jubileum gevier. Die skrywer Vincas Kudirka, een van die belangrikste figure in die onafhanklikheidsbeweging, het ter geleentheid van hierdie gedenkdag ’n gedig geskryf wat hy as die "Volks-" of "Nasionale lied" (Tautinė giesmė) betitel en getoonset het. Die lied is vir die eerste keer in 1898 gepubliseer en in 1905 vir die eerste keer in Vilnius opgevoer. Tautinė giesmė is in 1918 tot die amptelike volkslied van die onafhanklike Republiek Litaue verklaar. Gedurende die Sowjet-besetting was sy opvoering verbode.

 

 

Litaue is ’n parlementêre demokrasie met ’n presidensiële regeringstelsel. Die hoofstad en regeringsetel van die Republiek Litaue is Vilnius. Volgens sy grondwet is Litaue ’n demokratiese regsstaat wat die beginsel van skeiding van magte toepas.

Die Litause president fungeer as staatshoof en formuleer daarnaas ook die beginsels van Litaue se buitelandse beleid. Sy of hy beskik oor ’n vetoreg op die besluite van die parlement, die Seimas. Volgens die protokol is die voorsitter van die parlement en die eerste minister die tweede en derde vlak in die hiërargie van staatsleiers wat volgens die grondwet die funksie van staatshoof in sy of haar afwesigheid kan uitvoer. Die huidige staatspresident is Gitanas Nausėda.

Die Seimas, die Litause eenkamerparlement, het 141 setels. Die parlement se naam is afgelei van die Poolse Sejm en verwys na die lang gemeenskaplike geskiedenis van Litaue en Pole. Die afgevaardigdes word vir ’n termyn van vier jaar verkies (die laaste verkiesings het in Oktober 2016 plaasgevind). Die Seimas kan die Litause grondwet met ’n tweederdemeerderheid wysig.

Ná die verkiesing van Oktober 2012 is 'n koalisieregering van die Sosiaaldemokratiese Party van Litaue (LSDP), die Arbeidsparty (DP), Orde en Geregtigheid (TT) en die Verkiesingsaksie van die Pole in Litaue (LLRA) onder leiding van die LSDP-leier Algirdas Butkevičius gevorm. Die regeringskoalisie – die eerste ooit in Litaue waarin 'n party van die Poolse minderheid verteenwoordig is – het 'n meerderheid van 86 (van 141) setels in die Litause parlement gehad. Die LLRA het in Mei 2014 besluit om die koalisie-regering te verlaat.

 

Die Litause partylandskap is gefragmenteerd, waarby kleiner politieke partye as gevolg van talle regeringskrisisse en wisselende meerderhede in die parlement aansienlike invloed uitoefen. Behalwe vir Litaue se twee groot partye, die Konserwatiewes (Tėvynės Sąjunga) en die Sosiaaldemokratiese Party (Lietuvos socialdemokratų partija) het die meeste partye geen gevestigde hiërargie nie. Hul politieke houdings word dikwels eerder deur partyleiers en hul persoonlike belange as deur partyprogramme of ideologiese denkraamwerke bepaal.

Sommige partye is as politieke platform vir enkelpersone gestig soos byvoorbeeld in 1998 die Nuwe Unie (Naujoji Sąjunga) van Artūras Paulauskas, Rolandas Paksas se "Orde en Geregtigheid" (Tvarka ir teisingumas, Liberale Demokrate) in 2002, Viktoras Uspskichas se Arbeidsparty (Darbo partija) in 2003, die Liberale Beweging (Lietuvos Respublikos liberalų sąjūdis) van Petras Auštrevičius in 2006 of Arūnas Valinskas se Volksheropstandingsparty (Tautos prisikėlimo partija). Alle genoemde partyleiers het hul eie politieke beweging in die lewe geroep nadat hul politieke standpunt in hul stamparty geen steun gevind het nie.

 

 

In Litaue was daar vanaf die administratiewe hervorming van 1994 (en enkele wysigings wat in 2000 aangebring is om aan vereistes van die Europese Unie te voldoen) tot en met 1 Julie 2010 drie vlakke van plaaslike administrasie:

• 10 administratiewe geweste (Litaus: apskritis, meervoud apskritys) wat volgens hul hoofstede genoem en verder verdeel is in
• 60 munisipaliteite (Litaus: savivaldybė, meervoud savivaldybės) en
• 546 plaaslike rade (Litaus seniūnija, meervoud seniūnijos) wat uit ’n aantal dorpe, ’n groter landelike nedersetting of ’n stadsdeel van een van die groter stede kan bestaan.

Die geweste is deur gewestelike goewerneurs (Litaus: apskrities viršininkas) bestuur wat deur die sentrale regering benoem is. Hulle het seker gemaak dat die munisipaliteite die Litause grondwet gehandhaaf en aan die wette gehou het. Die gewestelike regerings het toesig oor plaaslike owerhede en hul implementering van nasionale wette, programme en beleid gehou.

Aangesien die bevoegdhede van gewestelike regerings beperk is, is daar reeds ’n aantal voorstelle gemaak om die aantal geweste te verminder en nuwe geweste volgens die historiese etnografiese geweste van Litaue of rondom die vyf grootste stedelike nedersettings met ’n bevolking van meer as 100 000 te organiseer.

Die administratiewe geweste is op 1 Julie 2010 ontbind en hul funksies gedeeltelik aan die departemente van die Republiek Litaue en die Savivaldybės oorgedra.

#	Provinsie	Hoofstad
1	Alytaus apskritis	Alytus
2	Kauno apskritis	Kaunas
3	Klaipėdos apskritis	Klaipėda
4	Marijampolės apskritis	Marijampolė
5	Panevėžio apskritis	Panevėžys
6	Šiaulių apskritis	Šiauliai
7	Tauragės apskritis	Tauragė
8	Telšių apskritis	Telšiai
9	Utenos apskritis	Utena
10	Vilniaus apskritis	Vilnius

 

 

Die huidige Litauers is nasate van die Baltiese stamme wat hulle omstreeks 2000 v.C. hier gevestig het. Hierdie stamme is in die vroeë 13de eeu in ’n gemeenskaplike ryk verenig, die Grootvorstedom Litaue. Nogtans het elkeen van die stamme sy eie kultuur en tradisies bewaar, in sommige gevalle selfs tot en met die huidige tyd.

In die vroeë 14de eeu het onder meer Duitse, Sweedse en Russiese immigrante na Litaue gekom, en teen die einde van die 14de eeu is ook Kareërs en Tatare uitgenooi om hulle hier te vestig. Litaue het daarnaas godsdiensvlugtelinge soos Skotse Calviniste (in die 16de eeu) en Russiese aanhangers van Oud-Slawiese religies verwelkom wat in hul tuisland teen die einde van die 18de eeu aan religieuse vervolging blootgestel was.

Die 19de eeu was ’n periode van groot demografiese veranderings. Terwyl baie Litauers, wat in 1863 aan die mislukte Tsareopstand deelgeneem het, vermoor, na Siberië gedeporteer is, of die land verlaat het, het die Russiese owerhede amptenare en soldate uit Rusland in Litaue gevestig. Die aankoms van baie Joodse immigrante het van Vilnius die "Jerusalem van die Noorde" gemaak.

Gedurende die eerste groot emigrasiegolf tussen 1886 en 1914 het sowat 'n kwart van die Litause bevolking geëmigreer. Vir baie van hulle was Engeland en Skotland tussenstasies op hul reis na die Verenigde State. Enkele duisend het hulle daar permanent gevestig, soms omdat hulle nie oor die finansiële middele beskik het vir die verdere reis oor die Atlantiese Oseaan nie, sodat groter Litause gemeenskappe in Britse metropole soos Londen, Glasgow en Belfast ontstaan het. Drie Litauers het hul lewens in die RMS Titanic-ramp van April 1912 verloor. Aan hulle is 'n monografie, Titaniko Lietuvai, gewy wat ter geleentheid van die 100ste herdenking van die reuseskip se ondergang gepubliseer is.^[24]

Vanaf 1899 is daar presiese statistieke oor Litause emigrasie na die Verenigde State. Vanaf daardie jaar tot 1914 het 250 000 Litauers hulle daar gevestig.^[25]

Die tweede groot emigrasiegolf tussen die twee wêreldoorloë was die gevolg van ekonomiese onstabiliteit. In Junie 1941 het die Sowjet-owerhede begin om talle Litauers na Siberië te deporteer, terwyl die meeste Joodse burgers deur die Nazi’s of hul Litause kollaborateurs vermoor is of in die oorlog gesneuwel het. Kort voor die einde van die Tweede Wêreldoorlog het talle Litauers na die buiteland gevlug. Geen ander land, wat deur Sowjet-Rusland beset is, is sterker deur deportasies geraak nie as Litaue wat sowat 120 000 mense verloor het. Die onderdrukking het tot ’n nuwe emigrasiegolf van etniese Litauers en Pole gelei.

Litaue se bevolking het van sowat 3,1 miljoen in 1940 gekrimp tot slegs 2,5 miljoen in die laat vyftigerjare. Tegelykertyd het groot Litause gemeenskappe in oorsese lande ontstaan. Volgens beramings is daar sowat 3 miljoen afstammelinge van Litause immigrante in die buiteland (waarvan sowat 800 000 in die Verenigde State, veral in Chicago, wat as Wêreldhoofstad van Litause emigrante fungeer). Ander groot Litause gemeenskappe word in lande en gebiede soos Kanada, Suid-Amerika, die Verenigde Koninkryk (sowat 144 000), die Republiek Ierland en Australië aangetref. Sowat 150 000 Litauers het hulle in die Russiese Federasie of ander GOS-state gevestig. Litaue handhaaf noue betrekkinge met sy buitelandse burgers en die nasate van emigrante en organiseer byvoorbeeld elke drie jaar ’n sportfees vir die sogenaamde Wêreldlitauers.

 

Litaue se huidige bevolking van 2,8 miljoen (November 2020) is nog steeds besig om te krimp, onder meer as gevolg van lae geboorte- (die fertiliteit het in 2015 tot gemiddeld 1,6 kinders per vrou gedaal, die geboortesyfer tot 10 per 1000 inwoners) en stygende sterftesyfers. Selfmoordsyfers het sedert die onafhanklikwording met 70 persent toegeneem en was volgens gegewens van die Wêreldgesondheidsorganisasie (WHO) met 34 per 100 000 inwoners die hoogstes ter wêreld.^[26] Die meeste selfmoorde en selfmoordpogings word as gevolg van alkohol- of dwelmmiddelmisbruik gepleeg wat uit lae lewenstandaarde, sosiale afsondering en werkloosheid in plattelandse gebiede voortspruit. Daarnaas dra ook die emigrasie van etniese Russe en opgeleide mannekrag, hoofsaaklik jongmense, tot die krimpende bevolking by.

Met sowat 44 mense per vierkante kilometer is Litaue se bevolkingsdigtheid relatief laag. ’n Derde van die bevolking woon in landelike gebiede. 84 persent van die bevolking is etniese Litauers. Hulle is oorwegend Rooms-Katolieke wat hul identiteit ook in die tydperk van die ateïstiese Sowjet-bewind steeds gehandhaaf het. 1,5 persent van die bevolking is lede van Evangelies-Lutherse of Evangelies-Gereformeerde kerke.

Pole

 

 

Die Poolse minderheid (in 2009 sowat 205 500 mense of 6,9 persent van die totale bevolking) bestaan uit etniese Pole en Litauers wat in die 19de en 20ste eeu geassimileer is. Hulle is oorwegend Rooms-Katolieke en in die suidooste van die land saamgetrek, veral in die administratiewe distrikte Vilnius en Šalčininkai, en verwys na huldself as tutejsi. In sy gesproke vorm het Litause Pools, dikwels ook po prostu genoem, betreklik sterk wegbeweeg van Standaardpools. Vir baie taalnavorsers is die sterk substraat van Wit-Russies, Russies en Litaus, waardeur die omgangstaal van die meeste Poolssprekendes in Litaue beïnvloed word en struktureel nader staan aan Wit-Russies, rede genoeg om die klassifikasie van hul dialek as Pools in twyfel te trek.

Die Poolse dialek bly as kommunikasiemiddel nogtans beperk tot die huislike sfeer. In die openbare en kerklike lewe, in die onderwysstelsel en in die kulturele lewe word uitsluitlik gebruik gemaak van Standaardpools. Opvallend is die meertaligheid van Litause Pole. So het ’n groot persentasie jongmense het ná die Tweede Wêreldoorlog ook na Russies as spreektaal en interetniese lingua franca van die Sowjettydperk oorgeskakel. Nadat Litaue se onafhanklikheid herstel is, is Russies toenemend deur Engels en/of Duits verdring, veral met die oog op beroepsgeleenthede in Litaue of die buiteland.^[27]

Russe

 

 

Die tweede grootste minderheidsgroep is etniese Russe (165 000 mense of 4,9 persent) waarvan die meeste hulle eers ná 1945 veral in Litaue se groot stede gevestig het. Hulle verteenwoordig byvoorbeeld 14 persent van Vilnius se totale bevolking. Die meeste van hulle is Russies-Ortodokse Christene. Etniese Russe, wat besluit het om in Litaue aan te bly en Litause burgerskap te aanvaar, is merendeels tweetalig.

Wit-Russe

Litause Wit-Russe (36 100 of 1,1 persent) praat Wit-Russies, Russies of Pools as hul moedertaal. Die meeste van hulle is Russies-Ortodokse of Rooms-Katolieke Christene.

Joodse Litauers

Joodse Litauers, wat in die laat 19de eeu nog meer as 13 persent van die totale bevolking verteenwoordig het, is vandag ’n minderheid van sowat 3 000 mense. Gedurende die Nazi-besetting is 200 000 Joodse Litauers of 94 persent van die totale Joodse bevolking vermoor – die hoogste persentasie in Europa. Ná Litaue se onafhanklikwording het baie Jode hulle in Israel gevestig.

Ander etniese minderhede

Ander etniese minderhede sluit Oekraïners (20 000 of 0,6 persent, waarvan baie gerussifiseer is), 2 200 of 0,1 persent Lutherse Lette (veral in Noord-Litaue) en Roma en Sinti in. Die laasgenoemdes het in die 15de eeu na Litaue geïmmigreer en het steeds hul eie taal bewaar. Hulle is aanhangers van die Rooms-Katolieke of Russies-Ortodokse kerk.

Etniese Duitsers, meestal Lutherse Christene, vorm ’n minderheid van 2 400 mense (minder as 0,1 persent in 2013) wat dwarsoor Litaue woon. Van hulle praat nog 40 persent Duits, die res Litaus of Russies. Die eerste Duitse setlaars het hulle reeds in die 14de eeu in Litaue gevestig. ’n Groot deel van die Duitse minderheid het Litaue ná die inlywing van Memelland verlaat, ander is in 1939 ná die Duits-Russiese nie-aanvalsverdrag van 1939 na die Duitse Ryk gerepatrieer of het kort voor die Sowjet-verowering van Litaue gevlug.

Die Tataarse minderheid (sowat 2 500 mense) is veral in Vilnius en sy omgewing gekonsentreer. Hulle is Moslems of Russies-Ortodokse Christene, en 30 persent van hulle praat nog hul eie taal.

Die regte van etniese minderhede – daar is tans 115 etniese groepe in die land – is in die Litause grondwet verskans. Hulle het die reg om hul eie taal en kultuur te bewaar en hul eie skole te besoek, mits ook Litause taalonderrig aangebied word. Volgens ’n Litause wet het alle burgers, wat voor November 1989 in Litaue woonagtig was, die reg op Litause burgerskap wat outomaties verleen word. Alle ander immigrante kan ná tien jaar verblyf in Litaue aansoek om Litause burgerskap doen.

Immigrante wat ’n loopbaan in die Litause staatsdiens wil volg moet Litaus magtig wees. In die algemeen is Litaue se Russiessprekende minderheid – in teenstelling met die Russiese bevolking van Estland en Letland – ten volle geïntegreer en meestal tweetalig. Litauers raak nie hul eie burgerskap kwyt wanneer hulle in ’n ander land ingeburger word nie.

 

Die eerste sendelinge in die Baltiese gebied, biskop Vaitiekus uit Praag († 997) en Sint Bruno († 1009) is deur heidense stamme gedood nadat hulle heilige bosse geskend het. Estland en Letland is in die volgende twee eeue gekersten, terwyl die inheemse Litause religie, wat self baie verdraagsaam teenoor ander godsdienste was (in die Middeleeue was die verskillende godsdienste vry om hul kapelle, moskees en tempels in Litaue op te rig), eers in 1387 (in die gewes Žemaitija selfs eers in 1413) deur die Christelike godsdiens vervang is. Litaue was sodoende die laaste land in Europa wat die nuwe geloof aangeneem het. Alhoewel die inheemse heiligdomme deur die Christelike kerkowerhede verniel is, het talle heidense gebruike bewaar gebly.

 

 

 

Die Sowjet-besetting van Litaue het ook vir die Rooms-Katolieke Kerk van Litaue vlug, deportasie en vervolging van priesters en gelowiges deur die nuwe owerheid beteken. Gedurende die Stalin-tydperk is sowat 400 priesters gedeporteer, en slegs 130 van hulle, waaronder twee biskoppe (wat hul funksie nie meer kon uitoefen nie), het na Stalin se afsterwe in Maart 1953 teruggekeer. Die ateïstiese propaganda het voorlopig verswak, maar net om in 1957 weer te herleef waarby die Sowjet-owerheid se anti-religieuse veldtogte in kerksluitings gekulmineer het. So is die Sint Kasimir-kerk in Vilnius, wat aan Litaue se beskermheilige gewy is, in 1962 in ’n "Museum vir die geskiedenis van godsdiens en ateïsme" omgeskep waar – aldus ’n reisgids van die staatsbeheerde Intourist-toeristekantoor – die "reaksionêre karakter van die godsdiens en sy dienaars" ontmasker is.^[28]

Die Maria-Koningin-kerk in Klaipėda, wat danksy skenkings en bydraes van gelowiges en met toestemming van die owerheid opgerig kon word, is in 1960 gekonfiskeer en in ’n konsertsaal van die Litause Filharmonie omgeskep. Ander kerkgeboue is tot stoorhuise, fabrieke of bioskope omgeskep. Die apostoliese administrateur van die aartsdiosese Vilnius en die diosese van Panevėžys, biskop Julijonas Steponavičius, is vir ’n onbeperkte tyd na die dorp Żagare naby Akmenė verban nadat hy nie bereid was om sy priesters die aanbieding van godsdiensonderrig te ontsê nie en ook nie by ander voorskrifte van die owerheid wou hou nie. Die aantal studente by die priesterseminarie in Kaunas is kunsmatig laag gehou sodat veroudering van die klerus ’n probleem vir die kerk geword het. In die periode tussen 1958 en 1972 het die aandeel Christelike doopsels van 80 tot 46, die aantal kerklike huwelike van 60 tot 25 en die aantal kerklike begrafnisse van 79 tot 51 persent afgeneem.^[29]

Tog ondanks alle onderdrukking het die Rooms-Katolieke Kerk sy invloed op die Litause bevolking nooit werklik kwytgeraak nie. Anders as in Estland en Letland, waar die Protestantse kerke geneig was om by die nuwe bewind aan te pas, het die Litause dissidentebeweging ná die Sowjet-optrede teen die Praagse Lente ’n merkbaar Christelike karakter getoon en is – anders as in Rusland – nie net deur enkele intellektueles, maar deur die breë publiek ondersteun. In Desember 1971 het Litauers met ’n massapetisie, wat deur 17 054 burgers onderteken en aan die destydse staatspresident en sekretaris-generaal van die Kommunistiese Party, Leonid Brezjnef, gerig is, hul reg op gewetensvryheid, soos dit in die Sowjetunie se grondwet vervat was, opgeëis.

Drie maande later, op 19 Maart 1972, het die eerste uitgawe van die "Kroniek van die Katolieke Kerk van Litaue" verskyn wat die vervolging van kerklede en gelowiges gedokumenteer het en ook na die Verenigde State gesmokkel kon word waar dit in Litaus en Engels gepubliseer is. Op 14 Mei het die 19-jarige werker en student Romas Kalanta homself openlik in Kaunas verbrand om teen die Sowjet-onderdrukking te protesteer. Sy begrafnis op 18 Mei het tot die eerste groot politieke betoging van die 1970’s ontwikkel – die Kremlin in Moskou was selfs genoodsaak om troepe te ontplooi. Desondanks het nog drie ander mense hulself in dieselfde jaar uit protes verbrand. Die owerheid het met ’n reeks hofsake teen beweerde verspreiders van die "Kroniek" gereageer.

Godsdiens was ook in die 1980’s ’n beduidende element in die Litause onafhanklikheidsbeweging – so het die Rooms-Katolieke Kerk die enigste instelling in die land gebly wat deur die Sowjet-owerheid weliswaar beïnvloed, maar nie gekontroleer kon word nie. Ter geleentheid van die 600-jarige jubileum van Litaue se kerstening op 28 Junie 1987, wat in alle Litause kerke gevier is, het die Sowjet-owerheid pous Johannes Paulus II ’n visa geweier. Ook die anti-religieuse propaganda het weer toegeneem. Op 23 Augustus 1987, die 48-jarige jubileum van die Hitler-Stalin-ooreenkoms, het ’n groep dissidente openlik by die Adam-Mickiewicz-monument in Vilnius se Gotiese kwartier teen die Sowjet-besetting betoog.

Met die nuwe beleid van perestroika ("herstrukturering") het die Litause KP-leierskap se beleid teenoor godsdienste merkbaar begin verander. Reeds teen die einde van 1987 het wêreldlike en geestelike owerhede ooreengekom om gereeld met mekaar te gesels. Op 29 Mei 1988 het pous Johannes Paulus II biskop Vincentas Sladkevičius as kardinaal benoem – die eerste in Litaue sedert die 16de eeu. Die owerheid het begin om steeds meer kerkgeboue aan die gemeentes terug te gee.

 

Die Litause parlement het op 16 Junie 1990, drie maande na Litaue se onafhanklikheidsverklaring, die kerk se status met alle vroeëre regte herstel. Met die begin van die skooljaar 1990/91 is godsdiensonderrig weer as vak op skole aangebied.

Volgens die Litause grondwet is kerk en staat van mekaar geskei, en religieuse onderwys word op skole slegs op ’n vrywillige grondslag aangebied. Ook die verskillende kerke is aangewese op bydrae wat deur lede betaal word aangesien die staat geen belastinggelde of ander finansiële steun aan kerklike organisasies voorsien nie.

Die Katolieke Kerk het in Litaue nog steeds ’n landelike karakter – dit wil sê dat die stryd om oorlewing min kanse gebied het om beduidende teoretici en teoloë voort te bring. Die plaaslike Katolisisme het ’n nugtere karakter wat met Vilnius se ryk barokboukuns kontrasteer – en in westelike lande dikwels as behoudend beskryf word. Sommige aanbevelings van die Tweede Vatikaanse Konsilie is nie onmiddellik toegepas nie, en kerklede staan krities teenoor konsepte soos seksuele vryheid. In elk geval kan die outoriteit wat pous Johannes Paulus II in Litaue geniet het ook aan sy steun vir die Litause vryheidsbeweging toegeskryf word sodat Katolisisme nog ’n ander dimensie benewens die geestelike het.^[30]

 

 

 

 

Ná die ontbinding van die Sowjetunie en die agteruitgang van sy tradisionele Oos-Europese markte het Litaue se pad deur ekonomiese transformasie geloop. Die strukturele veranderings in Litaue se ekonomie het veral die nywerheidsektor geraak – sy bydrae tot die bruto binnelandse produk (BBP) het van 39,4 persent in 1992 tot 34 persent in 2007 gekrimp.^[31] In 2014 het dit verder gekrimp tot sowat 20 persent. Landbou en vissery het sowat drie persent bygedra, handel en dienste 75 persent.

Die BBP het in 2014 36,3 miljard € (12 093 € per capita) beloop. Die inflasiekoers was met sowat 0,2 persent relatief laag, maar ondanks die besuinigings wat sedert die begin van die ekonomiese krisis in 2009 deurgevoer is, het die Litause staatskuldlas in dié tydperk verdubbel. Met 39,7 persent van die BBP is dit nogtans betreklik laer as in ander Europese lande.

Die stewige ekonomiese groei vanaf die middel van die 1990’s is onder meer deur die vinnige privatisering van staatsondernemings bevorder. In 1996 het privaat ondernemings reeds sowat 70 persent van die totale BBP opgelewer. Net soos in ander nywerheidslande het die dienstesektor sterk uitgebrei – sy bydrae tot die BBP beloop tans sowat 60 persent. Die landbousektor speel nog steeds ’n beduidende rol. Sy bydrae tot die BBP beloop net ses persent, tog was in 2003 nog byna 18 persent van die Litause werknemers in hierdie sektor werksaam. Sowat die helfte van Litaue se totale oppervlakte word vir landboudoeleindes gebruik.

Die industriële hoofsektore is tekstiele, houtverwerking, chemie, voedselverwerking en masjienbou. In 2012 is goedere ter waarde van 25,1 miljard € ingevoer en goedere ter waarde van 23,1 miljard € uitgevoer. Die belangrikste uitvoergoedere was krag, brand- en smeerstowwe (24,8 persent), voedselprodukte (14,4 persent), chemiese produkte (13,2 persent, veral verwerkte ruolie-produkte), masjiene (6,2 persent), voertuie en vervoeruitrusting (5,6 persent), hout en houtware (4,8 persent), onverwerkte grondstowwe (4,6 persent), meubels (4,6 persent), tekstiele en klere (4,4 persent), elektrotegniese produkte (2,6 persent), metaalprodukte (2,5 persent), elektroniese goedere (2,3 persent) en ander goedere (9,9 persent).^[32]

56,8 persent van alle Litause invoere het uit lidlande van die Europese Unie gekom, terwyl ook 60,5 persent van alle Litause uitvoere vir die EU-mark bestem was. Uit die Russiese Federasie het 32,2 persent van alle Litause invoere gekom, 19 persent van die uitvoere was vir die Russiese mark bestem. In 2013 het die Russiese Federasie in 85 persent van Litaue se ruolie-behoeftes voorsien, terwyl ook Russiese krag ter waarde van 236,6 miljoen € ingevoer is.^[33]

In 2010 het Litause werknemers ’n gemiddelde maandelikse inkomste van 2 030 LTL (590 € of 5 700 ZAR) ontvang.^[34] As gevolg van die ekonomiese krisis is lone en salarisse, wat in vergelyking met ander Europese lande nog relatief laag is, besnoei. Die minimum-loon is in 2013 van 850 tot 1 000 LTL en vroeg in 2015 tot €300 verhoog. Vanaf 1 Januarie 2018 beloop dit €400.^[35] Net soos die lae inkomstevlak het ook die hoë werkloosheidsyfer van 10,7 persent in 2015 (17 persent vir jongmense) bygedra tot grootskaalse migrasie na lande met hoër loonvlakke, veral die Verenigde Koninkryk (VK) en Ierland. Meer as 200 000 Litauers het hulle in die VK gevestig, van wie 100 000 in Londen.^[36]

2006−2010: in ’000 ZAR • 2017–2018: in miljoene VSA-$

Bron: Suid-Afrikaanse Departement van Handel en Nywerhede^[39]

 

Die Litause geldeenheid Litas was teen ’n vaste wisselkoers aan die Euro gekoppel (1 € = 3,4528 Litai). Die oorspronklike plan om reeds op 1 Januarie 2007 by die Eurosone aan te sluit het in 2006 misluk aangesien die land nie aan die voorvereistes ten opsigte van die inflasiekoers voldoen het nie – die koers was 0,1 persent te hoog.^[40] 'n Tweede poging was suksesvol – op 1 Januarie 2015 het Litaue by die Eurosone aangesluit.^[41]

Die vernaamste industriële sentra is Vilnius (metaalverwerking, masjienbou, boumateriale, voedselverwerking, elektroniese en chemiese nywerhede, papier- en meubelvervaardiging), Kaunas (tekstiele, boumateriale, voedselverwerking, farmaseutiese chemie en meubelvervaardiging), die hawestad Klaipėda (voedselverwerking, meubelvervaardiging en skeepsbou), Šiauliai (voedselverwerking en masjienbou) en Panevėžys (bouglas, kabelvervaardiging en voedselverwerking).

 

Litaue is byna volledig aangewese op energie-invoere uit die Russiese Federasie, en ook die land se kraginfrastruktuur dateer nog uit die Sowjet-tydperk. Die diversifisering van sy energiebronne staan bo-op die lys van Litaue se ekonomiese doelstellings.

Oorspronklik is 80 persent van Litaue se elektrisiteit deur die kernkragsentrale Ignalina II opgewek wat volgens ’n ooreenkoms met die Europese Unie op 31 Desember 2009 gesluit is. ’n Nuwe kernkragsentrale sal na verwagting in die periode tussen 2016 en 2018 in bedryf gestel word. So is Litaue tans afhanklik van gasinvoere uit Rusland om in sy energiebehoeftes te voorsien.^[42]

Om die nasionale kragnette van Pole en Litaue teen die jaar 2015 met mekaar te verbind, het die twee lande op 19 Mei 2008 in Warskou die stigting van ’n gemeenskaplike onderneming, LITPOL Link, besluit.^[43] Danksy ’n sogenaamde "energiebrug" tussen Ełk in Noordoos-Pole en die Litause Alytus sal Litaue en die twee ander Baltiese lande Letland en Estland by die Europese Unie se gemeenskaplike elektrisiteitsmark aangesluit word.^[44]

Die enigste ruolie-raffinadery in die Baltiese lande, Mazeikių Nafta (wat deur die Poolse maatskappy PKN Orlen bestuur word en merendeels ingevoerde Russiese olie raffineer wat onder meer na Letland en Estland uitgevoer word), lewer sowat drie persent van Litaue se BBP op. Die raffinadery-kompleks behels twee oliepyplyne en ’n haweterminaal in Butingė wat tankskepe met ’n kapasiteit van maksimaal 150 000 ton kan belaai.

Hernubare energiebronne voorsien tans in 8,2 persent van Litaue se primêre energiebehoeftes; hierdie aandeel sal volgens die nasionale energiestrategie tot en met die jaar 2010 tot twaalf persent verhoog word.

Ter geleentheid van ’n energie-konferensie, wat op 10 Oktober 2007 in Vilnius gehou is, het Litaue, Azerbeidjan, Georgië, Pole en Oekraïne ’n ooreenkoms oor die bou van ’n olie-pyplyn tussen die Swart- en die Oossee onderteken. Die pyplyn sal nie oor Russiese grondgebied loop nie en sodoende ’n alternatief tot olie-invoere uit hierdie land bied.^[45] Volgens die ooreenkoms word beplan om ru-olie uit Azerbeidjan (en moontlik ook Kasakstan) vanuit Georgië oor die Swartsee na die Oekraïense hawestad Odessa te verskeep. ’n Bestaande pyplyn wat deur Oekraïne loop sal gebruik word om die olie verder te vervoer, terwyl ’n nuwe pyplyn tussen Brody (Wes-Oekraïne) en die Poolse seehawe Gdańsk gebou sal word.

 

 

 

Litaue se telekommunikasiebedryf is geprivatiseer. Terwyl die gebruik van telefoonlandlyne gaandeweg afneem, het nuwe tegnologieë soos selfone uiters gewild geraak. Selfone se markdeurdringing is een van die hoogstes in Europa, waarby die selfoonnetwerk vir baie Litauers ook toegang tot die internet bied. Ongeag hiervan het tweederdes van Litause huishoudings toegang tot breëband-internet, met aflaaisnelhede wat – veral in stedelike omgewings – onder die hoogstes in Europa gereken word.

Hoëspoed-optiese-vesel-internetpenetrasie het in 2014 met byna drie persent toegeneem tot 34,6 persent – die hoogste persentasie in Europa. Die verskaffing van hoëspoed-internettoegang met 'n aflaaispoed van meer as 30 Mbis/s vir alle Litause huishoudings – veral in landelike omgewings – geniet prioriteit by Litause se belegging in nuwe infrastruktuur.

Twee programme in dié verband – Rural Area Information Technology Broadband Network (RAIN-projek nommer 1 en 2) word deur die Europese Unie se streeksontwikkelingsfonds befonds. Rain-projek nommer 1 ter waarde van €22 miljoen is reeds voltooi. Met die voltooiing van die RAIN-2-projek sal 99 persent van Litaue se landelike bevolking toegang tot breëband-internetdienste hê.^[46]

Danksy die beplande nuwe netwerk met 5 400 km se optiese vesellyne sal 'n verdere 950 nedersettings toegang tot hoëspoed-internet kry. Teen 2020 sal die uitgebreide optiese veselnetwerk 100 persent van Litaue dek.

Groothertogdom Litaue

Die geskiedenis van die Litause poswese dateer terug tot die 16de eeu. Op 11 Julie 1562 het die Groothertog van Litaue en koning van Pole, Sigismund Augustus, aan Christoph von Taxis die opdrag gegee om 'n gereelde posdiens op die roete tussen Vilnius, Kraków, Wene en Venesië te organiseer. Briewe, wat in Kraków gepos is, het sewe dae geneem om ontvangers in Vilnius te bereik. Die posdiens is in 1583 uitgebrei toe die Poolse koning Stefan Batory dit met gelyke tariewe vir almal toeganklik gemaak het vir die algemene publiek. Dit was die begin van 'n gereelde posdiens.

Russiese bewind

Met die inlywing van Litaue en Pole by die Russiese Tsareryk het die nuwe bewindhebbers vervoer en kommunikasie as twee middele beskou waarmee die nuwe westelike provinsies volledig in die staatswese geïntegreer kon word. Teen die begin van die 19de eeu is met die bou van 'n nuwe grootpad tussen Sint Petersburg en Warskou begin waarlangs klein perdeposstasies opgerig is – een binne 'n afstand van tussen 20 en 24 km, meestal geleë in groter nedersettings of stede en almal ontwerp volgens die klassisistiese styl.

Die posstasies is van 'n wag- en ruskamer asook ander geriewe vir passasiers voorsien wat hier op hul poskoets gewag het. Newegeboue aan weerskante van die stasiegebou het vertrekke vir koetsiers asook skure gehuisves, met plek vir 'n maksimum van 48 perde. In die stasiedepot is poskoetse, meubel- en handwaens geparkeer.

Republiek Litaue

Op 16 November 1918 het die minister van finansies, handel en nywerhede van die nuutgestigte Republiek Litaue, Martynas Yčas, 'n dekreet uitgevaardig waarvolgens die Litause Posraad gevestig is. Hierdie datum word as die beginpunt van die moderne Litause Posdiens, Lietuvos paštas, beskou. Gedurende die Tweede Wêreldoorlog is Litaue se kommunikasie-netwerk, posdiens en spoorwegroetes ontwrig en vernietig. Vir enige kommunikasiediens was die land heeltemal aangewese op Moskou.

Met Litaue se onafhanklikwording van die Sowjetunie is die land se nasionale posdiens herstel. Die eerste reeks Litause posseëls, die sogenaamde Angelas- of Engel-reeks, is op 7 Oktober 1990 uitgereik. Een jaar later, op 17 Desember 1991, is die besluit geneem om die bestuur van Litaue se kommunikasiedienste te herorganiseer. Die pos- en elektriese kommunikasiewese is van mekaar geskei met die vestiging van twee verskillende publieke maatskappye, Lietuvos paštas en Lietuvos telekomas. Die posdiens is in 2006 nog eens herorganiseer as 'n openbare maatskappy met beperkte aanspreeklikheid onder dieselfde naam, AB Lietuvos paštas.

Teen die einde van 2012 was daar 729 toegangspunte vir posdienste – 702 stasionêre poskantore en 133 dienspunte wat deur die posonderneming se mobiele poskantore bedien is.^[47]

(* Gegewens berus op skattings)

 

Die eerste spoorweglyne in Litaue is in 1857 gebou, en op 4 September 1860 het die eerste trein in Vilnius se stasie aangekom. Sedert 1990 het Litaue se spoorweë deel uitgemaak van die Baltiese Spoorwegmaatskappy in staatsbesit van die Sowjetunie. Ná die onafhanklikwording het die plaaslike spoorwegmaatskappy op 1 Januarie 1992 ’n Litause staatsonderneming geword.

Lietuvos Geležinkeliai (LG), wat sy hoofkwartier in Vilnius het, is tans die grootste spoorwegmaatskappy in die land. Litaue se spoorwegnetwerk het ’n totale lengte van 2 001 kilometer, waarvan 1 811 kilometer met ’n spoorwydte van 1 524 millimeter soos in die voormalige Sowjetunie en Finland. Aangesien spoorweglyne in die res van Europa ’n wydte van 1 435 millimeter het, moet treine tussen Pole en die Baltiese lande omgespoor word. Hiervoor word gedeeltelik moderne omspoorstelsels soos die Poolse SUW-2000-sisteem ingespan.

Tot en met 1990 het sneltreine tussen Vilnius en Warskou oor Wit-Russiese gebied geloop. Om grensformaliteite te vermy, is ’n alternatiewe syspoorlyn tussen die Litause Šeštokai en die Poolse Suwałki in bedryf gestel en die spoorlyn-grenspos in Mockava heropen. Die nagtrein tussen die Litause en Poolse hoofstede is in 2004 deur ’n moderne IC-busroete vervang wat deur die Poolse spoorwegmaatskappy PKP bedryf word.

 

 

Vanweë sy laat kerstening beskik Litaue, ondanks sy geografiese ligging naby die Duitse Ordensstaat en Pole, in vergelyking met die twee ander Baltiese lande net oor ’n beperkte aantal geboue wat in die Gotiese styl uitgevoer is. Daar was – in teenstelling met Estland en Letland – ook geen beduidende Hansestede of vestings van die Duitse Ridderorde nie.

Die Litause stede Vilnius en Kaunas het nogtans stadstatus volgens die Maagdenburgse Reg gekry en was sodoende ook aan kulturele invloede uit die weste blootgestel. Litaue se bydrae tot die Gotiese boukuns bestaan veral uit baksteenfasades soos dié van die Anna-kerk te Vilnius wat omstreeks 1500 naby die Bernhardyneklooster opgerig is en met ’n unieke rondboogvenster pronk. Napoleon Bonaparte het tydens sy Rusland-veltog sy bewondering vir hierdie buitengewone kerkfasade uitgespreek. Die Laat-Gotiese Perkūnas-huis in Kaunas, wat kort ná die jaar 1500 deur Hanse-koopmans as ’n gekombineerde stoorhuis en ontvangsaal gebou en na die Baltiese donder- en hemelsgod Perkūnas genoem is, toon meer Westerse invloede.

Die Barokstyl was meer suksesvol en het oor ’n tydperk van sowat 200 jaar sy invloed by die oprigting van verskeie tipes geboue soos woonhuise, paleise, landhuise, kloosters en kerke laat geld. Die bekendste voorbeelde van Litause Barok-argitektuur is die historiese stadskern van Vilnius en die Tytuvėnai-klooster. ’n Groot aantal landhuise het daarnaas in die Klassisistiese styl ontstaan.

Argitektoniese style soos die funksionalisme en die Russiese konstruktiwisme het die boukuns van die 1920’s oorheers. Veral openbare geboue in die destydse hoofstad Kaunas is in hierdie style ontwerp. Die Litause argitektuur is daarnaas veral in die eerste helfte van die 20ste eeu deur die Duitse Bauhaus beïnvloed.

Gedurende die Sowjet-besetting is stedebou en stadsbeplanning op ’n sentralistiese manier vanuit Moskou gekoördineer. Enkele voorbeelde van monumentale Stalinistiese boukuns getuig van hierdie Sowjet-Russiese invloed, net soos residensiële satellietstede met hul eenvoudige woonstelblokke wat rondom groot stedelike sentra ontstaan het.

Eers in die laaste dekades van Sowjet-oorheersing het ’n nuwe generasie Litause argitekte hul stempel op die eietydse boukuns afgedruk. Hul ontwerpe, wat sterk invloede van tradisionele inheemse boukuns toon, is vanweë hul kreatiwiteit sowel in die Sowjetunie asook in Westerse lande positief gewaardeer. Vytautas Čekanauskas, Vytautas Brėdikis, Algimantas en Vytautas Nasvytis is die mees bekende argitekte wat met moderne Litause argitektuur geassosieer word.

Die huidige moderne boukuns van Vilnius en ander stede weerspieël oorwegend internasionale stromings soos modernisme en postmodernisme. Aangesien die Litause kultuur diep in die plattelandse tradisies gewortel is, tree dikwels elemente van volkskuns na vore, soos byvoorbeeld in moderne kerkgeboue wat ná dekades van beperkings deur die ateïstiese owerheid weer opgerig mag word. Daarnaas kan invloede van die Franse argitek Le Corbusier en moderne Finse boukuns aangewys word.

 

 

Etnografiese en dekoratiewe kuns het ’n lang tradisie in Litaue, waarby die laasgenoemde onder meer in die paleise van Litause grootvorste, woonhuise van adellikes en in kerkgeboue gefloreer het. Teen die einde van die 18de eeu is die Universiteit van Vilnius se Departement van Teken- en Skilderkuns onder leiding van die befaamde kunstenaar Pranciskus Smuglevicius (1745–1807) gestig. Smuglevicius het as skilder groot moeite gedoen om in sy werk uitdrukking aan sowel die kunslewe en kultuur van die Pools-Litause Gemenebes asook die Europese kunsstrominge van die Verligtingstydperk te gee.

Mikalojus Konstantinas Čiurlionis (1875–1911), die seun van ’n orrelis, het as komponis en skilder groot invloed op die 20ste eeuse kunslewe in Litaue uitgeoefen. Sy werk weerspieël onder meer die mistieke boslandskap en volkstradisies van Drusininkai waar hy opgegroei het. In die laat 1890’s en vroeë 20ste eeu is sy musikale komposisies deur die laat-Romantiese stroming beïnvloed – Miške ("In die bos"), wat omstreeks 1900 ontstaan het, is ’n tipiese voorbeeld van sy klankskildery en word as die eerste Litause sinfonie beskou. Sy belangstelling vir Litause volksliedere het hom in aanraking met die onafhanklikheidsbeweging gebring. Die mistieke, dikwels sprokiesagtige landskapskilderye, wat hy vervolgens geskep het, is volgens die patroon van musikale klankvorms ontwerp en ook so betitel soos byvoorbeeld sy "Lentesonate Andante", ’n skildery wat deur harmoniese skakerings van groen oorheers word. Čiurlionis se idee om sy musikale komposisies met beeldsinfonieë aan te vul was ’n unieke eksperiment in die kunsgeskiedenis. Sy artistieke nalatenskap sluit byna 300 skilderye en grafieke, wat in die Čiurlionis-kunsmuseum in Kaunas vertoon word, asook meer as 200 musikale werke in.

Naas wêreldlike volkskuns het ook religieuse kuns steeds ’n beduidende rol in Litaue se kunslewe gespeel. Voorbeelde van religieuse kuns het veral in kerkgeboue bewaar gebly waarby barokkuns onder meer in Vilnius se kerkgeboue hoogtye gevier het. Houtsnykuns is die oudste en gewildste vorm van Litause volkskuns. Sy oorspronge lê in die 17de eeu, en dit is nog tot in die middel van die 19de eeu orals in die land uitgeoefen. Die houtkunstenaars is in Litaus dievdirbiai ("Godmakers") of kryždirbiai ("kruismakers") genoem. Hulle houtkunswerke is ter geleentheid van geboortes en sterfgevalle, as offers van danksegging vir ’n genesing of ander vorme van goddelike guns geskep.

Die houtskulpture, wat meestal uit eikehout gesny is, is buite die woonhuise, op plase en akkers, langs paaie en selfs op begraafplase geplaas, met Maria as Pietà en die gekruisigde Jesus as die mees gebruiklike motiewe. Maar ook skulpture wat Jesus as die besorgde Christus of Rupintojėlis uitbeeld en die lydende volk simboliseer, is dikwels geskep, net soos ’n groot verskeidenheid Rooms-Katolieke beskermheiliges met die gelaatstrekke van boere. Die groot aantal skulpture, waarmee kunstenaars uitdrukking aan hul religieuse gevoelens gegee het, is deur die Litause skrywer Marcelijus Martinaitis (1936–2013) as ’n soort Litause "epos in hout" beskryf.^[50] Vincas Svirskis (1835–1916) word as die mees befaamde van hierdie houtsnyers beskou.

In die kort periode van onafhanklikheid tussen die twee wêreldoorloë het Litause kuns gefloreer. Die glasskilderkuns van Stasys Ušinskas, skilderye wat deur kunstenaars van die Ars-groep geskep is en Jonas Mikenas se beedhoukuns is bekende voorbeelde uit hierdie periode.

 

 

Alhoewel in die Grootvorstedom Litaue ’n groot verskeidenheid tekste geskryf is soos briewe en voorregte van die grootvorste, kronieke, annale asook talle religieuse, wetenskaplike en uiteindelik ook wêreldlike boeke, is Litaus gewoonlik nie as skryftaal gekies nie, en die meeste werke het in Latyn, Pools en Oud-Wit-Russies verskyn. Hierdie praktyk het tenminste verseker dat Litause werke dwarsoor Europa gedruk en gelees kon word soos die Vilniuse barokdigter Mathias Casimerus Sarbieivus (1595–1640) se Lyricorum libri. Tussen 1595, toe die eerste Litause boek in Vilnius gedruk is, en die inlywing van Litaue by die tsaristiese Rusland in 1795 het slegs 204 boeke in Litaus verskyn.^[51]

’n Versameling van kerkliedere en gedigte, wat in 1547 deur Martynas Mažvydas saam met die Litause kategisme in die destydse Koningsberg (tans Kaliningrad) gepubliseer is, word as die eerste werk van die Litause letterkunde beskou. Tweehonderd jaar later het die Pruisies-Litause predikant Kristijonas Donelaitis (1714–1780) se befaamde Metai ("Jaargetye") ontstaan, ’n gedig wat in heksameters geskryf en deur Unesco as deel van die wêreldliteratuur gelys is. Die werk kan as ’n ensiklopedie van die plattelandse lewe in Klein-Litaue beskryf word en vervul in sommige opsigte die rol van ’n nasionale epos.

Nadat die Litause vryheidsbeweging met sy verset teen die Russiese oorheersing in 1863 veral in gimnasiums en kerklike seminaries aanhangers gevind het, het die Russiese tsaar Aleksander II een jaar later die gebruik van die Litause skryftaal met Latynse letters verbied. Hierdie verbod – die begin van die sogenaamde Litause boeke-oorlog – was deel van die Russiese regering se beleid om Litaue te russifiseer of tenminste die ontstaan van ’n nasionale kulturele bewussyn in Litaue te verhoed. Uitgewers was verplig om Litause boeke uitsluitlik in Cyrilliese skrif te laat druk.

Die Oos-Pruisiese dorp Tilsit (tans Sowjetsk), wat anderkant die Nemunas-rivier geleë was, het vervolgens ’n beduidende rol in die boeke-oorlog gespeel. Verskeie soorte Litause publikasies, waaronder Bybels, verhaalbundels en tydskrifte, is hier gedruk en deur sogenaamde boekedraers deur die rivier en afgeleë bosgebiede na Litaue gesmokkel. Die boekedraers, gewoonlik gewone vissers en boere, het ondanks die tronkstrawwe en verbanning, wat aan oortreders opgelê is, voortgegaan met hulle verset. Sommige het selfs hul lewens vir hul taal opgeoffer.

Een van die leidende figure in die versetbeweging was Jonas Basanavičius, die seun van ’n welgestelde boer uit die gewes Suvalkija. Hy kon danksy ’n tsarebeurs in Moskou geneeskunde studeer en het in 1883 saam met sy mede-studente en ander belangstellendes die dagblad Aušra ("Die Môrerooi") in die lewe geroep. Hierdie publikasie het die literêre erfenis van Litaue versamel. Basanavičius het in Vilnius groot erkenning geniet en ’n simboolfiguur van die Litause nasionale beweging geword.

Op 7 Mei 1904 het tsaar Nikolaas II toegegee dat die verbod op Litause boeke nie die gewenste uitwerking gehad het nie en die druk van Litause boeke in Latynse letters per dekreet weer toegestaan. Omstreeks 1900 het Antanas Baranauskas met sy gedig "Die bos van Anykščiai" een van die bekendste werke van die Litause poësie geskryf. Jonas Maironis se romantiese gedigte het in die vroeë 20ste eeu en in die tyd van die onafhanklikheid as patriotiese liedere gewild geraak.

Die Nazi-heerskappy was een van die mees tragiese periodes in die geskiedenis van die Litause letterkunde waartydens byna alle Joodse skrywers vermoor is. As gevolg van die Sowjet-besetting was ook baie nie-Joodse skrywers ná die oorlog genoodsaak om as ballinge ’n nuwe tuiste in Westerse lande te vind. Skrywers, wat in Litaue aangebly het, is dikwels deur die Sowjet-owerhede onderdruk.

In die eerste jare ná die onafhanklikheid van Sowjet-Rusland was die Frankfurtse Boekeskou van 2002, wat onder meer op Litaue en sy literatuur gefokus het, een van die belangrikste gebeurtenisse. ’n Groot aantal bekende Litause werke is vervolgens na Duits en ander Europese tale vertaal, soos byvoorbeeld Jurga Ivanauskaitė (1961–2007) se roman "Die Reënheks" wat met sy onbeskaamde behandeling van moraal, seks, liefde en godsdiens in Litaue nogal opspraak gewek het. Ander bekende moderne skrywers sluit Renata Šerelytė, Vanda Juknaitė, Sigitas Parulskis en Marius Ivaškevičius in.

Die huidige Litause letterkunde word onder meer deur ’n groot aantal lirici asook ’n groot verskeidenheid literêre tydskrifte gekenmerk soos The Vilnius Review wat deur die lirikus Eugenijus Ališanka in Engels uitgegee word om brûe tussen oos en wes te bou. Terwyl poësie vroeër ’n oorheersende rol gespeel het, het die klem intussen na prosawerke verskuif. Kenmerkend is die gewildheid van literatuur en boekeskoue onder Litauers – byna elke tweede Litause gesin bring ’n besoek aan die Baltiese Boekeskou in Vilnius.

Litause fotograwe geniet in Europa en oorsee lankal erkenning. Die werk van Balys Buračas (1897–1972) – meer as 22 000 van sy fotografieë het bewaar gebly – en Vytautas Stanionis (1915–1966), wat die hele bevolking van ’n Litause dorp afgeneem het, word by die internasionale fotokuns gereken.^[52]

Latere fotokunstenaars het bekendheid verwerf met hul natuurlike portrette, wat vry van ideologiese bagasie was, en landskapfotografie. Talle Litause koffietafelboeke en ander publikasies getuig van die hoë gehalte van die kontemporêre fotokuns. In Šiauliai is ’n museum vir fotografie geopen.

 

 

 

Net soos in die geval van sy buurlande weerspieël ook Litaue se kookkuns die moeilike lewensomstandighede waarin die landelike bevolking in die verlede verkeer het – nog tot in die 19de eeu is die meeste boere deur Poolse en Litause adellikes soos lyfeienes behandel wat op hul plase en in die woude harde werk moes verrig. Hul kos was eenvoudig en voedsaam, met bestanddele soos aartappels, kool, brood en melk. Kruie en speserye was, net soos sout, redelik duur en moeilik bekombaar en is derhalwe spaarsaam gebruik. Boere en veldwerkers het dikwels koue etes saamgeneem werk toe, en hierdie gewoonte word steeds deur die moderne Litause kookkuns weerspieël waarin koue voorgeregte uiters gewild is. Die meeste gesinne het hul eie spesiale resepte, maar koue etes en voorgeregte speel ook ’n beduidende rol op die spyskaarte van restaurante.

’n Groot verskeidenheid sampioene en bessies uit Litaue se uitgestrekte bosgebiede word in die plaaslike kookkuns gebruik, net soos aartappels wat soms op ’n skertsende wyse as Litaue se enigste beduidende hulpbron beskryf word. Daar is min lande waar aartappels ’n vergelykbare prominente rol as stapelvoedsel en basis van baie geregte speel. Gewilde voorbeelde is aartappelkluitjies met vleis- en groentevulsels, kluitjies van gekookte aartappels wat met stukkies witbrood gevul word, of worsies met ’n goed gekruide aartappelvulsel.

Aartappels vorm ook die basis vir een van Litaue se nasionale geregte, didžkukuliai of cepelinai – groot aartappelkluitjies wat met ’n vulsel van gemaalde vleis of kwark, soms ook sampioene, witkool, ham of vis bedien word. Die naam cepelinai is afgelei van die Duitse woord Zeppelin, ’n sinoniem vir lugskip, en verwys na die langerige vorm van die kluitjies. Die Duitse Weermag het tydens die Eerste Wêreldoorlog ’n groot aantal lugskepe in Litaue laat vervaardig.

Kugelis, ’n tweede bekende nasionale gereg, het sy wortels in die Joodse kookkuns van Litaue en word van fyngemaakte aartappels berei. Hulle word met wortelskyfies en room verfyn, in ’n bak geplaas en in die oond gebak totdat hulle ’n goudbruin kors het.

’n Derde gewilde dis is blynai – pannekoekies wat met vulsels van vleis, kool, sampioene, kwark, suurroom, aartappels, salm of ander vissoorte, vrugte of bessiekonfyt bedien word. Variasies van hierdie gereg is blyneliai (klein pannekoekies), bulviniai (pannekoekies van fyngemaakte aartappels), varškėčiai (kwarkpannekoekies) en lietinai (pannekoekies wat sonder gis berei en met vulsels van kaas, vleis of konfyt bedien word).

As gevolg van Litaue se wisselvallige geskiedenis kan ook baie invloede uit die buurlande Pole, Rusland en Duitsland in Litaue se kookkuns aangewys word. ’n Groot aantal geregte met rooi beet en kool het hul oorsprong in Rusland, terwyl geregte met suurkool en varkvleis meestal deur die Poolse kookkuns geïnspireer is. Gerookte vis-geregte is aan Duitse invloed te danke, terwyl ’n verskeidenheid resepte vir gevulde vis en pikante aartappelterte aan die Joodse kookkuns ontleen is.

Soet nageregte – dikwels met vars suiwelprodukte as basis – is orals in Litaue gesog. Tipiese voorbeelde is die inheemse roomys ledai of varškė, ’n dikwels selfgemaakte soort kwark met hoë vetgehalte wat saam met bosbessies bedien word. Daarnaas word ook soet gebak as nagereg bedien, waaronder meduolis – heuningkoekies wat met wodka verfyn word – en šakotis of baumkuchenas, ’n groot koek wat op ’n denneboom lyk en tradisioneel van 99 eiers berei word.^[53] Dit word dikwels op bruilofte bedien.

 

Basketbal is die gewildste en nasionale sportsoort van Litaue. Die Litause nasionale basketbalspan het al baie sukses in internasionale basketbaltoernooie gehad en die EuroBasket-toernooi drie keer gewen (in 1937, 1939 en 2003), asook altesaam agt ander medaljes tydens die Eurobasket, die Basketwêreldbeker en die Olimpiese Somerspele. Die nasionale mansbasketbalspan bereik ook baie hoë getalle televisisekykers, aangesien sowat 76% van de bevolking hul wedstryde in 2014 regstreeks gekyk het.^[54] Litaue het die Eurobasket in 1939 en 2011 aangebied. Die voormalige Litause basketbalklub BC Žalgiris uit Kaunas het die Europese basketballiga Euroleague in 1999 gewen. Litaue het 'n aantal NBA-spelers opgelewer, waaronder Arvydas Sabonis en Šarūnas Marčiulionis wat in die heldesaal opgeneem is,^[55] asook die onlangse NBA-spelers Jonas Valančiūnas, Domantas Sabonis en Ignas Brazdeikis.^[56]

Litaue het al 26 medaljes op Olimpiese Spele gewen, waaronder ses goue medaljes in atletiek, moderne vyfkamp, skyfskiet en swem. Daarbenewens het ander Litauers Olimpiese medaljes vir die Sowjetunie gewen. Die skyfwerper Virgilijus Alekna is die mees suksesvolle Olimpiese atleet uit die onafhanklike Litaue, aangesien hy goue medaljes gewen het tydens die Olimpiese Somerspele in 2000 en 2004, asook brons tydens die Olimpiese Somerspele 2000 en verskeie wêreldbekermedaljes. Mees onlangs het die goue medalje van die 15-jarige swemmer Rūta Meilutytė tydens die Olimpiese Somerspele 2012 in Londen 'n toename in gewildheid vir die sport in Litaue tot gevolg gehad.

Litaue het bekende atlete opgelewer in atletiek, moderne vyfkamp, fietsry, skaak, roei, kunsvlieg, sterkman, stoei, boks, MMA, Kyokushin Karate en ander sportsoorte.

Litaue het die FIFA Futsal-wêreldbeker 2021 aangebied, die eerste FIFA-toernooi in Litaue.^[57]

Daar is egter minder Litause atlete suksesvol in wintersportsoorte, hoewel fasiliteite van verskeie ysbane en ski-hellings voorsien is, insluitende Snow Arena, die eerste binnenshuise skihelling in die Baltiese lande.^[58] In 2018 het die Litause nasionale mansyshokkiespan tydens die wêreldbekerafdeling I 2018 die goue medalje ingepalm.^[59]

Algemeen

• (en) "Lithuania". Encyclopædia Britannica. Besoek op 4 Maart 2024.
• (en) "Lithuania". Central Intelligence Agency. Besoek op 4 Maart 2024.

Geskiedenis

• (de) Alexander Slavinas: Stalins Stiefel – Kaunas im Sommer 1940: Eine Erinnerung an den Augenblick, als Litauens Schicksal endgültig besiegelt schien. In: Die Zeit, 16 Maart 1990, besoek op 8 Desember 2009
• (de) Hellmuth Vensky: Die baltischen Staaten feiern ihre Loslösung von der Sowjetunion vor 20 Jahren. Noch immer ist das Verhältnis zu Moskau angespannt. In: Die Zeit, 10 Maart 2010

Toerisme

• (en) Litaue se amptelike toerismeportaal
• (en) Toerisme-inligting oor Litaue op Wikivoyage

Politiek

• (lt) (en) Amptelike webwerf van die President van Litaue
• (lt) (en) Amptelike webwerf van die Parlement van Litaue
• (lt) (en) Amptelike webwerf van die Regering van Litaue

Kultuur

• (en) Lithuanian Culture Institute (LCI): Lithuanian Culture Guide