Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]
Wikipedia

Jack the Ripper

Britse reeksmoordenaar

Jack the Ripper is die bekendste naam van verskeie wat aan ’n ongeïdentifiseerde reeksmoordenaar gegee is wat in 1888 hoofsaaklik in die arm Whitechapel-gebied van Londen bedrywig was. Die naam het ontstaan nadat die polisie ’n brief van iemand gekry het waarin die skrywer homself so genoem en beweer het hy is die moordenaar. Daar word algemeen geglo die brief was ’n siek grap, of dat dit deur ’n joernalis geskryf kon gewees het om belangstelling in die storie te verhoog. In misdaadlêers en koerante is hy aanvanklik die Whitechapel-moordenaar of "Leather Apron" genoem.

Jack the Ripper
"With the Vigilance Committee in the East End: A Suspicious Character" uit The Illustrated London News, 13 Oktober 1888.
Land  Brittanje
Bynaam  Die Whitechapel-moordenaar
"Leather Apron"
Misdaad  Reeksmoordenaar
Misdaadbesonderhede
Plek Whitechapel, Londen
Datum(s)  1888–1891?
1888 – "kanonieke 5"
Slagoffers  Onbekend (5 "kanoniek")

Aanvalle wat met Jack the Ripper verbind word, was gewoonlik op vroulike prostitute wat in die arm dele van Londen gewerk het. Hul keel is afgesny voordat die onderlyf vermink is. Die feit dat inwendige organe uit minstens drie van die slagoffers verwyder is, het gelei tot voorstelle dat die moordenaar kennis van die menslike anatomie of chirurgie het. Vanweë die geweld van die moorde het die publiek dit al hoe meer verbind met een mens, wat hulle Jack the Ripper begin noem het.

Die groot dekking van die moorde in koerante het daartoe gelei dat hy ’n internasionale legende geword het. Hoewel 11 gewelddadige moorde tot in 1891 in Whitechapel gepleeg is, kon die polisie nie almal met mekaar verbind nie. Vyf slagoffers is tussen 31 Augustus en 9 November 1888 vermoor; hulle word die "kanonieke vyf" genoem en daar word geglo hulle moorde hou verband met mekaar. Hulle is: Mary Ann Nichols, Annie Chapman, Elizabeth Stride, Catherine Eddowes en Mary Jane Kelly.

Omdat die moorde nooit opgelos is nie, het die legendes oor Jack the Ripper ’n kombinasie geword van ware historiese navorsing, folklore en samesweringsteorieë. Daar is nou al meer as 100 teorieë oor die Ripper se identiteit en talle fiksiewerke oor die moorde.

Agtergrond

wysig

In die middel van die 19de eeu was daar ’n groot toename in Ierse immigrante in Engeland wat die bevolking in dele van baie stede, onder meer die East End van Londen, geweldig opgestoot het. Van 1882 het Joodse pogrom-vlugtelinge uit die Russiese Ryk en ander dele van Oos-Europa ook na dié gebied gestroom.[1] Werk- en behuisingstoestande het versleg en ’n groot ekonomiese subklas het ontwikkel.[2] Diefstal, geweld en alkoholmisbruik was algemeen en die armoede het baie vroue tot prostitusie gedryf. In Oktober 1888 is geskat dat daar 62 bordele en 1 200 prostitute in Whitechapel was.[3] Die ekonomiese probleme het gepaard gegaan met ’n toename in sosiale spanning. Tussen 1886 en 1889 het gereelde demonstrasies gelei tot polisie-optrede en verdere openbare onrus.[4] Anti-semitisme, misdaad, rassisme en armoede het mense laat glo Whitechapel is ’n berugte, immorele plek.[5] In 1888 is sulke idees versterk deur ’n reeks gewelddadige, groteske moorde wat toegeskryf is aan een man, wat Jack the Ripper genoem is, en dit het ongekende aandag in die media geniet.[6]

Moorde

wysig
 
Die plekke waar die eerste sewe Whitechapel-moorde gepleeg is.

Die groot getal aanvalle op vroue in dié tyd in die East End maak dit moeilik om te bepaal hoeveel van die moorde een persoon se werk was.[7] Elf aparte moorde is gepleeg tussen 3 April 1888 en 13 Februarie 1891, en hulle was saam in polisieverslae bekend as die Whitechapel-moorde.[8][9] Menings wissel oor hoeveel moorde die Ripper se werk was, maar vyf slagoffers, bekend as die "kanonieke vyf", se dood word in die algemeen aan hom toegeskryf.[10] Die meeste kenners meen diep snymerke aan die keel, verminkings van die onderlyf, die verwydering van interne organe en al hoe erger gesigsverminkings was Jack the Ripper se modus operandi.[11] Die twee eerste Whitechapel-slagoffers, Emma Elizabeth Smith en Martha Tabram, maak nie deel van die "kanonieke vyf" uit nie.[12]

Smith is op 3 April 1888 beroof en seksueel aangerand. ’n Stomp voorwerp is in haar vagina opgedruk en dit het haar buikvlies geskeur. Sy het buikvliesontsteking gekry en is die volgende dag in die hospitaal oorlede.[13] Sy het gesê twee of drie mans het haar aangeval van wie een ’n tiener was.[14] Die pers het die aanval met die latere moorde verbind, maar die meeste kenners beskou dit as ’n bendevoorval wat niks met die Ripper-saak te doen het nie.[8][15][16]

Tabram is op 7 Augustus 1888 vermoor; sy het 39 steekwonde gehad. Die geweld van die aanval, die gebrek aan ’n duidelike motief en die nabyheid aan die plek en datum van die ander moorde het daartoe gelei dat die polisie die moorde met mekaar verbind het.[17] Wat die aanval van die ander onderskei, is die feit dat sy gesteek is en nie keelaf gesny of in haar onderlyf vermink is nie. Baie kenners beskou dit dus as ’n afsonderlike geval.[18]

"Kanonieke vyf"

wysig

Die sogenaamde kanonieke vyf van Ripper se slagoffers was Mary Ann Nichols, Annie Chapman, Elizabeth Stride, Catherine Eddowes en Mary Jane Kelly. Nichols se lyk is op Vrydag 31 Augustus 1888 omstreeks 03:40 ontdek. Haar keel is met twee hale afgesny en haar onderlyf is deur ’n groot sny oopgekloof. Dieselfde mes het ander wonde aan die onderlyf toegedien.[19]

Chapman se lyk is op 8 September omstreeks 06:00 naby ’n deur in ’n agterplaas ontdek. Sy is ook met twee hale keelaf gesny.[20] Haar onderlyf is heeltemal oopgekloof en later is ontdek haar baarmoeder is verwyder.[21] By die nadoodse ondersoek het een getuie gesê hy het Chapman omstreeks 05:30 saam met ’n slordige, donkerharige man gesien.[22]

Stride en Eddowes is vroeg die oggend van Sondag 30 September 1888 vermoor. Stride se lyk is omstreeks 01:00 ontdek. Die oorsaak van haar dood was ’n enkele sny wat die hoofslagaar aan die linkerkant van haar nek afgesny het. Dit is onseker of iemand anders haar vermoor het en of die Ripper versteur is terwyl hy die moord gepleeg het, want haar onderlyf is nie vermink nie.[23] Getuies wat gedink het hulle het haar vroeër die aand saam met ’n man gesien, se beskrywings verskil; volgens sommige was die man donker en volgens ander lig; volgens sommige slordig en volgens ander netjies aangetrek.[24]

Eddowes se lyk is sowat ’n driekwartier later ontdek. Haar keel is afgesny en haar onderlyf oopgekloof. Haar linkernier en ’n groot deel van die baarmoeder is verwyder. ’n Plaaslike inwoner het iemand wat Eddowes kon gewees het, kort voor die moord saam met ’n slordige, ligte man gesien.[25] Twee metgeselle kon nie sy beskrywing beaam nie.[25] ’n Deel van Eddowes se bebloede voorskoot is by die ingang van ’n perseel gevind, en bo dit was ’n graffito wat oënskynlik ’n Jood geïmpliseer het. Dit is egter onduidelik of dit toevallig is en of die moordenaar dit geskryf het.[26] Die kommissaris van polisie was bang die graffito kon anti-semitiese betogings tot gevolg hê en hy het gelas dat dit voor dagbreek afgewas word.[27]

 
Die amptelike polisiefoto van Mary Jane Kelly se moordtoneel.

Kelly se verminkte liggaam is op Vrydag 9 November 1888 omstreeks 10:45 gevind op die bed van die enkelkamer waar sy gewoon het. Haar keel was heeltemal afgesny en feitlik al die organe is uit haar onderlyf verwyder. Haar hart was weg.[28]

Die "kanonieke vyf" is in die nag vermoor, in of naby ’n naweek, en óf aan die einde van die maand óf binne ’n week daarna.[29] Die lyke is mettertyd al hoe meer vermink, buiten dié van Stride, maar iemand kon die moordenaar versteur het.[30] Nichols se organe was nie weg nie; Chapman se baarmoeder is verwyder; Eddowes se baarmoeder en ’n nier is verwyder en haar gesig is vermink; en Kelly se ingewande is verwyder en haar gesig weggekap, hoewel net haar hart nie op die toneel gevind is nie.

Die idee dat dié vyf moorde deur dieselfde persoon gepleeg is, kom uit verslae van destyds wat die ander Whitechapel-moorde uitgesluit het.[31] In 1894 het die hoof van die misdaadondersoekdepartement van die metropolitaanse polisie, sir Melville Macnaghten, in ’n verslag geskryf: "Die Whitechapel-moordenaar het vyf slagoffers gehad – net vyf slagoffers."[32] ’n Polisiechirurg het op 10 November 1888 dieselfde mening gehuldig.[33] Hedendaagse navorsers verskil oor hoeveel van die moorde die Ripper se werk was. Die skrywers Stewart P. Evans en Donald Rumbelow beweer die "kanonieke vyf" is ’n mite en dat net drie moorde definitief deur die Ripper gepleeg is: dié van Nichols, Chapman en Eddowes; hulle is onseker oor Stride en Kelly, en nog meer oor Tabram.[34] Ander glo die ses moorde tussen Tabram en Kelly was die Ripper se werk.[11]

Latere Whitechapel-moorde

wysig

Kelly word algemeen beskou as die Ripper se laaste slagoffer, en daar word aangeneem die moorde het opgehou vanweë die moordenaar se dood, arres, emigrasie of opname in ’n gestig.[15] Die Whitechapel-dossier bevat egter nog vier moorde wat gepleeg is ná dié van die "kanonieke vyf": dié van Rose Mylett, Alice McKenzie, die Pinchinstraat-torso en Frances Coles.

Mylett is verwurg en haar lyk is op 20 Desember 1888 gevind. Omdat daar geen tekens van ’n bakleiery was nie, het die polisie geglo sy het óf haar per ongeluk opgehang terwyl sy dronk was óf selfmoord gepleeg.[35] Die ondersoekjurie het egter bevind sy is vermoor.[35]

McKenzie is op 17 Julie 1889 vermoor deurdat ’n aar aan die linkerkant van haar nek afgesny is. Daar was verskeie klein kneusplekke en snye aan haar lyf. Een patoloog wat die lyk ondersoek het, het geglo dis die Ripper se werk, terwyl ’n ander een nie saamgestem het nie.[36] Latere skrywers is ook verdeel tussen dié wat glo die moordenaar het die Ripper se werk nageaap sodat hy nie verdink sou word nie[37] en dié wat dit aan die Ripper toeskryf.[38]

Die Pinchinstraat-torso was die torso van ’n ongeïdentifiseerde vrou sonder kop of ledemate wat op 10 September 1889 gevind is. Dit lyk moontlik dat die moord elders gepleeg en die dele van die liggaam op die toneel gelaat is.[39]

Coles is op 13 Februarie 1891 vermoor. Haar keel is afgesny, maar haar liggaam is nie vermink nie. James Thomas Sadler, wat vroeër saam met haar gesien is, is in hegtenis geneem en van die moord aangekla, en daar is vir ’n ruk geglo dat hy Jack the Ripper is.[40] Hy is egter op 3 Maart 1891 vrygelaat vanweë ’n gebrek aan getuienis.[40]

Ook verskeie ander moorde is met die Ripper verbind, onder meer dié van John Gill, ’n sewejarige seun wie se lyk op 29 Desember 1888 gevind is. Sy bene is afgesny en sy onderlyf oopgekloof, sy ingewande uitgetrek en sy hart en een oor verwyder. Die ooreenkomste tussen sy moord en dié van Mary Kelly het die pers laat gis dat die Ripper die seun vermoor het.[41] Die seun se werkgewer, die melkman William Barrett, is twee keer vir die moord in hegtenis geneem, maar telkens vrygelaat.[41] Niemand anders is ooit vervolg nie.[41]

Ondersoek

wysig

Die polisielêers oor die Whitechapel-moorde wat behoue gebly het, werp ’n gedetailleerde blik op ondersoekprosedures van die Victoriaanse tydperk.[42] ’n Groot polisiespan het regdeur Whitechapel van huis tot huis navrae gedoen. Forensiese materiaal is versamel en ondersoek. Verdagtes is geïdentifiseer, opgespoor en óf ondersoek óf vrygelaat. Polisiewerk volg vandag dieselfde patroon.[42] Meer as 2 000 mense is ondervra, "tot 300" is ondersoek en 80 is aangehou.[43]

Deels vanweë die publiek se idee dat die polisie nie hul werk ordentlik doen nie, het ’n groep vrywillige burgers van die East End die Whitechapel Vigilance Committee gestig en die strate gepatrolleer op soek na verdagte karakters. Hulle het ’n petisie aan die regering gestuur waarin hulle gevra het die beloning vir inligting oor die moordenaar moet verhoog word en hulle het privaat speurders gehuur om getuies te ondervra.[44]

Slagters, chirurge en dokters is verdink weens die manier waarop die lyke vermink is. Die alibi's van plaaslike slagters is ondersoek en hulle is eindelik uitgesluit van verdenking.[45] Altesaam 76 slagters is ondervra, asook al hul werknemers van die vorige ses maande.[46] Sekere bekendes, onder andere koningin Victoria, het geglo die patroon van die moorde dui daarop dat die skuldige ’n slagter of veedrywer op een van die veebote was wat tussen Engeland en Europa gevaar het. Whitechapel was naby die Londense dokke,[47] en sulke bote het gewoonlik op ’n Donderdag of Vrydag vasgemeer en weer op ’n Saterdag of Sondag vertrek.[48] Die veebote is ondersoek, maar die datums van die moorde het nie ooreengestem met ’n enkele boot se aankoms- of vertrekdatum nie, en die bemannings is eindelik ook uit die ondersoek uitgesluit.[49]

Misdadigerprofiel

wysig

Teen die einde van Oktober het Robert Anderson, die hoof van die misdaadondersoekdepartement, die polisiechirurg Thomas Bond gevra wat sy opinie is oor die moordenaar se kennis van chirurgie.[50] Bond se mening oor die Whitechapel-moordenaar is die oudste misdadigerprofiel wat bewaar gebly het.[51] Hy het gemeen dieselfde persoon het al vyf moorde gepleeg. "In die eerste vier gevalle lyk dit of die keel van links na regs afgesny is; in die laaste geval is dit onmoontlik om te sê weens die manier waarop die liggaam vermink is, maar bloedspatsels is gevind op die muur naby aan die plek waar die vrou se kop moes gelê het. Al die omstandighede van die moorde laat my glo die vroue moes gelê het toe hulle vermoor is en dat die keel telkens eerste afgesny is."[33]

Hy was sterk gekant teen die idee dat die moordenaar enige kennis van anatomie of die wetenskap gehad het, of selfs dié van ’n slagter.[33] Hy het geglo die man was ’n enkeling "wat periodieke aanvalle van moorddadige of erotiese manie gekry het".[33] Volgens hom "kon die moorddadige impulse ontwikkel het uit ’n wraaksugtige of peinsende toestand van die brein, of godsdienstige manie kon die oorspronklike siekte gewees het", maar hy het nie gedink enige van dié hipoteses is waarskynlik nie.[33]

Terwyl daar geen aanduiding is van seksuele aktiwiteit met enige van die slagoffers nie,[11][52] glo sielkundiges die penetrasie van die slagoffers met ’n mes en die feit dat hulle in seksueel vernederende posisies gelos is met die wonde oop en bloot, dui daarop die moordenaar het seksuele plesier uit die aanvalle geput.[11] Ander verwerp egter dié veronderstelling as ongegrond.[53]

Verdagtes

wysig
 
Gissings oor wie die Ripper was; die voorblad van die tydskrif Puck van 21 September 1889 deur die spotprenttekenaar Tom Merry.

Die konsentrasie van die moorde oor naweke en openbare vakansiedae, asook binne ’n paar blokke van mekaar af, het baie mense laat glo die Ripper het ’n vaste werk gehad en was ’n plaaslike inwoner.[54] Ander het gedink hy was ’n opgevoede man uit die hoër klas, moontlik ’n dokter of aristokraat, wat van ’n ryker gebied na Whitechapel gekom het.[55] Teorieë uit latere jare oor wie die moordenaar was, sluit in van enigiemand wat op enige moontlike manier met die saak te doen gehad het tot talle bekendes wat nie destyds deur die polisie verdink is nie. Omdat almal wat in dié tyd geleef het nou dood is, kan moderne skrywers basies die blaam op enigiemand plaas, sonder enige historiese bewyse.[56]

Ondanks die talle en uiteenlopende teorieë oor die Ripper se identiteit stem kenners nie oor enige van hulle saam nie en die getal verdagtes trek al oor honderd.[57][58]

Briewe

wysig

In die tyd waarin die moorde gepleeg is, het die polisie, koerante en ander honderde briewe oor die saak gekry. Van hulle was goed bedoelde briewe met raad oor hoe om die moordenaar vas te trek, maar die oorgrote meerderheid was nutteloos.[59] In honderde van die briewe het die skrywers beweer hulle is die moordenaar, en drie van hulle staan uit: die Dear Boss-brief, die Saucy Jacky-poskaart en die From Hell-brief.[60]

 
Die From Hell-brief.

Die datum boaan die Dear Boss-brief was 25 September, en die posstempel 27 September 1888. Dit is op dié dag deur die Central News Agency in Londen ontvang en is op 29 September na Scotland Yard aangestuur.[61] Dit is aanvanklik as ’n poets beskou, maar toe Eddowes drie dae ná die posstempeldatum gevind is met ’n oor wat afgesny is, het die belofte in die brief "to clip the ladys (sic) ears off" nuwe betekenis gekry.[62]Dit het egter gelyk of Eddowes se oor per ongeluk deur die moordenaar afgesny is, en die dreigement in die brief om die ore na die polisie te stuur, is nooit uitgevoer nie.[63] Die naam "Jack the Ripper" is die eerste keer in dié brief gebruik en het wêreldwyd berug geword nadat die brief gepubliseer is.[64] Die meeste van die daaropvolgende briewe het dié brief nageaap.

Die posstempel op die Saucy Jacky-poskaart was 1 Oktober 1888 en is op dié dag deur die Central News Agency ontvang. Die handskrif was dieselfde as in die Dear Boss-brief.[65] Dit noem dat twee slagoffers kort ná mekaar vermoor sou word: "double event this time", en daar is geglo dit verwys na die moorde van Stride en Eddowes.[66] Daar is geredeneer die poskaart is gepos voor die moorde bekend gemaak is en daarom kon niemand anders kennis daaroor gehad het nie.[67] Die posstempel was egter 24 uur ná die moorde, lank nadat besonderhede daaroor in koerante verskyn en onder plaaslike inwoners bespreek is.[66][68]

Die From Hell-brief is op 16 Oktober 1888 ontvang deur George Lusk, leier van die Whitechapel Vigilance Committee. Die handskrif en styl verskil van die Dear Boss-brief en die Saucy Jacky-poskaart.[69] Die brief is afgelewer in ’n klein houer, waarin Lusk ook ’n halwe nier ontdek het.[69] Eddowes se linkernier is deur die moordenaar verwyder. Die skrywer het beweer hy het die ander helfte "gebraai en geëet". ’n Dokter het dit ondersoek en bevind dit is ’n menslike linkernier, maar hy kon geen ander eienskappe bepaal nie.[70]

Scotland Yard het die briewe gepubliseer in die hoop dat iemand die handskrif sou herken. Op 7 Oktober 1888 het George R. Sims in die Sondagkoerant Referee geskimp dat die briewe deur ’n joernalis geskryf is om sy koerant se sirkulasie "die hoogte te laat inskiet".[71] Die polisie het later beweer hulle het ’n spesifieke joernalis geïdentifiseer as die skrywer van beide die Dear Boss-brief en die poskaart.[72] Die joernalis is geïdentifiseer as Tom Bullen in ’n brief van hoofinspekteur John Littlechild op 23 September 1913.[73] ’n Joernalis met die naam Fred Best het glo in 1931 erken hy het die briewe geskryf wat deur die polisie gepubliseer is "om die besigheid aan die gang te hou".[74]

Media

wysig
 
’n Koerantberig wat na die moordenaar as "Leather Apron" verwys, September 1888.

Die Ripper-moorde was ’n belangrike keerpunt in joernaliste se dekking van misdaad.[15][75] Hoewel Jack the Ripper nie die eerste reeksmoordenaar was nie, was die saak die eerste een wat ’n wêreldwye mediawaansin veroorsaak het.[15][75] Belastinghervormings in die 1850's het die publikasie van goedkoper koerante met ’n groter sirkulasie moontlik gemaak.[76] Sulke publikasies het aan die einde van die Victoriaanse tydperk oral opgeskiet en sluit massasirkulasiekoerante in wat net ’n halwe pennie gekos het, asook gewilde tydskrifte soos The Illustrated Police News, wat aan die Ripper ongekende publisiteit gegee het.[77]

Die moordenaar is aanvanklik in die media "Leather Apron" genoem. Ná die publikasie van die Dear Boss-brief het die naam "Jack the Ripper" gewilder geword.[78] Die naam "Jack" is toe reeds gebruik vir ’n vorige aanvaller in Londen: "Spring-heeled Jack", wat glo oor mure gespring het om sy slagoffers aan te val en dan op dieselfde manier ontsnap het.[79] Die skepping en gebruik van ’n bynaam vir ’n spesifieke moordenaar het algemene praktyk geword, met voorbeelde soos die "Axeman of New Orleans", "Boston Strangler" en "Beltway Sniper". Voorbeelde van byname wat van Jack the Ripper afgelei is, sluit in die "French Ripper", "Düsseldorf Ripper", "Camden Ripper", "Jack the Stripper", die "Yorkshire Ripper" en die "Rostov Ripper". Sensasionele berigte en die feit dat niemand ooit van die Ripper-moorde aangekla is nie, het objektiewe ontledings deur kenners onmoontlik gemaak en ’n legende geskep wat ’n skadu gooi oor latere reeksmoordenaars.[80]

Nalatenskap

wysig
 
Die Ripper uitgebeeld as ’n skim wat deur Whitechapel sluip en maatskaplike versuim versinnebeeld in Punch van 1888.

Die aard van die moorde en van die slagoffers het die kollig laat val op die benarde lewensomstandighede in Londen se East End[81] en het die publiek tot aksie geskok.[82] In die twee dekades ná die moorde is die ergste krotbuurte afgebreek,[83] maar die strate en van die geboue bestaan steeds en die legende van die Ripper word nog oorvertel op begeleide toere na die moordtonele.[84]

Die Ripper word dikwels oordrewe of selfs monsteragtig uitgebeeld. In rolprente uit die 1920's en 1930's was hy ’n man in alledaagse klere met ’n groot geheim wat op sy niksvermoedende slagoffers toesak; die atmosfeer en boosheid is dikwels gesuggereer deur spesiale effekte van lig en skadu.[85] Teen die 1960's het die Ripper "die simbool van ’n roofsugtige aristokrasie" geword[85] en is hy meer dikwels uitgebeeld in ’n hoed en klere van ’n gentleman. Die establishment as ’n geheel het die skurk geword, met die Ripper wat die verpersoonliking was van die uitbuiting deur die hoër klas.[86] Vir die voorstelling van die Ripper is uit gruwelstories soos Dracula of Frankenstein geleen.[87]

Benewens die teenstrydighede en onbetroubaarheid van destydse weergawes van die gebeure, word moderne pogings om die regte moordenaar te identifiseer in die wiele gery deur die gebrek aan oorblywende forensiese getuienis.[88] DNS-ontledings op die oorblywende briewe lewer niks op nie;[89] die beskikbare materiaal is oor en oor hanteer en bewyse is so vernietig.[90] Daar was al twee bewerings dat DNS-toetse daarop dui die moordenaar was ’n sekere verdagte, maar die metodologie van albei toetse word bevraagteken.[91][92]

Jack the Ripper kom voor in honderde fiksiewerke wat wissel van romans, kortverhale, gedigte en strokiesboeke tot speletjies, liedjies, toneelstukke, operas, TV-programme en rolprente. Meer as 100 nie-fiksiewerke handel eksklusief oor die Ripper-moorde en dit is dus een van die ware misdaadsake waaroor nog die meeste geskryf is.[57] Die term "ripperology" is in die 1970's deur die Britse skrywer Colin Wilson uitgedink vir die bestudering van die saak deur professionele mense en amateurs.[93][94] Die tydskrifte Ripperana, Ripperologist en Ripper Notes publiseer hul navorsing.[95]

In 2006 het die tydskrif BBC History en sy lesers Jack the Ripper gekies as die slegste Brit in die geskiedenis.[96][97]

Verwysings

wysig
  1. ↑ Kershen, Anne J., "The Immigrant Community of Whitechapel at the Time of the Jack the Ripper Murders", in Werner, pp. 65–97; Vaughan, Laura, "Mapping the East End Labyrinth", in Werner, p. 225
  2. ↑ Life and Labour of the People in London (Londen: Macmillan, 1902–1903) (Die Charles Booth aanlyn argief) besoek op 5 Augustus 2008
  3. ↑ Evans and Skinner, Jack the Ripper: Letters from Hell, p. 1; Polisieverslag van 25 Oktober 1888, MEPO 3/141 ff. 158–163, aangehaal in Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, p. 283; Fido, p. 82; Rumbelow, p. 12
  4. ↑ Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, pp. 131–149; Evans en Rumbelow, pp. 38–42; Rumbelow, pp. 21–22
  5. ↑ Marriott, John, "The Imaginative Geography of the Whitechapel murders", in Werner, pp. 31–63
  6. ↑ Haggard, Robert F. (1993), "Jack the Ripper As the Threat of Outcast London", Essays in History, vol. 35, Corcoran Department of History at the University of Virginia
  7. ↑ Woods and Baddeley, p. 20
  8. ↑ 8,0 8,1 The Crimes, London Metropolitan Police, http://content.met.police.uk/Article/The-Crimes/1400015321521/1400015321521, besoek op 1 Oktober 2014 
  9. ↑ Cook, pp. 33–34; Evans and Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, p. 3
  10. ↑ Cook, p. 151
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Keppel, Robert D.; Weis, Joseph G.; Brown, Katherine M.; Welch, Kristen (2005), "The Jack the Ripper Murders: A Modus Operandi and Signature Analysis of the 1888–1891 Whitechapel Murders", Journal of Investigative Psychology and Offender Profiling, vol. 2, pp. 1–21
  12. ↑ Evans and Rumbelow, pp. 47–55
  13. ↑ Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, pp. 27–28; Evans en Rumbelow, pp. 47–50; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 4–7
  14. ↑ Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, p. 28; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 4–7
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Davenport-Hines, Richard (2004). "Jack the Ripper (fl. 1888)", Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Subskripsie nodig.
  16. ↑ Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, pp. 29–31; Evans en Rumbelow, pp. 47–50; Marriott, pp. 5–7
  17. ↑ Evans en Rumbelow, pp. 51–55
  18. ↑ Evans en Rumbelow, pp. 51–55; Marriott, p. 13
  19. ↑ Evans en Rumbelow, pp. 60–61; Rumbelow, pp. 24–27
  20. ↑ Rumbelow, p. 42
  21. ↑ Marriott, pp. 26–29; Rumbelow, p. 42
  22. ↑ Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, p. 153; Cook, p. 163; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, p. 98; Marriott, pp. 59–75
  23. ↑ Cook, p. 157; Marriott, pp. 81–125
  24. ↑ Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, pp. 176–184
  25. ↑ 25,0 25,1 Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, pp. 193–194; Chief Inspector Swanson's report, 6 November 1888, HO 144/221/A49301C, aangehaal in Evans en Skinner, pp. 185–188
  26. ↑ Cook, p. 143; Fido, pp. 47–52; Sugden, p. 254
  27. ↑ Brief van die kommissaris van polisie aan Godfrey Lushington, onderminister, 6 November 1888, HO 144/221/A49301C, aangehaal in Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 183–184
  28. ↑ Dr. Thomas Bond se noras, MEPO 3/3153 ff. 12-14, aangehaal in Sugden, pp. 315, 319
  29. ↑ Daily Telegraph, 10 November 1888, aangehaal in Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 339–340
  30. ↑ Macnaghten se notas, aangehaal deur Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 584–587; Fido, p. 98
  31. ↑ Cook, p. 151; Woods en Baddeley, p. 85
  32. ↑ Macnaghten se notas soos aangehaal deur Cook, p. 151; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 584–587 en Rumbelow, p. 140
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 33,4 Brief van Thomas Bond aan Robert Anderson, 10 November 1888, HO 144/221/A49301C, aangehaal in Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 360–362 en Rumbelow, pp. 145–147
  34. ↑ Evans en Rumbelow, p. 260
  35. ↑ 35,0 35,1 Evans en Rumbelow, pp. 245–246; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 422–439
  36. ↑ Evans en Rumbelow, pp. 208–209; Rumbelow, p. 131
  37. ↑ Evans and Rumbelow, p. 209
  38. ↑ Marriott, p. 195
  39. ↑ Evans en Rumbelow, p. 210; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 480–515
  40. ↑ 40,0 40,1 Evans en Rumbelow, pp. 218–222; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 551–568
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 Evans en Skinner, Jack the Ripper: Letters from Hell, p. 136
  42. ↑ 42,0 42,1 Canter, David (1994), Criminal Shadows: Inside the Mind of the Serial Killer, Londen: HarperCollins, pp. 12–13, ISBN 0-00-255215-9
  43. ↑ Inspekteur Donald Swanson se verslag aan die departement van binnelandse sake, 19 Oktober 1888, HO 144/221/A49301C, aangehaal in Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, p. 205; Evans en Rumbelow, p. 113; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, p. 125
  44. ↑ e.g. Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 245–252
  45. ↑ Rumbelow, p. 274
  46. ↑ Inspekteur Donald Swanson se verslag, 19 Oktober 1888, HO 144/221/A49301C, aangehaal in Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, p. 206 en Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, p. 125
  47. ↑ Marriott, John, "The Imaginative Geography of the Whitechapel murders", in Werner, p. 48
  48. ↑ Rumbelow, p. 93; Daily Telegraph, 10 November 1888, aangehaal in Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, p. 341
  49. ↑ Robert Anderson se verslag, 10 Januarie 1889, 144/221/A49301C ff. 235–6, aangehaal in Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, p. 399
  50. ↑ Evans en Rumbelow, pp. 186–187; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 359–360
  51. ↑ Canter, pp. 5–6
  52. ↑ Woods en Baddeley, p. 38
  53. ↑ Evans en Rumbelow, pp. 187–188, 261; Woods en Baddeley, pp. 121–122
  54. ↑ Marriott, p. 205; Rumbelow, p. 263; Sugden, p. 266
  55. ↑ Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, p. 43
  56. ↑ Evans en Rumbelow, p. 261
  57. ↑ 57,0 57,1 Whiteway, Ken (2004). "A Guide to the Literature of Jack the Ripper", Canadian Law Library Review, vol. 29 pp. 219–229
  58. ↑ Eddleston, pp. 195–244
  59. ↑ Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, p. 165; Evans en Skinner, Jack the Ripper: Letters from Hell, p. 105; Rumbelow, pp. 105–116
  60. ↑ Fido, pp. 6–10; Marriott, pp. 219 ff.
  61. ↑ Cook, pp. 76–77; Evans en Rumbelow, p. 137; Evans en Skinner, Jack the Ripper: Letters from Hell, pp. 16–18; Woods en Baddeley, pp. 48–49
  62. ↑ Cook, pp. 78–79; Marriott, p. 221
  63. ↑ Cook, p. 79; Evans en Skinner, Jack the Ripper: Letters from Hell, p. 179; Marriott, p. 221
  64. ↑ Cook, pp. 77–78; Evans en Rumbelow, p. 140; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, p. 193; Fido, p. 7
  65. ↑ Marriott, pp. 219–222
  66. ↑ 66,0 66,1 Cook, pp. 79–80; Fido, pp. 8–9; Marriott, pp. 219–222; Rumbelow, p. 123
  67. ↑ e.g. Cullen, Tom (1965), Autumn of Terror, Londen: The Bodley Head, p. 103
  68. ↑ Sugden p.269
  69. ↑ 69,0 69,1 Evans en Rumbelow, p. 170; Fido, pp. 78–80
  70. ↑ Cook, p. 146; Fido, p. 78
  71. ↑ Aangehaal in Evans en Skinner, Jack the Ripper: Letters from Hell, pp. 41, 52 en Woods en Baddeley, p. 54
  72. ↑ Cook, pp. 94–95; Evans en Skinner, Jack the Ripper: Letters From Hell, pp. 45–48; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, pp. 624–633; Marriott, pp. 219–222; Rumbelow, pp. 121–122
  73. ↑ Aangehaal in Cook, pp. 96–97; Evans en Skinner, Jack the Ripper: Letters from Hell, p. 49; Evans en Skinner, The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook, p. 193; en Marriott, p. 254
  74. ↑ Professor Francis E. Camps, Augustus 1966, "More on Jack the Ripper", Crime and Detection, aangehaal in Evans en Skinner, Jack the Ripper: Letters from Hell, pp. 51–52
  75. ↑ 75,0 75,1 Woods en Baddeley, pp. 20, 52
  76. ↑ Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, p. 208
  77. ↑ Curtis, L. Perry jr. (2001). Jack the Ripper and the London Press. Yale University Press. ISBN 0-300-08872-8
  78. ↑ Evans en Skinner, Jack the Ripper: Letters from Hell, pp. 13, 86; Fido, p. 7
  79. ↑ Ackroyd, Peter, "Introduction", in Werner, p. 10; Rivett en Whitehead, p. 11
  80. ↑ Marriott, John, "The Imaginative Geography of the Whitechapel murders", in Werner, p. 54
  81. ↑ Begg, Jack the Ripper: The Definitive History, pp. 1–2; Rivett en Whitehead, p. 15
  82. ↑ Cook, pp. 139–141; Vaughan, Laura, "Mapping the East End Labyrinth", in Werner, pp. 236–237
  83. ↑ Dennis, Richard, "Common Lodgings and 'Furnished Rooms': Housing in 1880s Whitechapel", in Werner, pp. 177–179
  84. ↑ Rumbelow, p. xv; Woods en Baddeley, p. 136
  85. ↑ 85,0 85,1 Bloom, Clive, "Jack the Ripper – A Legacy in Pictures", in Werner, p. 251
  86. ↑ Woods en Baddeley, p. 150
  87. ↑ Bloom, Clive, "Jack the Ripper – A Legacy in Pictures", in Werner, pp. 252–253
  88. ↑ Cook, p. 31
  89. ↑ Marks, Kathy (18 Mei 2006). "Was Jack the Ripper a Woman?" Geargiveer 13 September 2011 op Wayback Machine The Independent, URL besoek op 5 Mei 2009
  90. ↑ Meikle, p. 197; Rumbelow, p. 246
  91. ↑ Edmonds, Lizzie (29 November 2013), "Is this Jack the Ripper? Artist with links to the royal family is most likely suspect, claims crime writer Patricia Cornwell", Mail Online, http://www.dailymail.co.uk/news/article-2515662/Is-Jack-Ripper-Crime-writer-Patricia-Cornwell-claims-cracked-mystery-new-evidence-linking-royal-family.html 
  92. ↑ Connor, Steve (7 September 2014), "Jack the Ripper: Has notorious serial killer's identity been revealed by new DNA evidence?", The Independent, http://www.independent.co.uk/news/science/has-jack-the-rippers-identity-really-been-revealed-using-dna-evidence-9717036.html 
  93. ↑ Woods en Baddeley, pp. 70, 124
  94. ↑ Evans, Stewart P. (April 2003). "Ripperology, A Term Coined By ...", Ripper Notes, [1]
  95. ↑ Creaton, Heather (Mei 2003) "Recent Scholarship on Jack the Ripper and the Victorian Media" Geargiveer 28 September 2006 op Wayback Machine, Reviews in History, no. 333, Institute of Historical Research, URL besoek op 28 Januarie 2010
  96. ↑ "Jack the Ripper is 'worst Briton'", 31 Januarie 2006, BBC, URL besoek op 4 Desember 2009
  97. ↑ Woods and Baddeley, p. 176

Bronne

wysig
  • Begg, Paul (2003). Jack the Ripper: The Definitive History. London: Pearson Education. ISBN 0-582-50631-X
  • Begg, Paul (2006). Jack the Ripper: The Facts. Anova Books. ISBN 1-86105-687-7
  • Cook, Andrew (2009). Jack the Ripper. Stroud, Gloucestershire: Amberley Publishing. ISBN 978-1-84868-327-3
  • Curtis, Lewis Perry (2001). Jack The Ripper & The London Press. Yale University Press. ISBN 0-300-08872-8
  • Eddleston, John J. (2002). Jack the Ripper: An Encyclopedia. London: Metro Books. ISBN 1-84358-046-2
  • Evans, Stewart P.; Rumbelow, Donald (2006). Jack the Ripper: Scotland Yard Investigates. Stroud, Gloucestershire: Sutton Publishing. ISBN 0-7509-4228-2
  • Evans, Stewart P.; Skinner, Keith (2000). The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook: An Illustrated Encyclopedia. London: Constable and Robinson. ISBN 1-84119-225-2
  • Evans, Stewart P.; Skinner, Keith (2001). Jack the Ripper: Letters from Hell. Stroud, Gloucestershire: Sutton Publishing. ISBN 0-7509-2549-3
  • Fido, Martin (1987), The Crimes, Detection and Death of Jack the Ripper, London: Weidenfeld and Nicolson, ISBN 0-297-79136-2
  • Marriott, Trevor (2005). Jack the Ripper: The 21st Century Investigation. London: John Blake. ISBN 1-84454-103-7
  • Meikle, Denis (2002). Jack the Ripper: The Murders and the Movies. Richmond, Surrey: Reynolds and Hearn Ltd. ISBN 1-903111-32-3
  • Rivett, Miriam; Whitehead, Mark (2006). Jack the Ripper. Harpenden, Hertfordshire: Pocket Essentials. ISBN 978-1-904048-69-5
  • Rumbelow, Donald (2004). The Complete Jack the Ripper. Fully Revised and Updated. Penguin Books. ISBN 978-0-14-017395-6
  • Sugden, Philip (2002). The Complete History of Jack the Ripper. Carroll & Graf Publishers. ISBN 0-7867-0276-1
  • Werner, Alex (editor, 2008). Jack the Ripper and the East End. London: Chatto & Windus. ISBN 978-0-7011-8247-2
  • Woods, Paul; Baddeley, Gavin (2009). Saucy Jack: The Elusive Ripper. Hersham, Surrey: Ian Allan Publishing. ISBN 978-0-7110-3410-5

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Jack_the_Ripper&oldid=2707514"