Alexis de Tocqueville

Tocqueville kom uit 'n ou Normandiese adellike en Katolieke familie wat in die Slag van Hastings (1066) geveg het en tydens die Franse Rewolusie gely het. Sy oupagrootjie aan moederskant, Guillaume-Chrétien de Lamoignon de Malesherbes, het Lodewyk XVI verdedig en onder die guillotine gesterf, saam met 'n reeks neefs, ooms en tantes. Sy ouers het ternouernood hierdie lot vrygespring weens die val van Maximilien Robespierre in 1794. Sy pa het volgens oorlewering in een nag in gevangenskap grys geword. Napoleon Bonaparte, wat die orde herstel het, was vir Tocqueville 'n megalomane usurpator en parvenu. Dit het gelyk of sy familiegeskiedenis Tocqueville vir die restourasiekamp voorbestem het. Dit was egter die doktrinaires, die liberale koninklikes wat onder leiding van Pierre Paul Royer-Collard die monargie met die Rewolusie wou versoen, wat die jong Alexis beïnvloed het. Hy het verstaan dat, ten spyte van al die ontsporings, demokrasie permanent sou wees en dat 'n terugkeerende Frankryk in nog 'n orgie van geweld sou dompel. Die doelwit wat hy tydens sy Amerikaanse reis vir homself gestel het, was die verdwyning van klasse en die bevordering van gelykheid. Vir hom was die sentrale vraag hoe ’n demokrasie werk en watter gevolge dit vir die samelewing inhou.

Tocqueville het in regte gestudeer en is in 1827 as ondersoekregter in Versailles aangestel. François Guizot se lesings het sy belangstelling in politiek gewek. Saam met sy vriend Gustave de Beaumont (1802-1866) het hy die Verenigde State in 1831 besoek om die gevangenisstelsel en die samelewing daar te bestudeer.^[8] Frankryk het 'n hersiening van die gevangenisstelsel oorweeg en was aangetrokke tot die Amerikaanse model. Albei het hulself aan die Minister van Binnelandse Sake voorgestel en 'n amptelike mandaat ontvang, maar geen begroting nie. Op 2 April 1831 het hulle Le Havre verlaat en vir nege maande deur Noord-Amerika getoer: hulle het biblioteke en argiewe besoek, met hooggeplaastes gepraat, swart slawe en Indiërs gejag en salonne en boshutte besoek. Gustave het dikwels die openhartige gesprekke gehad terwyl Alexis alles in notaboeke neergeskryf het.

Ná byna ’n jaar het hulle teruggekeer en die verslag Du système pénitentiare aux États-Unis, et de son application en France in 1833 gepubliseer. In Frankryk en die Verenigde State het gunstige resensies opgestapel en in Groot-Brittanje het John Stuart Mill Tocqueville roem gegee. Beaumont het later Marie, ou l'esclavage aux États-Unis, 'n kritiese besinning oor slawerny en rasseskeiding in Amerika gepubliseer. Tocqueville het sy hoofwerk De la démocratie en Amérique in 1835 geskryf. 'n Tweede deel het in 1840 gevolg. Hierin vergelyk hy die aristokratiese, ongelyke en hiërargiese tipe samelewing met die demokrasie wat deur gelykheid gekenmerk word.

In Augustus en September 1833 het Tocqueville na Londen en Suid-Engeland gereis om die revolusionêre gevolge van die politieke onrus te bestudeer. Daar ontmoet hy die liberale graaf Radnor en Nassau Senior, 'n professor in ekonomie aan Oxford. Nassau Senior was deel van 'n regeringskomitee wat die swak wetgewing ondersoek het. Radnor het hom vir swak sake na hofsittings geneem. In 1835, net voor die ouderdom van dertig, het hy sy bevindinge in sy Mémoire sur le paupérisme opgeteken as 'n lesing aan die Royal Academic Society of Cherbourg. Tocqueville het pauperisme nie as 'n morele of ekonomiese kwessie gesien nie, maar as 'n historiese, politieke probleem.

Tocqueville het demokrasie bewonder as gevolg van sosiale gelykheid vir almal. In die Verenigde State het hy gelykheid bestudeer in 'n samelewing waar dit op daardie stadium die meeste ontwikkel was. Voorstanders en teenstanders van demokrasie het die Verenigde State met agterdog gevolg. Deur die geskiedenis heen het dit gewoonlik 'n slegte pers gekry. Beide klassieke skrywers en Verligtingsdenkers het die idee dat die mense hulself kan regeer, verwerp. Die Franse Rewolusie het blykbaar die skeptici reg bewys: demokrasie het in anargie en diktatuur ontaard. Nietemin het Alexis de Tocqueville 'n demokratiseringsbeweging in Europa erken, 'n proses wat hy as onvermydelik beskou het.

Hy het gewaarsku oor die demokratiese nadele:

• Vryheid en gelykheid is in stryd met mekaar. Te veel vryheid gaan ten koste van gelykheid en omgekeerd.
• Die tirannie van die meerderheid kan minderhede onderdruk, wat veroorsaak dat hulle tot geweld wend.
• Die meerderheid kan ook die slagoffer hiervan word as gevolg van die neiging tot konformisme, sentralisering en individualisering.

"Wanneer ek dink aan die vorm wat hierdie nuwe tirannie sal aanneem, sien ek voor my 'n massa gelyke mense in alle opsigte, wat rusteloos kleinlike en banale genot najaag; wat in hulself teruggetrek het, wat net op hul familie en 'n handjievol kennisse fokus en wat skaars bewus is van die bestaan van ander mense, wat net van hulself en vir hulself lewe. Bo hierdie geïndividualiseerde massa is 'n beskermende magsapparaat wat waak oor die welstand, wat alles verskaf en alles reguleer, maar wat die mense in 'n toestand van onvolwassenheid hou. Dit waarborg burgers 'n veilige en goed versorgde bestaan, maar dring daarop aan om self te besluit wat goed is vir hulle. Sodoende sal mense al hoe minder van hul eie oordeelsvermoë gebruik maak; individuele wilskrag sal verminder word tot 'n toenemend beperkte gebied."— uit Oor die demokrasie in Amerika

Die idee dat 'n 'demokrasie homself demokraties kan ontbind' kan gevind word in Tocqueville se werke, sowel as Plato se Die Republiek. Om 'n absolute en despotiese regime te vermy, stel Tocqueville maatreëls voor. Administrasie behoort byvoorbeeld nie heeltemal in die hande van die regering te wees nie, maar moet gedeeltelik deur tydelik verkose administratiewe amptenare uitgevoer word. Vereniging van burgers, vryheid van die pers en 'n onafhanklike regbank is belangrik om oormatige staatsmag te voorkom.

"Die regering sal die samelewing verstrik in 'n net van ingewikkelde, gedetailleerde en eenvormige regulasies wat selfs die mees oorspronklike en sterk-wilde geeste sal harmoniseer. Mense sal nie gedwing word om iets te doen nie, maar hulle sal soveel struikelblokke vir persoonlike aktiwiteite oplê dat uiteindelik alle inisiatief uitgewis sal word. Sonder om op enige manier tirannies op te tree, word mense stilgemaak en swak gemaak. Die nasie sal 'n trop angstige en vlytige skape word, met die regering as 'n sorgsame herder. Hierdie vorm van gereguleerde en gesellige slawerny word geskep in die skadu van populêre soewereiniteit.— uit Oor die demokrasie in Amerika

Op 2 Maart 1839 is hy verkies tot adjunk vir die departement van La Manche, wat tot 1852 aktief in die nasionale politiek gebly het, met herverkiesings in 1842 en 1846, maar ook in die Tweede Republiek. Die staatsgreep van 2 Desember 1851 deur die toekomstige Napoleon III sou hom dwing om sy setel prys te gee. As politikus sou hy veral toegewyd wees aan slawerny, waar hy ook wou hê dat vrygestelde slawe nie grond kon koop sodat hulle in diens van hul voormalige meesters kon bly nie. Hy sou baie energie in die kolonie Algerië plaas, wat in 1830 van die Ottomane verower is.

"Selfs vroue gaan dikwels na politieke vergaderings en soek na huishoudelike bekommernisse ontspanning deur na politieke besprekings te luister. Vir hulle vervang politieke klubs selfs die teater in 'n sekere mate."— uit Oor die demokrasie in Amerika, boek I bl. 265.

Soos baie ander reisigers na die Verenigde State, merk hy op dat - anders as in Victoriaanse Europa - vroue belangrik is, beide in hul oordeel en in hul klagtes. As 'n vroeë kroniekskrywer van vroue-emansipasie, spreek hy verbasing uit oor die vryheid van beweging van meisies en vroue en die feit dat hulle ervare reisigers is. In Louisiana het hulle die reg op geheimhouding van korrespondensie en mededingende mans met hul kunskritiek. Paartjies neem saam besluite en mans het selde 'n minnares.^[9] Die prentjie wat hy skets het nie net iets oor die VSA gesê nie, maar ook iets oor wat as "normaal" in Europa beskou is.

"In byna alle Protestantse nasies is jong meisies oneindig meer in beheer van hul optrede as in Katolieke nasies. (...) In die Verenigde State gaan die leerstellings van Protestantisme hand aan hand met 'n baie vrye grondwet en 'n baie demokratiese sosiale stelsel, en nêrens was die jong meisie min of meer uitgelewer aan haarself nie. Lank voordat die jong Amerikaner huweliksouderdom bereik, word sy geleidelik aan moederlike toesig onttrek. Selfs voor sy volwassenheid bereik, dink sy onafhanklik, praat vry en tree alleen op. Die groot toneel van die wêreld word voortdurend aan haar voorgehou. In plaas daarvan om haar siening daarvan te blokkeer, word dit elke dag meer en meer aan haar geopenbaar, en word sy geleer om met 'n bestendige en kalm blik daarna te kyk. So word die ondeugde en gevare van die samelewing vroeg geopenbaar. Sy sien hulle duidelik, beoordeel hulle sonder illusie en staar hulle vreesloos in die gesig, want sy het volkome vertroue in haar kragte en haar vertroue blyk te word gedeel deur almal om haar."— — uit Oor die demokrasie in Amerika, boek II bl. 635.

'n Ent verder fokus Tocqueville op Frankryk, waar 'n "byna kloosteropvoeding" vroue skaam en terughoudend maak, "soos in die tyd van die aristokrasie, net om hulle skielik sonder gids en ondersteuning te midde van die chaos vry te laat. Die Amerikaners is meer konsekwent ."^[10] Openbare vyandigheid in Europa is meedoënloos gefokus op die swakhede van vroue, gaan hy voort. Filosowe en staatsmanne kla oor los vroulike sedes, en literatuur suggereer dit elke dag. In Amerika, aan die ander kant, aanvaar alle boeke dat vroue kuis is. Niemand vertel liefdesavonture nie en die rede hiervoor lê volgens Tocqueville in gelykheid.

"In Amerika waag 'n jong meisie dit om 'n lang reis alleen en sonder vrees aan te pak. Wetgewers (...) straf verkragting met die doodstraf, en daar is geen misdaad wat meer onverbiddelik deur die openbare mening veroordeel word nie. (...) In Frankryk, waar dieselfde misdaad baie ligter vonnisse het, is dit dikwels moeilik om 'n jurie te vind om skuldig te bevind.— uit Oor die demokrasie in Amerika, boek II bl. 649.

In 1841 is Tocqueville verkies tot lid van die Académie française. As 'n adjunk sou hy Algerië twee keer besoek, 'n kolonie van Frankryk sedert 1830. Hy het twee uiters interessante dokumente hieroor geskryf, Sur l'Algérie uit 1841 en Rapports sur l'Algérie van 1847. Dit openbaar 'n heel ander persoon, wat eers onlangs aan die lig gekom het, al was dit maar net dat die eerste dokument nie gepubliseer is vir die eerste keer tot 1962. Eerstens het die liberale demokraat gedink dat Algerië bewaar moet word, wat in die lig van daardie tyd ietwat verstaanbaar was. Minder verstaanbaar en in stryd met die manier waarop hy uitgebeeld word, is sy mening dat die oorlogswette die Franse as 't ware magtig om die land te ruïneer (je crois que le droit de la guerre nous autorise à ravager le pays) en dit met die bevolking (en die vinnige invalle wat op die strooptogte gevolg het). Hier wys hy onverbloemd ’n imperialistiese kant. Die rede waarom groot militêre ekspedisies nodig is, was om 'alles te vernietig wat op 'n afstand na meervoudige permanente bewoning lyk' (pour détruite tout qui ressemble à une agrégation permanent de population). Tydens sy lidmaatskap van die parlement (van 1839 tot 1852) sou hy op 27 Januarie 1848 waarskuwings uitreik oor die kommerwekkende lewensomstandighede van die werkersklas. Hy het ook die Februarie-rewolusie voorsien wat 'n einde aan die Julie-monargie sou maak. "Ons slaap op 'n vulkaan," het hy geskree. Die vergadering het vlugtig betoog en ingesluimer totdat die vulkaan op 24 Februarie 1848 uitgebars het. Koning Louis Philippe het geabdikeer en gevlug. Die volgende jaar het hy kortstondig gedien as Minister van Buitelandse Sake in die regering van Camille Odilon Barrot. Hy het beswaar gemaak teen die staatsgreep van 2 Desember 1851 deur Louis Napoleon en gevolglik is hy vir 'n geruime tyd in die tronk. Hy het toe die politiek verlaat en oor die oorsake en gevolge van die Franse Revolusie geskryf in L'Ancien Régime et la Révolution in 1856. Dit het sy tweede groot werk geword wat hy nie voltooi het nie, waarin hy die oorgang van absolutisme na demokrasie bestudeer.

Tocqueville is op 16 April 1859 in Cannes aan tuberkulose dood.

• Tocqueville het 'n bipolêre wêreld voorspel, met die oorheersing van Rusland en Amerika. Hy het verklaar dat Amerika niks van revolusies te vrees het nie, met die uitsondering van rassetwis.
• Op 25 April 2005 is 'n stert-douce-medalje uitgereik om sy tweehonderdjarige bestaan te herdenk. Die ontwerp en gravure is deur Yves Beaujard.

'n Ontwrigting van die bestaande sosiale verdeeldheid sedert die Middeleeue as gevolg van die Franse Rewolusie het die basis gevorm vir 'n nuwe waarde-oordeel en 'n nuwe perspektief in die publikasies van Claude Henri de Saint-Simon. In 1814 het dit 'n onderskeid gemaak tussen ekonomies aktiewe groepe, soos vervaardigers, werkers, boere en wetenskaplike praktisyns aan die een kant en sosiaal inerte groepe, adelstand en geestelikes aan die ander kant. Die bydraes van die aktiewe burgers was meetbaar, feitelik of positief. Auguste Comte het op hierdie idee uitgebrei, wat die natuurwetenskappe as vertrekpunt geneem het om by die wetenskap van mens en samelewing uit te kom. 'n Ondersoek, wat hy 'sosiologie' genoem het, na die Griekse woord 'logos' vir kennis en die Latynse 'socius' vir 'metgesel'. 'n Konsep wat voorheen deur 'n denker uit die tyd van die Franse Revolusie, Emmanuel Joseph Sieyès, gebruik is. Die meetbaarheid van menslike gedrag en hul potensiaal vir ontwikkeling is beskryf in 'n boek omstreeks 1835 deur die Belgiese sterrekundige, wiskundige en statistikus, Adolphe Quetelet, waarin hy 'n 'gemiddelde persoon' aangeneem het. Om algemene patrone meer intuïtief te herken, is reeds deur sommige antieke denkers, Plato, Konfusius en veral die Arabier Ibn Khaldun, beoefen. In die veertiende eeu het hy 'n boek geskryf oor die verskille in godsdiens en samelewing oor tyd, wat ontleed moes word wanneer die geskiedenis beskryf word.

Toe De la Démocratie en Amérique tussen 1835 en 1840 in twee dele gepubliseer is, is dit wyd gelees deur Franse lesers as n veerkragtige liberale manifes teen die diktatuur van die Tweede Ryk' en deur Amerikaners, van Demokrate tot Republikein, tot en met insluitend dag vandag. 'Die Amerikaanse linkse mense het gesteun deur sy insig in die afhanklikheid van die individu as deel van 'n samelewing wat deur verbruik gelei word. Liberale Amerika het bevestiging gevind in sy waarneming dat die nasie sy geestelike eenheid selfs in krisistye bewaar het as 'n land met 'n puriteinse, entrepreneuriese, liberale tradisie. En sy werk het veral lesers gevind vanweë sy helderheid en briljante styl. Arnold Heumakers het hieroor geskryf: 'in 'n asemrowende eenvoudige maar hoogs effektiewe styl geskryf, 'n mylpaal.'^[11] Elke Franse en Amerikaanse student word die werk aangebied en baie na-oorlogse Amerikaanse en Franse presidente het hom aangehaal. Maar historici, sosioloë en politieke wetenskaplikes het ook gefassineer geraak deur sy verrassende ontledings.^[12] In 2012 is 'n nuwe Nederlandse vertaling deur de Volkskrant as boek van die jaar aangewys.^[13]

Vir sy navorsing het Tocqueville data met 'n voorbedagte doel ingesamel. Begin van intuïtiewe konsepte, wat geleidelik tot 'n algemene prentjie uitgekristalliseer het na die uitbrei van inligting. Sy metode was '... om die meganisme van instellings en die massa klein daaglikse feite binne te dring om 'n un état général van die feite' te kan gee. 'Die skrywer was altyd bewus daarvan dat hy nie wette wou formuleer nie, soms sou hy homself weerspreek, maar sy kommentaar sou gebaseer wees op die erkenning van 'n kulturele patroon, of soos hy dit 'n état général genoem het. Peter Buiks het in sy sosiologiese studie van die skrywer gesê: 'Tocqueville se denke is in wese multidissiplinêr; die sosiologiese 'laag' kom oral voor en vorm gereeld die basis van sy ontledings.'^[14]

Die sterk motiverings wat Tocqueville in die geskiedenis waarneem, is nie duidelik nie. Hy erken ’n ambivalensie, aan die een kant ’n bevryding deur demokrasie, andersyds die risiko van verslawing as deel van die staat. Maar die toename in demokrasie is 'n krag van sy eie. 'alle gebeure en alle mense het bygedra tot sy ontwikkeling. Sou dit wys wees om te glo dat 'n sosiale beweging wat van hier af kom, deur 'n generasie vorentoe beweeg kan word?'.^[15]