תרי עשר

תְּרֵי עשׂר איז איינער פון די פיר און צוואנציק ספרים אין תנ"ך. דער נאמען פונעם ספר (תְּרֵיסָר, צוועלף אין תרגום לשון) באדייט די צוועלף נביאים וואס זייערע קורצע נבואות זענען צוזאמגעשטעלט אין איין ספר כדי זיי זאלן נישט פארלוירן גיין (אין דעם לשון פון תלמוד בבלי מסכת בבא בתרא יד, ב: "איידי דזוטר מירכס" - א זאך וואס איז קורץ ווערט פארלוירן).

דער ספר קומט אין תנ"ך נאך ספר יחזקאל (אזוי האבן די בעלי המסוֹרָה אוועקגעשטעלט) און ווערט אריינגערעכנט אין דעם אפטייל נביאים אחרונים.

לויט דער מסורה איז דער סדר פון די ספרים אין תרי עשר: הושע, יואל, עמוס, עובדיה, יונה, מיכה, נחום, חבקוק, צפניה, חגי, זכריה, מלאכי.

די ספרי נבואה אין תרי עשר קומען נישט אין דעם כראנאלאגישן סדר. די פאלגנדע נביאים זענען געווען אין דער צייט פון בית ראשון: עמוס, יונה, הושע און צפניה, און עמוס האט געלעבט פריער פאר הושע כאטש זיין ספר קומט נאך אים.

חגי, זכריה און מלאכי זענען געווען די גאר לעצטע נביאים און נאך זיי 'פסקה הנבואה' (בבא בתרא, יד ע"ב)—האט די נבואה אויפגעהערט. די דאזיקע נביאים זענען געווען אין דער תקופת ווען מען האט געבויט דעם בית שני.